All Chapters of การสวมร่างของหมอผีปากแซ่บ : Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 30“กลับร่าง”มันช่างน่าแปลกที่เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้ว จิรพัฒน์พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงสีดำขนาดใหญ่ และเมื่อมองไปรอบบริเวณห้องนอนกลับพบเพียงของศักดิ์สิทธิ์ที่ตนสะสมครั้นยังเด็กเท่านั้น ดวงตาเฉี่ยวคมเริ่มก้มลงมองมือหนาของร่างเพื่อพิสูจน์ในสิ่งที่ตนคาดคิดไว้ก่อนหน้า...กลับคืนร่างแล้ว? หลับคืนร่างตัวเองแล้วว่ะนั่นคือประโยคแรกเจ้าจอมคิดในใจเนื่องจากเห็นมือหนาขึ้นเส้นเลือดชัดเจนของตัวเอง เพียงเท่านั้นก็ทำให้เขารับรู้ได้ในทันทีว่าตนได้กลับคืนเข้าสู่ร่างเดิมแล้ว ความรู้สึกโล่งใจที่ได้เผชิญ ไหนจะความสบายกาย เนื่องจากนี้เป็นร่างที่แท้จริงของตน เป็นกายหยาบของตัวเองหาใช่ใครอื่นสถานการณ์ตอนนี้มันทำให้จิรพัฒน์แสดงยิ้มหวานออกมา ก่อนที่ขายาวจะก้าวลงจากเตียง มือหนารีบคว้าชุดคลุมเพื่อนำมาสวมทับเสื้อนอนด้วยความเร่งรีบจิรพัฒน์เดินออกจากบ้านพักหรูสไตล์ยุโรปได้เพียงไม่นานนัก ในที่สุดเขาก็เดินมาหยุดอยู่ตำหนักสายหมอกโดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงการมาครั้งนี้ของเขาเลยแม้แต่คนเดียว เหตุที่เขาสลับร่างกับคนสวยขา แม้แต่คนผู้สูงศักดิ์จากแดนนรกก็ไม่อาจให้คำตอบใดกับเขา หรือไม่แน่คนพี่อาจจะไม่อยากตอบก็เป็นไปได้และ

ตอนที่ 32“รอยจูบ”ภายในห้องนอนของเจ้าจอม ยังคงเป็นเมืองเหนือที่นั่งเฝ้าอีกคนเช่นเคย ช่วงนี้เขาทำใจห่างจากจิรพัตน์ไม่ได้เลย กลัวว่าหากพลาดช่วงเวลาใดช่วงเวลาหนึ่งไป สุวภัทน์อาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นเจ้าจอมอีกก็เป็นได้ยามนี้เป็นเวลาราวรุ่งสางแล้ว ไม่รู้ว่าราชาและเดินดินถึงจุดหมายปลายทางหรือยัง หากแต่สุวภัทน์นั้นร้อนใจเกินกว่าที่จะอยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรเลย มือหนาหยิบโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาไว้ในมือตัวเองหลังจากใช้ความคิดได้ไม่นานเท่าไหร่นัก เมืองเหนือก็ตัดสินใจกดโทรศัพท์หาเพื่อนสนิทเฉกเช่นพระเพลิงปลายสายรับโทรศัพท์ด้วยเสียงอู้อี้ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ตื่นดี เมืองเหนือเริ่มเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เพลิงอัคคีฟัง ยามที่ถ่ายทอดเรื่องราวหมดสิ้น พระเพลิงกลับเงียบลงไม่มีการสนทนาใดสุวภัทน์ถึงกลับต้องยกหน้าจอโทรศัพท์ออกมาดูว่าอีกคนวางสายไปแล้วหรือไม่"เป็นอะไร เงียบทำไมวะเพลิง?"(กูว่า…)~ตึด~สายถูกตัดไปโดยที่เมืองเหนือยังไม่ได้รับคำตอบเลยว่าอีกฝ่ายจะช่วยออกไปตามหาลุงนินให้เขาไหม สุวภัทน์ร้อนใจขั้นสุดช่องแชทของกลุ่มคนสนิทถูกเปิดออกเพื่อนสั่งการให้ไปดูเพลิงอัคคีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนส

ตอนที่ 34“แม่ของจอม”พุทธศักราช 2000เรือนไม้งามหลังใหญ่เป็นที่ซึ่งผู้คนมากมายต่างชื่นชม กี่ภพกี่ชาติแล้วก็ยังคงเป็นเฉกเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง 'เมืองเหนือ'หรือ เจ้าพระยาเหนือนครผู้ครองชัยชนะในการรบทุกคราหากยามใดที่ได้จับดาบความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวที่มอบให้ศัตรูและมันคงจะมีเพียงอย่างเดียวที่ศัตรูจะได้รับ และแน่นอนว่าสิ่งนั้นคือความตายเพียงอย่างเดียวไม่มีตัวเลือกอื่นใดกลิ่นหอมของดอกมะลิลอยโชยมาตามลม ทายาทของรัตติกาลจันทร์อัปสรกำลังนั่งเก็บดอกไม้งามอยู่ 'เจ้าจอม'คุณงามความดีเทียบเคียงเมืองเหนือมาแต่ครายังวัยเยาว์ ผู้ถือครองดวงชะตาของบ้านเมืองทั้งแดนจวนคร หากเจ้าจอมเอ่ยปากว่ามิใช่ฤกษ์เพลารบต่อให้เมืองเหนือมั่นใจเพียงใดก็ไม่อาจออกไปรบได้ตามอำเภอใจ เพราะนี่คือยุคที่กษัตริย์ก็เชื่อมั่นในมนตรามากกว่าฝีมือการรบของพลทหารยามที่เหนือมองมาที่จอมนั้น ทุกอย่างมันช่างดูงดงาม สูงส่งเกินจะไขว่คว้าถึง อาจจะเพราะชอบ แต่ถึงจะชอบอย่างไร เมืองเหนือก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว และเจ้าจอมเองก็คงจะเป็นเช่นกัน'ดั่งเดินสวรรค์' ที่นั่งเทียบเคียงเมืองเหนือหันไปมองเจ้าจอมด้วยแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความศรัทธา ดอกมะลิถ

ตอนที่ 36“เริ่มต้นใหม่ทั้งหมด”สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านตัวของสุวภัทน์ไปเบา ๆ ชายหนุ่มวางแก้วกาแฟลงและรีบเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านเพื่อตรวจเช็คสถานการณ์ตามปกติ ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ของจิรพัฒน์บัดนี้มีร่างของคนทั้งสองกำลังนอนอยู่บนเตียงเช่นเคย สุวภัทน์ยืนพินิจพิจารณาอยู่ได้ไม่นานจนกระทั่งเขาสั่งเกตเห็นว่าดั่งเดินสวรรค์ค่อย ๆ ฟื้นลืมตาขึ้นมาช้า ๆ เมืองเหนือจึงรีบเข้าไปพยุงร่างเล็กไว้ในอ้อมกอดตนด้วยความดีใจร่างที่เป็นของตัวเอง หัวใจที่เป็นของเดินดินเองกำลังพร่ำร้องเรียกหา 'ราชา' ราชาซึ่งบัดนี้นั่งจับมือของจิรพัฒน์อยู่ปรายตามองเมืองเหนือและเดินดินเล็กน้อย เพียงไม่ช้าสายตาของคนพี่ก็หันกลับไปมองผู้ซึ่งนอนไม่ได้สติแทนเพราะหวังอยากให้อีกฝ่ายฟื้นเหมือนกัน"น้องจอมเป็นยังไงบ้างครับ?"เมืองเหนือรีบถามผู้ที่เพิ่งจะฟื้น พร้อมกับสายตาของราชาที่มองมาหาคนทั้งสองเหมือนรอฟังคำตอบเช่นกัน"ผมเดินดินครับพี่เหนือ" เสียงใสตอบออกมา นั่นจึงทำให้สุวภัทน์ชะงักเล็กน้อยเมื่อได้รู้ว่าอีกคนคือดั่งเดินสวรรค์ ราชรณวรถึงได้ขยับตัวเข้ามาแทรกสุวภัทน์ทันที เมืองเหนือจึงถอยหลบให้เพื่อนตัวเองเข้ามานั่งแทนที่"น้องดินเป็นยังไง

บทที่ 38"ขุนเขา"จิรพัฒน์เหลือบมองเพลิงอัคคีเป็นระยะ ๆ คนน้องรู้สึกแปลกใจมาก ทำไมเพลิงถึงยังจำขุนเขาได้ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วไม่น่าจะมีใครจำได้นอกจากเจ้าเจต และดูเหมือนว่าเมืองเหนือจะเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกตินั้นแล้ว"เสือมึงเป็นอะไรวะ เอาแต่นอนหลับตาอยู่ได้?" พันวาถามรุ่นพี่คนสนิท"กูจะนอน" เสือป่าตอบปัดพร้อมกับมือที่เริ่มดึงหมอนซึ่งวางอยู่ด้านข้างตนมาปิดบังใบหน้า ในขณะที่จิรพัฒน์เหลือบมองเสือป่าเล็กน้อยพลางกลั้นขำ ก่อนจะเอาหน้าไปซุกไหล่หนาของสุวภัทน์ตามเดิมยามบ่ายแก่ ๆ เจตตินทร์ก็ฟื้นจากห้วงนิทรา ร่างเล็กเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าแฟนหนุ่มของตัวเองและนั่งลงด้านข้างอีกคนตามความเคยชิน"เป็นอะไรกัน มาทำไมเยอะแยะ" เจตไล่สายตามองทุกคนและเอ่ยถาม"อย่าพูดพร้อมกันนะ ทีละคน" เจ้าของคำถามไม่รีรอให้เพื่อนพูดหรือกล่าวอะไร เพียงแต่เอ่ยเตือนก่อนเพราะเห็นว่าต่างคนต่างอยากจะพูดเรื่องของตัวเองพร้อมกัน"มึงก่อนเลยพันวา""กูมาเฝ้าเฉย ๆ มึงตื่นก็ดีแล้ว กูจะได้กลับคอนโด" พันวาอธิบายต้องเข้าใจก่อนว่าในกลุ่มเพื่อนสนิทของเจ้าเจตจะมีพันวาและราชาซึ่งปกติคอยตามดูอีกคนเกือบยี่สิบสี่ช