All Chapters of My best friend สุภาพบุรุษสุดที่รัก: Chapter 41 - Chapter 50

หวานตาหายไปนานกว่าที่คิด นั่งพักจนหายเหนื่อย ชลดาก็เริ่มหิว แต่ผู้หญิงยุคใหม่แบบเธอทำกับข้าวไม่เป็นหรอก วิถีชีวิตของผู้หญิงยุค2000 แกงถุงหน้าปากซอยหรือไม่ก็ร้านสะดวกซื้อคือที่พึ่ง แต่ทั้งนี้เธอขี้เกียจเปลี่ยนเสื้อ ดังนั้นหากอยากหายหิวคงต้องสั่งอาหารที่มีเดลิเวอร์รี่มาประทัง แต่ก็อีกนั่นแหละ อาหารขยะพวกนั้นกินจนเอื้อม ชลดาถอนใจ คงต้องพึ่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินกันตายไปอีกหนึ่งวัน          “คราวหน้าฉันควรจะต้องซื้ออะไรติดมือมาก่อนเข้าบ้าน”          หญิงสาวบ่นพึมพำระหว่างที่รอให้น้ำเดือด เธอจัดแจงเทบะหมึ่กึ่งสำเร็จรูปเจ้าดังลงในชาม เทเครื่องปรุงใส่ให้หมดทุกซองและรอเวลาที่น้ำเดือด          แต่แล้ว...กลิ่นผัดกะเพราก็โชยมาเข้าจมูก ปีกจมูกชลดาขยับพรึ่บพรั่บ          ท้องเธอลั่นโครกครากเมื่อได้กลิ่นอาหารที่ไม่ต้องเดารสชาติ กลิ่นฉุนจัดแบบนี้คนปรุงต้องมีฝีมือพอตัว เธอได้ยิน

เรื่องฤทธิ์ตามสืบเรื่องหวานตาเกือบหนึ่งอาทิตย์ เขาไม่ได้ข่าวคืบหน้าอะไรเลย คนบ้านพิสิทธิโยทินและคนบ้านเกียรติขจรต่างวุ่นวายเตรียมงานวิวาห์ของสองหนุ่ม-สาวด้วยความยินดี เขาเจาะใครก็ไม่ได้อะไรเพิ่มจนเริ่มท้อ สองคนนั่นแทบไม่มีเรื่องแย่ๆ พอให้ใส่ความได้เลย          เขาเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้า เพื่อพักขาและอาศัยไอเย็นเพื่อคลายร้อน          หลังสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานแล้ว เรืองฤทธิ์ก็มองหาที่นั่ง มุมอับสายตาอยู่ไม่ไกลนัก เขาทิ้งตัวนั่งและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข่าวสารผ่านโลกออนไลน์          เขาจมอยู่กับความเคลื่อนไหวในกระแสโซเซียล มีหลายข่าวที่น่าตื่นตาตกใจ เขาเลยลืมสนิทว่าสั่งเครื่องดื่มไว้          เรืองฤทธิ์เดินออกไปเพื่อไปหยิบเครื่องดื่มของเขา เขาเดินผ่านโต๊ะที่มีคนหน้าคุ้นสองคนนั่งอยู่          แต่สองคน

“หวานทำกับข้าวไม่เป็นนะ บอกไว้ก่อนเลย” น้อยคือแม่บ้านที่จัดการเรื่องอาหารการกิน จนหวานตาลอยตัว เธอไม่เคยแตะต้องงานครัว แต่ก็ไม่ได้รังเกียจการเรียนรู้“แม่ผมอยู่ทั้งคน หวานไปเรียนวิธีมัดใจสามีจากแม่ผมได้เลยครับ” ภูมิพูดพร้อมกับยิ้มหวานตาแก้เก้อด้วยการยกแก้วกาแฟที่น้ำแข็งลายจนน้ำใสแจ๋วขึ้นมาจิบ เธอร้อนวูบวาบไปทั้งหน้า เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าพูดถึงสถานะใหม่ของเขา ‘สามี’ นี่เธอกับภูมิกำลังก้าวข้ามขีดจำกัดของคำว่าเพื่อนแล้วเหรอ?“ที่คนเขาพูดกันคือเรื่องจริงใช่ไหมคะเฮีย?” จิ๋วที่ยังวนเวียนอยู่แถวนั่นโพล่งถามหวานตาถลึงตาดุ เธออายจนหน้าร้อนไปหมดแล้ววันนี้“จริงสิ...รอให้ชัวร์ก่อนนะ แล้วจะบอกอีกที”“ว้าววว เจ้หวานกำลังจะเป็นอาซ้อของเฮียแล้วสินะคะ” ท่าทางจิ๋วน่าหมั่นไส้จนหวานตาเริ่มเคืองแม่สาวอวบยกมือขึ้นประสานกันที่หว่างอก ทำตาลอยๆ เหมือนกำลังเคลิ้ม“ยินดีด้วยนะคะเฮีย” สาววิ่งเข้ามาใกล้พร้อมกับแสดงความยินดีแฟงชะเง้อมองที่ตามสาวมาไม่ได้เพราะกำลังท

หลังควานหาทั่วทั้งกระเป๋าสะพาย สิ่งที่เธอควานหากลับไม่มี หญิงสาวย้อนนึกถึงเมื่อค่ำคืน “ก่อนขึ้นทางด่วนแวะปั้มก่อนได้ไหมคะคุณภูมิ” ชลดาบอกภูมิ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ          “ปวดฉี่หรอชล?”          หวานตาหันมาถาม          “เปล่า ฉันลืมเอายาดมมา” ชลดาตอบพร้อมกับยิ้มเซียวๆ สีหน้าเริ่มเผือดซีด          “ยัยชลแพ้แอร์รถน่ะภูมิ ยัยนี่เดินทางไกลด้วยรถยนต์ไม่ได้ ถ้าไม่มียาดมจ่อจมูก”          หวานตาอธิบายให้ภูมิฟัง ซึ่งเขารับฟังโดยไม่ได้ท้วงอะไร ชลดาพยายามหลับตานิ่งๆ เพื่อจะได้ไม่มีอาการวิงเวียนก่อนจะได้ยาแก้ เธออดทนที่สุด แต่...อาการแพ้กำเริบก่อนที่จะแวะที่ปั้มเสียอีก เธอเริ่มวิงเวียน และอีกสักพักยังไม่ได้สูดกลิ่นของยาดมละก็ รถคันนี้คงได้เหม็นกลิ่นอ้วกของเธอแน่นอน  &nb

แต่...เถียงไปก็ป่วยการ เธอเป็นอย่างที่ชายตรงหน้าพูดจริงๆ เธอควรยอมรับความจริงใช่ไหม ต่อให้เขาผิดสัญญา หรือทำร้ายเธอมากกว่านี้ ไซม่อนก็ยังเป็นผู้ชายคนเดียวที่ครองใจเธอ          “สู้รู้!!”          หญิงสาวพึมพำเสียงสะบัด          พยายามทรงตัวยืน ขณะนี้ขาเธออ่อนเกือบจะลมลงไปมะล่อมมะล่อ          ไซม่อนไม่ได้เถียงต่อ เขาปล่อยให้ชลดายักแย่ยักยันยืน หล่อนทำฝืนอวดเก่ง ทั้งที่ร่อแร่เต็มที          “ถ้าไม่ใช่ในปั้ม...คุณไม่มีทางได้ยืนเชิดหน้าใส่ผมแน่”          ชลดาอยากจะเถียง แต่เธอจะเถียงชนะเขาได้ยังไง เมื่อเธอเองก็รู้อยู่แก่ใจ...หากไซม่อนจูบต่ออีกนิด เขาจะชวนเธอไปไหน...เธอก็คงตามเขาไปทุกที เหมือนเคย        &