All Chapters of คุณอาขา: Chapter 11 - Chapter 16

นั่นทำให้ฉันฝันดี ก่อนจะสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก ฉันตื่นมาอาบน้ำ แต่งตัว แต่งหน้า ทำผมด้วยตัวเอง จากนั้นก็ตั้งใจจะลงไปใส่บาตร แต่ดูเหมือนอาปัถย์จะรู้ใจ เพราะพอลงมาถึงชั้นล่าง ฉันก็เห็นอาปัถย์เตรียมของใส่บาตรไว้ให้ฉันแล้ว“วันนี้เวียงพิงค์ของอาสวยเป็นพิเศษ” คำชมของอาปัถย์ทำให้ฉันยิ้มเขิน“ก็วันนี้เป็นวันสำคัญนี่คะ” “ไปรอใส่บาตรกันจ้ะ” ฉันพยักหน้ารับ เราสองคนออกไปใส่บาตรด้วยกันที่หน้าหมู่บ้าน จากนั้นอาปัถย์ก็ขับรถพาฉันไปส่งและทำหน้าที่ช่างภาพเก็บภาพให้ฉันตลอดวันสำคัญ กว่าพิธีการจะเสร็จสิ้นก็บ่ายคล้อย“เป็นไงบัณฑิต เหนื่อยไหมครับ”“ไม่เหนื่อยค่ะ” ฉันยิ้มให้ วันนี้มันมีแต่ความภูมิใจ ดีใจจนแทบไม่รู้สึกว่าเหนื่อย จากนั้นอาปัถย์ก็พาฉันไปกินข้าว ลึกๆ ฉันก็แอบคิดว่าอาปัถย์จะมีของขวัญอะไรเซอร์ไพรส์ให้ฉันบ้างไหม แต่พอไม่มีก็พอเข้าใจ เพราะเท่าที่รู้จักกัน อาปัถย์ไม่ใช่คนโรแมนติก คงไม่มีอารมณ์แบบมุ้งมิ้งเหมือนวัยรุ่นทั่วๆ ไปเขาทำกันหรอกมั้ง

แต่กลับยิ่งเร่งจังหวะมากขึ้นและมากขึ้น กระทั่งเปลี่ยนมาเป็นช้าในตอนท้าย ใช่ว่าอาปัถย์จะรู้สึกดีเพียงคนเดียว เพราะฉันเองก็รู้สึกดีกับเซ็กซ์ครั้งแรกนี้มากเช่นเดียวกัน อาปัถย์คือคนที่มาเติมเต็มชีวิตของฉัน ร่างกายของฉันเป็นของอาปัถย์อย่างสมบูรณ์ อาปัถย์ทำให้ฉันเร่าร้อนเหมือนเปลวเพลิง ของขวัญวันรับปริญญาชิ้นพิเศษชิ้นนี้ของฉัน มันช่างเร่าร้อนจนฉันแทบหยุดหายใจ “อุ๊ย! อาปัถย์” ฉันอุทานตกใจ เมื่ออยู่ๆ อาปัถย์ก็จับฉันนอนตะแคง และสอดแทรกแก่นกายเข้าหาฉันจากด้านข้าง ความคับแน่นที่มีมากอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ขาข้างหนึ่งของฉันถูกอาปัถย์ยกขึ้นสูง ฉันแอบก้มตัวมองยามที่อาปัถย์ส่งตัวเองเข้าออกภายในตัวฉัน แต่ยิ่งมองฉันก็ยิ่งเร่าร้อนจนไม่อาจต้านทาน จนต้องปลดปล่อยความต้องการออกมา ซึ่งนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันคือครั้งที่สี่แล้วต่างหากร่างกายฉันกระตุกบ่งบอกว่าฉันปลดปล่อยออกมาแล้ว อาปัถย์ได้แต่ยิ้มแล้วกระซิบถามฉันว่าฉันมีความสุขไหม ฉันจึงพยักหน้ารับ“อะ…อาปัถย์ จะตอบแทนความรักที่มั่นคงขอ

“อ่ะ…อา” ฉันครางออกมา เมื่ออาปัถย์จงใจใช้แก่นกายเสียดสีกับดอกไม้กลางลำตัวของฉันราวกับต้องการขออนุญาต ทั้งๆ ที่มันไม่จำเป็นอาปัถย์จูบฉันอย่างร้อนแรง มือทั้งสองข้างก็บีบคลึงหน้าอกทั้งสองข้างไปด้วย พร้อมกับค่อยๆ ส่งแก่นกายเข้าหาฉันช้าๆ “ยังเจ็บอยู่ไหม”“ไม่ค่ะ” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ กัดฟัน เพราะแม้มันยังคงเจ็บอยู่บ้าง แต่ความเจ็บมันก็มาพร้อมความเสียวซ่านที่ฉันปรารถนาจะสัมผัสอาปัถย์ค่อยๆ แทรกตัวเองเข้าหาฉัน ความคับแน่น ตอดรัดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง กระทั่งฉันรับอาปัถย์เข้ามาอยู่ในตัวจนลึกสุด“อืมม์…อารักเวียงพิงค์” “หนูก็รักอาปัถย์” เราเอ่ยคำว่ารักออกมา อาปัถย์หยุดรอในขณะที่ร่างกายของฉันมันส่งสัญญาณให้อาปัถย์ไปต่อ ภายในตัวฉันตอดรัดถี่กระชั้นมากขึ้น จนได้ยินอาปัถย์เป่าลมออกปากหนักๆ อยู่หลายครั้งและในที่สุดอาปัถย์ก็เร่งจังหวะสะโพก ทุกจังหวะที่อาปัถย์ส่งมานั้น มันทำให้ฉันทรมานเหลือเกิน ฉันครางออกมาอ