All Chapters of โคขัดดอก: Chapter 11 - Chapter 20

 “มะ...แม่เปลวสวยจังเลยจ้ะ...”เด็กชายเปี่ยมเอ่ยชมมารดาด้วยใบหน้าขวยเขินขณะตัวเองกำลังเปลี่ยนชุด ชุดที่แม่ใส่เป็นชุดที่ลุงธรรศเลือกให้ซึ่งเขามองว่ามันเหมาะกับแม่เปลวมาก ๆ ปกติแม่เปลวในสายตาเขาก็สวยอยู่แล้วพอเปลี่ยนมาใส่เสื้อสีขาวไล่สีท้องฟ้าแขนพองยาวเว้าไหล่เข้าคู่กับกางเกงขายาวสีน้ำตาลอ่อนแม่เปลวก็ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่!“ไม่หรอกจ้ะ ลูกก็ชมไป”แม่โคนมในชุดใหม่นั่งคุกเข่ากับพื้นช่วยลูกชายติดกระดุมเสื้อ เกี่ยวสายเอี๊ยมสีน้ำตาลอย่างเหม่อลอยก่อนจะปิดท้ายด้วยการติดหูกระต่ายสีฟ้าอ่อนกลางอก นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ใส่เสื้อมีคอปกมีแขนแบบนี้ตั้งแต่ตั้งท้องเด็ก ๆ ไหนเสื้อตัวนี้จะมีผ้าตาข่ายแล้วก็โบผูกคออีก รุ่มร่ามแบบนี้คงทำงานอะไรไม่ได้เรื่องเป็นแน่ ดีนะที่แค่ลองแล้วก็ถอดคืน“เปี่ยมจะออกไปรอข้างนอกก่อนหรือว่าจะออกไปพร้อมกับปิ่นจ๊ะ?”“ดะ...เดี๋ยวฉัน อะ...ออกไปรอข้างน้องจ้ะ”“อื้อ อย่าไปกวนคุณธรรศเขาล่ะ”“จ้ะ”ว่าแล้วก็เดินออกมาเข้าอีกห้องที่เขาบอกให้เด็กหญิงลองใส่เสื้อเอง แม้จะทุลักทุเลไปบ้างแต่ก็ถือว่าทำได้ดีเลยทีเดียว ว่าแล้วก็ย

 ถึงมีเรื่องให้ต้องคิดยาวเป็นหางว่าวแต่ภูวธรรศก็ยังคงมีความสุขได้เพียงแค่ได้เห็นน้องเปลวใส่เสื้อผ้าที่เขาซื้อให้เดินไปเดินมาในเขตเรือนกรรณิการ์ใจเขาก็ลอยขึ้นสวรรค์แล้วแน่นอนว่าเขาขมวดงานที่ไม่จำเป็นต้องออกไปทำงานด้านนอกมาทำงานในเรือน ดังนั้นวันนี้ทั้งวันเขาจึงสามารถนั่งจิบกาแฟร้อนบนส่วนรับรองแล้วอ่านเอกสารงบประมาณการก่อสร้างได้อย่างสบายใจแม้มันจะกองเป็นพะเนินก็ตาม เพราะเมื่อวานเขาดันขออู้งานตัวเองพาน้องเปลวกับเด็ก ๆ ไปเที่ยวห้างบวกกับทำรายงานส่งให้รุต ไม่น่าเชื่อว่าแค่ขาดงานไปวันเดียวทุกอย่างจะมากองสุมกันจนมีความสูงเกือบถึงแจกัน“เฮ้อ...”ภูวธรรศละสายตาออกจากหน้ากระดาษยกมือบีบนวดขมับ ถึงบัญชีจะมาทำให้แล้วก็แต่ก็ต้องตรวจกันเหนียวเอาไว้ก่อน อย่างไรเขาก็เคยทำทุกขั้นตอนมาด้วยตัวเองมาหมด ทั้งวันนี้เขาก็สั่งให้ไอ้ม่วงมันไปคุมหน้างานแทนเสียด้วย ไม่มีผู้ช่วยที่ไว้ใจได้แบบนี้มันปวดหัวใช่ย่อยเลยเชียว“คุ...พี่ธรรศจ๊ะ ให้ฉันยกมื้อเที่ยงขึ้นมาเลยไหมจ๊ะ?”“ยัง เอ็งไปกินให้เสร็จก่อนค่อยเอาขึ้นมาให้ก็ได้”“ฉันกินเสร็จตั้งแต่เที่ยงแล้วจ้ะ”

 “คุณธรรศจ๊ะ”กุมภีร์ถามในขณะกำลังใช้มือกวาดเศษกระดาษสีและขี้ยางลบมากองรวมกัน เจ้าของชื่อที่กำลังนั่งเพ่งสายตาตัดกระดาษตามเส้นวาดให้สองแฝดจึงหันหน้ามาสบตาน้องสะใภ้ซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม“คุณธรรศดูเหมือนจะชอบคุณเปลวอยู่เลยนะจ๊ะ”“ระ...เรื่องนั้นมัน!”ตอนนี้เด็ก ๆ พากันเข้าไปหยิบตุ๊กตาออกมาเป็นแบบสำหรับวาดลงกระดาษ ผู้ใหญ่สองคนจึงได้นั่งสนทนากัน ภูวธรรศเห็นน้องสะใภ้มองออกขนาดนี้แต่ก็ไม่อยากตอบความจริงออกไป เขาไม่ได้หลอกที่จะบอกไม่ชอบน้องวัว แต่เขาอยากกันไว้เผื่อจะมีใครมาเข้าใจผิด อย่างไรน้องเปลวก็ถือว่ามีคู่แล้วในทางพฤตินัยน้องสะใภ้คนนี้แม้ต่างสายเลือดแต่ก็สนิทกับเขาและไอ้รุตไม่ต่างจากน้องชายคนหนึ่ง เพราะหมั้นกับไอ้สินมาตั้งแต่เด็ก ไม่แปลกหรอกที่จะจับสังเกตกันได้“ฉันว่าคุณเปลวเขาเป็นแม่ที่ใส่ใจมากเลยนะจ๊ะ เด็ก ๆ ถึงได้โตมาได้เป็นอย่างดีแบบนี้”“ใช่...ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”ในตอนนั้นปากเขาขยับไปเองโดยที่ไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ ยิ่งได้มารู้ตื้นลึกหนาบางผ่านประวัติ เขาคิดไม่ออกเลยว่าสุคนธ์ตัวแค่นั้นต้องใช้ความอดทนและค

 เปลวรีบขอตัวออกมาจากห้องคุณผู้ชาย หันหลังกลับดึงบานประตูปิดสนิท พยายามสูดลมหายใจเข้าออกสงบสติอารมณ์ก่อนเข้าไปเจอหน้าลูก หากไม่ทำใจมันเสียตอนนี้ วันพรุ่งอาจไข้จับขึ้นมาแล้วจะทำงานไม่ได้เอาแม่วัวค่อย ๆ แง้มเปิดห้องนอนรับแขกที่ได้รับมาอยู่ชั่วคราว เมื่อเห็นปิ่นเปี่ยมยังคงนอนหลับกันอย่างสงบเขาก็สบายใจ แม้ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วที่เขาไม่ได้หลับไปพร้อมกับเด็ก ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นปัญหาอะไรให้ต้องกังวลคนเป็นแม่ค่อย ๆ ย่างเดินไปนั่งยังขอบเตียง สายตาที่ปรับสภาพในความมืดลอบมองใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กน้อยในการปกครอง นิ้วมือสีน้ำผึ้งเข้าเกลี่ยปอยผมเส้นน้อยซึ่งลงมาปรกหน้าผากมนของลูกอย่างแผ่วเบา“อือ...แม่จ๋า”“แม่กลับมาแล้วจ้ะ”พอลูกชายตื่นลูกสาวก็ตื่นตาม สมกับเป็นฝาแฝดกันจริง ๆ แต่พอตื่นก็คล้ายว่าจะไม่ค่อยอยากนอนต่อกันด้วยคงเพราะได้กลิ่นหอมลอยขึ้นมาจากครัวท้ายเรือน สงสัยป้าจำเนียนแกจะลงไปตระเตรียมวัตถุดิบข้ามคืนกระมัง“เด็ก ๆ นอนกันเถอะเนอะ”“ฉะ...ฉันหิวจ้ะแม่”“!!!”เปลวตกใจกับตัวเอง เมื่อเย็นหลังเขาพูดคุยกับพี่กอบก็พาเ

 กลิ่นเหม็นตลบอบอวลอยู่ในโพรงจมูก อัดแน่นจนชวนให้รู้สึกหายใจไม่ออก ร่างกายปวดตุบคล้ายกระทบกระเทือนทว่ากลับเลื่อนลอยจนไม่อาจระบุได้ว่าส่วนไหนไปกระแทกเข้ากับวัตถุ เพียงไม่นานร่างกายก็เริ่มรู้สึกร้อนรุ่มครั่นเนื้อครั่นตัวผิดปกติ ยิ่งได้ยินเสียงดังตึงตัง ภายในหัวยิ่งสับสนจนอยากจะทำให้จิตนึกคิดเห็นแต่สีดำสนิท กระนั้นหลังความโกลาหลนั้นผ่านพ้นไปคล้ายว่าความสบายใจจะเข้ามาแทนที่ มันเป็นเหมือนฝันร้ายที่ไม่มีรูปร่าง เป็นเพียงกลุ่มก้อนความรู้สึกอันจับต้องไม่ได้ กระนั้นมันกลับถูกสายลมพัดผ่านไปอย่างง่ายดาย ในที่สุดร่างกายก็กลับมาเบาหวิวอีกครั้งเหมือนศีรษะได้รับการประคองด้วยใยผ้าอ่อนนุ่ม แม้รู้สึกเหนื่อยอ่อนเพราะสภาวะอันไม่คงที่ทว่าอย่างไรตอนนี้ก็อาการดีขึ้น เริ่มด้วยความรู้สึกกลางอกลามไปถึงปลายนิ้วมือ เปลือกตาสีน้ำผึ้งกะพริบถี่เพราะแสงรำไรซึ่งลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาพร้อมกลิ่นของยาและเหล่าสายระโยงระยางที่เชื่อมเส้นเลือดบนหลังมือไว้กับถุงน้ำเกลือทว่านอกเหนือไปจากความเย็นของเข็มโลหะยังมีความอบอุ่นจากฝ่ามือหยาบกร้านที่กุมอวัยวะเดียวกันไว้อยู่ และคล้ายว่ามันจะอยู่ตรงนี้มานาน