บททั้งหมดของ พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: บทที่ 41 - บทที่ 50

“หวางเย่อย่าทำแบบนั้นพ่ะย่ะค่ะ”องครักษ์อีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบเตือนสติ“ไปยืนตรงนู้นคอยดูต้นทาง”ฉินเกอหลงสั่งเบาๆองครักษ์นายนั้นรีบเดินไปยืน พิงกำแพงคกหลวงห่างออกไป“ข้าจะพาเจ้าหนี”กระซิบเบาๆ“อย่าทำแบบนี้ ไม่ให้ทำแบบนี้ท่านอ๋องกลับไปเสียต้าเหนิงทำทุกอย่างเพื่อท่านเพื่อที่ว่า เหมยเขียวม้าไม้ไผ่ของท่านกับคุณหนูรองบ้านเฉินจะได้ไม่ต้องคลาดจากกัน”“เจ้ากำลังน้อยใจและเข้าใจผิดเอาชีวิตมาเสี่ยง”“ข้าทำแบบนี้ส่งสัญญาณให้ใต้เท้าเฉินนำกำลังคนเข้ามาชิงบัลลังก์เพื่อท่านอ๋อง”“เจ้าคิดโง่ๆเจ้าคิดว่าเจ้าพอสำหรับมีค่าใต้เท้าเฉินหรือไรมีค่าสพอให้เขาร้อนรนเพราะเจ้าจะถูกประหารหรือ”“ใต้เท้าเฉินสัญญากับต้าเหนิงแบบนั้น”“นี่เจ้ายังไม่เข้ามใจอีกหรือที่เขาวางแผนไว้เพราะใช่เจ้าเป็นเหยี่อและข้าเป็นปลา เขาตั้งใจให้ความเป็นความตายของเจ้าส่งผลให้ข้ามาชิงตัวเจ้าไป”“ต้าเหนิงรับยาพิษชนิดเบามาจากใต้เท้าเฉินสับเปลี่ยนกับยาปลุกกำหนัดของหมอหลวง ตั้งใจแก้แค้นหมอหลวงคนนั้นให้ถูกกัวกั๋วฮ่องเต้ประหารโดยโยนความผิดว่าต้าเหนิงไม่รู้เรื่องยานั้นยานั่นำด้มาจากหมอหลวงที่คิดฆ่าเต้าเหนิงเพราะต้าเหนิงเพิ่งจะฟาดปากหมอหลวงตัวร้ายนั่

เฉินซือกวานเดินเข้ามาข้างใน“ผิดแล้ว ท่านพ่อ หวางเย่จะไม่มีทางนั่งบัลลังก์หากสิ่งที่หวางเย่ได้มาเพียงเพราะท่านใส่พานให้กับหวางเย่”“พูดเช่นนี้ราวกับจะเป็นศัตรูกัน”“ท่าพ่อได้โปรดไตร่ตรองมบอยาถอนพิษ ลูกจะนำไปให้เอ่อต้าเหนิงหากนางถือประหารในตอนนี้ เกรงว่าหวางเย่จะยิ่งเจ็บปวด คนของลูส่งข่างว่าไทเฮาจะประหารนางด้วยตัวเองหากว่ากัวกั๋วฮ่องเต้ไม่ฟื้น”“เฉินซือกวานเจ้าแซ่เฉินแล้วเหตุใดถึงไม่ยอมเดินตามทางบิดาของเจ้าที่วาดเสียทางไว้เพื่อเจ้า”“เช่นไรจึงเรียปูทาง ทางที่ที่เดินเหยียบย้ำผู้อื่นให้เจ็บปวดและปนไปด้วยคราบน้ำตา ข้าละอายใจในการก้าวเดิน”“ดีพูดได้ดี เช่นนั้น เสี้นทางนี้เก็บไว้ให้อี้เหมยเพียงคนเดียว”สะบัดชายเสื้อจากไปด้วยโทสะ เฉินซือกวานถอนหายใจยาว หากเราพยายามเชื่อว่าสิ่งถูกต้องเราจะพยายามทำให้สิ่งนั้นถูกต้องสำหรับคนอื่นด้วยวังหลวง“ลากตัวนางมาป้ายนี้ฮ่องเต้ยังไม่ฟื้น ข้าจะประหารนางเสียก่อนดวงตะวันจะโผล่พ้นขอบฟ้า”เสียงตวาดดังๆของไทเฮาทำเอาเจายี่หน้าถอดสี“ทำอย่างไรดี”พึมพำเบาๆความกลัวเริ่มเข้าครอบงำกลัวว่าต้าเหนิงจะถูกประหารแล้วจะหานายหญิงดีดีแบบนี้ได้จากที่ไหน”คิดหาทางหนีทีไล่ เมื่ออง

“เหนื่อยแล้วอะพักก่อนได้ไหม”ฉินเกอหลงที่กำมือต้าเหนิงไว้ กลับตวัดแขนแบกเอาร่างของต้าเหนิงไว้บนบ่าพาเดินไปราวกับไม่หนักสักนิด“ไม่พักหรือ เหนื่อยแล้วนะวิ่งมาเกือบสิบกิโลได้ม้างงงง”ต้าเหนิงบ่นทั้งที่รู้สึกสบายแปลกๆ“หุบปาก”“อือ แต่ๆท่านอ๋องแบกต้าเหนิงแบบนี้ยิ่งจะเหนื่อยนะ”“ข้าจะเหนื่อยก็ที่ต้องคอยโต้เถียงกับเจ้าจนน่ารำคาญนี่แหละเงียบแล้วอยู่นิ่งๆเพิ่ง วิ่งมาแค่20ลี้ หากพวกเขามีม้า ก็จะตามเราทัน”“ทำไมเราไม่หาที่ซ่อนตัวนี่ก็สว่างแล้ว” มองเห็นดวงอาทิยต์ดวงกลมโตแดงฉานโผล่ขึ้นทางทิศตะวันออกสวยงามจนอ่างจะหยุดมองแต่อีกคนกับแบกเดินลิ่ว“ไม่เหนื่อยหรือ ท่านแบกข้าที่หนักขนาดนั้น”“บอกให้หุบปากเสีย” ต้าเหนิงเงียบเสียงเพราะเสียงดุดุของฉินเกอหลงก้มลงมองแผ่นหลังกว้างยามก้าวเดิน แขนสองข้างไม่อยู่สุขกอดรวบลำคอของคนตัวสูงที่สุดท้ายแล้วจากแบกก็ต้องกลายเป็นอุ้ม ตาจ้องตาเท้าหยุดก้าวเดิน ต้าเหนิงหลบตาคมเสียซุกหน้ากับอกกว้าง“มันพอจะหยุดพักได้แล้วไหมเล่า ข้ากลัวว่าท่านอ๋องจะเหนื่อย”“ไม่นี่ ข้าอุ้มเจ้าได้”น้ำเสียงเรียบเฉยไม่ได้บ่งบอกว่าลำบากอะไรอย่างที่ต้าเหนิงคิด“เราจะไปไหนกัน”“เราจะไปสุ่ยจิงจุดนัดพบก

ยกมือขึ้นกอดรอบเอวหนาไว้ยิ้มสดใสขอกอดนอนสักคืนเถอะน่าคนอาไร้ น่ารักที่สุดกอดนอนแล้วอุ่นที่สุดเกลือกกลิ้งใบหน้ากับอกกว้างเป็นสุขหลับไหลไปในอ้อมกอดของฉินเกอหลงทั้งอุ่นทั้งรู้สึกปลอดภัยวังหลวงในตำหนักพระพันปีที่บัดนี้ในห้องมีเพียงเฉินตงลี่กับไทเฮาเพียงลำพังหลังจากที่ เฉินตงลี่แวะไปที่ตำหนักของกัวกั๋วฮ่องเต้ที่นอนไม่ได้สติ“เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาททรงได้รับยาถอนพิษแล้วแต่อาจจะยังไม่ฟื้นในตอนนี้ข้าน้อยเฉินตงลี่จะเรียกเรียกประชุมเหล่าขุนนางเพื่อแสดงความยินดีกับไทเฮาตำแหน่งผู้สั่งการ ในวังหลวงแทนฝ่าบาทในวันพรุ่งนี้หวังว่าไทเฮาจะเตรียมตัวให้พร้อม ”ไทเฮายิ้มลุกขึ้นยืน ส่งมือให้กับใต้เท้าเฉินที่จุมพิตหลังมือเบาๆ“ท่านจะเคียงข้างข้าใช่ไหมเฉินตงลี่แล้วท่านจะสามารถช่วยให้ทั้งสี่ตระกูลใหญ่สนับสนุนข้าใช่ไหม เรื่องนี้ท่านจะทำให้ข้าใช่ไหม”“มิใช่แค่สี่ตระกูลแต่ขุนนางน้อยใหญ่รวมทั้งแม่ทัพและค่ายฝึกที่เผยจ๋ายจะเชื่อฟังคำบัญชาของไทเฮาเพื่อตบแทนตำแหน่งราชครูของเฉินตงลี่”ไทเฮาเดินไปที่ราวแขนเสื้อคลุมเฉินตงี่รีบมา หยิบเสื้อคลุมปักลายหงส์สวมทับให้อย่างเอาใจ ไทเฮายิ้มยกมือขึ้นลูบไล้ลวดลายบนผ้าดวงตา ฉายแ

กลางป่าหนทางมุ่งหน้าสู่สุ่ยจิง“ไหวไหม เยี่ยนแือพยุงร่างอ่อนแรงของหานจงยังถ้ำเล็กๆที่แทบจะมองไม่เป็นปากถ้ำเพราะมีต้นไม้ปกคลุมเป็นดงหนา หานจงอดสงสัยไม่ได้ว่าเยี่ยนฉือรู้ได้อย่างไรว่ามีถ้ำอยู่ที่นี่ คนอื่รับรองไม่มีใครรู้แน่แม้แต่หานจงที่เข้ามาในตอนแรกมองไม่เห็นปากถ้ำด้วยซ้ำไปแจ่เยียนฉือกับแหวกดงไม้หนาพาหานจงเร้นกายเข้ามาในถ้า หากจะลึกลับเพียงนี้หานจงคิดอยู่ที่นี่ได้ยาวๆเพราะไม่มีทางที่ใครจะหาเขากับเยียนฉือพบ“พักก่อนคงไม่มีใครตามมาแล้ว จากที่ข้าคาดเดาพวกเขาหยุดที่จะค้นหาเราแล้ว เพราะได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว”“เขาได้ตัวหวางเย่กับสนมเอ่อไปแล้วหรือ”“เจ้าน่ะนะเลิกเรียกเอ่อต้าเหนิงว่าพระสนมได้แล้วไม่เห็นหรือไรว่านางเป็นตายไม่ยอมทอดกายให้กับกัวกั๋ว ทำไมเราไม่ให้เกียรติในสิ่งที่นางไม่อยากเป็น เลิกยัดเยียดคำว่าพระสนมให้นางเสียที”“เข้าใจแล้วน่า”“นั่งลงก่อนสิ”หานจงพยักหน้าเจ็บปวดไปทั่วตัวบาดแผลก็มีทั้งลึกทั้งตื้นสร้างความเจ็บปวดให้กับหานจงไม่น้อย“โอ๊ะๆๆเจ็บจัง”หานจงทำหน้าตาเหยเก ทิ้งตัวลงบนพื้นเยี่ยนฉือรีบเข้าประคอง”“ฝีมือกระบี่เจ้ายังต้องพัฒนาอีกไกล เห็นได้ชัดว่าไม่อาจเอาชนะผู้ที่ผ่านการฝึ