บททั้งหมดของ ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: บทที่ 251 - บทที่ 260

สีหน้าของเมิ่งจิ่นเหยาอ่อนลง พลางถามอีกว่า “ชุ่ยเอ๋อร์เล่า?”เฉียวหมอมอตอบตามความเป็นจริง “หลังจากชุ่ยเอ๋อร์ออกเรือน ก็ตายเพราะคลอดยากเจ้าค่ะ”ตายเพราะคลอดยากงั้นหรือ?เมิ่งจิ่นเหยาหรี่ตาเล็กน้อย อย่าโทษที่นางคิดมากเกินไป ชุ่ยเอ๋อร์ออกไปจากสายตาของนางซุน ไม่อยู่ในการควบคุมของนางซุน ทว่าเมื่อรู้ความลับของนางซุนแล้ว ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงนางซุนให้ไม่ห่วงกังวล ด้วยเหตุนี้จึงมีความเป็นไปได้ว่าจะปิดปากนางเฉียวหมอมอสังเกตความเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของนางอย่างไม่แสดงออก สามารถคาดเดาได้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงลังเลว่า “เป็นเหมือนที่คุณหนูใหญ่คิดจริง ๆ เจ้าค่ะ”ถูกต้องแล้ว ชุ่ยเอ๋อร์ตายเพราะคลอดยาก เป็นฝีมือของฮูหยินจริง ๆ ฮูหยินจงใจส่งของบำรุงครรภ์จำนวนมากเป็นพิเศษไปให้กับชุ่ยเอ๋อร์ชุ่ยเอ๋อร์ที่ซื่อ ๆ เข้าใจผิดคิดว่าฮูหยินคิดถึงไมตรีครั้งเก่า และเห็นความสำคัญของตนจึงได้ส่งของบำรุงมาให้กับตนเอง และทั้งหมดก็เป็นของดี เป็นของดีที่ปกติไม่ได้กิน จึงได้กินไปทั้งหมด สุดท้ายก็ตายเพราะคลอดบุตรยาก หนึ่งศพสองชีวิตเมื่อมาคิดดูในตอนนี้ ภายในใจของเฉียวหมอมอยังคงหวาดกลัวอยู่บ้าง นายหญ

เฉียวหมอมอกระซิบเตือนสติ “เฉิงเอ๋อร์ เจ้าจงจำเอาไว้ว่าห้ามมีข้อบกพร่องแม้แต่เพียงนิดเดียว มิเช่นนั้นพวกเราแม่ลูกก็อย่าได้คิดว่าจะมีชีวิตรอดอีกเลย”ใบหน้าของหลี่เฉิงเผยให้เห็นถึงความตื่นตระหนก “หรือว่าคุณหนูใหญ่จะ…”สีหน้าของเฉียวหมอมอจริงจัง พลางส่ายหน้าแผ่วเบา “ไม่ใช่คุณหนูใหญ่”แต่เป็นฮูหยินฮูหยินสามารถทำให้ชุ่ยเอ๋อร์ตายได้ ก็สามารถทำให้นางกับหลี่เฉิงตายได้เช่นกัน พวกเขาทรยศฮูหยิน หลังจากที่ฮูหยินรู้เรื่อง ไม่มีทางปล่อยพวกเขาแม่ลูกเอาไว้แน่ และจะฆ่าพวกเขาเพื่อปิดปาก……ภายในห้องส่วนตัวเมิ่งจิ่นเหยาเหลือบมองจุดอ่อนทั้งสองฉบับที่เฉียวหมอมอและบุตรชายได้ประทับรอยนิ้วมือเอาไว้ มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายวาบผ่านนัยน์ตาราชวงศ์ปัจจุบันเชิดชูความกตัญญู บุตรฟ้องบิดามารดาถือว่าไม่กตัญญู ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นความจริงหรือไม่ บุตรล้วนต้องติดคุกสามปี ถูกโบยยี่สิบไม้ เช่นนั้นนางก็จะไม่ฟ้องร้องแล้ว ทว่าจะให้นางซุนอยู่มิสู้ตายเมิ่งจิ่นเหยาสั่งกำชับ “ชิงชิว เก็บของให้เรียบร้อย”ชิงชิวรับคำ พอพับกระดาษทั้งสองแผ่นเสร็จก็ใส่เข้าไปในซองจดหมายหนิงตงเคลื่อนเท้าไปที่หน้าต่างแล้วเหลือบมอง เมื่อมองเห็

เมื่อท่านหญิงจิ้งหนิงได้ฟังก็ตะลึงงัน มองไปยังเมิ่งจิ่นอวี้อย่างต้องการคำอธิบายใบหน้าของเมิ่งจิ่นอวี้ชะงักค้าง กล่าวด้วยสีหน้าไม่เป็นสุขว่า “พี่หญิงใหญ่ ทั้ง ๆ ที่ท่านทำผิดถึงได้ถูกท่านย่าลงโทษแท้ ๆ ไยถึงได้ผลักความรับผิดชอบมากที่ข้า และปรักปรำข้าด้วยเล่า? ท่านย่าจัดการเรื่องราวด้วยความยุติธรรม ไม่มีทางลำเอียงแน่นอนเจ้าค่ะ”ใบหน้าของเมิ่งจิ่นเหยาเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ถามกลับด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “น้องรองลองพูดมาสิว่า ข้าทำผิดเรื่องใดกระนั้นหรือ?”เมิ่งจิ่นอวี้ถูกคำพูดนี้ทำให้สำลักไปชั่วขณะ จากนั้นก็กล่าวด้วยใบหน้าบึ้งตึงว่า “พี่หญิงใหญ่รู้อยู่แก่ใจของตนเองดี ต่อหน้าท่านหญิง ข้าจะไม่เปิดเผยเรื่องน่าอับอายที่ผ่านมาของพี่หญิงใหญ่เจ้าค่ะ ช่างเถิด ล้วนแต่เป็นเรื่องในอดีตทั้งนั้น หลังจากนี้พี่หญิงใหญ่เปลี่ยนแปลงตนเองให้ดีขึ้นก็พอแล้วเจ้าค่ะ ถึงอย่างไรก็แต่งงานเป็นภรรยาของผู้อื่นแล้ว หากยังทำผิดอีก จวนฉางซินโหวคงต้องตำหนิตระกูลเมิ่งที่ไม่สั่งสอนพี่หญิงใหญ่ให้ดีเป็นแน่”เมิ่งจิ่นเหยากล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่ภายในไม่ยิ้มตามว่า “เรื่องนี้ข้าจะรู้ได้เช่นไรกัน? เป็นเจ้าที่มัวแต่ห่วงเล่นแล้

เมื่อเมิ่งจิ่นอวี้เห็นดังนั้น ก็ทำได้เพียงยอมแพ้เท่านั้น และมองดูท่านหญิงจิ้งหนิงจากไปอย่างทำอันใดไม่ได้ ย่ำเท้าอย่างร้อนใจ ภายในใจเกลียดเสียจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน คิดไม่ถึงว่าจะถูกเมิ่งจิ่นเหยาจะเล่นงานเช่นนี้ อีกทั้งดูเหมือนว่าท่านหญิงจะเชื่อนางไปแล้วเจ็ดถึงแปดส่วน……เมื่อถึงหน้าประตูภัตตาคารอีกแห่งหนึ่ง เมิ่งจิ่นเหยากับสาวใช้ทั้งสองคนก็ลงมาจากรถม้าทั้งสามคนกำลังจะเข้าไปในภัตตาคาร ทว่ากลับมองเห็นคนผู้หนึ่งลงมาจากรถม้าหรูหราที่อยู่ด้านข้าง พวกนางนายบ่าวอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงนึกไม่ถึงว่าจะเป็นท่านหญิงจิ้งหนิงท่านหญิงจิ้งหนิงก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะได้พบกับนาง จึงตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นก็กล่าวว่า “กู้ฮูหยิน ไม่คิดเลยว่าพวกเราจะเจอกันอีกครั้งได้เร็วถึงเพียงนี้”สีหน้าของเมิ่งจิ่นเหยาสงบนิ่ง แย้มยิ้มมุมปาก “ไยท่านหญิงถึงไม่อยู่ด้วยกันกับน้องรองของข้าน้อยเล่าเจ้าคะ? หรือจะบอกว่า ท่านหญิงต้องการมาเพื่อออกหน้าแทนนางอีกแล้ว และมาหาเรื่องข้าน้อยกระนั้นหรือ?”ท่านหญิงจิ้งหนิงจ้องมองนางอยู่ชั่วครู่ เมื่อเห็นว่านางยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ ราวกับว่ากำลังมองดูเรื่องตลกของตนเอง ก็ไม่พอใจไปชั่วขณะ “มิใ

ที่กล่าวกันว่ากินของผู้อื่นแล้วจะเอนเอียงนั้น เมิ่งจิ่นเหยาที่กินอาหารไปมื้อใหญ่โดยไม่ต้องใช้เงิน ก็พูดคุยด้วยง่ายยิ่งนัก นางกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ต่อไปท่านหญิงจะไปที่ไหนงั้นหรือเจ้าคะ? อยากให้ข้าน้อยไปเป็นเพื่อนหรือไม่? หากไม่ต้องการให้ข้าน้อยไปด้วย เช่นนั้นข้าน้อยก็ขอตัวก่อน ”เมื่อได้ฟังดังนั้น ท่านหญิงจิ้งหนิงเหลือบมองดูนางตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า การแต่งกายของนางในวันนี้สดใสและเป็นธรรมชาติ จึงพยักหน้าอยู่ชั่วครู่ “พอมองดูแล้วเจ้าก็เป็นผู้ที่มีสายตาที่ดีเช่นกัน ไปเป็นเพื่อนข้าเลือกเครื่องประดับสักสองสามชิ้นเถิด”เมิ่งจิ่นเหยาตอบรับอย่างยินดี ถึงอย่างไรนางก็ไม่มีธุระอื่นอีก ก็คิดเสียว่าหาความสุขให้ตนเองแล้วกัน……หอจินอวี้ ร้านเครื่องประดับที่ใหญ่ที่สุดของเมืองหลวงสายตาของเมิ่งจิ่นเหยาไม่เลวเลยจริง ๆ เลือกเครื่องประดับหลายชิ้นให้กับท่านหญิงจิ้งหนิงท่านหญิงจิ้งหนิงรู้สึกมีความสุขอยู่ในใจ “กู้ฮูหยิน สายตาของเจ้าดีกว่าน้องสาวของเจ้ามากนัก เครื่องประดับที่นางเลือกให้ข้า ข้าไม่ค่อยถูกใจเท่าใดนักเลย”เมิ่งจิ่นเหยาแย้มยิ้ม “ท่านหญิงชื่นชอบก็ดีแล้วเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะลองไปดูชิ้นอื่นสัก