บานประตูจากผนังอีกด้านเปิดขึ้นมา ชายผู้สวมชุดเชฟในรูปแบบคุ้นตาตามร้านอาหารญี่ปุ่นสีขาวสะอาดสะอ้านเดินออกมาแล้วนั่งลงที่ส่วนมุมของโต๊ะกลาง แสงไฟดวงถัดไปสว่างขึ้นเผยให้เห็นโต๊ะไม้ขนาดเล็กและเขียงกับมีดสีเงินยวงคมกริบวางคู่ถังไม้ที่วางอยู่แต่แรกถูกเปิดออกพร้อมกับควันและกลิ่นข้าวร้อน ๆ หอมกรุ่นโชยคลุ้ง ถาดวัตถุดิบเลอค่าถูกยกตามมาอีกครั้งแล้ววางตรง โกษิตมองดูเชฟคนนั้นแสดงลวดลายการปั้นข้าวซูชิที่สุดช่ำชองอย่างตื่นตา เพิ่งเคยเห็นว่าปลายนิ้วและฝ่ามือทั้งสองต้องทำงานประสานกันเพียงใด ก่อนจะเริ่มวางชิ้นซูชินั้นลงบนใบไผ่พร้อมเสิร์ฟมันบนเรือนร่างของเกอิชาสาวตรงหน้าอย่างแช่มช้า...คำแล้ว คำเล่าโกษิตกลืนน้ำลายจนลำคอแห้งผาก แต่เขาไม่ได้หิวเลยแม้แต่น้อย สายตายังคงมองดูลมหายใจของนางเกอิชาตรงหน้าอย่างไม่ละลด ทุกครั้งที่อาหารถูกวางลงปิดเร้นส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย ใจชักอยากจะคีบมันมาจัดการให้สิ้นซาก เพื่อไม่ให้มีส่วนใดบดบังความงามตรงหน้าได้อีกซูชิแซลมอนตรงหน้าท้อง เคียงกันเป็นอูนิคุณภาพสูงราคาแพงลิบ พร้อมกับทูน่าทั้งสามส่วน อากามิ ชูโทโร่ และโอโทโร่“ที่คุณเห็น มันคือวัฒนธรรมการกินของชาวญี่ปุ่น เป็นกา
อ่านเพิ่มเติม