แชร์

บทส่งท้าย

“หนูอยู่ตรงนี้ไง...”

เธอชี้ไปยังรูปถ่ายในวันปัจฉิมนิเทศน์ที่ยังคงเก็บเอาไว้ แพรพราวหลบอยู่ด้านหลังเพื่อน แม้ว่าภาพมันจะเก่าไปแล้วก็ตาม แต่สายตาของเธอนั้นก็ยังคงแอบมองไปที่โกษิตซึ่งยืนอยู่ส่วนตรงกลาง กระทั่งตอนนั้น เขาก็ยังคงเหมือนผู้ชายที่มีแสงสว่างส่องถึงอยู่เสมอ

โกษิตกระชับมือของเธอ ระหว่างที่เดินเลียบชายหาดไปด้วยกัน

แม้จะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาชัด ๆ แต่นี่ก็สี่เดือนแล้ว หลังจากมื้อค่ำสุด VVIP ที่ร้านอาหารแห่งนั้น

“นี่...ทำแบบนั้นกับลูกค้าทุกคนหรือเปล่า?”

“พี่เกรท...หนูอ่อยแค่พี่เกรทเท่านั้นแหละ กับลูกค้าคนอื่นหนูนอนเฉย ๆ จริง ๆ” เธอแก้ตัว “ไม่เคยให้ใครถูกตัวเลยนะคะ มันเป็นกฎ”

“แต่คนอื่นก็เห็น...”

เธอเงียบ “เดี๋ยวรอบหน้าหนูจะบอกให้เชฟเอาใบชิโสะปิดไว้ หนูจะไม่ให้ใครเห็นนอกจากพี่เกรทคนเดียว”

แพรพราวเดินเข้าประชิด กอดแขนพี่เกรทของเธอเอาไว้แนบแน่น

“ถ้าไม่ติดว่าเป็นงานนะ พี่ไม่ให้ทำจริง ๆ ด้วย” โกษิตชำเลืองมอง “งั้น...วันนี้แต่งหน้าเกอิชานอนรอพี่บนเตียงเลยนะ”

“พี่เกรท...ไม่เอา หนูเขิน”

“พี่หยอก...แต่ คบกับพี่นะ”

“......”

“อันนี้พูดจริง” เขายักคิ้ว ชะโงกมองดูเธอที่กำลังเขินจนหน้าแดงก่ำ ไม่ต่า
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status