All Chapters of OH NO! MY SON'S FATHER IS A RICH MAN I MUST MARRY: Chapter 161 - Chapter 170

Sa basement garage, nanlaki ang mga mata ni Rosa sa bahagyang hindi makapaniwala, at natawa siya, kahit may halong inis sa kanyang tawa. “Ang kapal mo!” sagot niya, pinipilit na huwag magpahalata ng sobrang inis.Si Trojack naman, hindi man lang natinag sa reaksyon niya. Sa halip, lalo pang lumalim ang ngiti niya. “O kaya naman, ako na lang ang aamin sa'yo.”Napatitig si Rosa sa kanya, halatang hindi makapaniwala at medyo naiinis. “Huwag mong subukan! Sapat na ang gulo ng sitwasyon ngayon. Bakit gusto mo pang gawing mas komplikado?” sagot niya, iniisip na binibiro lang siya nito.Bago pa siya makapagsalita pa, lumitaw na ang eskuwelahan ng anak nila sa tanawin. Pinabagal ni Trojack ang sasakyan at nagsalita nang kaswal, “Ako na ang kukuha kay Brent. Dito ka na lang maghintay.”“Anak ko si Brent. Ako ang kukuha sa kanya,” matatag na sagot ni Rosa. Ayaw niyang abalahin ito.“Pinangako ko kay Brent kaninang umaga na ako ang kukuha sa kanya ngayong hapon. Hindi ko pwedeng baliin ang panga

“Madalas ka bang natulungan ni Shan nung nasa ibang bansa ka pa?” tanong ni Trojack na tumitig nang malalim kay Rosa.Tumango si Rosa. “Oo, maraming beses niya akong natulungan lalo na sa pagpapalaki kay Brent.”Malalim na huminga si Trojack, hindi maipinta ang kanyang ekspresyon. Bakit nga ba hindi ko nakilala si Rosa nang mas maaga? Ilang taon siyang bulag na sumuporta kay Jon, iniisip na kung magiging maayos ang buhay nito, makikinabang ang buong pamilya ng Melandez. Pero kumakailan, nalaman niya ang katotohanan: matagal nang putol ang ugnayan ni Rosa sa kanyang pamilya. Namuhay siya mag-isa sa ibang bansa kasama ang anak. Bihira na silang mag-usap ni Jon. Marami pa siyang kailangang malaman tungkol dito lalo na kung sino ang ama ni Brent at ano ba talaga ang nangyari.“Huwag ka nang magluto ngayong gabi. Kumain na lang tayo sa labas,” sabi ni Trojack. At bago pa siya makapagsalita, dagdag niya, “Ako ang manlilibre, kaya hindi mo na kailangang magalala.”Alam niyang matipid si R

“Hindi ba sinabi mo na gusto mong maabot ang durian freedom? Narito ako para tulungan kang matupad ang pangarap na iyon. Pwede mong kainin ang kahit gaano karami ngayong araw,” sabi ni Trojack, punong-puno ng kumpiyansa. Parang napakasimple lang ng ginawa niya, na para bang binigyan niya si Rosa ng napakalaking pabor.Napahinto si Rosa, tuluyang natulala. Tinitigan niya ang telepono at saka napabuntong-hininga nang malalim.“Hindi ba niya naiintindihan na hindi pwedeng kumain ng sobrang daming durian?!” bulong niya sa sarili, na hindi malaman kung matatawa o maiinis. Oo, masarap ang durian, pero alam niyang ang sobrang pagkain nito ay magdudulot ng masamang epekto—pinakamababa na ang sore throat, at pinakamalala ay problema sa tiyan.“Ah… pakinggan mo,” sabi niya nang dahan-dahan, inilapit ang telepono sa kanyang tainga. “Kailangan mo talagang isauli ang mga ito! Hindi ko kayang ubusin ang ganito karami. Kakakain ko lang kagabi, at maniwala ka, matagal pa bago ko gustuhin ulit ng duri

“Hindi mo alam, namatay ang parehong magulang ni Trojack noong mga nakaraang taon. Noon, mag-isa kong pinanghawakan ang buong Yddro Group habang inaalagaan ang batang si Trojack. Lahat ng pag-asa ko ay nasa kanya. Kung may nangyari sa kanya noon, baka nawala na rin ang huling lakas ko. Our Yddro Group is what it is today because of your mother's sacrifice."Habang pinakikinggan ni Rosa si Gloria, bumigat ang kanyang dibdib. Hindi niya lubos maisip ang mga pagsubok na hinarap nito noon. Isang limampung taong gulang na babae, biglaang nawalan ng anak at manugang, kailangang pamahalaan ang isang bilyonaryong kumpanya, at alagaan ang kanyang apo. Sa panahong iyon, si Trojack ang naging tanging pag-asa niya.Ngayon, si Trojack ay matatag na nakatayo sa sarili niyang mga paa, mahusay na pinamamahalaan ang kumpanya nang may kumpiyansa at kahusayan. Sa wakas, maari nang magpahinga si Gloria at tamasahin ang kanyang katandaan nang may pagmamalaki at kapayapaan.“Napakagaling ng nanay ko,” mahi

“Rosa, samahan mo ako sa cr saglit, magaayos lang ako ng itsura,” aya ng matanda kay Rosa.Wala naman naging problema kay Rosa na samahan si Gloria, kaya agad na siyang tumayo at sinundan ang matanda.Alam ni Shan na sa lakas at impluwensya, hindi siya maikukumpara kay Trojack.Gayunpaman, hindi siya handang sumuko nang ganoon na lamang. Kung hindi niya kayang talunin ito sa likas na kakayahan, gagamitin niya ang kanyang determinasyon upang makuha ang nais.“Sige! Magkaroon tayo ng kompetisyon, kailangang lumaban tayo nang patas,” madiin na sabi ni Shan, matatag ang boses ngunit puno ng paninindigan.Bahagyang ngumisi si Trojack at tumango. “Fair enough. Walang masama sa kaunting kompetisyon.” Ang kanyang tono ay kalmado, halos nanunukso, ngunit may halong kumpiyansa na lalong ikinainis ni Shan.Ramdam ang tensyon sa hangin, ngunit sandali lamang iyon. Ilang saglit pa, dumating sina Gloria at Rosa sa hapag-kainan. Agad na nagkunwari ang dalawang lalaki, maingat na bumalik sa pagkain at