บททั้งหมดของ ดอกไม้โคลนตม: บทที่ 11 - บทที่ 18

วันที่สามของการกลับบ้าน หัวหน้ากัวหลบเลี่ยงผู้คน แอบเข้ามาในยามวิกาลประโยคแรกที่เขาเอ่ยตอนเจอหน้ากันคือ ”ผมรู้ว่าสิ่งที่คุณพูดล้วนเป็นความจริง”หัวหน้ากัวหยิบถุงหลักฐานออกมาจากอ้อมแขน ”ผมค้นพบสิ่งนี้ในโรงงาน ผ่านการตรวจสอบแล้ว เป็นนิ้วก้อยมือซ้ายของหลิวหรูจริงๆ”“เช่นนั้นทำไมตอนนั้นคุณถึงไม่พูด”“ซ่งฉู่เหออิทธิพลยิ่งใหญ่แค่ไหน ผมเชื่อว่าคุณรู้ดีแก่ใจ”ใช่แล้ว ผิดยังสามารถพูดให้เป็นถูกได้ นิ้วก้อยนิ้วเดียวจะสามารถพิสูจน์อะไรได้“พวกเราตรวจพบผู้ซื้อที่เคยทำการซื้อขายกับซ่งฉู่เหอ รวมถึงฐานะของประชาชนที่หายตัวไปส่วนหนึ่งด้วย แต่ตอนนี้ทางตำรวจต้องการความช่วยเหลือจากคุณ หากว่าไม่สามารถหาโรงงานใหม่เขาพบได้วันหนึ่ง ก็ไม่สามารถจับกุมเขาเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมได้วันหนึ่ง”“คุณอยาก...ให้ฉันช่วยคุณอย่างไร”“วันศุกร์หน้า มีผู้ซื้อสั่งจองสินค้าใหม่ ในมือเขาไม่มีแหล่งสินค้า ทำได้แค่ลงมือจากที่อื่น พวกเราคิดอยากจะ” เขาชะงัก” ใช้เฉินเหมี่ยวเป็นเหยื่อล่อ”“ไม่มีทาง! ลูกสาวฉันไตหายไปข้างหนึ่งแล้ว ฉันไม่อาจจะและไม่มีทางให้เธอไปเสี่ยงอีก!”“อาจารย์หลิน คุณได้โปรดคิดถึงเด็กคนอื่นๆ จับเขาไม่ได้วั

วิ่งวุ่นไปห้าโรงพยาบาลติดต่อกัน อีกฝ่ายถึงได้ยอมรับเหมียวเหมี่ยวเข้าโรงพยาบาลลูกสาวที่อยู่ข้างมีเกล็ดบางๆ ชั้นหนึ่งปกคลุมไปทั่วตัว ทุกครั้งที่เล็บซึ่งแปรเปลี่ยนเกา ก็จะมีเกล็ดหลุดร่วง รวมถึงเลือดทะลักออกมาฉันรู้ว่าเหมียวเหมี่ยวเจ็บ แต่เธออดกลั้นไม่พูดออกมา เพื่อไม่ให้ฉันเป็นห่วงฉันมองลูกสาวที่หลบอยู่ในมุมมืด แล้วหลับตาลงอย่างสิ้นหวังเธอเริ่มกลัวแสงสว่าง ต่อไป ฉันไม่กล้าจะคิดเลยแม้แต่น้อยโรงพยาบาลระดมผู้เชี่ยวชาญ เริ่มต้นศึกษาวิจัยอาการป่วยของเหมียวเหมี่ยวแต่วันแล้ววันเล่า ยังคงไม่มีมาตรการใดๆเมื่อเห็นเหมียวเหมี่ยวอาการรุนแรงยิ่งขึ้น หัวใจฉันก็เจ็บปวดจนเลือดไหลซิบๆเหมียวเหมี่ยวที่ให้น้ำเกลืออยู่ กลับยังคงปลอบโยนฉัน“แม่คะ หนูรู้สึกว่าตัวเองดีขึ้นมากแล้ว ความอยากอาหารก็ดีมากนะคะ”“แม่รีบไปซื้อเกี๊ยวร้านที่พวกเราไปกินด้วยกันเมื่อก่อนเถอะค่ะ หนูหิวแล้ว”...รอตอนที่ฉันกลับมา หัวหน้ากัวก็นั่งอยู่หน้าเตียงคนไข้เหมียวเหมี่ยวแล้ว“เหมียวเหมี่ยว เธอ...”ฉันส่ายหน้า”ฝีมือซ่งฉู่เหอ”หัวหน้ากัวถอนหายใจ วางมือลงบนไหล่ฉัน ”เรื่องนั้น ผมยังหวังว่าคุณจะลองพิจารณาดู หายตัวไปอีกคน

หนาว หนาวถึงกระดูกที่นี่คือที่ไหนฉันพยายามลืมตา แต่น้ำทะเลซัดเข้าสู่นัยน์ตาฉันฉันหรี่ตา ในความเลือนราง ฉันเห็นซ่งฉู่เหอจูงโซ่เหล็กเส้นหนึ่งแสดงอยู่บนเวทีซึ่งรายล้อมไปด้วยผู้คนปลายโซ่เหล็กเส้นนั้นล่ามเฉินเหมี่ยว ลูกสาวของฉันเอาไว้สวมเดรสตัวยาวที่กระทั่งร่างกายก็ปิดไม่ได้เอาไว้ คลานอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ฉันใจร้อนดั่งถูกไฟเผา คิดจะพุ่งเข้าไป ตอนนี้กลับค้นพบว่าตัวเองถูกขังอยู่ในภาชนะสุญญากาศหนึ่ง ระดับเพิ่มขึ้นไม่หยุดตามองซ่งฉู่เหอใช้ลูกธนูแทงเข้าไปในร่างกายเหมียวเหมี่ยว แต่กลับความสามารถไม่เพียงพอ“เข็มนี้ สามารถรับประกันได้ว่าหนูทดลองจะว่านอนสอนง่ายแน่นอน” ซ่งฉู่เหอสาธิตให้ด้านล่างเวทีดูสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่า เหมียวเหมี่ยวไม่ดิ้นรนอีก ปล่อยให้จัดการแต่โดยดี“ตอนนี้เริ่มการเสนอราคา ผู้ที่เสนอราคาสูงสามารถทดสอบด้วยตัวเองได้”ซ่งฉู่เหอโบกมือ เด็กสาวอายุใกล้เคียงกันห้าหกคนถูกพาขึ้นมาบนเวทีอย่างหยาบคายทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผล ไม่มีส่วนใดที่สมบูรณ์เลยสักนิดฉันอดกลั้นต่อความเจ็บปวด หยิบปิ่นปักผมที่ซ่อนไว้ในเสื้อผ้า เจาะอ่างกระจกทีละเล็ก ทีละน้อยในที่สุดเ

ตอนที่ได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ฉันกับเหมียวเหมี่ยวนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วไวรัสในตัวเหมียวเหมี่ยว ก็ค้นเจอสูตรยารักษาที่คิดค้นพัฒนาในที่พักของซ่งฉู่เหอเช่นกันตามที่หัวหน้ากัวบอกเล่า ตอนพวกเขาไปถึง ฉันกับเหมียวเหมี่ยวหมดสติอยู่บนดาดฟ้าเรือ เหยียนเคอกับซ่งฉู่เหอตายอยู่ในห้องโถงและโรงงานใหม่ของซ่งฉู่เหอก็ถูกทำลาย ในนั้นค้นพบอวัยวะในร่างกายคนจำนวนมาก และเด็กสาวที่หายตัวไปพฤติกรรมเลวร้ายเจ้าสัวที่เคยทำการซื้อขายกับเขาล้วนถูกจับกุมจิ้นเฉิงกลับคืนสู่ความสงบสุขในวันวานฉันไปวางช่อดอกไม้ลงหน้าป้ายหลุมศพที่สลักชื่อเหยียนเคอเป็นเพื่อนเหมียวเหมี่ยวมีบางเรื่อง ไม่ใช่ตายแล้วจะสามารถแก้ไขได้ มีบางเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องที่จะผ่านไปได้ง่ายๆแต่ ฉันมองเหมียวเหมี่ยวอย่างอ่อนโยน “ลูกสาวของฉันปลอดภัย มีความสุขก็พอ”