All Chapters of ดอกไม้โคลนตม: Chapter 1 - Chapter 10

วันที่ลูกสาวออกจากโรงพยาบาล ผู้ชายที่ข่มขืนเธอถูกปล่อยตัวโดยไร้ความผิด เพราะหลักฐานไม่เพียงพอในเลนส์กล้องสื่อ ซ่งฉู่เหอ ผู้ชายซึ่งทำลายชีวิตที่เหลือของลูกสาวฉัน ยิ้มแสร้งมีศีลธรรม สีหน้าท่าทางดั่งสุภาพชน“สาธารณชนย่อมแยกแยะถูกผิด ตัดสินด้วยความยุติธรรม ผู้หญิงที่ละโมบในทรัพย์สินเงินทองเฉกเช่นเฉินเหมี่ยว ผมเชื่อว่าทุกคนล้วนรู้ดีว่าเป็นอย่างไร แต่ว่านะ หากว่าเงินเธอไม่พอล่ะก็ ผมยังคงยอมช่วยอยู่ดี ฮ่าๆ... “แต่พวกเราทั้งครอบครัวไม่เคยเอาเงินของเขาสักเฟินเดียว...เดิมเหมียวเหมี่ยวหมั้นหมายเอาไว้แล้ว วันรุ่งขึ้นหลังเกิดเรื่อง ก็ถูกบอกเลิกอีกฝ่ายเอ่ยคำพูดเหมือนวันนั้น“ไม่บริสุทธิ์แล้ว เธอนึกว่า...ฉันจะยังชอบเธออีกเหรอห๊ะ”“ไม่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยดีๆ ไปทำเรื่องชั้นต่ำ ถุย ยัยคนหน้าไม่อาย หากลูกชายฉันแต่งกับเธอ นั่นน่ะโชคร้ายจริงๆ”“ฉันเห็นแต่แรกแล้วว่าเธอไม่ใช่พวกสงบเสงี่ยม เต็มไปด้วยกลิ่นอายผู้หญิงขี้อ่อย”ดูสิ คำซุบซิบนินทาของคนอื่นมักจะคมมีดที่ทิ่มแทงได้ลึกที่สุดเหมียวเหมี่ยวอยากไกล่เกลี่ยเพื่อยุติความขัดแย้ง คืนนั้นเธอกอดฉันร้องไห้โฮ ถามฉันว่าตัวเองทำผิดใช่หรือไม่ทำไม

อาทิตย์ที่สองของการนอนโรงพยาบาล นิ้วมือของเหมียวเหมี่ยวถึงฟืนคืนความรู้สึกเรื่องแรกที่เธอทำคือแจ้งตำรวจไม่รอให้ตำรวจมาถึง เหมียวเหมี่ยวก็ดึงมือฉัน เอ่ยเสียงสั่นเทาเธอเอ่ยว่า”แม่คะ ในซอยนั่นมี...กล้องวงจรปิด”หายใจลำบาก ฉันรู้ว่าลูกสาวต้องใช้ความกล้าหาญมากเพียงในการเอ่ยประโยคนี้ออกมาไม่กล้ารีรอ หลังปลอบประโลมไปหลายประโยค ฉันก็เรียกรถไปที่นั่นทันทีแต่รอจนถึงสถานที่แห่งนี้ พนักงานรักษาความปลอดภัยไม่อาศัยข้ออ้างว่าไม่สะดวก ก็ปิดประตูไม่พบหน้าจนกระทั่งฉันนำเงินที่เหลือแค่สองพันหยวนในกระเป๋ายัดใส่มือเขา ถึงสามารถเดินเข้าไปในห้องควบคุมกล้องวงจรปิดได้พนักงานรักษาความปลอดภัยจ้องการกระทำของฉันอย่างใกล้ชิด ราวกับกลัวว่าจะเกิดข้อผิดพลาดอะไรจากความประมาทกล้องวงจรปิดระยะหนึ่งเดือนนี้ ล้วนมือทุกวัน แต่ดันขาดคืนวันที่เกิดเรื่องขึ้นกับเหมียวเหมี่ยวไป!ในตรอกซอยสะอาดราวกับเคยถูกทำความสะอาดไป หาร่องรอยและคราบเลือดการฉีกทิ้งไม่เจอเลยสักนิดเดียวฉันทรุดตัวนั่งลงบนพื้น ”คลิปกล้องวงจรปิดล่ะ คลิปกล้องวงจรปิดในคืนวันนั้นล่ะ!”“พี่สาว วันนั้นกล้องวงจรปิดบังเอิญเสียพอดี คุณดูสิ ผมก็ให้คุณดู

ฉันไม่ฟังเหมียวเหมี่ยวแจ้งตำรวจไปแล้ว คำฟ้องก็มอบให้ศาลไปแล้วในสถานีตำรวจ ตำรวจถามฉันว่า เก็บหลักฐานเอาไว้ไหมฉันส่ายหน้า“พยานบุคคล พยานวัตถุ เสื้อผ้าที่สวมใส่วันนั้น รวมถึงของเหลวที่ตกค้างในร่างกายล้วนไม่มีหรือ”ไม่มีกล้องวงจรปิดที่เป็นพยานวัตถุเพียงอย่างเดียวเสื้อผ้า...วันนั้นตอนถูกค้นพบ มีเสื้อผ้าเหลืออยู่เสียที่ไหนของเหลวตกค้าง ฉันนึกถึงใบหน้าลำพองใจของซ่งฉู่เหอแล้ว ก็ทำได้แค่ส่ายหน้าต่อไปตำรวจขมวดคิ้วมองฉัน ไม่ได้บอกว่าลูกสาวคุณถูกคนพบหรือ คำให้การของผู้เห็นเหตุการณ์ก็ช่วยเหลือได้เช่นกัน”...ก่อนมาสถานีตำรวจ ฉันไปหาผู้เห็นเหตุการณ์คนนี้มาแล้ว พี่ชายแรงงานอพยพคนหนึ่งมองดูแล้วซื่อตรงหลังรู้วัตถุประสงค์การมาเยือนของฉัน สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป ปฏิเสธเรื่องออกจากบ้านในคืนนั้นไม่หยุด ภรรยาเขาที่อยู่อีกด้านช่วยเอ่ยสนับสนุนตาม บอกว่าผู้ชายของเธออยู่เป็นเพื่อนเธอทั้งคืนแต่เขาเป็นความหวังสุดท้ายของฉันแล้วฉันคุกเข่าลงตรงหน้าเขา ขอร้องให้เขาช่วยเหมียวเหมี่ยวพี่ชายก็คุกเข่าเช่นกัน โขกศีรษะติดกันห้าหกครั้ง เขาบอกว่า พี่สาว คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจเลย ครอบครัวผมคนแก่และเด็กส

หลังจากซ่งฉู่เหอหายตัวไปชั่วโมงที่ 72 ตำรวจก็เคาะประตูบ้านฉันฉันรู้ว่า พวกเขาสงสัยฉันจะแก้แค้นเพื่อลูกสาวง่ายมาก และเป็นเหตุผลที่มีพลังในการโน้มน้าวมากตอนนั้นฉันกำลังตุ๋นน้ำแกงเนื้อ กลิ่นหอมโชยไปทั่ว สุนัขในละแวกใกล้บ้านล้วนถูกดึงดูดมา ต่อสู้กันเพื่อกัดเศษกระดูกที่ตกลงไปบนพื้นเมื่อเข้าประตูมา ตำรวจที่เป็นผู้นำก็เดินเร็วมาทางฉัน “สวัสดีครับ ผมกัวเทา หัวหน้าทีมสืบสวนที่หนึ่ง คุณคือหลินซูเสียใช่ไหมครับ”ฉันเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง เอ่ยเสียงแหบแห้งว่า ”หัวหน้ากัวมาหาฉันมีธุระอะไรหรือ”ไม่รอให้เขาเอ่ยปาก ฉันก็ตักน้ำแกงเนื้อจากในหม้อหลายชามยื่นให้ตำรวจกับเพื่อนบ้านที่มาดูเรื่องสนุก ”ลองชิมดู ฉันตุ๋นคืนหนึ่งเลย”พี่สาวซึ่งเป็นเพื่อนบ้านมองตำรวจตรงหน้า และมองน้ำแกงเนื้อในมือฉัน สุดท้ายก็ทนกลิ่นหอมเย้ายวนใจไม่ไหว ดื่มลงไปคำใหญ่“ซ่งฉู่เหอหายตัวไป พวกเราตรวจพบว่าเขาปรากฏตัวในละแวกบ้านคุณเป็นครั้งสุดท้าย”“ก็คือซ่งฉู่เหอ ผู้ต้องสงสัยว่าล่วงละเมิดทางเพศกับปลูกถ่ายอวัยวะผิดกฎหมาย” สุดท้าย เขาก็เสริมประโยคหนึ่งเมื่อได้ยินคำว่าผู้ต้องสงสัย หน่วยตาก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันทีนานขนาดนี้แล้ว

ไม่มีเวลาสนใจอะไรมากเกินไป ในวันศุกร์ที่ฝนตกหนัก ฉันลงมือปฏิบัติการ โดยนำกล้องปะปนเข้าไปในบาร์ทางเดินมุ่งหน้าไปยังโรงงานแปรรูปใต้ดิน เงียบสงบอย่างน่าประหลาด และราบรื่นประตูใหญ่ตรงหน้าขวางกั้นระหว่างโลกสองใบ หนึ่งคือโลกของปุถุชนคนธรรมดา หนึ่งคือโรงฆ่าชำแหละที่ไม่รู้จักกลิ่นคาวเลือดเข้มข้นโชยออกมาจากช่องประตู เข้ามาในจมูกฉันกำกล้องแน่น เพิ่มความกล้าให้ตัวเอง ผลักประตูบานนั้นให้เปิดออกสิ่งที่ปรากฏสู่ครรลองสายตาคือคนที่ถูกแขวนอยู่บนตะขอเหล็กแต่ละอัน เหมือนหมูและแกะที่ถูกชำแหละ รอการเชือดเลือดบนพื้นสะสมกลายเป็นแอ่งน้ำเล็กๆ หลายแอ่ง ทุกฝีก้าวที่เดิน ล้วนกระเซ็นถูกผิวหนังบนน่องฉันอดกลั้นต่ออาการคลื่นไส้และหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่ง เดินเข้าไปข้างในทีละก้าวๆ กล้องในมือก็บันทึกนรกบนดินแห่งนี้เอาไว้ด้วยทันใดนั้น เสียงเสียดสีแหลมแสบแก้วหูก็ดังขึ้นในห้องว่างที่ปิดสนิทแห่งนี้มือขาวซีดข้างหนึ่งก็พาดลงบนช่องอิฐ ปีนออกมาจากด้านหลังม่านทีละเล็ก ทีละน้อย“อาจารย์หลิน คุณรีบหน่อย หนี”สัตว์ประหลาดแปลกๆ ที่เหลือเพียงครึ่งท่อน ผมเผ้าสยาย ตะโกนเรียกชื่อฉัน คลานมาทางฉันอย่างยากลำบากเมื่อ