บททั้งหมดของ หลังจากฉันตาย คู่หมั้นก็เสียใจ: บทที่ 1 - บทที่ 10

“ซิงอวี่ ฉันจะช่วยนายเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ!”กู้อวี่เคอสวมถุงมือด้วยความชำนาญ ก่อนจะหยิบเครื่องมือที่ทำให้ลายมือบนศพเรียบเนียนเมื่อเห็นรอยแผลเป็นรอยหนึ่งบนแขนขวาของศพ ก็กังวลว่าลักษณะโดดเด่นชัดเจนอาจจะถูกคนในครอบครัวจำได้กู้อวี๋เคอจึงหยิบกรดกำมะถันออกมา กัดกร่อนรอยแผลเป็นที่แขนขวาของศพทิ้งหลังจากนั้นก็ตรวจสอบลักษณะพิเศษที่อาจจะถูกระบุได้บนร่างกายของศพ“ท้องด้านซ้ายมีรอยแผลเป็น เหมือนจะเป็นรอยแผลเป็นจากการผ่าตัด”กู้อวี๋เคอโรคอาชีพกำเริบ เคยชินกับการตรวจสภาพศพไปพลางพูดบรรยายไปพลางถึงแม้ผมกับกู้อวี๋เคอจะเป็นแฟนกันมาได้หลายปี แต่ก็ยังไม่เคยมีการร่วมรักกันมาก่อนเธอเคยพูดกับผม ว่าขอปฏิเสธการมีเพศสัมพันธ์ก่อนแต่งงาน ผมจึงเคารพความคิดเห็นของเธอดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าแขนของผมมีรอยแผลเป็น และท้องของผมมีรอยแผลเป็นหวังซิงอวี่ที่ยืนอยู่ด้านข้างได้ยินกู้อวี๋เคอพูดเช่นนี้ ความตื่นตระหนกฉายผ่านบนใบหน้า พลางกลั้นหายใจไว้ไม่กล้าส่งเสียง จนกระทั่งกู้อวี๋เคอใช้กรดกำมะถัน กัดกร่อนรอยแผลเป็นไปแล้ว ตัวเขาถึงได้ผ่อนคลายลง“เหมือนว่าไตเขาจะหายไปข้างหนึ่งนะ”กู้อวี๋เคอกดที่ท้องด้านซ้ายของศพ

เมื่อหนึ่งเดือนก่อน สถานีของพวกเราร่วมกับทางมณฑลดำเนินการกวาดล้างอาชญากรรมและกำจัดความชั่วร้ายผมทำงานล่วงเวลาเป็นเวลาติดกันหนึ่งเดือน ยุ่งจนกระทั่งลืมวันเกิดของคุณแม่กู้คุณแม่กู้เข้าใจว่าผมทำงานไม่ง่าย และรู้สึกสงสารจับใจที่ผมต้องทำงานล่วงเวลาหนึ่งเดือนติดเย็นวันนั้นคุณแม่กู้จึงตุ๋นซุปไก่ แล้วเอามาส่งที่สถานีตำรวจด้วยตัวเองบอกว่าต้องการบำรุงร่างกายให้ผมหลังจากผมรับโทรศัพท์ กำลังจะออกไปรับคุณแม่กู้เข้ามาตำรวจที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ ก็ได้จับกุมนักโทษหลบหนีมาคนหนึ่ง และกำลังจะพาตัวไปสอบสวนผมจึงตามเข้าไปสอบสวนด้วย โดยลืมเรื่องที่ต้องไปรับคุณแม่กู้ที่หน้าสถานีตำรวจหลังสอบสวนนักโทษหลบหนีเสร็จ ผมก็เห็นเห็นกู้อวี๋เคอเข้ามาหาผมด้วยท่าทีดุดันผมจำได้ว่าช่วงนี้ไม่มีคดีอะไร เธอไม่ต้องทำงานล่วงเวลา ทำไมถึงยังอยู่ที่สถานีตั้งแต่เช้าตรู่ได้ผมเห็นว่าสีหน้าของเธอผิดแปลกไป กำลังคิดจะถามว่าเธอเป็นอะไรไปนั้นกู้อวี๋เคอก็เดินเข้ามาตวัดฝ่ามือใส่ผมหนึ่งครั้ง“คุณยังจำแม่ของฉันได้ไหม?”ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ผมถึงนึกขึ้นได้ว่า คุณแม่กู้รอผมอยู่ที่ด้านนอกสถานีตำรวจอยู่ตลอด“ขอโทษ ขอโทษ ผมล

หลังจากกู้อวี๋เคอจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นว่าหวังซิงอวี๋ไปแล้วเธอถอนหายใจ ก่อนมายืนตรงหน้าเตียงชันสูตรศพ ไตร่ตรองอยู่ชั่วขณะก็นำตัวอย่าง DNA ที่สกัดได้จากศพนั้นส่งให้ฝ่ายเทคโนโลยี่อยู่ในห้องน้ำเมื่อสักครู่นี้ เธอก็ได้ขบคิดจนกระจ่างแจ้งแล้วนับตั้งแต่ตอนที่เธอช่วยหวังซิงอวี่จัดการกับศพ เธอก็ได้เดินทางผิดแล้วเธอไม่อาจทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อไปได้เธอไม่อาจทำผิดต่อความรู้ทั้งหมดที่เธอได้ร่ำเรียนมาเธอควรจะทวงคืนยุติธรรมให้กับผู้ตาย!ไม่ว่าท้ายที่สุดแล้วผลการตรวจสอบจะพัวพันมาถึงตนเองหรือไม่ ไม่ว่าสุดท้ายแล้วตนเองจะได้รับการลงโทษหรือไม่ เธอล้วนแต่ยอมรับกู้อวี๋เคอนำตัวอย่าง DNA ไป ส่งให้กับฝ่ายเทคโนโลยี ระหว่างทางกลับก็ได้เจอกับหัวหน้าหยางเข้าเมื่อหัวหน้าหยางเจอหน้ากู้อวี๋เคอ ก็ถามเธออย่างร้อนรนขึ้นว่า “หมอกู้ ช่วงนี้หลินซิวได้ติดต่อคุณบ้างไหม? พวกเราโทรหาเขา แต่เขาไม่รับสายเลย”กู้อวี๋เคอได้ยินหัวหน้าหยางพูดเช่นนี้ถึงคิดได้ว่า สัปดาห์นี้ ตนเองไม่ได้รับข่าวคราวจากหลินซิวเลยหัวหน้าหยางเห็นกู้อวี๋เคอส่ายหน้า ในใจก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย “หลินซิวไม่ใช่

วันถัดมาเป็นวันทำงานตามปกติ แต่ตลอดทั้งเช้ากู้อวี๋เคอก็เอาแต่เหม่อลอยในช่วงมื้อกลางวันที่โรงอาหาร เพื่อนร่วมงานฝ่ายเทคนิคสังเกตเห็นกู้อวี๋เคอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็พูดหยอกเย้าขึ้นมา : “หมอกู้เป็นอะไรไปเนี่ย เจ้าหน้าที่หลินของคุณลาพักร้อน วิญญาณของคุณก็ลาพักร้อนตามไปด้วยงั้นเหรอ?”“เหลวไหล!”กู้อวี๋เคอกรอกตาใส่อีกฝ่ายอย่างเขินอาย และใช้ตะเกียบคีบผักมามั่ว ๆ“อาจารย์คีบผิดแล้ว นั่นมันขิงนะ!”ผู้ช่วยก็สังเกตเห็นว่าตลอดเช้านี้กู้อวี๋เคอมีท่าทีผิดแปลกไป“คุณก็ควรลาพักร้อนไปพักผ่อนสักระยะหนึ่งก่อนเถอะ ตัวอย่างที่คุณส่งมาให้ฉันเมื่อวานมันเจือปนมากเกินไป ยังดีที่ฉันมีความสามารถพอ ไม่อย่างนั้นก็คงสกัดออกมาไม่ได้!”เพื่อนร่วมงานของฝ่ายเทคนิคพูดแซว“เป็นไปไม่ได้ อันนั้นฉันสกัดเองเลยนะ ตรงตามมาตรฐาน 100% !”ผู้ช่วยมั่นใจในฝีมือของตนเองมากกู้อวี๋เคอพอฟังแล้ว ก็ใส่ใจกับคำพูดพวกนี้ จู่ ๆ เธอก็คิดขึ้นได้ว่าในห้องทำงานมีกล้องวงจรปิด ถ้าให้คนอื่นรู้ว่าเมื่อวานหวังซิงอวี่เคยมา แบบนั้นก็จบกันแล้วกู้อวี๋เคอวางตะเกียบลงทันทีและไม่กินต่อไป ก่อนจะรีบกลับไปยังห้องทำงาน หมายจะทำลายภาพวิดีโอ

ผู้ช่วยไม่รู้จะปลอบใจเธออย่างไร ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับเธอกู้อวี๋เคอยืนนิ่งก่อน หลังจากนั้นก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมา แล้วหันไปตะโกนใส่คนที่ยืนอยู่นอกห้อง : “พวกคุณเลิกล้อฉันเล่นได้แล้ว หลินซิวล่ะ?”ไม่มีใครตอบกลับกู้อวี๋เคอยืนอยู่ที่เดิม ไม่กล้าเดินไปข้างหน้าเธอรับความจริงนี้ไม่ไหวเธอทำลายศพคู่หมั้นของเธอด้วยน้ำมือตัวเองหัวหน้าหยางเดินเข้ามาตบบ่าของกู้อวี๋เคอพลางพูดขึ้นว่า : “เสี่ยวเคอ ตอนนี้คุณคงรับไม่ไหวหรอก ฉันช่วยคุณลางานกับผู้อำนวยการแล้ว คุณกลับไปพักผ่อนสักระยะหนึ่งก่อนเถอะ!”หัวหน้าหยางพูดจบ เห็นว่ากู้อวี๋เคอนิ่งเฉยไม่มีการตอบโต้ ก็ยืนมือออกไปตบบ่าของเธออีกครั้ง“ตึง” เสียงดังขึ้น ตาสองข้างของกู้อวี๋เคอพร่ามัว ก่อนเป็นลมหมดสติไปผมยื่นมืออกไปต้องการจะรับตัวเธอไว้ด้วยความร้อนรน แต่ผมเป็นแค่วิญญาณเท่านั้นร่างกายของกู้อวี๋เคอทะลุสองแขนของผม ล้มลงกับพื้นผมมองกู้อวี๋เคอที่เป็นลมเพราะเสียใจเกินไป หากเป็นผมในเมื่อก่อน ก็คงจะกอดเธอไว้ในอ้อมกอดด้วยความสงสารไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมกลับไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่น้อยกู้อวี๋เคอถูกนำตัวส่งกลับบ้านโดยเพื่อนร่วมงานสองคนที่มีความสัม