All Chapters of หลังฉันตาย คุณแม่ก็รู้ความจริง: Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อฉันฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองถูกใครบางคนโยนมาทิ้งไว้ในห้องใต้ดินที่คนรับใช้พักอยู่ พื้นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำซึม และผนังห้องก็ลอกออกจนแทบหมดสิ้นในพื้นที่ที่เย็นชื้นและอับทึบนี้ ก้อนอิฐทุกก้อนและหยดน้ำทุกหยดราวกับกำลังเยาะเย้ยโชคชะตาของฉันใช่แล้ว ตั้งแต่พี่สาวแท้ ๆ ของฉันจากไป ฉันก็กลายเป็นเหมือนวิญญาณไร้ตัวตนในบ้านหลังนี้มองดูใบหน้าของหวังโอวที่เต็มไปด้วยความทะนงตน และอวดโฉมด้วยเครื่องประดับเงินทอง เธอใช้ชีวิตอย่างสุขสบายและหรูหราในห้องนอนอันหรูหราที่เคยเป็นของฉัน แล้วฉันล่ะ? ฉันป่วยหนักจนแม้แต่เงินค่ารักษาพื้นฐานหรือค่าผ่าตัดยังหาได้ไม่พอแต่เธอกลับสามารถรออย่างสงบเพื่อให้ฉันบริจาคไตให้เธอได้!ฉันเดินโซเซไปหยิบเงินที่สะสมมาอย่างยากลำบากตลอดหลายปีจากการประหยัดอดออม และกำธนบัตรไว้ในมือแน่น ๆ ธนบัตรที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อและคราบน้ำตา แล้วนำไปจ่ายเป็นค่ารักษาในงวดแรกหลังจากการรักษาเสร็จสิ้น ฉันก็พักอยู่ที่โรงพยาบาลสองวันแต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน สิ่งที่รอฉันอยู่ไม่ใช่ความห่วงใยหรือคำถามว่าฉันไปไหนมา หรือปลอดภัยหรือไม่ แต่กลับเป็นคำด่าทอที่โหดร้ายและการผลักไสอย่างบ้าคลั่งยิ่ง

ฉันมองดูทั้งสองคนใช้ชีวิตอย่างสุขสบายกลางอากาศ จนกระทั่งแม่ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาล และแจ้งว่าการตรวจการเข้ากันของไตนั้นสำเร็จ และฉันสามารถบริจาคไตให้หวังโอวได้แม่ให้หวังโอวโทรหาฉัน และแจ้งให้ฉันเตรียมตัวสำหรับการผ่าตัด และบอกให้รอจนพวกเธอกลับมาถึงแต่ไม่ว่าหวังโอวจะโทรหาฉันกี่ครั้งก็ไม่มีใครรับสายฉันตายไปแล้ว จะไปรับโทรศัพท์ได้ยังไงล่ะ?“แม่คะ ซือซือไม่รับโทรศัพท์เลย! หรือว่าเธอไม่อยากบริจาคไตให้หนูแล้ว แม่...หนูฮือ ๆ...” หวังโอวแกล้งร้องไห้ และซบไหล่แม่ น้ำตาเธอไหลพรากราวกับดอกหลีฮวาที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝน“ไอ้ตัวไร้ค่านั่น แม้แต่โทรศัพท์ยังไม่มีปัญญารับ! ไม่รู้ไปตายที่ไหน! ถ้าแม่ติดต่อเธอได้ แม่จะจัดการให้เข็ดหลาบแน่!”เสียงแม่ดังก้องไปทั่วบ้านพักริมทะเลด้วยความโกรธ เธอพยายามโทรหาฉันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่มีใครรับสาย และทุกครั้งที่ไม่มีคนตอบรับก็ดูเหมือนจะยิ่งเพิ่มเชื้อไฟในใจของเธอมากขึ้น“แม่ว่าเธอคงเบื่อชีวิตเต็มทีแล้ว!”หวังโอวยืนอยู่ข้าง ๆ ขมวดคิ้วแน่น “แม่คะ คิดว่าซือซือจะโกรธจริง ๆ แล้วไม่ยอมบริจาคไตให้หนูหรือเปล่า? เมื่อก่อนเรา...” ยังไม่ทันพูดจบ แม่ก็หันมาจ้องหวังโอ

หากไม่ใช่เพราะฉันตายไป หวังโอวก็คงไม่มีวันเผยธาตุแท้ของเธอออกมาหลังจากกลับถึงบ้าน แม่ของฉันทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเริ่มทำโน่นทำนี่อย่างไม่ใส่ใจ “ลูกรัก คืนนี้อยากกินอะไร? แม่จะทำให้”น้ำเสียงของเธอกลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยนหากเป็นฉันในวัยเด็ก ฉันคงจะรู้สึกมีความสุขกับภาพเช่นนี้แต่ในตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันช่างน่าขันเหลือเกินหวังโอวยืนอึ้งไปอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบสนองและพูดขึ้นว่า “แม่...หนู...ไม่หิวค่ะ”พูดจบเธอก็รีบเร่งเดินขึ้นไปชั้นบนภายใต้แสงไฟแผ่นหลังของเธอดูเหงาหงอยอย่างบอกไม่ถูกส่วนวิญญาณของฉันก็ติดตามเธอเข้าไปในห้องทันทีที่หวังโอวปิดประตูหน้าต่าง เธอก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน “ใช่แล้ว! ซือซือตายแล้ว! ตอนนี้ไม่มีไตที่เหมาะสมอีกแล้ว!”เสียงถามอย่างเร่งรีบดังมาจากปลายสาย แต่หวังโอวกลับตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธและความสิ้นหวัง“คุณรู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร? มันหมายความว่าฉันต้องทำการฟอกไตต่อไป! สัปดาห์ละสามครั้ง! คุณรู้ไหมว่ามันรู้สึกอย่างไร?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของฉันก็รู้สึกเหมือนถูกเข็มแหลมทิ่มแทงที่แท้ ในสายตาของพวกเขา ฉันก็เป็นเพีย

หากไม่ใช่เพราะวันนั้นที่แม่บังเอิญพบเข้า บางทีเธออาจจะไม่มีวันเชื่อเลยว่า ลูกสาวบุญธรรมที่เธอเลี้ยงดูมาอย่างทุ่มเทจะทำกับเธอเช่นนี้“ขอแค่เรื่องสำเร็จแล้วเธอให้ฉันตามจำนวนนี้! ฉันก็จะส่งมอบความลับสำคัญของบริษัทให้ทั้งหมดทันที!”หวังโอวโอ้อวดเสียงดังในร้านอาหาร ราวกับว่าเธอเห็นภาพตัวเองกำลังถือเงินก้อนโตอยู่ในมือเรียบร้อยแล้วคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองเธอด้วยความสงสัย “คุณหนูหวัง ผมไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมคุณถึงอยากทำลายบริษัทที่แม่ของคุณสร้างขึ้นมาด้วยตัวเองล่ะ?”สายตาของหวังโอวฉายแววดูถูก “เธอไม่สมควรที่จะถูกเรียกว่าแม่ของฉันเสียด้วยซ้ำ!”คำพูดนี้เหมือนค้อนหนักที่กระแทกลงกลางใจของแม่ที่แอบฟังอยู่หลังประตูความโกรธและความผิดหวังปะทุขึ้นในใจของแม่ เธอไม่อาจกักเก็บความรู้สึกเหล่านั้นได้อีกต่อไปจึงผลักประตูเข้ามา“เสี่ยวโอว! นี่มันหมายความว่ายังไง? นี่ลูกต้องการผลักธุรกิจของครอบครัวเราลงเหวจริง ๆ เหรอ?”แม่ของฉันถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแต่เด็กสาวผู้เคยอ่อนโยนและน่ารักคนเดิม ตอนนี้กลับกลายเป็นหญิงสาวที่แสนเจ้าเล่ห์และเหี้ยมโหด เธอแค่หัวเราะเยาะอย่างเย็นชา“โอ้โห ‘แม่’ ที่รักของฉันนนน”

หวังโอวหนีไปพร้อมกับของมีค่าทั้งหมดในบ้านส่วนแม่ของฉันนั่งอยู่ในห้องใต้ดินมืด ๆ ที่ฉันเคยอาศัยอยู่ สายตาของเธอพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่ไหลรินไม่หยุดเธอร้องไห้พลางนึกถึงความเจ็บปวดที่เธอเคยทำกับฉันในอดีต คำว่าขอโทษหลุดออกจากปากของเธอซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุดฉันที่ลอยอยู่ในอากาศ มองเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นด้วยความรู้สึกชินชาจนกระทั่งแม่ได้รับโทรศัพท์ เธอกำมือถือไว้แน่น มือสั่นระริกขณะที่รอฟังเสียงตอบกลับจากปลายสายเป็นเสียงอันเย็นชาของพ่อแท้ ๆ ของหวังโอว ผู้ที่เต็มไปด้วยความละโมบ“สิบห้าล้าน ไม่มากไปไม่น้อยไป ถ้าคุณจ่ายมา ฉันก็จะบอกทุกอย่างที่คุณอยากรู้”เสียงของเขาดูเหมือนดังมาจากเหวลึก เต็มไปด้วยความเย็นชาและการคิดคำนวณมาอย่างเจ้าเล่ห์แม่ของฉันกำโทรศัพท์แน่น “ฉันจะเชื่อคุณได้ยังไง? ทำไมคุณถึงทำเรื่องแบบนี้? หรือคุณไม่มีความเป็นมนุษย์หลงเหลืออยู่เลย?” เธอแทบจะตะโกนออกมา“ความเป็นมนุษย์อย่างนั้นเหรอ?” พ่อของหวังโอวพูดขึ้นราวกับได้ยินเรื่องที่น่าขันที่สุดในโลก “เมื่ออยู่ต่อหน้าเงินแล้ว คำว่าความเป็นมนุษย์มันก็ถูกโยนทิ้งไปนานแล้ว”แม่ของฉันพิงกำแพงด้วยความอ่อนล้า “ได้...ฉันตกลง แต่คุ