All Chapters of ความลับที่ถูกแช่แข็ง: Chapter 1 - Chapter 10

ฉันลอยอยู่กลางอากาศ มองร่างที่อยู่บนเตียงชันสูตรอย่างตกใจ นั่นมันไม่ใช่คนแล้ว เนื้อและผิวหนังทั่วทั้งร่างถูกเปิดออก อีกทั้งยังมีน้ำแข็งบาง ๆ ปกคลุมอยู่ด้านบนแม้แต่ฉันก็ยังจำไม่ได้ว่านั่นคือตัวเอง“พี่กู้ มาแล้วเหรอ?” ผู้ช่วยที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นกู้จิ่นเซินเดินเข้ามาก็เอ่ยทักทาย “ครั้งนี้ทีมสำรวจเจอศพที่แอนตาร์กติกา”“ใบหน้าถูกกรีดจนเละ หลักฐานที่สามารถใช้ยืนยันตัวตนก็หายไป พวกเราสงสัยว่าเป็นการฆาตกรรมโดยเจตนา”เมื่อได้ยินว่าศพนี้ถูกลากขึ้นมาจากแอนตาร์กติกา กู้จิ่นเซินก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะสวมถุงมือปลอดเชื้อด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ฉันลอยอยู่กลางอากาศ จ้องผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่วางตา สามปี ฉันตายไปสามปีแล้ว หลังจากที่ตายไป วิญญาณของฉันถูกขังอยู่ในแอนตาร์กติกา ต้องทนทุกข์ทรมานกับความหนาวเย็นทุกวัน จนในที่สุดก็มีคนเจอฉัน และพาฉันกลับมา แต่ฉันไม่คิดเลยว่า ครั้งนี้คนที่จะทำการชันสูตรศพของฉันกับมือคือกู้จิ่นเซินเมื่อเห็นใบหน้าที่ถูกกรีดจนเสียโฉมของฉัน แม้แต่กู้จิ่นเซิน แพทย์นิติเวชมากประสบการณ์ ยังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวกู้จิ่นเซินยังไม่ได้ลงมือผ่าในทันที แต่ก

วิญญาณของฉันถูกบังคับให้ตามกู้จิ่นเซินกลับบ้าน ที่ที่เคยเป็นบ้านของฉัน แต่ตอนนี้กลับไม่มีร่องรอยใด ๆ ของฉันหลงเหลืออยู่เลย ทุกอย่างถูกแทนด้วยของที่ไป๋เวยเวยและกู้จิ่นเซินใช้ร่วมกัน“กลับมาแล้วเหรอคะ?” เมื่อไป๋เวยเวยเห็นว่ากู้จิ่นเซินกลับมาแล้ว จึงเดินเข้ามากอดเอวของเขาทันที กู้จิ่นเซินกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะฝังหน้าลงกับซอกคอของเธอพร้อมหลับตาลง ช่างรักกันหวานชื่นจริง ๆ การกระทำที่ดูสนิทสนมและเป็นธรรมชาติแบบนี้ กู้จิ่นเซินไม่เคยทำกับฉันเลยสักครั้ง“ยังเจ็บมืออยู่ไหม?” กู้จิ่นเซินถาม ไป๋เวยเวยส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ไม่เจ็บแล้ว!”กู้จิ่นเซินมองเธอด้วยความเป็นห่วง “คุณแอบกินยาแก้ปวดอีกแล้วใช่ไหม? “ “ตอนนั้นเจียงหวยเยว่ใช้มีดแทงคุณตั้งหลายครั้ง! อาการเหล่านั้นยังหลงเหลือมาจนถึงตอนนี้อยู่เลย”ฉันลอยอยู่กลางอากาศ ฉันอยากจะโต้แย้งว่าไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้เป็นคนทำ! ทำไมแค่คำพูดใส่ร้ายที่ออกจากปากของไป๋เวยเวย เขาถึงได้ตัดสินฉันทันทีเลยล่ะ? กู้จิ่นเซิน คุณไม่เคยเชื่อฉันเลยสักครั้งก่อนที่ฉันจะคบกับกู้จิ่นเซิน ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าไป๋เวยเวยเป็นคนรักของเขา หลังจากเ

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันออกไป คนที่ปรากฏออกมาคนสุดท้ายคืออู๋คุน อาจารย์ที่ฉันเคารพมากที่สุด“พ่อบุญธรรม! มาแล้วเหรอคะ?” เมื่อเห็นอู๋คุน ดวงตาของไป๋เวยเวยก็เป็นประกายขึ้นมาทันทีอาจารย์อู๋คุนยื่นซองแดงหนาให้เธอ “ยัยหนู สุขสันต์วันแต่งงานนะ!”ยัยหนู? เมื่อก่อนอาจารย์ก็เคยเรียกฉันแบบนี้เหมือนกัน“กู้จิ่นเซิน ดูแลเวยเวยของพวกเราดี ๆ ล่ะ!” อาจารย์อู๋คุนยิ้ม ก่อนจะตบไหล่กู้จิ่นเซินเบาๆ“ที่ต้าจ้วงพูดไม่ผิดเลย ดีแล้วล่ะที่เจียงหวยเยว่หนีไป ไม่อย่างนั้นเธอคงจะเป็นตัวปัญหา ที่เกือบจะทำให้พวกเธอคลาดกันไป!”“บางทีอาจารย์ก็อยากให้เธอตายอยู่ที่แอนตาร์กติกานั่นแหละ ชาตินี้จะได้ไม่ต้องโผล่มาให้เราเห็นอีก!”ฉันที่ลอยอยู่กลางอากาศ กำลังฟังคำพูดที่น่าขบขันของพวกเขา จะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออกครั้งหนึ่ง ฉันเคยเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงของทีมสำรวจทางวิทยาศาสตร์ในสายตาของทุกคน แต่ตอนนี้ คนที่เคยบอกว่ารักฉันกลับไม่มีใครเชื่อในตัวฉันแม้แต่คนเดียวกู้จิ่นเซินมองอาจารย์อู๋ “อาจารย์อู๋ ไม่ต้องคิดแล้วครับ เจียงหวยเยว่ได้รับโทษแล้ว”“อาจารย์ลืมไปแล้วเหรอ? ตอนนั้นผมส่งรายงานเพิกถอนตำแหน่งและย

ฉันกลับมายังเตียงชันสูตรที่คุ้นเคยอีกครั้งรวมไปถึงกู้จิ่นเซิน“ทำไมถึงเป็นเธอ ทำไมถึงเป็นเธอล่ะ?”มือของกู้จิ่นเซินสั่นเทาอย่างรุนแรง เขาพยายามหลายครั้งกว่าจะเปิดถุงที่บรรจุร่างฉันได้ เมื่อเปิดออกก็มีลมเย็นโชยออกมา กู้จิ่นเซินไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้เพื่อดูใบหน้าของฉันอย่างชัดเจน แต่หน้าฉันเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะน่ากลัว ทำให้เขาแทบจะมองไม่ออกเขาเหมือนกับนึกอะไรบางอย่างออก จึงรีบเบนสายตาลงมองที่หน้าท้องของฉัน บาดแผลน่ากลัวมากมายกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณหน้าท้อง กู้จิ่นเซินมองรอยแผลแต่ละจุด จนสุดท้ายมาหยุดอยู่ที่แผลเล็ก ๆ ที่ไม่สะดุดตามันเป็นแผลที่มีขนาดราว 5 เซนติเมตร อีกทั้งยังมีรอยเย็บหลงเหลืออยู่มันคือบาดแผลที่ฉันได้รับมา เพราะเข้าไปช่วยกู้จิ่นเซินเมื่อสี่ปีก่อนตอนที่ฉันคบกับเขา เมื่อสี่ปีก่อน กู้จิ่นเซินได้รับตรวจสอบคดีหนึ่งฆาตกรเป็นคนร้ายที่โหดเหี้ยมและอันตรายมาก ก่อนจะถูกจับกุม เขาพยายามที่จะฆ่ากู้จิ่นเซินเพื่อให้ตายไปด้วยกัน ตอนที่ฆาตกรจะเอามีดแทงกู้จิ่นเซิน ฉันเข้าไปขวางร่างของเขาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย แล้วก็วันนั้นเอง ที่ฉันได้สูญเสี

เมื่อเขาพูดจบ ทุกคนต่างก็นิ่งอึ้งไป ไม่มีใครพูดอะไรออกมา“พาใคร…กลับมา?” ไป๋เวยเวยถามฉันมองไป๋เวยเวย เธอตื่นตระหนกจนมือสั่นเทา เธอขบริมฝีปากแน่นกู้จิ่นเซินมีสายตาอ่านได้ยาก เขาถามซ้ำขึ้นอีกครั้ง “ในภารกิจครั้งนี้ พวกเขานำศพใครบางคนกลับมาด้วย”“คนนั้นก็คือเจียงหวยเยว่”“คุณบอกว่าเจียงหวยเยว่หนีไป แต่ทำไมศพของเธอกลับอยู่ที่แอนตาร์กติกา?”ไป๋เวยเวยพยายามหาข้อแก้ตัว “อาจจะเป็นเพราะตอนเธอหนีไป…”“เธอหนีไปแล้วมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นจนเธอถึงแก่ชีวิต?” กู้จิ่นเซินหัวเราะเบา ๆ “แล้วทำไมตอนตาย เธอถึงมีบาดแผลทั่วทั้งตัว?”“ใบหน้า ลำคอ และท้องเต็มไปด้วยรอยมีด”“สิ่งที่สามารถยืนยันตัวตนของเธอได้ถูกเก็บไปจนหมด…”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เสียงของกู้จิ่นเซินก็เริ่มสั่น“เวยเวย คุณจะให้ผมเชื่อคุณได้ยังไง?”“กู้จิ่นเซิน นายพูดจริงเหรอ?” อาจารย์อู๋คุนลุกขึ้น และถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองมา กู้จิ่นเซินพยักหน้าอย่างเจ็บปวด“เสี่ยวเยว่คือคนที่พวกนายพากลับมาในครั้งนี้…”อาจารย์อู๋คุนทรุดตัวนั่งลงกับพื้น “หรือว่า…หรือว่าหลายปีที่ผ่านมา พวกเราเข้าใจเสี่ยวเยว่ผิดมาตลอด?”