บททั้งหมดของ รักร้อน ออนไลน์: บทที่ 21 - บทที่ 30

เบียร์นั่งลงที่เก้าอี้ด้วยท่าทีมั่นใจ เขายกแฟ้มเอกสารและโน้ตบุ๊กออกมาวางบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะเปิดจอสไลด์ให้เคนดู“เอาล่ะครับคุณเคน โปรแกรมที่ทีมของเราจะเขียนให้ จะเป็นระบบป้องกันไวรัสและป้องกันการโจมตีจากแฮกเกอร์ โปรแกรมนี้ไม่ใช่แค่การป้องกันทั่วไปนะครับ แต่เราจะสร้าง 'Firewall อัจฉริยะ' ที่สามารถเรียนรู้และปรับตัวให้เข้ากับรูปแบบการโจมตีใหม่ๆ ได้ในแบบเรียลไทม์”เบียร์พูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ สายตาเต็มไปด้วยความเป็นมืออาชีพ ขณะที่เขาคลิกเปลี่ยนสไลด์ เนยที่นั่งฟังอยู่ก็อดทึ่งไม่ได้ แม้ว่าเธอจะพยายามไม่แสดงออก“ระบบนี้จะทำการตรวจจับพฤติกรรมการเข้าถึงข้อมูลที่ผิดปกติ หรือการที่มีคนพยายามแฮกข้อมูลจากภายนอก โดยเราจะใช้ 'Machine Learning' หรือการเรียนรู้ของโปรแกรมในการวิเคราะห์ข้อมูลและสร้างรูปแบบป้องกันที่ทันสมัยอยู่ตลอด ซึ่งจะแตกต่างจากโปรแกรมทั่วไปที่มักใช้การป้องกันแบบเดิมซ้ำๆ และต้องอัพเดตบ่อยๆ” เบียร์อธิบายอย่างละเอียด พลางกดให้ดูแผนภาพโครงสร้างของโปรแกรมที่จะแทรกเข้ากับระบบของผับและธุรกิจที่เคนดูแลเคนพยักหน้าอย่างตั้งใจฟัง เบียร์เลื่อนสไลด์ต่อไปเพื่อแสดงผลลัพธ์ที่โปรแกรมจะทำได้

ในเช้าวันถัดมา ที่ทำงานของเนยเต็มไปด้วยความเร่งรีบ ทุกคนกำลังเตรียมตัวสรุปยอดขายประจำเดือน เนยนั่งอยู่ที่โต๊ะ กำลังตั้งใจพิมพ์สรุปรายงานยอดขายบัตรเครดิตอย่างเคร่งเครียด ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันขณะตรวจสอบตัวเลขอย่างละเอียด จนกระทั่งเสียงของแพรดังขึ้นจากด้านหลัง“เนยๆ มีข่าวมาบอก!” แพรพูดเสียงใส พลางเดินเข้ามาหาเนยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเนยเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์“อะไรเหรอ?”“ทางบริษัทเขาจะพาพนักงานไป Outing นอกสถานที่! ที่เขาใหญ่ 4 วัน 3 คืน ในสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้เลย” แพรบอกอย่างตื่นเต้น“อ้อ...เหรอ น่าสนใจ” เนยพูดตอบกลับด้วยน้ำเสียงเฉยๆ แต่สีหน้าของเธอก็แสดงออกถึงความสนใจไม่น้อย“ฉันว่าดีนะ ไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ไม่ต้องนั่งทำงานเคร่งเครียดแบบนี้” แพรยังคงพูดต่อเนยหรี่ตามองแพร “ขับรถไปเองได้ไหมอะ? ฉันไม่ค่อยชอบนั่งรถบัส”แพรส่ายหน้าเบาๆ“น่าจะไม่ได้ เพราะสถานที่พักเป็นศูนย์ฝึกอบรมที่เขาใหญ่ เขาไม่ให้รถส่วนตัวจอดน่ะ ยังไงก็ต้องไปรถบัสของบริษัทน่ะแหละ”เนยถอนหายใจเล็กน้อย “โอเค ก็ต้องทนไปละกัน”“เอาน่า คิดในแง่ดีบ้าง อย่างน้อยก็ได้ไปเที่ยว ไม่ต้องนั่งทำงานจนหัวหมุนแบบนี้” แพรยิ้มหวาน ก

หลังจากแพรกดปุ่มสำหรับจับคู่บัดดี้เสร็จ เนยก็ก้าวเข้าไปเป็นคนต่อไป“อ้าว พี่เต้ย” เนยทัก“ว่าไง ยัยเนย” พี่เต้ยตอบพลางยิ้มมุมปาก“ทำไมอยู่ๆ ต้องมาสุ่มจับคู่ล่ะคะ?” สาวสวยเอียงคอถามด้วยความสงสัย ขณะเซ็นชื่อในกระดาษลงทะเบียน“นโยบายเบื้องบนสั่งมาน่ะ ต้องการให้พนักงานทุกคนได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น” พี่เต้ยตอบพลางพยักหน้าให้เธอเนยถอนหายใจยาว “เฮ้อ...แล้วหนูต้องทำยังไงคะ?”“ไม่ยากเลย” พี่เต้ยพูดพลางชี้ไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์“แค่เนยบอกชื่อจริงของตัวเองที่ไมค์นี่ แล้วกดปุ่มเขียวตรงนี้ ชื่อบัดดี้ที่สุ่มก็จะถูกปริ้นออกมาให้ทันที”“แหม อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ หนุ่มๆ ที่รอลุ้นให้ได้คู่กับเนยคงใจสั่นหมดแล้วล่ะ” พี่เต้ยหยอกล้อเบาๆเนยกลอกตาอย่างเอือมๆ“หวังว่าหนูจะไม่โชคร้ายเกินไปนะคะ”“เอาเลยจ้ะ” พี่เต้ยพยักหน้าให้เนยสูดลมหายใจลึก ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ไมโครโฟน “อมลวัทน์” จากนั้นเธอก็กดปุ่มสีเขียวเครื่องคอมพิวเตอร์คำนวณอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ชื่อบัดดี้จะถูกปริ้นออกมา กระดาษเล็กๆ หลุดออกจากเครื่องพร้อมกับชื่อ “มนสิช”“พี่เต้ย ‘มนสิช’ ใครกันคะ? หนูรู้จักไหม?” เนยเอ่ยถามพลางมองกระดาษในมือด้วยความสงสัยพี่

ในวันแรก คู่บัดดี้ของพนักงานทุกคนต่างกระตือรือร้นที่จะเข้าฐานกิจกรรม เบียร์และเนยยืนเคียงข้างกันที่ฐานแรกพร้อมกับคู่บัดดี้อื่นๆ ฐานกิจกรรมวันแรกมีทั้งหมด 5 ฐาน แต่ละฐานต้องใช้ทั้งความแข็งแรงและทักษะการทำงานร่วมกันฐานที่ 1: หอคอยมนุษย์เนยและเบียร์ต้องช่วยกันสร้างหอคอยมนุษย์จากร่างกายของทั้งคู่ เนยมองเบียร์ขึ้นลงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจว่า“คุณอยู่ข้างล่างละกัน เดี๋ยวฉันอยู่ข้างบนเอง” เบียร์อึ้งเพราะคำพูดของเธอชวนคิดไปไกล ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์“คุณชอบอยู่ข้างบนเหรอ? แต่ผมชอบให้เราอยู่เท่ากันมากกว่านะ” เขาพูดด้วยสายตายั่วเย้าเนยหรี่ตามองอย่างรู้ทัน “นี่นาย... คิดเรื่องลามกอยู่ล่ะสิ”“ก็คุณพูดเอง” เบียร์ยักไหล่ ขำในทีเนยถอนหายใจเบาๆ “ตลกละ รีบทำเถอะ”“โอเคๆ” เบียร์หัวเราะ พร้อมเริ่มสร้างหอคอยจากร่างกายของเขาเบียร์คุกเข่าลง กางแขนออกเพื่อรับน้ำหนักเนย เมื่อเธอก้าวขึ้นไปยืนบนตัวเขา เขารู้สึกถึงความเบาของเธอ แต่ก็ต้องคอยทรงตัวให้มั่นคง เนยเองก็ต้องระวังไม่ให้เสียหลัก เมื่อทั้งคู่ประสานงานกันได้ดี ในที่สุดหอคอยมนุษย์ก็สำเร็จ เสียงเชียร์จากเพื่อนร่วมงานดังก้อง ทำให้ทั้งคู่ยิ้มออกมาอย่

เช้าวันใหม่ของกิจกรรม Outing วันที่สอง เนยเดินมายังลานกิจกรรมด้วยความรู้สึกสับสน เธอพยายามข่มความรู้สึกที่ยังค้างคาในใจจากเหตุการณ์เมื่อคืน จูบอันอ่อนหวานที่เบียร์มอบให้โดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอทั้งโกรธและสับสน ราวกับลมหายใจของเขายังอ้อยอิ่งอยู่บนริมฝีปากของเธอ‘เลิกคิดถึงมันได้แล้ว ตั้งสติหน่อยสิ!’เนยพยายามสะบัดความคิดเหล่านั้นออกจากหัว ก่อนจะเหลือบมองชายหนุ่มที่ยืนข้างๆ ซึ่งยังคงส่งยิ้มกวนๆ มาให้ ราวกับเรื่องเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น“วันนี้ต้องชนะนะ” เนยพูดขึ้นเสียงเข้ม พยายามปกปิดความรู้สึกวุ่นวายภายในใจเบียร์หันมามอง สายตาแฝงความเจ้าเล่ห์ “ไม่ต้องห่วง ฉันรักษาคำพูด”เนยพยายามปั้นหน้าให้เรียบเฉย แม้หัวใจจะเต้นแรงเมื่อเห็นรอยยิ้มยั่วเย้าของเขา“อย่าถ่วงฉันละกัน” เธอสวนกลับเสียงแข็ง พยายามไม่ให้อารมณ์หวั่นไหว“ชนะแน่นอน เชื่อดิ” เบียร์ตอบกลับด้วยท่าทีสบายๆ แต่แววตาที่มองมานั้นเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ จนทำให้เนยอดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ แต่เธอก็พยายามเพิกเฉย เพราะตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการทำคะแนนให้ได้มากที่สุดในกิจกรรมวันนี้เธอยืดเส้นยืดสาย เตรียมพร้อมจะลุยกิจกรรมต่อไป โดยไม่อยากให้อะไ