All Chapters of นายใหญ่ปราบเด็ก [Mafia Pandorica]: Chapter 21 - Chapter 30

เวลาผ่านไป...เธอพยายามที่จะไม่โทรไปหารุ่นพี่ แล้วทำเป็นลืมสิ่งที่เธอได้รับภารกิจมา แต่ทว่าเขากลับส่งข้อความมาไม่หยุด กดดันให้เธอต้องทำตามภารกิจที่ได้รับมอบหมาย ในตอนนี้หญิงสาวทั้งเครียด และก็คิดมาก เพราะนายใหญ่แห่ง Pandorica เขาทำดีกับเธอไม่น้อยเลย ตามใจทุกอย่างซึ่งเธอเองก็ไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนในชีวิต แล้วเป็นแบบนี้ใครจะไปฆ่าลงล่ะ เฮ้อ!"ตานุ... เราจะทำยังไงดี เราไม่อยากทำร้ายใครเลยโดยเฉพาะเจ้านายของตานุ"หญิงสาวนั่งปรับทุกข์อยู่กับเต่ายักษ์อัลดาบรา ไม่รู้เหมือนกันว่าจะจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นได้ไง ถ้ารู้แบบนี้เธอจะไม่หนีจากเขาไปตอนลงจากเรือสำราญ ชีวิตตอนนี้ก็คงจะไม่ต้องเครียดแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ของเล่นมหาเศรษฐี แต่อย่างน้อยก็อยู่อย่างสุขสบายไม่ต้องทำงานให้เหนื่อย"นายหญิงครับ นายใหญ่ให้มาตามไปหาในห้องรับแขก""หือ... เดี๋ยวไปค่ะ ตานุเราไปก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเล่นด้วยใหม่"ใบพัดลูบกระดองของเต่ายักษ์อัลดาบรา ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น และเดินออกไปจากตรงนั้นทันที เมื่อหญิงสาวกลับมายังคฤหาสน์ก็เดินตรงเข้าไปในห้องรับแขก ซึ่งตอนนี้นายใหญ่แห่ง Pandorica กำลังยืนคุยอยู่กับลูกน้องอยู่"อื

และเมื่อมาถึงร้านโอมากาเสะทั้งสองคนก็ควงแขนกันเดินเข้าไปข้างใน เมื่อพนักงานเห็นนายใหญ่แห่ง Pandorica เดินเข้ามาก็รีบเข้ามาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มสดใส ทุกคนรู้จักเขาดีเพราะว่าเป็นเจ้าของท่าเรือ และเรือสำราญลำใหญ่สุดหรูหรา ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขาหรอกร่ำรวยขนาดนั้น"สวัสดีครับคุณไมลส์""ผมให้ลูกน้องโทรมาจองไว้แล้วนะ""ครับผม ถ้าอย่างนั้นเชิญด้านในห้อง VVIP เลยครับ ตอนนี้เชฟเตรียมของไว้เรียบร้อยแล้ว ยินดีต้อนรับสู่ร้านของเรานะครับ"ชายหนุ่มยิ้มออกมาก่อนจะโอบเอวหญิงสาวเดินเข้าไปข้างใน หลังจากนั้นเชฟก็เอ่ยทักทายก่อนจะเริ่มแนะนำตัว ใบพัดจ้องมองไปยังเชฟด้วยความตื่นเต้น ทุกเมนูมีเรื่องราวมาเล่าให้ฟัง ทำให้เมนูอาหารตรงหน้าดูน่ากินเพิ่มขึ้นไปอีกเขาจ้องมองไปยังผู้หญิงข้างกาย ที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษก็อดยิ้มตามไม่ได้ ก็น่าเอ็นดูแหละไม่มีพิษภัยกับใคร แต่ถ้าพยศขึ้นมาก็เอาเรื่องอยู่กว่าที่ทั้งสองคนจะกินกันเสร็จก็ปาไปเกือบ 2 ชั่วโมง และถ้ามีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ เธอจะรบเร้าให้เขาซื้อกลับไปกินที่บ้านด้วย"เอาแค่นี้ใช่ไหม""ค่ะ""โรเจอร์ช่วยมาช่วยถือหน่อย""ได้ครับนายใหญ่"โรเจอร์รับถุงหลายใบไปถือไว้ในมือ จ

หลังจากที่เกิดเรื่องเกิดราวหญิงสาวก็ไม่กล้าออกจากคฤหาสน์อีกเลย เนื่องจากกลัวว่าคนจ้างงานจะส่งมือปืนมาทำร้ายอีก ดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง สามารถเอาตัวรอดได้เป็นอย่างดี แต่ทว่าคนเราไม่ได้เก่งแบบนี้เสมอไป ไม่ได้ดวงดีที่จะเอาตัวรอดได้ไปทุกครั้ง ถ้าวันหนึ่งเธอพลาดขึ้นมาก็อันตรายถึงชีวิตได้เหมือนกัน และไม่มีใครที่จะมีความสุขกับการถูกตามล่าไปตลอดชีวิตหรอก"เฮ้อ! จะทำร้ายเขาก็ใจไม่ถึง ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ไอ้พวกนั้นมันจะทำร้ายครอบครัวของฉันหรือเปล่า พ่อกับแม่อยู่ที่บ้านไม่มีใครปกป้องด้วย โอ๊ย! จะบ้าตายรายวัน"หญิงสาวนั่งอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เดินวนไปมาอย่างคิดหนัก ไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นดี ใบพัดถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ว่าจะลงไปหานายใหญ่แห่ง Pandorica ซึ่งในตอนนี้เขาอยู่ในห้องรับแขกกำลังคุยงานอยู่กับลูกน้องคนสนิทที่ชื่อโรเจอร์ กำลังคิดว่าจะไปเล่นกับตานุ เพราะถ้าอยู่คนเดียวก็จะคิดฟุ้งซ่านไม่เลิกเธอเปิดประตูออกจากห้องนอน ลงบันไดมายังชั้นล่าง เลี้ยวซ้ายไปยังประตูห้องรับแขก ก่อนจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงดังออกมาจากในห้องนั้น ซ

และเมื่อหญิงสาวตัดสินใจที่จะกระโดดลงไปยังน้ำตกที่มีความสูงราว ๆ เกือบ 12 เมตร ค่อนข้างจะอันตรายพอสมควร แต่ทำอย่างไรได้ถ้าเธอไม่หนีแบบนี้ก็ไม่มีทางรอด เมื่อร่างบางกระทบลงบนผิวน้ำ โชคดีที่เธอลงถูกท่าจึงทำให้ไม่ได้กระทบกระเทือนถึงร่างกายมาก"เฮือก!"เธอถึงกับสำลักน้ำเพราะว่าจมดิ่งลงไปลึกพอสมควร เมื่อคุมสติได้ก็รีบแหวกว่ายขึ้นฝั่ง ก็ไม่รู้ว่าไอ้คนพวกนั้นจะตามมาอีกหรือเปล่า"พวกมึงลงไปดูข้างล่าง!"เธอค่อย ๆ ขึ้นไปนั่งอยู่ริมฝั่ง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ได้ยินเสียงพวกชายฉกรรจ์กำลังจะลงมาข้างล่าง ก็เบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะหันซ้ายมองขวาเพื่อหาทางหนีทีไล่ต่อ"ต้องรีบหนี ก่อนพวกมันจะมา"เธอกระชับกระเป๋าเป้ที่อยู่ข้างหลังให้แน่นขึ้น สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นยืน จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปทันทีเพราะกลัวว่าพวกมันจะหาวิธีลงมาหา และเมื่อวิ่งไปพอสมควรจึงหยุดพักหายใจก่อนจะเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้ทิศทาง จำไม่ได้เลยว่าเดินมาไกลขนาดไหน แต่คิดว่าน่าจะปลอดภัยในระดับหนึ่งแล้ว"เฮ้อ! เหนื่อย"หญิงสาวเดินมานั่งลงอยู่ใต้ต้นไม้ ควานหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู แต่ทว่าไม่มีสัญญาณโทร

หลังจากที่เธอลงจากรถกระบะ สองสามีภรรยาก็เคลื่อนที่ออกไปเพราะเธอบอกว่าไม่ต้องไปส่งข้างใน ใบพัดเดินเข้าไปในโรงพยาบาล จากนั้นก็หยิบบัตรประชาชนไปยื่นให้กับเจ้าหน้าที่เพื่อซักประวัติ เธอเดินไปนั่งรออยู่บริเวณนั้นใช้เวลาในการตรวจร่างกายในเบื้องต้น ทั้งชั่งน้ำหนัก วัดความดัน อุณหภูมิในร่างกาย ก่อนจะเปลี่ยนที่นั่งมารออยู่หน้าห้องตรวจ สภาพภายในตอนนี้รู้สึกพะอืดพะอมแปลก ๆ มีอาการเวียนหัวเมื่อยืนนานจนทำให้ต้องนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ทุกครั้งที่มีโอกาส"ขอเชิญคุณพัชชาภา ดรุณากิจ ที่ห้องตรวจเบอร์ 1 ค่ะ"ใบพัดได้ยินพยาบาลตะโกนเรียกชื่อของตัวเองก็ขยับตัวลุกขึ้น ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องตรวจเบอร์ 1 ที่อยู่ด้านซ้ายมือ เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาข้างในก็มีอาการเซเล็กน้อย รู้สึกเวียนหัวเป็นอย่างมาก โชคดีที่คุณพยาบาลเข้ามาประคอง ไม่อย่างนั้นหญิงสาวอาจจะล้มลงที่พื้นได้"ไหวไหมคะ""ไหวค่ะ ฉันดีขึ้นแล้ว"ใบพัดเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะของคุณหมอ ยิ้มให้เขาโดยที่ใบหน้าซีดเซียวแทบไร้สีเลือด คุณหมอเห็นอาการแบบนั้นก็รีบเอ่ยถามทันที"คุณพัชราภามีอาการอะไรบ้างครับ""อาเจียนค่ะ แล้วก็เวียนหัวมาก บางทีกินข้าวก็ไม่ค่อยได้เพราะ