All Chapters of หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU]: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากที่ไอ้หมาบ้าปอร์เช่ชี้หน้าข่มขู่พี่หมอแล้วก็ถูกเพื่อนรักที่เหลือลากออกไป สถานการณ์ตรงนั้นก็เริ่มสงบสุขลง หม้อแกงหันไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกาย ดึงแขนเขาพาไปนั่งลงที่มานั่งก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"พี่หมอเป็นอะไรไหม"เธอเอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากว่าเมื่อครู่แอบเห็นว่าพี่หมอถูกผลักอย่างแรงจากผู้ชายอีกคน"พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ว่าแต่หมอนั่นกับหม้อแกงเป็นอะไรกันเหรอทำไมดูมันหึงหวงขนาดนั้นล่ะ"พี่หมอจ้องหน้าของเธออย่างคาดคั้นเอาคำตอบ หม้อแกงทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเอ่ยตัดบท"ไม่มีอะไรหรอกค่ะก็แค่หมาหวงก้าง""ท่าทางมันคงไม่ปล่อยเราหรอก ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกันพี่เป็นห่วง"พี่หมอเอ่ยออกมาพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ เขาเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เรียนที่เดียวกันมาโดยตลอด แต่ทว่าช่วงหลังเขาสอบเข้าเรียนคณะแพทยศาสตร์ จึงทำให้เราสองคนไม่ค่อยได้เจอกัน"หนูจะระวังตัวแล้วกันค่ะ ถ้าอย่างนั้นวันนี้เรากลับดีไหมน่าจะไม่สนุกแล้ว"พี่หมอพยักหน้าอย่างเห็นด้วย สงสัยวันนี้คงจะไปเที่ยวไม่สนุกแล้วแหละเกิดเรื่องราวขนาดนี้ ทั้งสองคนลุกขึ้นจากม้านั่งเตรียมจะเดินออกไป แต่ทว่าเสียงโทรศัพท

หญิงสาวกัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น เธอไม่ยอมที่จะส่งเสียงร้องครางออกไป เพราะมันอาจจะยิ่งเป็นการกระตุ้นให้เขามีอารมณ์มากยิ่งขึ้น และการทำแบบนั้นทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ก่อนจะกระแทกท่อนเอ็นเข้าไปไม่ยั้ง จนเธอถึงกับเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ กัดนิ้วตัวเองจนเริ่มบวมแดง"อ๊ะ!""ครางออกมาซื้อหม้อแกง ซี๊ด! ฉันอยากฟังเสียงเธอ"".....""อ้าส์ แน่นสุด!"เขากัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้ ในขณะที่เอวสอบขยับพลางเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น แต่ทว่าหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างกลับเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง"สรุปว่าจะไม่ครางใช่ไหม""เออดี! ไม่ครางก็ไม่ต้องคราง ฉันจะเอาเธอทั้งคืนจนกว่าเธอจะครางชื่อของฉัน"ปอร์เช่นิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่าตอนนี้ท่อนเอ็นถูกตอดรัดแน่นจนรู้สึกได้ว่าน้ำสีขาวขุ่นเล็ดเข้าไปในร่องสาว เขาพยายามที่จะไม่ปล่อยมันออกมา แต่ทว่าท้ายที่สุดก็อดทนต่อร่องสาวที่มันตอดรัดท่อนเอ็นไม่ไหว กระตุกเกร็งปล่อยน้ำกามเข้าไปในตัวเธอทุกหยาดหยด"อ้าส์~~ สรุปไม่ครางใช่ไหม... หึ"พูดจบเขาก็ขยับเอวสอบใส่ร่องสาวอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เขากระแทกแรงขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว หญิงสาวถึงกับหลุดครา

และเมื่อเธอได้น้ำเย็นเรียบร้อยก็หยิบไปวางไว้บนถาด ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องรับรอง"น้ำมาแล้วค่ะ"เธอวางน้ำไว้ให้พวกท่านทั้งสองคนก่อนจะยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม"สวัสดีค่ะ""หนูหม้อแกงไม่เจอกันนานเลยนะดูสวยขึ้นเยอะเลย อร๊าย! แม่มีลูกชายนะยังโสดอยู่ นี่ยัยแก้มฉันจองลูกสาวเธอให้ลูกชายฉันนะ"หม้อแกงถึงกับยิ้มแห้งไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ควรจะถามกันหน่อยไหมว่าอยากรู้จักกับลูกชายของท่านหรือเปล่า พวกผู้ใหญ่นี่เป็นอะไรกันก็ไม่รู้ชอบคลุมถุงชนเก่งจริง ๆ"แกพูดแล้วนะ ถ้าอย่างนั้นก็ไปหาฤกษ์แต่งงานเลย ฮ่า ๆ"เธอหันไปมองคุณแม่ก่อนจะอ้าปากค้างอย่างตกใจ ก็นึกว่าจะปฏิเสธกลับเล่นด้วยเฉยเลย เฮ้อ!"ขอโทษที่มาช้าครับ พอดีว่าผมหาที่จอดรถไม่ได้"หม้อแกงรู้สึกคุ้นเคยกับน้ำเสียงที่พึ่งมาใหม่ จึงรีบหันหลังกลับไปมองก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ และชายหนุ่มเองก็ดูตกใจไม่น้อยเหมือนกัน"เฮ้ย ปอร์เช่ นะ...นาย""หม้อแกง!"หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองซวยมากเมื่อเจอเขาที่นี่ อุตส่าห์หนีไม่ไปเจอ ยิ่งได้มาเจอกันเรื่อย ๆ แล้วดูตอนนี้สิ ยิ้มกริ่มทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ ซึ่งผู้ใหญ่ก็มองมาทางเราสองคนอย่างรู้สึกสงสัย"รู้จักกันเหรอลูก"คุณแม่ขอ

นี่ก็ผ่านไปหลายวันแล้วที่ปอร์เช่ไปนอนกับหม้อแกงที่คอนโดทุกวัน ช่วงเช้าก็เดินทางไปส่ง เย็นก็กลับมารับ เธอไม่สามารถกระดิกตัวไปไหนได้เลย นี่เพิ่งจะได้ห่างกันประมาณสองชั่วโมงเนี่ยแหละ เห็นว่ามีเรียนในตอนเช้า หญิงสาวก็เลยมานั่งเรียนกับเพื่อนรัก ซึ่งนี่ก็เป็นวันสุดท้ายของการเรียนเพราะว่าพรุ่งนี้จะปิดเทอมแล้ว คิดว่าอาจจะได้พักผ่อนสักหนึ่งเดือน หลังจากนั้นก็จะเข้าไปฝึกงานประมาณสามเดือน แล้วก็จะเรียนจบทันที เธออยากจะหายตัวแล้วไปโผล่ในวันนั้นพอดีเลยด้วยซ้ำ รู้สึกเหนื่อยมาก ๆ"แกฝึกงานที่ไหนยัยหม้อ อาจารย์บอกว่าอยู่ ๆ แกก็ไปเปลี่ยนที่ฝึกงาน"หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมาอยากรู้สึกเซ็ง"อือ บริษัทเพื่อนแม่น่ะ พอดีว่าเขาจะเปิดสาขาใหม่ที่ญี่ปุ่นอยากได้ล่ามไปช่วยแปล"เพนตี้พยักหน้าอย่างเข้าใจ ถือว่ามีเหตุผลในการเปลี่ยนที่ฝึกงาน ก็ถือว่าจบไปไม่มีอะไรน่าสงสัยอีก"ก็ดีนะ จะได้ไปเที่ยวด้วย ฉันก็อยากจะเที่ยวบ้าง""นี่ยัยแว่น แกเอาพี่ปอร์เช่ไปกกไว้ที่ไหน ทำไมฉันถึงติดต่อเขาไม่ได้เลย"หม้อแกงหันไปมองตามเสียงก่อนจะเจอดาวคณะบัญชีหรือผู้หญิงที่ชื่อมะปราง ความจริงแล้วหล่อนเป็นรุ่นน้องปี 1 แต่อย่างว่าแหละเ

"คุณโตชิ..."ปอร์เช่เหลือบสายตาหันไปมองหม้อแกงที่ดูตกใจเมื่อเห็นหุ้นส่วนของเขา แถมยังเรียกชื่อถูกเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน หันไปจ้องมองใบหน้าของผู้ชายอีกคนที่ส่งสายตามองคนรักของเขาดูหวานหยาดเยิ้ม จึงทำให้อาการหึงหวงเริ่มออก และมีคำถามอยู่ในหัวว่าสองคนไปรู้จักกันได้ยังไง"คุณเป็นหุ้นส่วนของที่นี่เหรอคะ"หญิงสาวเอ่ยถามชายตรงหน้าซึ่งเขาก็พยักหน้าก่อนจะยิ้มกว้างออกมา"ใช่ครับ ดีใจจังที่เจอคุณอีกครั้ง""รู้จักกันด้วยเหรอ"ในขณะที่ทั้งสองคนคุยกันเป็นภาษาญี่ปุ่น ปอร์เช่ก็รู้สึกหงุดหงิดเพราะเขาไม่สามารถฟังออกว่าทั้งคู่กำลังคุยอะไรกันอยู่"คุณโตชิเป็นลูกค้าที่ร้านขนมค่ะ เราบังเอิญได้เจอกันก็เลยได้คุยกันนิดหน่อย"ปอร์เช่พยักหน้าเล็กน้อยอย่างเข้าใจ แต่ที่ยังคาใจก็คือหุ้นส่วนคนใหม่ใช้สายตามองคนรักของเขามันแปลกจนอดสงสัยไม่ได้ หรือว่าเขาจะคิดมากไปเองนะ"ถ้าอย่างนั้นเชิญนั่งดีกว่าค่ะ เชิญคุณโตชิทางนี้เลยค่ะ"หม้อแกงปล่อยมือจากคนรัก ก่อนจะผายมือเชิญแขกคนสำคัญให้ไปนั่งตรงโซฟาที่ทางพนักงานได้จัดเตรียมไว้ เพื่อที่จะได้คุยรายละเอียดต่าง ๆสองชั่วโมงผ่านไป...หญิงสาวรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้คนรักกำลังแผ่รังสีค