บททั้งหมดของ บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: บทที่ 51 - บทที่ 60

เมื่อจางอี้หมิงและอู๋เจ๋อเดินกลับมาที่ห้องครัว เด็กน้อยเห็นว่าตอนนี้มีเวลาประมาณหนึ่งเค่อก่อนหมูหมักสำหรับทำพะโล้จะได้ที่จึงคิดเปลี่ยนใจ หันไปมองดูของที่มีอยู่และที่เอามาเพิ่มแล้วก็คิดว่าจะทำอาหารจานผักแทน จากที่ตอนแรกคิดเอาไว้ว่าจะทำผัดผักใส่เนื้อหมู“ท่านลุงอู๋ ก่อนอื่นให้เตรียมผักทั้งหลายโดยการปอก แครอท เอาเปลือกทิ้งไป ใช้มีดกรีดข้าง ๆ หัวตามยาวให้เป็นร่อง ทำทั้งหัวเลยนะขอรับ เว้นช่องว่างสักเล็กน้อย เสร็จแล้วหั่นขวางเป็นชิ้นไม่หนาไม่บางมากนัก ลุงอู๋จะเห็นเหมือนกับเป็นรูปดอกไม้ขอรับ ผักกาดขาว เลือกเอาแต่ใบแยกกับตัวก้าน หั่นเป็นชิ้นให้สวย ๆ นะขอรับ เห็ดก็แยกเป็นส่วน ๆ ล้างผักทั้งหมดให้สะอาด”“หมิงหมิงน้อย แคหลอดลุงทำถูกต้องไหม” อู๋เจ๋อเอ่ยถาม“แครอทขอรับ ถูกต้องแล้วขอรับท่านลุงอู๋”“ใช่ ๆ แ...ค.....ร...อ....ท” อู๋เจ๋อพยายามออกเสียงให้ถูกต้องอยู่นาน สุดท้ายเขาก็ทำสำเร็จ สามารถออกเสียงได้ชัดเจนจนเด็กน้อยยกนิ้วโป้งให้อู๋เจ๋อขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ พ่อครัวใหญ่หั่นผักต่อไปอย่างขะมักเขม้นจนทุกอย่างเรียบร้อย จางอี้หมิงคอยเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง และเมื่อเห็นว่าท่านลุงอู๋ทำผักได้ตามที่บอกถ

จางอี้เทาอดชื่นชมในตัวบุตรชายเพิ่มขึ้นไม่ได้ เขาเห็นเจ้าตัวเล็กเดินไปโน้นนี่นั่น คอยชี้มือให้หัวหน้าพ่อครัวเหลาอาหารซิ่งฝูทำตามคำบอก ตัวก็เล็กถึงเพียงนั้นแต่ช่างมีพลังล้นเหลือ เมื่อเห็นบุตรชายเป็นที่เอ็นดูสำหรับคนอื่น เขาก็มีความสุขมากแล้ว“ท่านลุงอู๋ ตั้งกระทะใส่น้ำมันลงไปเล็กน้อย พอน้ำมันร้อน ใส่กระเทียมที่แบ่งไว้อีกส่วน ผัดให้หอม ท่านลุงอู๋ไม่ต้องรอให้กระเทียมสุก ใส่โป้ยกั๊ก กระวาน อบเชย ลงไปผัดพร้อมกันเลยนะขอรับ สำหรับปริมาณ ท่านลุงกะเอาได้เลยขอรับ จนเครื่องเทศส่งกลิ่นหอมก็เอาเนื้อที่หมักลงไปผัดให้สุก เติมน้ำเปล่าลงไปให้ท่วมหมูสามชั้น คนเป็นครั้งคราวให้หมูสุกทั่วถึง ปรุงรสด้วยเกลือ น้ำตาลผัก ซีอิ้วอีกครั้ง ตุ๋นเนื้อหมูไปจนน้ำแห้ง เมื่อเนื้อเปื่อยแล้วให้ลองชิมรสชาติดูขอรับ หากขาดรสไหนก็ปรุงรสนั้นเพิ่ม” จางอี้ หมิงอธิบายครั้งเดียวตั้งแต่ต้นจนจบโดยที่ไม่กลัวว่าอู๋เจ๋อจะไม่เข้าใจ ในการทำสามสหายท่องหล้า ท่านลุงอู๋สามารถทำตามคำบอกของเขาได้อย่างไม่มีผิดพลาด นั่นจึงเป็นการบ่งบอกระดับทักษะการทำอาหารของพ่อครัวเหลาอาหารซิ่งฝูได้เป็นอย่างดี“หมิงหมิงน้อย ต้องใช้เวลาในการตุ๋นนานเท่าใดหรือ”“ไม

สองพ่อลูกคุยกันเบา ๆ ระหว่างรอเถ้าแก่เนี้ยนำเงินมาให้ เพียงไม่นาน หญิงวัยกลางคนจึงเดินออกมาแล้วยื่นเงินจำนวนสี่สิบสี่ตำลึงกับห้าร้อยอีแปะให้เขา จางอี้เทารับเงินมาพิจารณา หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยแล้วจึงได้เก็บเข้าไปไว้ในอกเสื้อของตนเอง“จำนวนเงินถูกต้องหรือไม่”“ถูกต้องขอรับ”“อย่าลืมนะที่เจ้ารับปากข้าไว้ ว่าถ้ามีสินค้าดี ๆ เช่นนี้จะเอามาขายให้กับร้านข้าอีก”“ข้าไม่ลืมขอรับ เช่นนั้นพวกข้าสองพ่อลูกขอตัวลาก่อนนะขอรับ” “ลาก่อนขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยลาเช่นกัน เขาค้อมศีรษะเล็กน้อยทำความเคารพจางอี้เทาเดินจูงมือบุตรชายออกจากร้านขายผ้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส สองพ่อลูกเดินตรงไปยังร้านขายเครื่องประดับต่อ อี้เทาได้ปิ่นเงินอันใหม่มาให้นางหูกับหลี่อ้ายคนละหนึ่งชิ้นโดยมีจางอี้หมิงช่วยเลือก หลังจากนั้นพวกเขาจึงไปที่ร้านเถ้าแก่หวัง เพื่อซื้อข้าวสาร แป้ง เครื่องเทศต่าง ๆ ที่ขาดไม่ได้คือเครื่องปรุงครั้งนี้อี้หมิงซื้อน้ำตาลไปด้วย เขายังไม่ลืมว่าที่บึงใกล้ลำธารมีไข่น้ำอยู่ น่าเสียดายที่ยังไม่ได้สอนให้ท่านย่าได้ลองทำเสียที ตอนนี้เครื่องเทศเครื่องปรุงมีครบแล้ว เขาจะได้กินอาหารชนิดใหม่บ้าง กินแต่ผัดผักบุ้

หลินไห่ จางอี้เทา จางอี้หมิง รวมทั้งซีฮันเข้ามายังห้องครัว เท้ายังไม่พ้นประตูดี อู๋เจ๋อที่รออยู่ข้างในครัวด้วยความกระวนกระวายถึงกับถลาเดินเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยใบหน้าตื่นตูม“หมิงหมิงน้อย เจ้ากลับมาแล้ว เถ้าแก่เป็นเช่นไรบ้างขอรับ”ใครจะคิดว่าอาหารสูตรบ้านจางจะส่งอิทธิพลขนาดนั้น หลินไห่พยักหน้าตอบพ่อครัว เขากับจางอี้เทาเดินเลี่ยงไปนั่งตรงมุมพักผ่อนเช่นเดิม“ท่านลุงอู๋ พะโล้ได้ที่แล้วกระมังขอรับ รบกวนท่านลุงอู๋ชิมดูได้หรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถามหัวหน้าพ่อครัว “ลุงก็ไม่รู้ว่าพะโล้สุกได้ที่แล้วหรือไม่ เพราะหมิงหมิงน้อยเพียงแต่บอกให้ตุ๋นรอเจ้ากลับมา ลุงจะยกลงก็เกรงว่าจะผิดสูตร จึงได้แต่รอเจ้ากลับมานี่แหละ” อู๋เจ๋อเรียกสติของตนเองและตอบกลับ“ท่านลุงลองชิมพะโล้ดูก่อนขอรับ ถ้าเนื้อหมูนุ่ม ซอส เอ่อ น้ำแกงเหลือขลุกขลิก รสชาติใช้ได้แล้วก็ยกลงได้เลย ลองให้ท่านปู่หลินช่วยชิมดูอีกคนก็ได้ขอรับ” อู๋เจ๋อเดินไปที่เตาหม้อตุ๋นหมูพะโล้ เขาก้มลงดูอาหารด้านใน เมื่อเห็นว่าน้ำแกงแห้งขอด มีเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยตามที่เด็กชายได้เอ่ยบอกไว้ เขาจึงหยิบจานใบเล็กมาตักหมูพะโล้วางลงไป แล้วจึงปิดฝาหม้อไว้เช่นเดิม

ทันทีที่เถ้าแก่หลินเดินออกมาจากห้องครัว เหล่าคหบดีที่นั่งรออยู่ก็พากันลุกขึ้นยืนโดยพร้อมเพรียงกัน พวกเขาต่างตั้งใจรอฟังว่าเจ้าของเหลาอาหารซิ่งฝูจะแก้ปัญหานี้อย่างไร หลินไห่แย้มรอยยิ้มกว้าง เขาใช้เสียงดังป่าวประกาศออกไป“ท่านลูกค้าทั้งหลาย เหลาอาหารซิ่งฝูต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ให้ความสนใจในรายการอาหารชนิดใหม่มากถึงเพียงนี้ ตามที่ข้าได้แจ้งให้พวกท่านทราบไปก่อนหน้านี้แล้ว อาหารที่เหลาซิ่งฝูทดลองทำมีปริมาณไม่เพียงพอกับทุกคน ในตอนนี้เหลาซิ่งฝูสามารถให้พวกท่านได้ทดลองชิมเพียงสองจานเท่านั้น แต่เท่าที่ข้านับได้ พวกท่านมีประมาณสิบคน ดังนั้นข้าจึงได้มีความคิดหนึ่ง หวังว่าพวกท่านจะเห็นด้วยกับความคิดนี้”คหบดีมากมายยืนนิ่งรอฟัง มีบ้างที่เกือบชักสีหน้าเมื่อรู้ว่าอาหารมีไม่เพียงพอ แต่เถ้าแก่หลินก็รีบกล่าวเสริมต่อ“ข้าจะเปิดประมูลอาหารสองจานนี้ ใครที่ให้ราคามากที่สุดจึงจะได้อาหารทั้งสองจานนี้ไปลิ้มลอง ค่าอาหารทั้งหมดที่ได้รับในวันนี้ ข้าหลินไห่ เจ้าของเหลาอาหารซิ่งฝูจะนำไปบริจาคและช่วยเหลือชาวบ้านที่ยากจน โดยแจ้งแก่พวกชาวบ้านว่าเป็นสินน้ำใจจากพวกท่านทั้งหลาย ไม่ทราบว่าพวกท่านเห็นเป็นเช่นใดบ้าง”“…”ห