บททั้งหมดของ บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ท่านแม่ ต้องการสิ่งใดหรือไม่ขอรับ” จางอี้เทาเอ่ยถามมารดาตอนเช้าในวันรุ่งขึ้น ชายหนุ่มจัดเตรียมของให้พร้อม วันนี้เขากับบุตรชายจะเข้าเมืองเพื่อเอาสูตรพะโล้แห้งไปลองเสนอขายแก่บรรดาเหลาอาหารในเมือง ตามที่ได้คุยกันไว้ตั้งแต่เมื่อวาน“อาเทา นี่เงินหนึ่งตำลึง เจ้าเอาติดตัวไว้ ซื้อพวกเนื้อสัตว์กับเครื่องเทศและข้าวสารก็เพียงพอแล้ว อย่างอื่นยังพอมีเหลือ ถ้าเจ้าเห็นว่าสิ่งไหนดีก็ซื้อมาเถอะ เราคงต้องเริ่มเก็บสะสมเสบียงสำหรับฤดูหนาวแล้ว ถ้ารอซื้อในตอนนั้น แม่เกรงว่าราคาสินค้าอาจจะขึ้นเอา” นางหูยื่นเงินให้กับบุตรชายพร้อมกับเอ่ยสำทับอีกเล็กน้อย“ได้ขอรับ น้องหญิงเล่า เจ้าอยากได้สิ่งใดหรือไม่” จางอี้เทารับเงินมาจากมารดาแล้วจึงหันไปถามภรรยาเสียงนุ่ม“ท่านพี่ รอข้าสักประเดี๋ยวเจ้าค่ะ” หลี่อ้ายแจ้งสามีและเดินไปที่มุมหนึ่งสำหรับวางเสื้อผ้า นางหยิบเอาผ้าปักและถุงหอมที่เก็บพับไว้อย่างเรียบร้อยออกมาทั้งหมดที่มีอยู่ แล้วจึงกลับมาหาสามี“ท่านพี่ ผ้าปักกับถุงหอมพวกนี้ ท่านพี่ลองเอาไปถามที่ร้านผ้าดูว่าพอจะขายได้หรือไม่ ข้านำมาด้วยตอนที่เราย้ายออกจากเมืองหลวง ก่อนหน้านี้ข้าเก็บไว้ ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริง ๆ จะไม่

“พี่ชาย พี่ชาย อย่าเพิ่งไป รอข้าก่อน” จางอี้เทาหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นเด็กหนุ่มสวมชุดเสี่ยวเอ้อร์วิ่งมาด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ เด็กหนุ่มคนนั้นยกมือกวักเรียกสองพ่อลูกไปด้วยขณะวิ่ง ท่าทางจะเหนื่อยไม่น้อยจางอี้หมิงที่ยืนรออยู่ถึงกับกลอกตามองบน จะกวักมือเรียกอีกทำไมในเมื่อพวกเขาสองคนพ่อลูกก็หยุดเดินและยืนรออยู่ตรงนี้แล้ว“น้องชายท่านนี้เรียกข้าสองคนพ่อลูกหรือ” จางอี้เทาเอ่ยถามเมื่อเด็กหนุ่มเสี่ยวเอ้อร์คนนั้นวิ่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าด้วยอาการเหนื่อยหอบ“ใช่แล้วพี่ชาย ขอเวลา...ข้าพัก...หายเหนื่อยสักครู่” เสี่ยวเอ้อร์พยักหน้าตอบพลางยกมือสองข้างท้าวกับหัวเข่าตนเอง เขาสูดอากาศเข้าปอดอย่างตะกละตะกลาม ท่าทางจะวิ่งตามมาไกลพอควร ผ่านไปไม่นานเมื่อปรับลมหายใจได้แล้วจึงยืดตัวขึ้นยืนอยู่ในท่าทางปกติ“น้องชายท่านนี้คงบอกได้แล้วหรือไม่ ว่าเรียกข้าสองคนพ่อลูกไว้เพราะเหตุใด” “ข้าเป็นเสี่ยวเอ้อร์ของเหลาอาหารซิ่งฝู เหลาอาหารอันดับสองของเมืองไห่ถัง ข้าเห็นว่าพวกเจ้าสองคนพ่อลูกไปถามขายสูตรอาหารให้กับเหลาอาหารเฟิงฟู่ แต่ถูกเสี่ยวเอ้อร์ไล่ออกมาเสียก่อน เป็นความจริงหรือไม่”“เป็นความจริงน้องชาย” “เช่นนั้นเจ้าก

เมื่อซีฮันเดินออกไปแล้ว ภายในห้องทำงานจึงเหลือเพียงเถ้าแก่หลินไห่และสองพ่อลูกตระกูลจาง จางอี้หมิงนั่งอยู่ตรงข้ามกับเจ้าของห้อง มีจางอี้เทานั่งอยู่ใกล้ ๆ เด็กน้อยเลือกที่นั่งตรงนี้เพราะอยากเห็นกิริยาท่าทางและสายตาของท่านปู่คนใหม่ เมื่อครู่ลองนั่งเยื้องไปด้านข้างแล้วประเมินสถานการณ์ต่าง ๆ ได้ไม่ดีนัก ท่าทางมั่นอกมั่นใจ ไม่เกรงกลัว แต่ก็รู้จักอ่อนน้อมของลูกชาย ทำให้จางอี้เทาปล่อยอี้หมิงเจรจาเอง ส่วนตัวเขานั้นได้แต่นั่งฟังเงียบ ๆ“ท่านปู่หลิน ก่อนอื่นข้ามีเรื่องต้องแจ้งให้ท่านปู่ทราบไว้ก่อนนะขอรับ ข้าไม่เคยได้ลงมือปรุงพะโล้ด้วยตนเอง เป็นท่านย่าของข้าที่ปรุงอาหารเลิศรสนี้ขึ้นมา ท่านปู่ลองดูตัวข้าสิขอรับ” จางอี้หมิงว่าพร้อมกางแขนออก อวดเรือนร่างผอมบางที่สวมเสื้อสีซีด“ตัวข้าเล็กนิดเดียว คงไม่สามารถยกหม้อหรือยกไหได้ ท่านย่าสอนให้ข้าเรียนรู้ไว้ เผื่อในอนาคตจะได้ทำอาหารเป็น ภรรยาจะได้ไม่เหนื่อย ท่านย่าอยากให้ข้าเป็นบุรุษที่ดี และสามีที่ดีขอรับ” ข้าพูดจริงนะ ข้าไม่เคยได้ทำพะโล้เองสักที แต่ข้าเป็นผู้กำกับต่างหากเล่า“โอ้...หมิงหมิงน้อย ท่านย่าของเจ้าช่างมองการณ์ไกลยิ่งนัก สำหรับปู่คนนี้แล้ว ข้

หลินไห่มองดูหลานชายคนใหม่เดินจูงมือกับหัวหน้าพ่อครัวไปยังหน้าเตา เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี ชายชราจึงเดินไปนั่งบริเวณมุมพักผ่อนซึ่งอยู่ไม่ห่างจากจุดที่ทั้งสองคนยืนทำอาหาร มุมนี้เป็นมุมสำหรับให้พ่อครัวและคนงานได้นั่งพัก จางอี้เทาเมื่อเห็นว่าเป็นมุมพักอยู่แล้วจึงถือโอกาสเดินไปนั่งข้าง ๆ ด้วย เขาอยากเฝ้ามองบุตรชายและดูว่าจะสามารถทำงานร่วมกับพ่อครัวที่ชำนาญการได้หรือไม่“ข้ารบกวนลุงอู๋หยิบวัตถุดิบที่จะต้องใช้ในการทำพะโล้ตามสูตรของเหล่าซิ่งฝูให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยกับหัวหน้าพ่อครัว อู๋เจ๋อเมื่อได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารับ เขาเดินไปหยิบเอาเนื้อแดง อบเชย โป้ยกั๊ก เกลือ น้ำตาลและซีอิ้ว มาวางไว้บนโต๊ะกลางห้องครัว เสร็จแล้วจึงหันหน้าไปมองเด็กน้อยผู้เอ่ยสั่งตนเอง จางอี้หมิงพยายามกระโดดหยองแหยงเพื่อมองวัตถุดิบที่อยู่สูงเกินกว่าเจ้าตัวจะมองเห็น โธ่...ก็โต๊ะนี้มันเล็กเสียที่ไหน ดูตัวเขาสิ ส่วนสูงแค่นี้เขย่งแล้วยังไม่เห็นเลยสุดท้ายแล้วอู๋เจ๋อก็ทนไม่ไหว เดินอ้อมโต๊ะสำหรับเตรียมวัตถุดิบมายังฝั่งที่เด็กน้อยยืนอยู่และทำการอุ้มจางอี้หมิงขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ให้เรียบร้อย“เจ้าคงเห

บนชั้นเก็บของมีผักที่วางบนตะกร้าแบ่งแยกไว้ตามประเภทอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นหัวไชเท้า มันเทศ กวางตุ้ง ผักกาดขาว คะน้า แตงกวา นอกจากนี้ยังมีถั่วเหลืองและถั่วเขียวด้วย อี้หมิงหันไปมองอีกก็เห็นหอมหัวใหญ่ เห็ด หน่อไม้ ต้นหอม ถั่วฝักยาว ขิง กระเทียม ขึ้นฉ่าย ผักโขม ผักคะน้า ผักชี และผักอีกหลายชนิดที่เขาไม่รู้จัก แต่ที่ทำให้จางอี้หมิงถึงกับตาโตและประหลาดใจมากที่สุดคือในตะกร้าพวกนั้นมีมันฝรั่ง แครอท มะเขือเทศ หอมหัวใหญ่ กะหล่ำปลี ฟักทองและมะนาว ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงจริง ๆถ้ามีบล็อกโคลี่ด้วยนี่ฮาเลยนะ เด็กน้อยคิดตลกในใจ เนื่องจากผักพวกนี้นั้น ในโลกที่เขาจากมาไม่ใช่พืชที่มีแหล่งกำเนิดจากทวีปเอเชีย อยู่ดี ๆ มาโผล่ที่นี่ก็นับว่าน่าตื่นตาไม่น้อย สรุปแล้ว เขาคงมาอยู่ในโลกที่ไม่มีจริงในประวัติศาสตร์เป็นแน่ เพราะทั้งยุคสมัยการปกครอง การดำรงชีวิตหลาย ๆ อย่างก็ไม่ตรงกับที่เขาได้รู้มาก่อนเลย ช่างเถอะ เขาไม่สนใจแล้วล่ะ ขอแค่มีชีวิตอยู่ก็ถือว่าดีที่สุด จะเป็นโลกไหนต่อไปเขาจะไม่สนใจเรื่องความสมเหตุสมผลแล้ว“ท่านลุงอู๋ ข้าขอดูเครื่องปรุงหน่อยได้หรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงถามเสียงซื่อ เ