All Chapters of Villain with the blue flowers คุณนางร้ายกับดอกไม้สีน้ำเงิน: Chapter 11 - Chapter 20

'กุ๊งกิ๊งๆ'กระดิ่งลูกเล็กๆที่ห้อยติดไว้กับประตูทางเข้าคาเฟ่สั่นรัวจากการถูกเปิดปิดอยู่บ่อยครั้ง ผู้คนมากมายต่างมาหาเครื่องดื่มและขนมหวานกินในยามเที่ยง ไม่ต่างกันกับข้าวหอมและเจนน่าที่ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะอยู่ด้วยกันบ่อยเป็นพิเศษ แม้ว่าดาราสาวจะยุ่งกับงานมากแค่ไหนก็ตาม"ทานสิ อร่อยนะ"เจนน่าผายมือให้คนตัวเล็กทานเค้กที่วางไว้ด้านหน้า เธอเป็นคนสั่งเค้กชิ้นนี้ให้ข้าวหอมด้วยตัวเองเพราะถูกใจมันตั้งแต่ได้ลองชิมครั้งก่อน อีกทั้งคนตัวเล็กยังชอบรสนี้อีกด้วยเค้กสตรอว์เบอร์รีชิ้นสามเหลี่ยมสีแดงสดดูน่าทานถูกส้อมขนมหวานคันเล็กตัดออกเป็นชิ้นเล็กพอดีคำ ก่อนที่ผู้ตัดจะนำมันเข้าปาก"อื้ม"ข้าวหอมพยักหน้าแล้วเปล่งเสียงออกมาอย่างพึงพอใจ รสชาติกำลังพอดี ไม่หวานมากจนเกินไป ซึ่งค่อนข้างที่จะถูกใจเธอมากทีเดียว"อร่อยใช่ไหม""ค่ะ""...""แล้วคุณไม่สั่งอะไรเหรอคะ"คนตัวเล็กตอบตามจริงก่อนจะเอ่ยปากถามคนตรงหน้าว่าเหตุใดหล่อนถึงไม่สั่งอะไรมากิน แต่กลับได้รับคำตอบที่แปลกประหลาดเหลือเกิน"ไม่ล่ะ แค่เห็นเธอกินฉันก็อิ่มแล้ว"ข้าวหอมมองอีกคนด้วยแววตาฉงน เจนน่าต้องการจะสื่ออะไรกับเธองั้นเหรอ เพราะตั้งแต่ที่เธอมาถึงที่น

"ยกเลิกคิวงานทั้งหมดหรือยัง"เจนน่าถามเพื่อนสาวด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ต่างกับน้ำเสียง โดยเจ้าตัวยืนกอดอกเหม่อลอยมองไปนอกหน้าต่างอยู่สองสามวันเห็นจะได้ ความซังกะตายและดูไร้อารมณ์ทำให้เพื่อนตัวเล็กอย่างนับหนึ่งอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้"ยกเลิกหมดแล้ว ฉันไล่ขอโทษจนปากเปียกปากแฉะ""ฉันยอมเป็นนักแสดงไร้ความผิดชอบ ดีกว่ามีความรับผิดชอบแต่ผลลัพธ์ออกมาดูไม่ได้"เธอรู้ตัวเองดีว่าช่วงนี้ไม่ควรรับงานหรือออกไปทำงานที่ไหนทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นงานถ่ายโฆษณา หรืองานถ่ายแบบที่แค่ไปยืนโพสต์สวยๆน่ากล้อง ไม่ว่าจะอะไรก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำทั้งนั้น เธอทำมันออกมาไม่ได้ดีนักหรอก"แล้วแกจะเอายังไงต่อ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่องงานมันจะแย่เอานะ"นับหนึ่งพูดเตือนด้วยความหวังดีเพราะช่วงนี้เรียกได้ว่าเป็นช่วงขาขึ้นของเจนน่า แต่หล่อนกลับหยุดงานทั้งหมดด้วยตัวเองเพียงเพราะงอนหวานใจ"กำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงดี แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก""ที่แกเป็นแบบนี้เพราะเรื่องที่ทะเลาะกับข้าวหอมคืนนั้นใช่ไหมเจน"ความจริงนับหนึ่งรู้เหตุผลอยู่แล้วแหละ เพียงแต่อยากถามเพื่อความแน่ใจว่าจนถึงตอนนี้แล้วเพื่อนสาวจะยอมรับความรู้สึกตัวเองได้หรือยัง แค่

แดดยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้องนอนของดาราสาว กระจกใสข้างเตียงนอนสะท้อนภาพที่คนตัวสูงนอนตาค้างโดยมีคนตัวเล็กโอบกอดเอวคอดและซุกซบใบหน้าลงกับอกอุ่น เจนน่ามองภาพเงาสะท้อนตัวเองแล้วก็หน้าแดงก่ำตั้งแต่ลืมตาขึ้นมา ไม่ใช่เพราะเธอลืมตาตื่นจากห้วงนิทรา ทว่านี่เป็นการลืมตาขึ้นมาจากการข่มตานอนตลอดทั้งคืน และถึงจะพยายามหลับมันก็ยังไม่ได้ผลจนถึงตอนนี้คนตัวสูงแอบหาวแบบเงียบๆเพราะกลัวว่าคนในอ้อมกอดจะตื่น เหตุการณ์เมื่อคืนยังคงติดอยู่ในใจเธอ รวมไปถึงริมฝีปากอวบอิ่มที่ดูเหมือนจะยังร้องเรียกหาปากจิ้มลิ้มของอีกคนอย่างไม่รู้จักพอ พอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเธอก็เผลอกัดริมฝีปากตัวเองเข้าอีกแล้ว เป็นแบบนี้วนไปตลอดทั้งคืน'ครืด'KN. : ขอบคุณสำหรับรังนกนะจ๊ะ อร่อยมากเจนน่าชะเง้อมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนตู้หัวเตียงฝั่งคนตัวเล็ก แจ้งเตือนข้อความขอบคุณสว่างวาบขึ้นมาทำให้เธออดยิ้มไม่ได้ ความจริงแล้วนอกจากเธอจะถามเรื่องความชอบของข้าวหอมแล้ว เธอยังแอบขอคอนแทคขอคุณน้ามาด้วยโดยอ้างว่าเผื่อคุณน้าจะต้องการความช่วยเหลือแบบกะทันหัน ด้วยความเอ็นดูแน่นอนว่าเธอก็ต้องได้มันมาอยู่แล้วและที่สำคัญเธอเกรงว่าข้าวหอมจะเป็นห่วงคุณน้า

'ปิดชั่วคราว'ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่มีชุมนุมของเด็กๆและขนิษฐา ป้ายหน้าร้านดอกไม้ก็จะถูกเปลี่ยนจากเปิดเป็นปิดชั่วคราวเสมอ ห้องเล็กหลังร้านกลายเป็นที่ประชุมขนาดย่อมสำหรับการสืบปริศนาฆาตกรรมของจิตราไปซะแล้วซึ่งเด็กสาวอั่งเปาได้รับเช็คจำนวนสองแสนบาทจากดาราสาวสุดใจดีอย่างเจนน่าจนกลับบ้านไปเพราะหมดหน้าที่ ต่อจากนี้ก็จะมีแค่คนที่รู้เรื่องราวจริงๆคือข้าวหอม คุณน้า นับหนึ่ง แล้วก็ตัวเธอเองทุกคนนั่งล้อมโต๊ะทานข้าวขนาดไม่ใหญ่มากนักเพื่อวิเคราะห์ของในลิ้นชัก โดยเริ่มจากที่นับหนึ่งหยิบของพวกนั้นออกจากกระเป๋าและวางมันลงกับโต๊ะทีละชิ้น ซึ่งนั่นประกอบไปด้วย ปลอกหมอนเลอะๆ ลิปสติก ขวดแก้วขนาดเล็กจิ๋ว ถุงซิปล็อคใสที่บรรจุเมล็ดบางอย่าง และภาพถ่ายครอบครัวของใครสักคนสายตาของนักสืบฝึกหัดต่างมองไปที่ของพวกนั้นเป็นตาเดียว ในหัวของแต่ละคนเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวจากข้อมูลที่ตัวเองรู้มาจากการเล่าของเจนน่าและข้าวหอม โดยที่ไม่มีใครกล้าแตะต้องมันสักคน"พอจะมีใครนึกอะไรออกบ้างไหมคะ"เป็นนับหนึ่งที่พูดขึ้นมาเพราะดูเหมือนว่าทุกคนจะอ้ำอึ้งกับของตรงหน้า และครั้งแรกที่เธอหยิบมันออกมาจากลิ้นชักก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับทุกคนต

หญิงสาวสองคนเดินลงมาจากคอนโดหรูเพื่อมุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ โดยที่ต่างคนต่างอาบน้ำกันมาแล้วเพราะจากเรื่องที่รับรู้เมื่อครู่มันทำให้รู้สึกแย่จนต้องอาบน้ำให้รู้สึกดีขึ้น ของหวานก็เป็นอีกอย่างที่ช่วยได้ เพราะแบบนั้นเจนน่าเลยชวนข้าวหอมออกมาเพื่อลดความเครียดซึ่งเธอและหล่อนอยู่ในชุดนอนลายน่ารัก"เธอยังไม่ง่วงใช่ไหม"เป็นเจนน่าที่ถามขึ้นในขณะที่เจ้าตัวก็หยิบไอติมจากมือของคนตัวเล็กมาแกะแล้วส่งมันคืนให้กับเจ้าของ"ยังไม่ง่วงค่ะ ขอบคุณนะคะ"น้ำเสียงหวานตอบกลับไปอย่างขวยเขิน ตั้งแต่เกิดเรื่องวาบหวิวคืนนั้นขึ้นก็รู้สึกว่าตัวเองได้รับการดูแลจากเจนน่าเป็นพิเศษ แม้แต่การฉีกซองไอติม"งั้นเราอยู่ตรงนี้กันสักแปปแล้วกันเนอะ""อื้อ ได้ค่ะ"หญิงสาวสองคนนั่งลงบนเสาสมอบกหน้าร้านสะดวกซื้อ ลมเย็นของต้นไม้ใหญ่บริเวณรอบพัดมาจนผมของข้าวหอมปลิวไสวเลอะไอติมที่ยกขึ้นมาทาน ทันทีที่เป็นแบบนั้นเจนน่าก็ใช้นิ้วเกลี่ยมันออกแล้วทัดหูให้อีกคน ก่อนจะหันไปมองข้างหน้าตามเดิม"ขอบคุณนะคะ"เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้งทำเอาคนฟังยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู ในใจก็นึกว่าตั้งแต่เจอกันครั้งแรกหล่อนก็พูดขอบคุณซะแล้ว ตั้งแต่นั้นมาหล่อนก็ย