All Chapters of Villain with the blue flowers คุณนางร้ายกับดอกไม้สีน้ำเงิน: Chapter 21 - Chapter 30

ข้าวหอมสะดุ้งตัวโยนเมื่อได้ยินเสียงทุ้มจากด้านหลัง คิ้วโก่งขมวดเข้าหากันทว่ามุมปากกลับยกขึ้น คนตัวเล็กเป็นกังวลเหงื่อตกเมื่อรู้สึกว่าบ้านหลังนี้มันแปลกประหลาดกว่าบ้านทั่วๆไป แต่ปากอิ่มก็ยังยิ้มอยู่เพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง"ใช่ค่ะ พอดีว่าหนูเป็นคนชอบดอกไม้อยู่แล้ว แต่ไม่เคยเห็นดอกแบบนั้นเลยค่ะ มันคือดอกอะไรเหรอคะคุณน้า"ข้าวหอมพยายามเปล่งเสียงให้ดูเป็นธรรมชาติมากที่สุด แต่จนแล้วจนเล่ามันก็ยังสั่นอยู่ดี ทำเอาชายกลางคนยิ้มเอ็นดูก่อนจะตอบขึ้น"ดอกฮิกันบานะ หนูไม่เคยเห็นแหละถูกแล้ว เพราะส่วนใหญ่มันอยู่ที่ญี่ปุ่นน่ะ แถมที่นั่นยังไม่นิยมปลูกกันอีกด้วย"คนตัวเล็กพยักหน้าแล้วมองไปที่ดอกนั่นอีกครั้ง เธอพยายามลบความคิดน่ากลัวในหัวของตัวเองแล้วให้ความสนใจกับสิ่งที่อยากรู้ เพราะแบบนี้จะทำให้เธอหยุดสั่นและหายกลัวขึ้นมาบ้าง"งั้นคุณน้าช่วยเล่าเกี่ยวกับดอกฮิกันบานะให้หนูฟังหน่อยได้ไหมคะ ทำไมคนถึงไม่นิยมปลูกกันล่ะ"ข้าวหอมทำใจดีสู้เสือถามต่อทั้งที่ความจริงแล้วข้อมูลพวกนั้นไปเสิร์ชหาเอาก็ได้ หากแต่เพียงเธอคิดว่าถ้ามันถูกเล่าออกจากปากชายคนนี้อาจจะหลุดข้อมูลอะไรน่าสงสัยออกมาบ้างก็เท่านั้น"ฮ่าๆๆ เ

"ฮัลโหล เป็นยังไงบ้างอั่งเปา"เสียงหวานของนับหนึ่งกรอกเข้าโทรศัพท์ ฟังก์ชันลำโพงถูกเปิดให้หญิงสาวอีกสองคนได้ยินทั่วกัน"เขาทำหน้าตกใจค่ะพี่นับหนึ่ง ตอนที่หนูทักนะ หน้าเหวอไปเลยค่ะ""เหรอๆ แล้วเขามีท่าทีหวาดกลัวอะไรแบบนี้ไหม""มีค่ะ เขาดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ แถมหนูยังโดนว่าอีกว่าเอาอะไรมาพูด สภาพลุงเขาอย่างกับคนติดยาแหนะ ว่าแต่พี่นับหนึ่งให้หนูทำทำไมเหรอคะ""เรื่องนั้นค่อยว่ากันนะ อย่าเอาไปบอกใครล่ะ รอรับเงินเฉยๆพอ ขอบคุณมาก แค่นี้แหละ"คนตัวเล็กกดตัดสายทันควัน หญิงสาวสามคนเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์แล้วยิ้มให้กันอย่างรู้ทันว่าแต่ละคนคงคิดแบบเดียวกัน"ไม่คิดว่าจะได้ผลนะเนี่ย ฆ่าคนได้ขนาดนั้นไม่คิดว่าจะกลัวเรื่องเวรกรรมผีสางด้วย"ข้าวหอมพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอไม่คิดจริงๆว่าแผนการขั้นแรกของเธอจะได้ผลมากกว่าที่คิด โดยเริ่มจากการที่เธอให้อั่งเปาไปพูดกับผู้ชายคนนั้นว่าให้ระวังตัว เจ้ากรรมนายเวรอาฆาตแค้นแบบสุดๆ เขากำลังจะมาเอาคืน เพื่อดูท่าทีของฆาตกรว่าจะหวาดกลัวหรือเปล่า หลังจากนั้นเธอจะสวมรอยเป็นคุณน้าเจ้าของสวนตัวจริงที่ถูกฆ่า โดยการซื้อเสื้อผ้าและแต่งตัวให้เหมือนกันกับวันที่คนร้ายก่อเหตุเ

คนร้ายมองหน้าผีตัวปลอมตาเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เด้งตัวลุกขึ้นจนทำให้คนที่เหยียบอกอยู่ล้มลงกับเตียง เขาเอี้ยวตัวเปิดลิ้นชักหัวเตียงแล้วใช้มือหยาบกร้านหยิบปืนพกขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว ในขณะเดียวกันคนใต้เตียงก็ออกมาจากที่ซ่อนเพื่อพยุงข้าวหอมที่เสียหลัก โดยเจนน่าที่ยังซ่อนตัวอยู่กดโทรออกหาตำรวจเป็นที่เรียบร้อย"อย่าอยู่เลยพวกมึง!"เสียงทุ้มตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาลพร้อมยกกระบอกปืนขึ้นเล็งไปยังหญิงสาวตัวเล็กสองคน ทว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่ค่อยๆย่องออกมา ใช้โอกาสที่คนร้ายยังไม่เห็นเธอหยิบขวดน้ำเปล่าขึ้นมาแล้วโยนขึ้นไปกระแทกกับหลอดไฟ'เพ้ง'ทันใดนั้นหลอดไฟที่ถูกหมุนไว้ตั้งแต่แรกร่วงลงพื้นทันที เสียงแตกกระจายของมันเรียกร้องความสนใจของคนร้ายให้หันไปมอง นั่นทำให้เจนน่าฉวยโอกาสพุ่งตัวเข้าไปเพื่อยื้อแย่งปืนที่อยู่ในมือของอีกคน"เชี่ย แสบนักนะพวกมึง!"เพราะความที่คนร้ายเป็นผู้ชายซึ่งมีแรงมากกว่า คนตัวเล็กอีกสองคนเลยวิ่งเข้าไปรุมทึ้งด้วย โดยนับหนึ่งใช้เชือกเส้นหนาที่ซื้อมารัดคอของคนร้ายสุดแรงจนเขาแทบลิ้นจุกปากเพราะขาดอากาศหายใจ ทว่ามือหยาบกร้านก็ยังคงจับปืนไว้มั่น ซึ่งพวกเธอแน่ใจว่าถ้าหากให้เขายิงป

หลังจากที่รตีย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังโตทุกอย่างก็เหมือนจะเป็นไปด้วยดี เธอเริ่มคุ้นชินกับชื่อและนามสกุลใหม่ นรุตม์ก็ดูแลเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี ติดแต่เพียงว่าหนูน้อยไม่ยอมเรียกเธอว่าแม่สักที"เจนน่า น้าทำข้าวกล่องไว้ให้น่ะ"ทุกๆเช้าเธอมักจะบอกกับเจนน่าในวัยสิบแปดปีว่าทำข้าวกล่องไว้ให้ ในช่วงแรกเด็กสาวเกรงใจดูน่ารักน่าเอ็นดู ทว่านานวันเข้ายิ่งเปลี่ยนไปเมื่อเธอมักตามใจเขาทุกอย่าง"คุณน้าคะ พรุ่งนี้เจนน่าอยากกินผัดกะเพรา"เด็กสาวเอ่ยปากบอกกับแม่เลี้ยงตอนค่ำ เพื่อที่ข้าวกล่องในวันพรุ่งนี้จะได้เป็นเมนูที่อยากกิน คุณน้ารดาสุดใจดีหันมายิ้มบางๆให้กับเธอก่อนจะปฏิเสธ"ใบกะเพราหมด ไว้พรุ่งนี้กลับมาจากโรงเรียนแล้วค่อยกินได้ไหมคะ เดี๋ยวน้าจะทำไว้รอ""ไม่ เจนน่าจะกินตอนเที่ยงพรุ่งนี้ คุณน้ารดาต้องทำให้เจนน่าค่ะ"เพราะเธอรักเจนน่าเหมือนลูกในไส้ แม้ว่าเด็กสาวจะเอาแต่ใจหรือพูดจาไม่ดีกับเธอมากแค่ไหนเธอก็ไม่เคยคิดโกรธ มิหนำซ้ำยังพยายามหาสิ่งที่หล่อนอยากได้มาให้ทุกครั้งไปโชคดีเหลือเกินที่ฐานะทางการเงินของเธอนั้นดีมาก ดียิ่งกว่านรุตม์หลายเท่า ทำให้ไม่ได้ลำบากสักเท่าไหร่หากจะหาของดีๆมีราคามาให้กับเด็กสาวจนห

สุดท้ายที่หล่อนปล่อยโฮออกมาแล้วก็พูดไปด้วย น้ำเสียงยังดูเป็นห่วงเป็นใยไม่ต่างกันกับที่ผ่านมา และเป็นเธอเองที่ขอบตาร้อนผ่าวปล่อยน้ำตาเม็ดโตออกมาทั้งที่พยายามกลั้น ไม่ว่าหล่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้าหาเธออย่างใจเย็นแค่ไหน เธอก็ก้าวถอยหลังหนีไม่ต่างกัน"อย่าเข้ามานะ"ดาราสาวกลืนน้ำลายลงคอแล้วเปล่งเสียงแข็งกร้าวออกมากับดวงตาที่จ้องเขม็งไปยังคนตรงหน้า"ทำไมล่ะ ไม่ไว้ใจน้าแล้วเหรอ น้าไม่ทำอะไรหนูหรอกนะ นี่น้าไง น้าเอง"หล่อนพูดราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่สภาพตัวเองแทบจะดูไม่ได้ ผมเผ้ายุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าที่มีแต่รอยเปื้อนสิ่งสกปรกเต็มไปหมด ความจริงหล่อนควรจะขอโทษเธอตั้งแต่เจอหน้ากันแล้วด้วยซ้ำ"นับหนึ่งอยู่ไหน"เจนน่าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอต้องเล่นตามน้ำโดยการถามถึงเพื่อน คนร้ายยิ้มบางๆ แล้วตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ฟังไม่ขึ้น"หนูนับหนึ่งกลับไปก่อนหนูมานี่เอง ไม่ได้สวนกันหรอกเหรอ""แต่คุณบอกว่าจะฆ่าเพื่อนหนู คุณต่อรองกับหนูว่าจะมาที่นี่หรือจะเสียเพื่อนไป แล้วแบบนี้จะให้หนูคิดยังไง""น้าก็แค่ล้อเล่นเพราะอยากให้หนูมาหา น้าถูกใส่ร้ายนะเจนน่า ช่วยน้าด้วยนะ"หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าซึ่งเบาม