All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 411 - Chapter 420

เดนนิสสถานการณ์มันน่าขัน ใครก็ตามที่ได้ยินเรื่องนี้คงจะหัวเราะเยาะผม ผมกำลังหลีกเลี่ยงพนักงานของตัวเอง ผมทำแบบนั้นตั้งแต่วันที่โชคร้ายนั้น และการหลีกเลี่ยงก็ไม่ได้เริ่มต้นที่ที่ทำงาน ผมเริ่มจากการปฏิเสธที่จะไปอาบน้ำตามวันที่กำหนดและในวันที่การหลีกเลี่ยงดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ ผมก็ตะคอกใส่เธอและดุเธออย่างจริงจังในเรื่องที่ไม่สำคัญบรรยากาศที่สดใสตามปกติที่บาร์สาขานี้ตอนนี้ตึงเครียด เนื่องจากไม่มีใครอยากจะกระตุ้นความโกรธของเจ้านาย พวกเขาทุกคนแทบจะเดินบนเปลือกไข่รอบตัวผม รอช่วงเวลาที่ผมจะออกไปในแต่ละวันผมไม่แน่ใจว่าผมทำทั้งหมดนี้เพราะกลัวว่าจะตกหลุมพรางอีกครั้ง หรือเพราะผมแค่อับอาย บางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่าง บวกกับความตระหนักว่าการควบคุมตนเองไม่ได้เข้มงวดอย่างที่คิดมาตลอด มันเป็นการตบหน้าอย่างจังขณะที่ผมอ่านกฎของสัญญาใหม่ล่าสุดที่ผมกำลังจะเซ็นกับโรงยิม ผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ“เข้ามา” ผมพูดอย่างเหม่อลอย ต้องเป็นผู้จัดการแน่ ๆ ผมคิด เพราะผมขอให้เขาเข้ามาหลังจากเขาทำธุระเสร็จ“สวัสดีค่ะ บอส”ศีรษะเงยขึ้น ขนทั้งหมดบนตัวตั้งชันเมื่อผมได้ยินเสียงนั้น“ต้องการอะไร?” ผมโพล่งออก

ชารอนฉันคิดว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้า ครึ่งหนึ่งของเวลาทั้งหมด ฉันอยากจะกรีดร้องระบายความคับข้องใจออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเวลากำลังเดินไป วันกำหนดคลอดใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว ไอเดนได้ทำเครื่องหมายวันกำหนดคลอดบนปฏิทินข้างเตียงของเรา ทุกเช้า มันเป็นสิ่งแรกที่ฉันเห็นเมื่อฉันลืมตาตื่น และทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลงวันนั้นใกล้เข้ามา แต่ฉันก็ยังไม่ได้คิดหรือลงมือทำอะไรอย่างรวดเร็ว ฉันต้องคิดก่อนที่จะลงมือทำอะไร แต่ก็ไม่สามารถคิดวิธีไหนที่จะช่วยได้จริง ๆ ฉันเคยคิดเรื่องการรับเลี้ยงเด็กแรกเกิด แต่ นอกเหนือจากความจริงที่ว่านั่นเป็นเรื่องยากแล้ว มันจะเกี่ยวข้องกับผู้คนจำนวนมาก ซึ่งจะทำให้การเก็บความลับยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ฉันไม่สามารถเสี่ยงแบบนั้นได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะหาเด็กที่อายุเพียงไม่กี่วันหรือสัปดาห์ได้ยากแค่ไหนและยิ่งวันเวลาผ่านไป ความกลัวที่เขาจะรู้ความจริงก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องที่เขาจะทิ้งฉันไปเลย แต่ก็อดไม่ได้ความจริงที่ว่าอาน่ามีลูกสองคนให้เขายิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก ถ้าเขารู้ว่าฉันแท้งลูก เขาคงไม่ลังเลที่จะทิ้งฉันไป ท้ายที่สุดเขาก็มีลูกสองคนแล้ว ทำไมต้องอยู

ชารอนวันนี้พันธมิตรที่ฉันไว้ใจขอให้เราพบกันและฉันก็ตกลงฉันมองหน้าตัวเองในกระจก ความกังวลปรากฏชัดบนใบหน้า สายตาขบจ้องไปที่ท้อง ท้องปลอมของฉัน'พันธมิตร' คนนี้ไม่ยอมบอกว่าทำไมเธอถึงต้องการช่วยฉัน และฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่า เธอรู้เรื่องการตั้งครรภ์ปลอมของฉันหรือไม่? ดังนั้นเมื่อเธอยื่นข้อเสนอให้เราพบกันเป็นการส่วนตัว ฉันจึงตอบรับทันทีฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ และลูบมือไปบนเสื้อเบา ๆ "ไปดูกันว่าเรื่องวุ่นวายนี้คืออะไร" ฉันพึมพำ ฉันคว้ากระเป๋าและเดินออกจากบ้านเมื่อนั่งอยู่ในรถแล้ว ฉันก็หายใจออกอีกครั้ง จากนั้นฉันก็มองหากระเป๋าขเพื่อตรวจสอบความพร้อมว่าสเปรย์พริกไทย ปืนช็อตไฟฟ้า และเครื่องช็อตไฟฟ้ายังอยู่ครบเธอฟังดูไม่น่าอันตราย แต่ก็บอกไม่ได้อยู่ดี นอกจากนี้ ใครก็ตามที่รู้ความลับตอนนี้ก็อันตรายฉันกดที่อยู่ที่เธอส่งมาให้ฉันและมุ่งหน้าไปยังร้านอาหาร มันเป็นร้านอาหารเก่าในพื้นที่ห่างไกล ฉันจอดรถห่างจากร้านอาหารประมาณหนึ่งไมล์และเดินต่อหลังจากที่รู้สึกเหมือนนานนับไม่ถ้วน ฉันก็หยุดอยู่หน้าอาคารร้านอาหารที่ดูเหมือนว่าจะพังลงมาได้ทุกเมื่อ ฉันกดโทรหาเบอร์ของเธอ"ถึงแล้ว" ฉันพูดง่าย ๆมีเสี

ชารอนการกระทำส่วนใหญ่ในชีวิตของเรานั้นพูดง่ายกว่าทำมาก โอ๊ะ ฉันอยากซื้อรถใหม่ มันพูดง่ายกว่าการลงมือลงแรง ทั้งกลางวันและกลางคืน และมุ่งมั่นที่จะเก็บเงินซื้อรถจากศูนย์ฉันบอกว่าจะเปิดเผยความจริงกับไอเดน แต่จนถึงตอนนี้ มันก็แย่มาก สิ่งเดียวที่ฉันกล้าทำคือพูดว่าฉันจะทำและตั้งใจที่จะทำแต่ความกลัว... มันเป็นสิ่งที่เน่าเฟะที่ฆ่าความฝันและความทะเยอทะยานมามากมาย ความกลัวเป็นสิ่งเดียวที่บีบมือเย็นๆ ครอบปากฉันและบีบหัวใจฉันจนบางครั้งอนหายใจแทบไม่ออกฉันไม่สามารถมองหน้าไอเดนและบอกเขาได้ว่าฉันนอนเตียงเดียวกับเขา กินข้าวกับเขา หัวเราะและวางแผนกับเขา ในขณะที่สวมท้องซิลิโคนเพื่อหลอกลวงเขาและทุกคนไอเดนเป็นคนซื่อสัตย์ และตลอดชีวิต คุณธรรมนั้นโดดเด่นเสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะซื่อสัตย์กับคุณ และเขาคาดหวังให้คุณทำเช่นเดียวกัน หากฉันบอกเขาเรื่องนี้ เขาจะเกลียดฉัน ฉันรู้ ฉันมีโอกาสมากมาย มีโอกาสมากมาย แต่ฉันเลือกที่จะแสดงละครต่อไปอีกความรู้สึกหนึ่งที่ฉันตระหนักในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาคือความสิ้นหวัง ฉันกลัวที่จะสูญเสียไอเดน และฉันก็สิ้นหวังที่จะไม่สูญเสียเขาความกลัวและความสิ้นหวัง ฉันรู้ว่า

เดนนิสผมขมวดคิ้วขณะรับสายของเธอ “โทรมา…""เอมี่อยู่ที่ไหน เดนนิส? เธออยู่ที่ไหน?" เธอถามอย่างกระวนกระวาย จากนั้นเธอก็พูดรวดเดียวว่าเอมี่กำลังจะถูกลักพาตัว"อะไรนะ?" ผมทำกระทะที่อยู่ในมือหล่นลงบนเคาน์เตอร์ "เดี๋ยวก่อนนะ? เอมี่ของผม? เมื่อไหร่?""ตอนนี้ เดนนิส ตอนนี้ พาพวกเขาไปที่ปลอดภัยเดี๋ยวนี้ เธออยู่ที่ไหน?""ลูกอยู่... คืองี้นะ? เดี๋ยวผมโทรกลับ" ผมพูดก่อนที่จะวางสายและรีบโทรหาอาน่าผมเดินไปเดินมาในครัว มือซ้ายเท้าสะเอว ส่วนมือขวาถือโทรศัพท์แนบหูขณะรอเธอรับสาย"เดนนิส? คุณต้องการให้พวกเราซื้ออะไรให้ไหม?""ที่รัก" ผมถอนหายใจทันทีที่เธอรับสาย รู้สึกโล่งใจชั่วขณะที่เธอปลอดภัยเอมี่ก็จะปลอดภัยเช่นกัน ผมคิด แต่ผมก็ยังถามว่า "พวกคุณอยู่ที่ไหน? กำลังเดินทางกลับมาหรือเปล่า? เอมี่อยู่กับคุณไหม?"เธอพาเอมี่ไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นหลังจากที่เธอเห็นเราทะเลาะกัน เนื่องจากเอมี่ชอบซื้อของมาก เธอจึงคิดว่ามันเป็นกิจกรรมที่เหมาะสมที่จะทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นและซื้อของเข้าบ้านด้วย ผมอยู่บ้านและตัดสินใจทำอาหารเย็น"เดนนิส" เธอพูดซ้ำ และผมบอกได้เลยว่าเธอไม่ได้จดจ่อกับ