All Chapters of The Contract Bride: Chapter 41 - Chapter 50

Ang hangin sa maliit na apartment ni Soirye ay mabigat dahil sa amoy ng lumang kape at hindi pa labang damit. Malaki ang kaibahan nito sa masigla at magulo na karaniwang enerhiya na nararamdaman sa lugar na iyon. Anim na buwan na ang nakalipas mula nang umalis si Damon patungong Pilipinas, at ang katahimikan na bumagsak sa apartment ay nakakabingi.Nakaupo si Soirye sa gilid ng kanyang luma at sira-sirang sopa, nakatitig nang walang gana sa kumikislap na screen ng telebisyon. Ang balita ay patuloy na nag-uugong sa background, isang kaguluhan ng mga salita na tila nagsasama-sama, walang kahulugan. Ang kanyang tingin ay lumipat sa nakabalangkas na larawan sa mesa ng kape, isang larawan nila ni Damon, nakayakap sa isa't isa, ang kanilang mga mukha ay nagliliwanag sa isang ibinahaging kagalakan. Ito ay isang paalala ng tawanan, ng mga pakikipagsapalaran, ng hindi sinasabi na ugnayan na nag-ugnay sa kanila.Isang alon ng pananabik ang dumaan sa kanya, isang mapait na sakit na humihila sa k

Sumisilip ang liwanag ng umaga sa mga bintana mula sahig hanggang kisame ng penthouse ni Soirye, naghahagis ng mahaba, matatalim na anino sa maingat na inayos na espasyo. Nakaupo siya sa kanyang makinis, minimalist na breakfast bar, may hawak na tasa ng mainit na kape, ang kanyang tingin ay nakatuon sa digital tablet na nasa harap niya. Ang screen ay nagpapakita ng mga pinakabagong headline ng balita, isang kaleidoscope ng mga pandaigdigang pangyayari, mga kaguluhan sa politika, at tsismis ng mga artista.Ngunit isang partikular na headline ang nakakuha ng kanyang pansin, isang headline na nagpadala ng isang pagdagsa ng galit na dumadaloy sa kanyang mga ugat. Ito ay isang larawan ni Damon, ang kanyang braso ay nakapalibot sa isang nakamamanghang babae na may umaagos na kulay gintong buhok, ang kanilang mga mukha ay nagliliwanag sa nakasisilaw na mga ilaw ng isang Parisian café. Ang caption ay nakasulat: "Damon Reyes Spotted with Mystery Woman in Paris."Nararamdaman ni Soirye ang isan

Ang ulan sa labas ay parang salamin ng bagyo na nagngangalit sa loob niya. Isang patuloy, walang humpay na pagbuhos na parang mga luhang pinipigilan niya nang mga linggo. Nakatitig siya sa kupas na larawan sa kanyang kamay, ang mga gilid ay lumambot dahil sa hindi mabilang na paghawak. Ang ngiti ni Damon, na minsan ay isang parol ng init, ngayon ay parang isang malabong alaala. "Wala na akong pakialam kay Damon," bulong niya, ang mga salita ay walang laman at hindi nakakumbinsi, kahit sa kanyang sariling mga tainga.Paulit-ulit niyang sinabi ang mantra na ito sa loob ng mga araw, isang kalasag laban sa mga alon ng sakit na nagbanta na lunurin siya. Ito ay isang kasinungalingan, isang desperadong pagtatangka upang kumbinsihin ang kanyang sarili sa isang katotohanan na hindi pa siya handang harapin. Paano niya hindi mag-aalala? Siya ang araw na nagpainit sa kanya sa loob ng maraming taon, ang buwan na nag-gabay sa kanya sa kadiliman. Siya ang hangin na kanyang nilalanghap, ang ritmo ng

May kakaibang kaba sa hangin, nararamdaman mo pa ito kahit sa tahimik nilang sala. Si Damon ay pabalik-balik na naglalakad, ang kanyang mga kamay ay nakakuyom, ang kanyang noo ay nakakunot sa isang patuloy na pagsimangot. Si Soirye, nakaupo sa sopa, ay pinapanood siya nang may halo ng aliw at pagkainis.“Damon, tumigil ka na sa paglalakad,” sabi niya, ang kanyang boses ay may bahid ng pagod. “Nahihilo ako sa’yo.”Bigla siyang tumigil, ang kanyang tingin ay nakasalubong sa kanya nang may halo ng desperasyon at pagmamakaawa. “Hindi ko mapigilan, Soirye. Darating ang mga lolo’t lola ko bukas, at kailangan kong tiyakin na perpekto ang lahat.”“Perpekto para saan?” tanong niya, ang kanyang boses ay tuyo. “Para sa isang palabas?”Napangiwi si Damon, ang kanyang mga mata ay bumaba sa sahig. “Hindi naman ganun, Soirye. Gusto ko lang makita nilang masaya tayo. Na magkasama pa rin tayo, na pamilya pa rin tayo.”Huminga nang malalim si Soirye, ang kanyang puso ay lumubog. Ang mga lolo’t lola ni

Ang makinis at minimalist na apartment, na may mga bintana mula sahig hanggang kisame at panoramic na tanawin ng lungsod, ay parang isang hawla. Si Soirye, na naglalakad sa sala, ang kanyang mga kamay ay nakakuyom, ay nakaramdam ng isang pagdagsa ng pagkabigo. Nangako siya sa kanyang sarili, nangako kay Damon, na hindi na niya hahayaang makapasok siya sa kanyang tahanan. Hindi na niya hahayaang marumihan ng lalaki ang espasyong naging kanyang santuwaryo, ang kanyang kanlungan.Ngunit ngayon, binabasag niya ang pangakong iyon. Wala siyang ibang magagawa.Ang interview, ang pinilit niyang gawin sa kanya, ay naka-schedule bukas. Maingat niyang binuo ang mga tanong, ang salaysay, ang buong sitwasyon, upang ilantad ang kanyang mga kasinungalingan, ang kanyang mga manipulasyon, ang kanyang mga pagtataksil. Ito ay isang pagkakataon upang makuha muli ang kanyang kwento, upang makuha muli ang kanyang kapangyarihan, upang sa wakas ay makawala sa mga tanikala ng kanyang kontrol.Ngunit ito rin a