All Chapters of The Contract Bride: Chapter 51 - Chapter 60

May kakaibang kaba sa hangin ng sala, parang nararamdaman mo pa ito kahit tahimik. Si Soirye, nakaupo sa gilid ng sopa, ay pinapanood si Damon nang may halo ng aliw at pagkainis. Naglalakad siya, ang kanyang mga kamay ay nakakuyom sa likod niya, ang kanyang noo ay nakakunot sa isang patuloy na pagsimangot. Ang kanyang mga galaw ay nagmamadali, ang kanyang mga mata ay tumitingin sa paligid ng silid, na parang naghihintay siya ng isang bagay, o isang tao, na susulpot sa kanya.Gabi na bago dumating ang kanyang mga lolo’t lola, sina Lolo at Lola. Darating sila para sa isang linggong pagbisita, isang pagbisita na kinatatakutan ni Damon nang ilang buwan. Ang kanyang mga lolo’t lola, ang tunay na halimbawa ng tradisyunal na mga halaga, ay may malalim na paggalang sa kabanalan ng pag-aasawa. Ang pag-iisip na makita nilang hiwalay na nakatira sina Damon at Soirye, ang kanilang pag-aasawa ay nasa kaguluhan, ay isang bangungot na desperadong sinusubukan niyang iwasan.Kaya, nagpasya siyang mag-

Ang hangin sa sala ay mabigat na may tensyon na halos maramdaman mo, isang tahimik na puwersa na dumadagan sa kanila. Sina Lolo at Lola, ang mga lolo’t lola ni Damon, ay nagliliwanag sa tuwa, ang kanilang mga mukha ay naglalabas ng init ng kanilang pagmamahal at pag-aaruga. Hindi nila napapansin ang bagyo na nagngangalit sa ilalim ng ibabaw, ang hindi sinasabi na sama ng loob, ang maingat na itinayong panlilinlang na nagtatago sa katotohanan ng kanilang basag na relasyon.Si Damon, na palaging kaakit-akit, ay nasa kanyang pinakamagandang asal. Binuhusan niya ng atensyon ang kanyang mga lolo’t lola, ang kanyang mga ngiti ay malawak at tunay, ang kanyang tawanan ay malakas at nakakahawa. Siya ang perpektong apo, ang masunuring anak, ang debotong asawa. Naglalaro siya ng isang papel, isang papel na kinakailangan, isang papel na masakit.Si Soirye, na palaging isang aktres, ay ginampanan ang kanyang papel nang may pantay na paninindigan. Siya ang perpektong asawa, ang mapagmahal na manuga

Nakakabingi ang katahimikan sa bahay, ang tanging tunog ay ang ritmo ng pagtiktik ng orasan sa pasilyo. Si Soirye, nakahiga sa kama, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa kisame, ay nakaramdam ng isang alon ng pagkabalisa na dumaan sa kanya. Ang mga kumot, na malinis at malamig laban sa kanyang balat, ay tila kakaiba, ang amoy ng lavender ay isang malaking kaibahan sa karaniwang amoy ng kanyang sariling tahanan. Nasa kanyang sariling kama siya, sa kanyang sariling silid, ngunit nakaramdam siya ng kakaibang hindi pagiging komportable, na parang siya ay isang bisita sa isang ibang bansa.Ang totoo, siya ay isang bisita sa kanyang sariling tahanan. Si Damon, ang kanyang hiwalay na asawa, ay natutulog sa sopa sa sala, ilang hakbang lang ang layo, ang kanyang presensya ay isang patuloy na paalala ng kumplikadong web ng mga emosyon na nag-uugnay sa kanila. Nagbabahagi sila ng espasyo, ng bubong, ng bahay, ngunit magkaiba ang kanilang mundo.Sumang-ayon silang matulog sa iisang bahay, isang

Sumisilip ang liwanag ng umaga sa manipis na kurtina, nagpipinta ng malambot at mala-anghel na liwanag sa silid. Si Soirye, ang kanyang katawan ay mainit pa rin dahil sa init ng kumot, ay nag-inat nang marahan, ang kanyang tingin ay nahulog sa walang laman na espasyo sa tabi niya. Wala na si Damon, nasa baba na siya, malamang ay kinukumbinsi ang kanyang mga lolo’t lola gamit ang kanyang karaniwang init at pagmamahal. Nakaramdam siya ng isang pangungulila, isang pamilyar na sakit ng sama ng loob, isang paalala ng panlilinlang na kanilang ginagawa.Bumaba siya sa kama, ang kanyang mga paa ay malambot na humakbang sa malambot na karpet, ang kanyang isipan ay tumatakbo na sa mga pangyayari sa araw. Kailangan niyang ipagpatuloy ang panlilinlang, hindi bababa sa para sa kapakanan ng kanyang mga lolo’t lola, hindi bababa sa para sa kapakanan ng panlilinlang. Kailangan niyang magpanggap na siya ang mapagmahal na asawa, ang debotong kapareha, ang masayang babae. Ngunit ang totoo, pagod na siya

DAMON'S P. O. VJust like what I told Soirye—Winter—or whatever the hell she wants me to call her, I picked her up even before the clock strikes seven. The air hung heavy with the scent of dried leaves and aroma of coffee, the kind that clung to you like a nice memory. Soirye stood before me, her face pale under the harsh fluorescent lights of the café, her eyes wide and defiant. My hand, still tingling from the force of my grip, ached with the memory of her weight in my arms."You know," I began, my voice rough, "you could have just told me. No need for all this.""Told you what?" she countered, her voice a tight wire. "Told you I adopted someone's child and I am living with him now as if he was my own?""You know what I'm talking about," I said, my patience wearing thin. "That adopted kid you're saying. The one you've been hiding. Alam ko na akin s'ya.""He's not hidden. Do you have proof na tinago ko nga s'ya?" she said, her voice rising. "He's just... he's just my son.""Your son