Nakakabingi ang katahimikan ng bahay, isang malaking kaibahan sa karaniwang ingay ng kanyang buhay. Si Soirye, na karaniwang isang bagyo ng aktibidad, ay natagpuan ang kanyang sarili na nakaugat sa lugar, ang kanyang tingin ay nakatuon sa nakakatakot na tumpok ng mga kahon na dumating lang. Ang mga gamit ni Damon.Hindi siya nagpakita sa trabaho ngayon, isang katotohanan na hindi siya nagulat. Malamang na nakakulong siya sa kanyang penthouse, nag-iisip sa mga epekto ng interview, ang katotohanan ng kanyang mga aksyon ay nakalantad para makita ng buong mundo. Ngunit ang kanyang kawalan, sa halip na magbigay sa kanya ng isang pakiramdam ng kaluwagan, ay puno siya ng isang kakaibang kawalan.Inutos niya na ihatid ang mga gamit niya sa kanyang bahay, isang desisyon na ginawa niya sa isang sandali ng mapusok na pagsuway, isang desperadong pagtatangka upang makuha muli ang ilang anyo ng kontrol sa magulong mga epekto ng kanilang paghihiwalay. Nangako siya sa kanyang sarili, nangako sa kanya
Sumisilip ang liwanag ng umaga sa manipis na kurtina, nagpinta ng malambot at mala-anghel na liwanag sa silid. Si Soirye, na inaantok pa, ay binuksan ang kanyang mga mata, ang kanyang tingin ay nahulog sa hindi pamilyar na tanawin ng mga damit ni Damon na nakasabit sa likod ng isang upuan. Ang kanyang cologne, isang amoy na minsan ay nakita niyang nakakaakit, ngayon ay pumupuno sa hangin ng isang mapait na paalala ng kanilang ibinahaging nakaraan.Tumayo siya, ang kanyang puso ay tumitibok nang mabilis sa kanyang dibdib, isang alon ng pagkalito ang dumaan sa kanya. Ilang taon na ang nakalipas mula nang magising siya sa presensya ng ibang tao sa kanyang tahanan, ilang taon na ang nakalipas mula nang maramdaman niya ang bigat ng presensya ng iba, ang banayad na pagbabago sa atmospera, ang hindi sinasabi na pag-unawa ng ibinahaging espasyo.Palagi siyang naging isang nag-iisa na nilalang, kontento sa kanyang sariling kumpanya, ang kanyang mundo ay isang maingat na inayos na espasyo ng ka
May kakaibang kaba sa hangin ng sala, parang nararamdaman mo pa ito kahit tahimik. Si Soirye, nakaupo sa gilid ng sopa, ay pinapanood si Damon nang may halo ng aliw at pagkainis. Naglalakad siya, ang kanyang mga kamay ay nakakuyom sa likod niya, ang kanyang noo ay nakakunot sa isang patuloy na pagsimangot. Ang kanyang mga galaw ay nagmamadali, ang kanyang mga mata ay tumitingin sa paligid ng silid, na parang naghihintay siya ng isang bagay, o isang tao, na susulpot sa kanya.Gabi na bago dumating ang kanyang mga lolo’t lola, sina Lolo at Lola. Darating sila para sa isang linggong pagbisita, isang pagbisita na kinatatakutan ni Damon nang ilang buwan. Ang kanyang mga lolo’t lola, ang tunay na halimbawa ng tradisyunal na mga halaga, ay may malalim na paggalang sa kabanalan ng pag-aasawa. Ang pag-iisip na makita nilang hiwalay na nakatira sina Damon at Soirye, ang kanilang pag-aasawa ay nasa kaguluhan, ay isang bangungot na desperadong sinusubukan niyang iwasan.Kaya, nagpasya siyang mag-
Sumisilip ang araw sa umaga sa mga bintana, nagpipinta ng mainit at gintong liwanag sa sala. Si Soirye, nakaupo sa sopa, ang kanyang mga kamay ay nakapalibot sa isang tasa ng kape, ay pinapanood si Damon nang may halo ng aliw at pagkainis. Nakahiga siya sa sahig, abala sa paglalaro ng video game, ang kanyang konsentrasyon ay napaka-intense na tila hindi niya napapansin ang mundo sa paligid niya.“Damon, ikaw ay isang matandang lalaki na,” sabi niya, ang kanyang boses ay may bahid ng pekeng pagtutol. “Kumikilos kang parang teenager.”Tumingala siya, ang kanyang mga mata ay nakikititig sa isang mapaglarong hamon. “Eh ano? Sinasabi mo bang bawal akong magsaya?”“Magsaya?” pangungutya niya, ang kanyang mga labi ay nakanguso sa isang ngisi. “‘Yan ba ang tawag mo rito? Ang walang kwentang, paulit-ulit, pixelated na pagpapahirap na ‘to?”Tumawa siya, isang malalim at malakas na tunog na nag-echo sa silid. “Tawag dito ay relaxation, Soirye. Tawag dito ay stress relief. Tawag dito ay pahinga m
Ang hangin sa sala ay mabigat na may tensyon na halos maramdaman mo, isang tahimik na puwersa na dumadagan sa kanila. Sina Lolo at Lola, ang mga lolo’t lola ni Damon, ay nagliliwanag sa tuwa, ang kanilang mga mukha ay naglalabas ng init ng kanilang pagmamahal at pag-aaruga. Hindi nila napapansin ang bagyo na nagngangalit sa ilalim ng ibabaw, ang hindi sinasabi na sama ng loob, ang maingat na itinayong panlilinlang na nagtatago sa katotohanan ng kanilang basag na relasyon.Si Damon, na palaging kaakit-akit, ay nasa kanyang pinakamagandang asal. Binuhusan niya ng atensyon ang kanyang mga lolo’t lola, ang kanyang mga ngiti ay malawak at tunay, ang kanyang tawanan ay malakas at nakakahawa. Siya ang perpektong apo, ang masunuring anak, ang debotong asawa. Naglalaro siya ng isang papel, isang papel na kinakailangan, isang papel na masakit.Si Soirye, na palaging isang aktres, ay ginampanan ang kanyang papel nang may pantay na paninindigan. Siya ang perpektong asawa, ang mapagmahal na manuga
Ang amoy ng bagong timplang kape ay pumuno sa hangin, isang nakakaaliw na amoy na tila tumatagos sa buong bahay. Si Soirye, nakasuot ng simpleng sundress, ang kanyang buhok ay nakapusod sa isang maluwag na ponytail, ay nakatayo sa kusina, ang kanyang likod ay nakaharap sa pintuan. Naghahanda siya ng almusal, ang kanyang mga galaw ay mabagal at sinadya, ang kanyang isipan ay abala sa panlilinlang na kanilang ginagawa.Ginugol niya ang nakaraang gabi sa kanyang kama, si Damon ay nasa sopa sa sala, isang maingat na inayos na pag-aayos na sinadya upang lokohin ang kanyang mga lolo’t lola, na naninirahan kasama nila sa susunod na dalawang linggo. Ang panlilinlang ay nakakapagod, ang pagkukunwari ay masakit, ngunit ito ay kinakailangan, hindi bababa sa ngayon. Hindi niya kayang isipin na ang kanyang sariling katotohanan, ang katotohanan ng kanilang basag na relasyon, ay sisira sa ideal na imahe ng kanyang mga lolo’t lola tungkol sa kanilang apo at sa kanyang asawa.Ang tunog ng mga yapak na
Nakakabingi ang katahimikan sa bahay, ang tanging tunog ay ang ritmo ng pagtiktik ng orasan sa pasilyo. Si Soirye, nakahiga sa kama, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa kisame, ay nakaramdam ng isang alon ng pagkabalisa na dumaan sa kanya. Ang mga kumot, na malinis at malamig laban sa kanyang balat, ay tila kakaiba, ang amoy ng lavender ay isang malaking kaibahan sa karaniwang amoy ng kanyang sariling tahanan. Nasa kanyang sariling kama siya, sa kanyang sariling silid, ngunit nakaramdam siya ng kakaibang hindi pagiging komportable, na parang siya ay isang bisita sa isang ibang bansa.Ang totoo, siya ay isang bisita sa kanyang sariling tahanan. Si Damon, ang kanyang hiwalay na asawa, ay natutulog sa sopa sa sala, ilang hakbang lang ang layo, ang kanyang presensya ay isang patuloy na paalala ng kumplikadong web ng mga emosyon na nag-uugnay sa kanila. Nagbabahagi sila ng espasyo, ng bubong, ng bahay, ngunit magkaiba ang kanilang mundo.Sumang-ayon silang matulog sa iisang bahay, isang
Ang hangin sa bahay ay mabigat sa amoy ng bagong lutong tinapay at umuusok na kape, isang nakakaaliw na amoy na pumuno sa kusina ng init at pakiramdam ng kasiyahan ng pamilya. Si Soirye, nakaupo sa mesa, ang kanyang likod ay tuwid at ang kanyang ngiti ay pilit, ay nakaramdam ng alon ng pagkabahala na dumaan sa kanya. Napapalibutan siya ng init ng pamilya, ng pagmamahal ng kanyang mga biyenan, at ng nakakaaliw na presensya ng tradisyon. Ngunit, siya ay tila hindi akma, parang bisita sa isang mundong hindi kanya.Si Damon, na palaging kaakit-akit, ay nasa kanyang pinakamagandang asal. Binuhusan niya ng atensyon ang kanyang mga lolo’t lola, ang kanyang mga ngiti ay malawak at tunay, ang kanyang tawanan ay malakas at nakakahawa. Siya ang perpektong apo, ang masunuring anak, ang debotong asawa. Naglalaro siya ng isang papel, isang papel na kinakailangan, isang papel na masakit.Si Soirye, na palaging isang aktres, ay ginampanan ang kanyang bahagi nang may parehong paninindigan. Siya ang pe
1 year later… DAMON'S P. O. VThe air hung heavy with the scent of lilies and the damp earth of the cemetery. I placed the basket of flowers, a vibrant splash of color against the grey headstones, in front of the grave. "It's been almost a year. I'm still missing you. I still miss you…” I whispered, my voice hoarse with unshed tears.I stood there, staring at the inscription, my mind a jumbled mess of grief and guilt. I should have been beside her sooner. I should have been beside her every day, holding her hand, telling her how much I loved her. But I was lost in my own world, oblivious to the pain she must have felt in her final days.I turned away, my eyes searching the horizon, as if looking for someone who was no longer there. The sun, a pale disc behind the clouds, cast long shadows across the cemetery, making the world feel even more desolate.Suddenly, a pair of arms wrapped around me from behind, a familiar warmth radiating through my body."Damon," a voice, soft as a whisp
DAMON'S P. O. VThe morning sun streamed through the window, painting stripes of gold across the bedroom floor. I stretched, a contented sigh escaping my lips. The night before, the night we had rediscovered each other, the night we had rekindled the flame of our love, felt like a dream. But the ache in my muscles, the lingering warmth in my heart, the contented smile on Winter's face as she slept beside me, were all too real.I slipped out of bed, careful not to disturb her. She looked so peaceful, so serene, her face illuminated by the soft morning light. I leaned down and kissed her forehead, the warmth of her skin sending a shiver down my spine."Good morning, My Soirye," I whispered, my voice husky with emotion. "I love you."She stirred, a sleepy smile gracing her lips. "Good morning, Damon," she murmured, her voice soft as a whisper. "I love you too."I lingered for a moment, savoring the warmth of her presence, the feeling of her hand in mine. But the scent of bacon wafting fr
DAMON'S P. O. VThe humid air of the Philippines clung to us like a second skin, a comforting embrace after the long flight. We were home, back in the place where our love story began, a place that held the echoes of our laughter and the whispers of our dreams. The house we rented was small, a modest bungalow perched on a hill overlooking the ocean. It wasn't fancy, but it was ours, a haven away from the world's chaos. The air was thick with the scent of salt and jasmine, a symphony of smells that filled me with a sense of peace I hadn't felt in years.I chose this small place over my mansion for so many reasons. Una na ro'n ang peace of mind ni Soirye. Especially when she said that she is not yet ready to face the paparazzi. Hindi pa s'ya handang bumalik sa mga mata ng publiko. And I want to keep it that way either. At least, hanggang sa gumaling lang s'ya. I also don't want her life to be feasted by media. Dahil baka lalo lang makasama sa kanya.Darkon, our son, was a whirlwind of
DAMON'S P. O. VJust like what I told Soirye—Winter—or whatever the hell she wants me to call her, I picked her up even before the clock strikes seven. The air hung heavy with the scent of dried leaves and aroma of coffee, the kind that clung to you like a nice memory. Soirye stood before me, her face pale under the harsh fluorescent lights of the café, her eyes wide and defiant. My hand, still tingling from the force of my grip, ached with the memory of her weight in my arms."You know," I began, my voice rough, "you could have just told me. No need for all this.""Told you what?" she countered, her voice a tight wire. "Told you I adopted someone's child and I am living with him now as if he was my own?""You know what I'm talking about," I said, my patience wearing thin. "That adopted kid you're saying. The one you've been hiding. Alam ko na akin s'ya.""He's not hidden. Do you have proof na tinago ko nga s'ya?" she said, her voice rising. "He's just... he's just my son.""Your son
DAMONVS P. O. VThe wind whipped through my hair, carrying the scent of salt and something else, something familiar. I stood on the cliff edge, the vast expanse of the ocean spread before me, a mesmerizing symphony of blue and white. It's been years. Five years, three months, and six days; to be exact. I am not into counting of days or what. But ever since she left, I just found myself counting every day that goes by. With a tiny hope burried within me that says someday, she'll be back. Hindi man ngayon, pero someday. Balang araw.As I stare at the scenery, despite its beauty, my gaze was drawn downwards, to a small figure tugging at my sleeve.A boy, maybe five years old, stood there, his face etched with worry. He wasn't crying, but his eyes, wide and pleading, spoke volumes. They were the same shade of gray as mine, the same worried crease between his brows. He also keep begging as he attain eye contact with me. And the moment it happened, my heart skipped a fucking beat."Why do
Sumisilip ang liwanag ng umaga sa manipis na kurtina, nagpipinta ng malambot at mala-anghel na liwanag sa silid. Si Soirye, ang kanyang katawan ay mainit pa rin dahil sa init ng kumot, ay nag-inat nang marahan, ang kanyang tingin ay nahulog sa walang laman na espasyo sa tabi niya. Wala na si Damon, nasa baba na siya, malamang ay kinukumbinsi ang kanyang mga lolo’t lola gamit ang kanyang karaniwang init at pagmamahal. Nakaramdam siya ng isang pangungulila, isang pamilyar na sakit ng sama ng loob, isang paalala ng panlilinlang na kanilang ginagawa.Bumaba siya sa kama, ang kanyang mga paa ay malambot na humakbang sa malambot na karpet, ang kanyang isipan ay tumatakbo na sa mga pangyayari sa araw. Kailangan niyang ipagpatuloy ang panlilinlang, hindi bababa sa para sa kapakanan ng kanyang mga lolo’t lola, hindi bababa sa para sa kapakanan ng panlilinlang. Kailangan niyang magpanggap na siya ang mapagmahal na asawa, ang debotong kapareha, ang masayang babae. Ngunit ang totoo, pagod na siya
Ang hangin sa bahay ay mabigat sa amoy ng bagong lutong tinapay at umuusok na kape, isang nakakaaliw na amoy na pumuno sa kusina ng init at pakiramdam ng kasiyahan ng pamilya. Si Soirye, nakaupo sa mesa, ang kanyang likod ay tuwid at ang kanyang ngiti ay pilit, ay nakaramdam ng alon ng pagkabahala na dumaan sa kanya. Napapalibutan siya ng init ng pamilya, ng pagmamahal ng kanyang mga biyenan, at ng nakakaaliw na presensya ng tradisyon. Ngunit, siya ay tila hindi akma, parang bisita sa isang mundong hindi kanya.Si Damon, na palaging kaakit-akit, ay nasa kanyang pinakamagandang asal. Binuhusan niya ng atensyon ang kanyang mga lolo’t lola, ang kanyang mga ngiti ay malawak at tunay, ang kanyang tawanan ay malakas at nakakahawa. Siya ang perpektong apo, ang masunuring anak, ang debotong asawa. Naglalaro siya ng isang papel, isang papel na kinakailangan, isang papel na masakit.Si Soirye, na palaging isang aktres, ay ginampanan ang kanyang bahagi nang may parehong paninindigan. Siya ang pe
Nakakabingi ang katahimikan sa bahay, ang tanging tunog ay ang ritmo ng pagtiktik ng orasan sa pasilyo. Si Soirye, nakahiga sa kama, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa kisame, ay nakaramdam ng isang alon ng pagkabalisa na dumaan sa kanya. Ang mga kumot, na malinis at malamig laban sa kanyang balat, ay tila kakaiba, ang amoy ng lavender ay isang malaking kaibahan sa karaniwang amoy ng kanyang sariling tahanan. Nasa kanyang sariling kama siya, sa kanyang sariling silid, ngunit nakaramdam siya ng kakaibang hindi pagiging komportable, na parang siya ay isang bisita sa isang ibang bansa.Ang totoo, siya ay isang bisita sa kanyang sariling tahanan. Si Damon, ang kanyang hiwalay na asawa, ay natutulog sa sopa sa sala, ilang hakbang lang ang layo, ang kanyang presensya ay isang patuloy na paalala ng kumplikadong web ng mga emosyon na nag-uugnay sa kanila. Nagbabahagi sila ng espasyo, ng bubong, ng bahay, ngunit magkaiba ang kanilang mundo.Sumang-ayon silang matulog sa iisang bahay, isang
Ang amoy ng bagong timplang kape ay pumuno sa hangin, isang nakakaaliw na amoy na tila tumatagos sa buong bahay. Si Soirye, nakasuot ng simpleng sundress, ang kanyang buhok ay nakapusod sa isang maluwag na ponytail, ay nakatayo sa kusina, ang kanyang likod ay nakaharap sa pintuan. Naghahanda siya ng almusal, ang kanyang mga galaw ay mabagal at sinadya, ang kanyang isipan ay abala sa panlilinlang na kanilang ginagawa.Ginugol niya ang nakaraang gabi sa kanyang kama, si Damon ay nasa sopa sa sala, isang maingat na inayos na pag-aayos na sinadya upang lokohin ang kanyang mga lolo’t lola, na naninirahan kasama nila sa susunod na dalawang linggo. Ang panlilinlang ay nakakapagod, ang pagkukunwari ay masakit, ngunit ito ay kinakailangan, hindi bababa sa ngayon. Hindi niya kayang isipin na ang kanyang sariling katotohanan, ang katotohanan ng kanilang basag na relasyon, ay sisira sa ideal na imahe ng kanyang mga lolo’t lola tungkol sa kanilang apo at sa kanyang asawa.Ang tunog ng mga yapak na