บททั้งหมดของ ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว: บทที่ 191 - บทที่ 200

เทศกาลจงหยวนตรงกับวันที่ยี่สิบสองเดือนแปด วันที่สิบเก้า เฟิ่งเชียนอวี่พาเหล่าสาวใช้นั่งรถม้ากลับจวนตระกูลเฟิ่งอย่างยิ่งใหญ่อลังการนางพาคนกลับไปไม่น้อย นอกจากพวกหลิวซูเหลิ่งหนิงทั้งสี่คน ยังมีหญิงรับใช้เฒ่าอีกหกคนพร้อมองครักษ์อีกสิบสองนาย ล้วนแล้วแต่รับใช้นางเพียงคนเดียว ดูยิ่งใหญ่ไม่น้อยอาจเพราะเฟิ่งอวี้เทียนแจ้งล่วงหน้า ทำให้หน้าประตูตระกูลเฟิ่งมีคนรอต้อนรับนางไม่น้อยนางกวาดมองคร่าว ๆ นอกจากนางหลิ่วและเฟิ่งหลิงหลง สตรีในจวนตระกูลเฟิ่งล้วนออกมาต้อนรับหวังซินเหอยิ้มพร้อมเดินเข้าไป แล้วเอ่ยอย่างกระตือรือร้น “ยัยหนูสามกลับมาแล้ว”เฟิ่งเชียนอวี่มองนางเยือกเย็น “เจ้าเรียกพระชายาอย่างข้าว่าอะไรนะ?”รอบด้านเงียบสงัดทันใดหวังซินเหอสีหน้าชะงัก ไม่คาดฝันว่าเฟิ่งเชียนอวี่จะมีท่าทีเช่นนี้ คนอื่น ๆ ก็ตกใจเช่นกันเพราะอย่างไรเฟิ่งเชียนอวี่เพิ่งออกเรือนไปแค่ไม่กี่เดือน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกนางได้พบอีกฝ่ายหลังแต่งงาน ภาพจำที่พวกนางมีต่อเฟิ่งเชียนอวี่ ยังเป็นภาพจำที่ฝังรากลึกอยู่บนเจ้าของร่างเดิมเจ้าของร่างเดิมเป็นอย่างไรหรือ?ยามปกติไม่กล้าสบตากับผู้อื่น ขี้ขลาดตาขาวอย่างที่สุด เป็นคนเ

พวกหญิงรับใช้เฒ่าเปลี่ยนฟูกนอน ผ้าห่ม หมอนที่นำมาจากจวนอ๋องทั้งหมด อีกทั้งยังเปลี่ยนชุดน้ำชา เครื่องใช้กะละมัง เครื่องจุดผงหอมทั้งหมดส่วนพวกองครักษ์ก็ทำหน้าที่ของตนโดยการสำรวจจุดต่าง ๆ ของเรือน เพื่อรับประกันความปลอดภัยมีเพียงเฟิ่งเชียนอวี่ ที่นั่งอยู่ข้างนอกอย่างสบายใจ พร้อมดื่มชาที่หลิวซูชงไปด้วยใบชาก็นำมาจากจวนอ๋องเช่นกัน ได้ยินว่าเป็นชาบรรณาการที่เก็บสะสมไว้ในคลังสมบัติของตงฟางจิ่ง ราคาแพงมากความจริงเฟิ่งเชียนอวี่ไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้มากนัก ใช้ของในจวนตระกูลเฟิ่งก็ไม่เห็นเป็นไร ของเพียงเป็นของใหม่และสะอาดก็พอแต่พวกหลิวซูไม่เห็นด้วยว่ากันตามวิธีคิดของพวกนาง ของกินของใช้ต้องเป็นของชั้นดี ถึงจะสมกับฐานะพระชายาของนางแต่หลังจากเห็นพวกนางจัดการเสร็จสรรพ รู้สึกสบายตาขึ้นมาก เพราะล้วนแต่เป็นสิ่งที่นางใช้จนเคยชินช่างฟุ่มเฟือยยิ่งนักเฟิ่งเชียนอวี่บ่นกับตัวเองสักครู่ จากนั้นล้มตัวลงบนเตียง “ข้าจะนอนพักสักครู่ พวกเจ้าอย่ากวนข้า”นางฉุกคิดถึงบางอย่างแล้วเอ่ยขึ้น “ใช่สิ หากท่านพ่อของข้ามาที่นี่ ให้ขวางเขาเอาไว้ อย่าให้เขามารบกวนข้า”“เจ้าค่ะ พระชายา”เฟิ่งเชียนอวี่คิดว่า บางท

“หึ เฟิ่งฮูหยินช่างหน้าใหญ่เสียจริง”“หากดูจากที่ผ่านมา ที่ข้าเติบใหญ่ขึ้นได้ในจวนตระกูลเฟิ่ง ล้วนเป็นเพราะดวงแข็ง คนนอกไม่รู้ ล้วนแต่บอกว่าเฟิ่งฮูหยินใจบุญสุนทาน ดีกับเหล่าลูกอนุเสียเหลือเกิน ทำไม ท่านนึกว่าตัวเองใจบุญขนาดนั้นเลยหรือ”“หากดูจากเรื่องที่เกิดขึ้นไม่นาน แค่เรื่องที่ท่านวางแผนให้ข้าแต่งเข้าจวนท่านอ๋องหกแทนเฟิ่งหลิงหลง ความบาดหมางก็เกิดขึ้นแล้ว”สีหน้าของนางหลิ่วและเฟิ่งหลิงหลงเปลี่ยนไปทันทีคนอื่นเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา ไม่รู้ว่าคิดสิ่งใดอยู่เฟิ่งอวี้เทียนตำหนิ “เชียนอวี่ เจ้าพูดเหลวไหลอะไรของเจ้า”เฟิ่งเชียนอวี่เหลือบมองเขา นางไม่เชื่อว่าเรื่องแต่งงานแทนในตอนแรก เจ้าแก่นี่ไม่รู้เรื่อง เสแสร้งอยู่ได้นางหันมองเฟิ่งหลิงหลงอีกครั้ง พร้อมยิ้มมุมปาก “ข้าจำได้ว่าตอนเข้าวังวันที่สองหลังแต่งงาน เห็นคุณหนูใหญ่เฟิ่งไปร้องห่มร้องไห้ที่ตำหนักของฮองเฮา”“สิ่งที่พูดออกมาหาว่าข้าแย่งตำแหน่งพระชายาหกของเจ้า ท่าทางตอนร้องไห้ช่างน่าสงสารจับใจ จนตอนนี้เมื่อนึกดูยังรู้สึกปวดใจไม่หาย”“ในเมื่อคุณหนูใหญ่เฟิ่งรู้สึกรันทดขนาดนั้น เอาอย่างนี้ดีกว่า ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง โดยการย้ายออกม

“พระ พระชายา นี่คือ...สิ่งใดเจ้าคะ?”เหลิ่งหานเอื้อนเอ่ยอย่างยากเย็นต่อให้นิสัยนางจะเย็นชาเพียงใด แต่เมื่อได้เห็นภาพน่าสยองขวัญด้วยตาตัวเอง ทำให้นางรู้สึกแย่ทันที“นี่คนหรือผีกันเจ้าคะ?” คำพูดประโยคสุดท้ายของเหลิ่งหานสั่นเครือเล็กน้อยเฟิ่งเชียนอวี่เลิกคิ้ว “เจ้าคิดว่านี่เป็นคนได้หรือ?”สีหน้าเหลิ่งหานประหม่ายิ่งกว่าเดิม “ดังนั้น นี่คือผีหรือเจ้าคะ?”เฟิ่งเชียนอวี่ลูบคางตัวเองอืม หากพูดจากบางมุม นี่ถือว่าเป็นผี แต่ไม่ใช่ผีจริง ๆ แต่เป็นผีปลอมที่ถูกเก็บเอาไว้ในคลิปวิดีโอเฟิ่งเชียนอวี่ดาวน์โหลดคลิปวิดีโอผีที่มีหญิงสาวรับบทนำมาไม่น้อย นางเลือกเฟ้นบทบาทมาหลายตัว จากนั้นนำมาตัดต่อใหม่หลายตอนภาพที่กำลังฉายอยู่ในตอนนี้ ดูเหมือนผีสาวกำลังก้าวออกมาจากผนัง และทำท่าเหมือนกำลังจะคลานออกมาจากผนังระดับความน่ากลัว สามารถดูจากหนังสยองขวัญที่น่ากลัวสุดขีดของบางประเทศในยุคปัจจุบัน ที่บทนำหญิงคลานลงจากบันไดด้วยร่างกายที่บิดเบี้ยวนางหลิ่วไม่ได้ตกใจตายทันที ถือว่าจิตใจเข้มแข็งมากแล้วเฟิ่งเชียนอวี่ไม่มั่นใจเต็มร้อยว่านางหลิ่วใช่หนึ่งในคนร้ายหรือไม่ ดังนั้นจึงต้องหยั่งเชิงอีกฝ่ายด้วยวิธีนี

เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากเรือนของนางหลิ่วอีกครั้ง เป็นเสียงร้องของสาวใช้บ่าวรับใช้ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกบุกเข้ามาเพราะนึกมีเรื่องใดเกิดขึ้น จากนั้นเสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกหลายครั้ง“ตะโกนบ้าอะไรกัน อยากตายหรือไร” นางหลิ่วตกใจตื่น“ฮู ฮูหยิน บน บนพื้นเจ้าค่ะ...”นางก้มมองอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นตัวแข็งทื่อ ความเย็นเยือกแผ่ซ่านออกมาจากในใจ ใบหน้าขาวซีดอีกครั้งเห็นเพียงบนพื้นนั่น ไม่รู้ว่ามีรอยเท้าเลือดปรากฏขึ้นบนพื้นตั้งแต่เมื่อใดรอยเท้าเลือดลากยาว จากมุมผนังลามมาจนถึงข้างเตียง แผ่นไม้บนเตียงกระทั่งมีรอยมือเลือดและรอยขีดข่วนเมื่อนางหลิ่วลุกขึ้นนั่ง เหล่าสาวใช้และหญิงรับใช้เฒ่าทำราวกับมองเห็นสิ่งน่ากลัว พวกนางเบิกตาโต สีหน้าหวาดกลัว“ฮู ฮูหยิน ท่าน ท่าน...”เห็นเพียงบนเสื้อสีขาวของนางหลิ่ว มีรอยมือเลือดที่ชัดเจนมากหนึ่งรอยประทับอยู่นางหลิ่วเองก็เพิ่งมองเห็น จึงตาเหลือกแล้วหมดสติไปทันที……“พระชายา พระชายา นางหลิ่วเจอผีอีกแล้วเจ้าค่ะ” เหลิ่งหนิงวิ่งเข้ามารายงานอย่างดีใจราวกับถูกสลากรางวัลเฟิ่งเชียนอวี่ยิ้มอย่างเก็บซ่อนผลงานตัวเอง แล้วลุกขึ้นยืน“ไปเถอะ ไปดูสักหน่อย”“พระชายา ห