All Chapters of ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว: Chapter 171 - Chapter 180

เฟิ่งเชียนอวี่ไม่รู้เรื่องเหล่านี้มากนัก ตอนนี้นางให้ความสนใจเพียงร้านของตัวเองที่กำลังจะเปิดกิจการวันนี้เดือนเจ็ดวันที่ยี่สิบ ห้ามเกียจคร้าน เหมาะแก่การเปิดกิจการร้านแห่งหนึ่งบนถนนทิศเหนือ ประตูใหญ่ทั้งสี่บานค่อย ๆ เปิดออก เมื่อผ้าแดงบนป้ายถูกปลด ตัวอักษรฮ่วนเหยียนที่ฉวัดเฉวียนส่องแสงสีทองวิบวับความคิดเดิมของเฟิ่งเชียนอวี่ คือขายเครื่องสำอางสมัยใหม่ แรกเริ่มยังให้พวกจิงเจ๋อฝึกฝนวิธีแต่งหน้าและทักษะต่าง ๆแต่ตอนหลับพบว่าสิ่งของมีมากเกินไป อีกทั้งยังต้องจับคู่กับน้ำยาลบเครื่องสำอาง มอยเจอร์ไรเซอร์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องใช้ก่อนและหลังแต่งหน้าเป็นต้น ซ้ำยังต้องสอนลูกค้าใช้ ต้องผลิตจำนวนมาก ยุ่งยากเหลือเกินเฟิ่งเชียนอวี่ขี้เกียจมาก ไม่คิดจะขยายกิจการให้ใหญ่โตอลังการ จึงต้องเปลี่ยนความคิดแรกเริ่มร้านที่ค่อนข้างใหญ่แบ่งเป็นสี่ส่วน สินค้าที่จำหน่ายแบ่งเป็นสี่ประเภทประเภทที่หนึ่ง น้ำหอมหญิงสาวล้วนรักสวยรักงาม ย่อมชอบสิ่งที่มีกลิ่นหอมด้วย ไม่ว่าหญิงหรือชาย ไม่มีใครปฏิเสธหญิงในยุคโบราณ มักพกถุงหอมติดตัว เฟิ่งเชียนอวี่จึงผลิตน้ำหอมขึ้นนางนำแอลกอฮอล์และน้ำมันหอมระเหยออกมาจากห้องทดล

“เชี่ยนอวี่ เจ้าไม่เลวเลยนะ สามารถทำให้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ได้ ได้ยินมาว่าฮ่องเต้มอบของวิเศษให้เจ้าสองชิ้นหรือ รีบนำมาให้ดูเร็วเข้า”พออวิ๋นจิ่นเซ่อเข้ามาถึงก็พูดไม่หยุด แต่ไม่นานสายตาก็ถูกสินค้าภายในร้านดึงดูดเฟิ่งเชียนอวี่ยิ้มตาหยีแล้วเดินไปหา “เป็นอย่างไรบ้าง ของพวกนี้สวยมากสินะ”นางพยักหน้าแรง ๆ มองดูจนไม่อาจละสายตา อีกทั้งถือน้ำหอมขวดหนึ่งไว้ไม่ยอมวาง ต่อให้นางเป็นหญิงสาวที่ไม่ชอบเครื่องสำอางหรือไม่รักสวยรักงาม ก็ไม่อาจหนีพ้นแรงดึงดูดจากขวดหลิวหลีได้“เชียนอวี่ เจ้านี่สวยมากเลย นี่ก็คือแก้วหลิวหลีที่เจ้ามอบให้ฮ่องเต้หรือ?”“ถูกต้อง แต่นี่เป็นขวดหลิวหลี ที่ข้ามอบให้ฮ่องเต้คือชุดน้ำชาแก้วหลิวหลีหลายชุด”เฟิ่งเชียนอวี่เปิดน้ำหอมขวดหนึ่งให้นางลองดม “น้ำหอมกลิ่นนี้ ให้ผลคล้ายคลึงกับถุงหอมที่พวกเจ้าชอบพกติดตัว เจ้าดมดูสิ นี่เป็นกลิ่นดอกหอมหมื่นลี้”“หอมจังเลย”อวิ๋นจิ่นเซ่อสีหน้าตะลึง จากนั้นหันมองสินค้าอย่างอื่น ทุกสิ่งที่มองเห็น ล้วนมีสีสันงดงามทั้งสิ้น“เจ้าเก่งมากเลย ของพวกนี้คงแพงมากสินะ”เพราะแก้วหลิวหลีเป็นสิ่งที่แม้แต่ฮ่องเต้ยังชื่นชอบเฟิ่งเชียนอวี่พยักหน้า “ราคาค่อนข้า

“เถ้าแก่พวกเราบอกไว้แล้ว ความงดงามและประณีตของของขวัญ ไม่ได้ด้อยไปกว่าสินค้าที่จำหน่ายในร้านเลย”“อีกอย่าง บัตรใบนี้ ยังสามารถลดราคาสินค้าให้เหลือเพียงแปดส่วน ยิ่งซื้อเยอะส่วนลดยิ่งเยอะ บัตรหน้าตาเป็นเช่นนี้ ลูกค้าทุกท่านโปรดดูเจ้าค่ะ”ระหว่างที่ซูไช่พูด ในมือนางถือบัตรหลิวหลีโปร่งแสงหนึ่งใบ ขนาดของบัตรมีขนาดเท่ากับบัตรธนาคารในยุคปัจจุบันขอบรอบด้านของบัตร ถูกเคลือบด้วยผงสีทองงดงาม บนพื้นผิวสลักชื่อร้านฮ่วนเหยียน รวมถึงชื่อและฐานะของผู้ถือบัตร เลขที่บัตร ดูแล้วช่างสูงส่งล้ำค่าสำหรับเหล่าลูกคุณหนูทั้งหลาย บัตรใบนี้เหมาะสมกับฐานะลูกค้าผู้มีเกียรติอย่างพวกนางมาก จึงสั่งทำกันทุกคนถูกต้อง จำเป็นต้องสั่งทำ วันนี้ลูกค้าจ่ายเงิน ซูเสวียนจะบันทึกเลขที่และชื่อรวมถึงฐานะของอีกฝ่ายเอาไว้ ถึงตอนนั้น ค่อยส่งไปสั่งทำที่สวนฟางเฟยเพราะข้อมูลเหล่านี้ ต้องสลักเอาไว้บนบัตรบัตรลูกค้าผู้มีเกียรติ ใบละห้าร้อยตำลึงหลังจากพนักงานร้านฮ่วนเหยียนส่งลูกค้าคนสุดท้ายเสร็จ ก็ปิดร้านทันทีเฟิ่งเชียนอวี่เดินออกมาจากหลังร้านทุกคนยืนมาทั้งวัน แม้จะเหนื่อยแต่ทุกคนดีต่างดีใจมาก“พระชายา วันนี้แค่วันเดียวขา

นอกจากเหล่าหญิงสูงศักดิ์ หญิงชาวบ้านทั่วไปบางส่วนได้มาเยือนที่ร้านเช่นกัน สำหรับพวกนางทุกสิ่งในร้านฮ่วนเหยียนเต็มไปด้วยความฝันและความงดงามแต่ราคาก็ทำให้พวกนางทำได้เพียงมอง เข้ามาดูด้วยความอิจฉาเท่านั้นยิ่งแก้วหลิวหลียิ่งไม่ต้องพูดถึง แต่พวกนางก็พยายามเก็บเงิน หวังอยากซื้อสบู่กลับไปลองใช้ดูเมื่อเฟิ่งเชียนอวี่รู้ว่ามีสถานการณ์เช่นนี้ แต่ไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะร้านของนางต้องเป็นร้านระดับสูง ทำร้านราคาย่อมเยาไม่ได้เพราะเมื่อทำเป็นร้านราคาย่อมเยา ราคาจะลดลง กลายเป็นกลุ่มลูกค้ามีจำนวนมากขึ้น ทำให้ต้องผลิตสินค้ามากขึ้นนางไม่มีแรงมากพอขนาดนั้น ที่ต้องไปคิดทุกวันว่าจะผลิตสินค้าให้ได้จำนวนมากอย่างไร จึงได้แต่ปล่อยไปยามนี้เหล่าหญิงสูงศักดิ์ภายในเมืองหลวง แทบจะมีน้ำหอมขวดหลิวหลีกันคนละหนึ่งขวด พวกนางนำมาแขวนไว้ที่เอว ความงดงามไม่แพ้หยกเครื่องประดับเลยทีเดียวแม้สินค้าภายในร้านของเฟิ่งเชียนอวี่จะผลิตได้น้อย แต่นางไม่เป็นห่วงยอดขายในอนาคตเลยสักนิดเพราะเมื่อใดที่ร้านมีชื่อเสียง ไม่เพียงแค่ในเมืองหลวง ยังมีพ่อค้าและขบวนพ่อค้าจากเมืองในละแวกใกล้เคียง ที่ได้ยินชื่อเสียงของขวดแก้วหลิวหลีร้านฮ

เฟิ่งเชียนอวี่หัวเราะ “คุณหนูเฟิ่ง ต้องขออภัยด้วย ร้านเรามีกฎไม่ส่งของไปถึงบ้าน กฎข้อนี้ยากจะละเมิดได้”“ข้าเห็นว่าท่านทั้งสองมีทั้งสาวใช้และบ่าวชายติดตาม ใช้ใครสักคนไปเอาก็เหมือนกัน หรือไม่ ข้าให้คนในร้านของข้าไปเอาให้พวกท่านก็ไม่มีปัญหา”“เฟิ่งฮูหยินกับคุณหนูเฟิ่งคิดว่าอย่างไร?”สีหน้าเฟิ่งหลิงหลงดูไม่จืด นางมองอีกฝ่ายอย่างเยือกเย็นเมื่อเทียบกันแล้ว นางหลิ่วถือว่าตัวเองมีฐานะอาวุโสกว่าจึงโอหังยิ่งกว่า นางทำหน้าบึ้งทันที จากนั้นพูดเสียงแหลมปรี๊ด“เฟิ่งเชียนอวี่ เจ้าหมายความว่าอย่างไร? แค่ตั๋วเงินไม่กี่พันตำลึงเท่านั้น หรือคิดว่าตระกูลเฟิ่งจะเบี้ยวเจ้าหรือ? นี่คือท่าทีที่เจ้าปฏิบัติต่อแม่ใหญ่อย่างข้าหรือ?”“ไม่รู้จักความกตัญญูและกฎระเบียบแม้แต่น้อย หากข่าวแพร่ออกไป ใครเขาจะพูดกันไปว่าข้าที่เป็นแม่ใหญ่ไม่ได้สั่งสอนเจ้าให้ดี”“ลูกอนุอย่างไรก็เป็นลูกอนุ โชคดีที่ท่านอ๋องหกไม่รังเกียจ ฮึ”นางหลิ่วทำหน้าไม่ยี่หระ เหยียดหยามเฟิ่งเชียนอวี่จนจมดินแม้แต่พวกจิงเจ๋อได้ยินยังรู้สึกโกรธ แต่ด้วยความต่างของสถานะ จึงไม่กล้าพูดสิ่งใดหลิวซูกับอิ้งเสวี่ยเป็นสาวใช้ในจวนอ๋อง เมื่อได้ยินดังนั้นส