All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 321 - Chapter 330

เฉียวม่อไต่ถามด้วยความเป็นห่วงก่อน“ฉี่หยาง ไม่ได้เจอกันนานเลย เจ้าสบายดีหรือไม่?”จางฉี่หยางไม่อยากจะโทษนาง ทว่าเมื่อคิดถึงคำพูดทำร้ายจิตใจที่นางพูดเมื่อวันนั้น ก็ยากที่เขาจะใช้ใจที่เคยเต็มไปด้วยความเคารพเลื่อมใสมาเผชิญหน้ากับนางเขาตอบนางอย่างรักษามารยาทที่ควรจะมีอย่างเต็มที่ว่า“ขอบคุณใต้เท้าที่เป็นห่วง ข้า...สบายดี”เดิมเขาคิดจะบอกนางว่า...ท่านแม่เสียชีวิตแล้ว ท่ามกลางการเคี่ยวกรำจากความอดอยากและความเจ็บป่วย นางตายจากไปอย่างทุกข์ทรมานทว่านางกลับถามต่อทันทีว่า“เจ้ารู้จักกับซูฮ่วนได้อย่างไร?”จางฉี่หยางตอบมั่ว ๆ“เป็นเรื่องบังเอิญน่ะ”ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของศิษย์พี่คิดดูแล้วศิษย์พี่เองก็คงไม่มีทางบอกเขาจนทำให้เขาต้องเข้ามาพัวพันด้วยจากนั้นเฉียวโม่แสดงสีหน้าเศร้าเสียใจแล้วตรงเข้าประเด็น“ฉี่หยาง ที่วันนั้นข้าปฏิเสธไม่รับเจ้าเป็นศิษย์ ที่จริงแล้วเพราะข้าไม่อาจทำใจให้เจ้าไปตายในสนามรบได้“ข้ากับพ่อของเจ้าเป็นสหายที่ดีต่อกัน เรื่องของเขา จนตอนนี้ข้า...ข้าก็ยังไม่อาจทำใจได้ลง“เจ้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียวของเขา ข้าเพียงหวังให้เจ้าได้มีชีวิตที่สง

เฟิ่งจิ่วเหยียนต้องการป้ายทองไว้ชีวิตสำหรับป้องกันยามที่ความจริงเปิดเผย แล้วฮ่องเต้ต้องการที่จะลงโทษอาจารย์ขึ้นมานางเองก็รู้ดีว่าหากคิดอยากได้ป้ายทองไว้ชีวิต จะต้องสร้างคุณูปการใหญ่หลวง“ท่านไม่จำเป็นต้องให้ยามนี้ หากวันหน้ามีเรื่องที่ท่านแก้ไขไม่ได้ สามารถไปที่ร้านรับจำนำผิงอันหาข้า ซูฮ่วนได้”เมื่อพูดจบนางก็วางเงินก้อนหนึ่งลงบนโต๊ะ หยิบกระบี่ยาวที่อยู่ข้างเก้าอี้แล้วเดินจากไปเฉินจี๋ที่อยู่นอกประตูจึงได้พบนางเขาเองก็อยากรู้เช่นกันว่า รากษสพันเงา ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในยุทธภพมีหน้าตาอย่างไรทว่าคนผู้นี้สวมหน้ากาก จึงมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นจากนั้นฝ่าบาทก็เดินออกมาเช่นกันเฉินจี๋ก้าวมาด้านหน้าก้าวหนึ่ง รอรับคำสั่งเซียวอวี้มองไปข้างหน้าแล้วกล่าวนิ่ง ๆ ว่า“ซื้อตัวลูกหลานตระกูลดีที่ถูกบีบให้มาทำงานขายศิลปะความสามารถที่นี่ ส่งพวกนางกลับบ้านเกิด”“พ่ะย่ะค่ะ!” เฉินจี๋คำนับรับพระบัญชา......หลังจากเจรจาเรื่องหินเซวียนอิงกันอย่างเหมาะสมแล้ว หน่วยงานราชการก็เริ่มทำการขุดเหมืองก่อนที่จางฉี่หยางจะเริ่มเข้าร่วมกองทัพอย่างเป็นทางการ ทุกคืนเฟิ่งจิ่วเหยียนก็จะออกจากวังไปชี้แนะการฝึ

คนเราย่อมมีพบพานจากลา เมื่อรู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ท่านอาจารย์จะชี้นำสั่งสอนเขาแล้ว จางฉี่หยางปวดหัวใจอย่างสุดซึ้ง แต่เขาเองก็เข้าใจดี ช้าเร็วอย่างไรสักวันตนเองก็ต้องไปที่ค่ายทหารแล้ว ท่านอาจารย์สอนวิชาให้เขาแล้วมากมาย โดยเฉพาะยุทธวิธีการรบ ชี้แนะสั่งสอนให้เขาได้มีความรู้และรับสิ่งดี ๆ ไปแล้วมากมาย ในขณะกล่าวลา เฟิ่งจิ่วเหยียนได้มอบหอกยาวอันหนึ่งให้เขาไป ได้รับของขวัญชิ้นนี้แล้ว นัยน์ตาของจางฉี่หยางสุกสกาวเป็นประกาย “ท่านอาจารย์ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าโปรดปรานหอกยาว!” เขาลองซ้อมทันที ก็พบว่าจับคล่องมือเป็นพิเศษ หอกยาวแหวกอากาศ กระทบลงบนพื้นดิน แข็งแกร่งมีพลังอย่างยิ่ง มันราวกับว่าได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาไปแล้ว เป็นส่วนที่ยื่นออกไปจากแขนของเขาอย่างไรอย่างนั้น เขาไม่เคยใช้ศัสตราวุธที่เหมาะสมถูกใจเช่นนี้มาก่อน จากนั้น ดวงตาของจางฉี่หยางค่อยเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานเพราะความตื่นเต้น เขาลองเพลงหอกกระบวนหนึ่งเสร็จสิ้นแล้ว ก็คุกเข่าลงทันใด “เป็นพระคุณยิ่งนักขอรับท่านอาจารย์! นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดเท่าที่ศิษย์เคยได้รับมา!” เขาจะสร้างชื่อและผลงานด้วยหอกยา

หนิงเฟยมาถึงตำหนักหย่งเหอ กลับได้ยินว่าฮองเฮากำลังงีบหลับ ไม่ต้อนรับแขกไฟแทบจะไหม้ลามถึงขนคิ้วอยู่แล้ว ฮองเฮายังมีกะจิตกะใจนอนอีกหรือ?หนิงเฟยไม่กลับไปไหน ยังคงรออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งผ่านไปหนึ่งชั่วยาม นางกำนัลก็มาเรียนแจ้ง“หนิงเฟย ฮองเฮาตื่นแล้วเพคะ เชิญท่านเข้ามาคุยข้างใน”จุดประสงค์ที่หนิงเฟยมาที่นี่ไม่มีอะไรมาก และไม่คิดที่จะปิดบังไม่ให้คนรู้ด้วยนางทำความเคารพเฟิ่งจิ่วเหยียนเสร็จ ก็เอ่ยออกมาว่า“ฮองเฮาเพคะ ท่านรู้หรือไม่ ช่วงหลายวันมานี้ ระหว่างที่ท่านอยู่ในตำหนักเย็น จิ้งเฟยผู้นั้นลำพองใจมากเพียงใด!”“ของดี ๆ ที่แต่ละแคว้นส่งมาเป็นเครื่องราชบรรณาการ ฝ่าบาทต่างประเคนให้นางหมด“อย่าหาว่าหม่อมฉันปากมากเลยนะเพคะ ขนาดตอนที่ท่านยังตั้งครรภ์โอรสรัชทายาทอยู่ ยังไม่ได้รับของพระราชทานมากมายขนาดนั้น “แถมจิ้งเฟยยังขยันหาเรื่องให้คนอื่นหมั่นไส้ นำสิ่งของที่ฝ่าบาทพระราชทานให้มาแจกจ่าย ทำเช่นนี้ไม่เท่ากับว่านางโอ้อวดที่ตัวเองได้รับความโปรดปรานหรอกหรือ!​ แค้นนี้ ฮองเฮาอาจจะทนได้ แต่หม่อมฉันทนไม่ได้!”เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่บนตำแหน่งหลักอย่างรักษากริยาท่าทาง ดื่มชาไปพลาง ฟังหนิง

สุนัขสวรรค์กินดวงจันทร์ เป็นปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติในวังมีคำสั่งห้ามออกนอกบริเวณ เหล่าองครักษ์ลาดตระเวนจึงผ่อนปรนความเข้มงวดลงเฟิ่งจิ่วเหยียนเห็นพลุส่งสัญญาณจากร้านรับจำนำผิงอัน คิดว่าพวกเขามีเรื่องสำคัญ จึงรีบออกไปอย่างรวดเร็วครั้นเปิดประตูเข้าไปไม่ทันไร นางก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแปลก ๆท่ามกลางความมืดมืด พลันมีกลิ่นหอมโชยเข้ามาในจมูกของนางต่อมาไอสังหารก็รุกคืบเข้ามาใกล้เฟิ่งจิ่วเหยียนคว้าจับข้อมือของคนผู้นั้นได้อย่างแม่นยำ แล้วใช้ฝ่ามือสกัดเอาไว้ทว่าหลังจากนั้น คนผู้นั้นก็พลอยล้มลงในอ้อมกอดของนางร่างกายนุ่มนวลอวบอิ่ม ทับบนตัวของนางโดยพลัน จะดันก็ดันไม่ออก“น้องชายสุดที่รัก พี่สาวคิดถึงเจ้าจะตายแล้ว”เฟิ่งจิ่วเหยียนพ่นลมหายใจออกมาเงียบ ๆปัญหามาหาแล้ว…ชุยไป๋เปิดไฟ ภายในห้องพลันสว่างวาบใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองเฟิ่งจิ่วเหยียนเพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนทรยศ  หักหลังรองผู้นำพันธมิตรเฟิ่งจิ่วเหยียนผลักหญิงสาวในอ้อมกอดออกไปอย่างไร้ความปราณีหร่วนฝูอวี้ใช้มือค้ำคาง ริมฝีปากสีแดงระเรื่อภายใต้ผ้าคลุมขยับเผยอเล็กน้อย“ไม่ได้เจอกันสา