Все главы แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Глава 1031 - Глава 1040

“นายท่าน ช่วงหลายวันมานี้หิมะตกหนัก ไม่อาจเดินทางต่อได้เลย พื้นที่โดยรอบหนึ่งร้อยลี้ก็หาเจอโรงพักแรมแห่งนี้เท่านั้น” อู๋ไป๋นำทางอยู่ด้านหน้า ส่วนเฟิ่งจิ่วเหยียนจูงม้าตามมาด้านหลังพายุหิมะรุนแรง นางใช้มือข้างหนึ่งจูงม้า มืออีกข้างหนึ่งยกขึ้นบังตรงหน้า ทว่ากลับยังมีหิมะเข้าตาและเข้าจมูกหลังจากเข้าไปในโรงพักแรม ร่างกายถึงค่อยอุ่นขึ้นบ้างเสี่ยวเอ้อร์ยกชาร้อนออกมา “ท่านทั้งสอง จะพักชั่วคราวหรือพักค้างคืนขอรับ?”เฟิ่งจิ่วเหยียนปัดหิมะบนเส้นผมออก “พักค้างคืน สองห้อง แต่ขอสุราสองกา กับเนื้อวัวสี่จินมาก่อน”เสี่ยวเอ้อร์ยิ้มพร้อมตอบกลับ“ได้ขอรับ! ท่านทั้งสองรอสักครู่ ประเดี๋ยวจะนำมาให้!”เช่นเดียวกันมีพ่อค้าอีกหลายคน ก็เจอพายุหิมะจนต้องติดค้างอยู่ในโรงพักแรม พวกเขายังต้องขนสินค้ามาด้วย นับว่าลำบากกว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่มาก ในเวลานี้ พวกเขานั่งล้อมวงอยู่ที่หนึ่ง พลางดื่มสุรา พลางถอนหายใจ“ไม่รู้ว่าหิมะจะหยุดเมื่อใด หากสินค้าชุดนี้ของข้าไม่อาจส่งตามกำหนดเวลาได้ ก็คงไม่อาจขายได้”“นั่นน่ะสิ! เดิมทีคิดว่าแต่ละแคว้นเปิดเส้นทางการค้าขาย ก่อนสิ้นปีจะทำกำไรได้เป็นกอบเป็นกำ นึกไม่ถึงว่าส

หลังจากประตูเปิดออก คนที่ยืนอยู่ด้านนอก ก็คือเซียวอวี้จริง ๆเฟิ่งจิ่วเหยียนรีบวางมีดในมือลงทันที พร้อมก้าวเดินไปหาเขาเซียวอวี้ก็มองนางตาไม่กะพริบเช่นกัน ราวกับกลัวว่านางจะจากไปตามแผนที่กำหนด เดิมทีเขาตั้งใจจะไปที่แคว้นซีหนี่ว์โดยตรงทว่าได้รับข่าวจากองครักษ์เงา บอกว่านางกลับมาที่หนานฉีแล้ว เขาจึงรีบมาตามที่อยู่บนจดหมายโชคยังดี พายุหิมะรั้งลูกค้าที่มาพักให้อยู่ต่อ“ฮูหยิน...” ต่อหน้าคนนอก เขาไม่ควรเรียกชื่อนางโดยตรง ทว่าถึงแม้จะเปลี่ยนคำเรียก ก็ยังแฝงไว้ด้วยความรักและความคิดถึงเช่นเดิมภายในห้องนี้มีคนนอก เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงพาเขาไปที่ห้องของนาง พลางกำชับอู๋ไป๋ให้คอยเฝ้าต่อไป พร้อมให้เงินหนึ่งก้อนกับเสี่ยวเอ้อร์เมื่อรับเงินไปแล้ว เสี่ยวเอ้อร์ก็ปิดหูปิดตา ต่อสิ่งที่ตนเองได้เห็น และได้ยิน เฟิ่งจิ่วเหยียนพาเซียวอวี้เข้ามาที่ห้อง พอปิดประตู เซียวอวี้ก็โอบนางเข้ามาในอ้อมแขนเสื้อคลุมบนตัวเขา ที่ปกคอขนสัตว์เต็มไปด้วยหิมะ จนเปียกชื้นเฟิ่งจิวเหยียนผลักเขาออกไปเบา ๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เพื่อจะเช็ดให้เขา“ท่านมาได้อย่างไร? ด้านนอกหิมะตก รู้สึกไม่สบายหรือไม่?”เขามีอาการกลัว

หลังจากเซียวอวี้ครุ่นคิดอยู่นาน ก็เปิดเผยออกมาอย่างระวังคำพูดเป็นพิเศษ“หากหนานฉีสามารถพิชิตแคว้นอื่นอย่างเป่ยเยี่ยนได้ ถึงแม้เราจะไม่แตะต้องแคว้นซีหนี่ว์ เนื่องจากสาเหตุเพราะเจ้า ก็ยากจะรับประกันได้ว่าทายาทรุ่นหลังจะไม่เกิดความคิดที่จะรวมแคว้น“ข้อกำหนดของการอยู่ร่วมกัน ก็คือแคว้นซีหนี่ว์จักต้องแข็งแกร่งพอ สามารถต้านทานกับหนานฉีได้ มิเช่นนั้นก็เท่ากับเป็นการพึ่งพาหนานฉี และจะคอยหวาดระแวงราวกับนกตื่นธนูอยู่ตลอดเวลา“ภายในสิบปี หากแคว้นซีหนี่ว์ไม่อาจคว้าโอกาส สร้างความแข็งแกร่งให้ตนเอง สุดท้ายจักต้องเสียเปรียบแคว้นอื่น“คนที่ทำให้แคว้นล่มสลาย หาใช่แคว้นอื่นไม่ แต่เป็นตนเอง”เซียวอวี้เอ่ยด้วยถ้อยคำที่ละมุนละม่อมถึงแม้เขาจะรักเฟิ่งจิ่วเหยียนมากเพียงใด กระทั่งตามนางไปอยู่แคว้นซีหนี่ว์ได้ ทว่าหากถึงคราวต้องเลือกตัวเลือกหนึ่งจากสองตัวเลือก เขาก็ต้องยอมละทิ้งแคว้นซีหนี่ว์ และปกป้องหนานฉีเว้นเสียแต่ว่าแคว้นซีหนี่ว์จะแข็งแกร่ง จนทำให้หนานฉีไม่อาจผนึกรวมได้ มิเช่นนั้นแล้ว ก็ยากจะหลีกเลี่ยงหายนะนี้ได้หลังเขาพูดจบ กลัวว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนจะโกรธ จึงดูระวังตัวอย่างเห็นได้ชัด พลางจับมือของนา

ณ จางโจวปีใหม่ใกล้เข้ามา หลังผ่านพ้นภัยอันตรายและรอดชีวิตมาได้ เหล่าราษฎรยิ่งเห็นความสำคัญของชีวิตในตอนนี้มากขึ้นทุกครัวเรือนประดับประดาโคมไฟ เพื่อเตรียมต้อนรับปีใหม่ณ จวนตระกูลซ่งนายท่านซ่งกลับมาจากเมืองหลวง เฟิ่งเวยเฉียงก็เคยถามเขาว่า อาการมีบุตรยากของพี่หญิงรักษาได้หรือไม่ คำตอบที่ได้กลับเป็น---เขาไม่ได้พบฮองเฮาด้วยซ้ำวันนี้ ขณะเวยเฉียงกำลังช่วยซ่งหลีจัดเตรียมสมุนไพร ซ่งหลีก็เห็นนางจิตใจเหม่อลอย ซ่งหลีจึงปลอบโยนนาง“เวยเฉียง เจ้าอย่ากังวลไปเลย ฮองเฮาเสด็จตามฮ่องเต้ไปตรวจเยี่ยมเมืองต่าง ๆ จักต้องปลอดภัยไร้ปัญหาแน่”เฟิ่งเวยเฉียงยังคงมีสีหน้ากังวลใจ“ไม่ใช่แค่พี่หญิงเท่านั้น ระยะนี้ท่านแม่ก็เงียบหายไร้ข่าวคราว ตกลงกันว่าจะเขียนจดหมายมาหาข้า แต่กลับ...”“เจ้าคิดไปเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว ท่านแม่ยายอาจจะอยู่กับครอบครัวของพี่ชายเจ้า จนหลงลืมไปชั่วขณะ”ซ่งหลีไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงคิดมากเพียงนี้ ไม่อาจเข้าใจความวิตกกังวลของนางในหลายวันที่ผ่านมานี้เขาทำได้เพียงปลอบโยนนางเท่าที่ตนเองจะทำได้ ให้นางไม่ต้องกลัวบ่าวรับใช้ก็วิ่งเข้ามาที่โรงสมุนไพร พร้อมตะโกนเรียกอย่างรีบร้อน“นายท่า

ความปรารถนาของซ่งหลีคือการใช้ทักษะความรู้ในการรักษาผู้คนซึ่งนี่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องว่าเขาจะทำการรักษาที่ใด ทว่า การต้องออกจากหนานฉี นี่เป็นครั้งแรกเขาจึงต้องคิดให้รอบคอบทว่า เมื่อเวยเฉียงตัดสินใจจะไปแล้ว ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นเขาในฐานะสามีของเวยเฉียง แน่นอนว่าไม่อาจปล่อยให้นางไปอยู่แคว้นอื่นตามลำพังได้“ตกลง ข้าจะไปด้วย ทว่าก็ต้องบอกท่านพ่อท่านแม่ให้รู้ก่อน”เฟิ่งจิ่วเหยียนหันไปพยักหน้าให้เขา “นี่เป็นสิ่งที่แน่นอนอยู่แล้ว” หากจัดการปัญหาสำคัญนี้จบเแล้ว เฟิ่งจิ่วเหยียนก็จะสามารถจดจ่อกับเรื่องอื่นได้อย่างเช่น เรื่องของมนุษย์โอสถในเวลาเดียวกันนั้นภายในเมืองหลวง สถานที่แห่งหนึ่งในเขตชานเมืองตะวันออก มีคฤหาสน์เงียบสงบหลังหนึ่งตั้งอยู่ท้องฟ้าแดดจ้า ทว่าคฤหาสน์หลังนี้กลับเยือกเย็นและเงียบสงัด ภายในห้องหนังสือมีคนสองคน คนหนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน อีกคนยืนรายงาน“นายท่าน เมื่อครู่ได้รับรายงานว่า ทางตะวันตกเกิดปัญหา พ่อค้าที่มีหน้าที่ขนส่งมนุษย์โอสถถูกทางการจับกุมแล้ว ตอนนี้กำลังจะถูกส่งตัวไปยังเมืองหลวงเพื่อสอบสวน”ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะและซ่อนตัวอยู่ในเงามืด