All Chapters of After Divorce : Marrying My First Husband Again: Chapter 131 - Chapter 140

Dasha's Point Of View."Bibilang ako ng tatlo... Tapos tatayo ka, Ate ha?" saad sa akin ni Kael at tumango naman ako bago kumapit ng mahigpit sa kaniyang braso. "Isa... Dalawa.. Tatlo!""Arayyy!!!" malakas kong sigaw habang sinusubukang tumayo ngunit hindi pa man ako tuluyang nakakaalis sa higaan ay naramdaman ko nakaagad ang panghihina ng aking mga binti kaya mabilis akong bumagsak pabalik sa kama."Ayos lang 'yan, Ate. At least may improvements ka," pag-aalo niya sa akin dahil mukhang napansin niya ang pagkalungkot ko.Pilit akong ngumiti bago tumango. "Oo nga... Pero hindi na talaga ako makapaghintay na gumaling na dahil marami pa akong kailangang gawin."Hindi na masyadong sumasakit ang ulo ko, tanging ito na lang talagang mga tama ko sa binti ang problema kaya nahihirapan akong makalakad. Hindi ko alam kung kailan 'to gagaling, pero sana naman ay gumaling na kaagad dahil sa bawat araw na nananatili ako rito, hindi ko alam kung ano na bang nangyayari kila Benjamin, kila Dr. Naomi,

Dasha's Point Of View.Hindi ko na naramdaman pa ang hapdi ng kaunting pagtapon ng laman ng baso sa akin dahil sa sinabi ni Kuya Peter. Ibinaba ko ang tingin sa aking mga binti at ganoon na lamang ang panginginig ng aking mga kamay noong makita kong nakakatayo na ako nang maayos.Malakas akong bumuntong hininga at sinubukang ihakbang ang aking mga paa at ganoon na lamang ang pagsinghap ko noong magawa kong humakbang, noong una ay nanginginig pa ang mga binti ko ngunit nagawa ko namang maayos."N-Nakakalakad na nga ako," halos pabulong kong sabi. "Nakakalakad na ako, Kuya Peter!"Lumingon ako sa kaniya na ngayon ay mayroong malawak na ngiti sa akin. "Oo, Dasha. Nakakalakad ka na."Lumakad ako sa kaniya at bahagya siyang niyakap. "Salamat po sa tulong niyo.""Walang anuman, Dasha. Parang anak na rin kita eh."Bumitaw ako at ngumiti muli. "Pwede po ba akong lumabas? Gusto kong makalanghap ng sariwang hangin.""Aba siyempre naman, tara, tutulungan kita."Inalalayan niya pa ako habang nagl

Dasha's Point Of View. "A-Ano... Elias, ako 'to si Dasha," nanginginig ang boses na ani ko. "Hindi kita maintindihan, anong hindi mo ako maalala?" Sandaling katahimikan ang narinig ko mula sa kabilang linya pagkatapos ay namatay ang tawag, sinubukan kong tawagan pa ang number niya ngunit hindi na ito macontact pa. Nagsimula akong magpanick at lumakas ang aking pag-iyak. Anong hindi niya ako maalala? Shit. May ginawa ba sa kaniya si Selena? Tinurukan din ba siya ng AQW3? Hindi ko alam kung oo pero malakas ang kutob kong oo, boses iyon ni Elias. Hindi ako pwedeng magkamali, sa ilang taong pagmamahal ko sa kaniya, kabisadong-kabisado ko na ang boses niya. Kaya hindi ako makapaniwala noong sabihin niyang hindi niya ako kilala. Kung naturukan nga siya ng AQW3, at nasagot niya ang tawag ko, ibig sabihin lang noon ay wala siya sa mga station na pinagdalahan sa akin. Nasaan naman kaya siya? Sana naman ay pinaghahanap na siya nila Joel. Sa tagal kong nawala, hindi ko na alam kung

Dasha's Point Of View. "Dasha... Gising na, nandito na tayo sa mansyon niyo." Naririnig ko ang boses ng kung sino, dahan-dahan kong minulat ang aking mga mata at nakita ko Jazz na nakatingin sa akin. "Jazz," wika ko at dahan-dahang bumangon, napagtanto kong nasa loob kami ng isang van. "Ba't nasa van na tayo?" "Ang haba ng tulog mo, hindi na kita ginising noong nakalapag na tayo sa Maynila." "Nasaan na tayo ngayon?" Nasagot ang tanong ko noong nakarinig ako ng mga pamilya na boses. "Dasha! Apo!" Nanlaki ang mga mata ko ng marinig ang boses ni Lola, sunod kong nakita ang pagbukas ng pintuan ng van at doon ko nakita ang aking pamilya na umiiyak. Si Lola ay parang aatakihin na sa puso sa pagmamadaling pumunta rito, sa gilid naman niya ay nandoon si Papa na tahimik lang umiiyak, buhat-buhat niya ang aking anak na hindi ko alam kung naiintindihan niya ba ang nangyayari pero umiiyak din siya. Kaagad akong lumabas ng van, ramdam ko na ang mga luhang hindi ko namalayang tu

Elias's Point Of View.Fvck. Gustong-gusto ko nang umalis sa lugar na 'to. Kating-kating na akong hindi makita ang pagmumukha ni Bianca... Nakakadiri siya, ang kapal ng mukha niyang umaktong parang wala siyang ginawa sa akin.Hindi ko masikmurang isipin na sabay kaming kakain ng umaga, tanghalian at hapunan... Magpanggap na walang maalala, sa tuwing iniisip ko na para 'to kay Dasha ay nagkakaroon na ako ng ganang magpatuloy at magpanggap na walang maalala.Hindi ko alam kung naligtas na ba ni Jazz si Dasha... Hindi ko kasi pwedeng ilabas ang cellphone ko dahil may mga CCTV sa buong paligid nitong villa, tanging sa bathroom ko lang nakakausap si Jazz... At sa iisang kwarto natutulog ni Bianca kaya hindi talaga ako makahanap ng pagkakataon para ilabas ang aking cellphone.Hindi ko pa rin makalimutan iyong gabing tumawag sa akin si Dasha... Nag-aalangan nga akong sagutin ang tawag na iyon dahil una sa lahat ay unknown number tapos tulog si Bianca sa kama kaya kailangan ko pang pumunta sa