Lahat ng Kabanata ng ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Kabanata 731 - Kabanata 740

“หลังกินข้าวมื้อนี้เสร็จ เจ้าก็ไปจากที่นี่เสียเถอะ สิ่งที่ข้าควรสอนก็สอนไปหมดแล้ว เจ้าไม่มีความจำเป็นต้องพักอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว”ซางหมิงกินข้าวเสร็จอย่างรวดเร็วแล้วลุกขึ้นก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องกินข้าวเจี่ยนอันอันรู้ว่าซางหมิงยังโกรธเรื่องเมื่อเย็นวาน นางเป็นฝ่ายผิดก่อนจึงไม่ได้โกรธเพราะคำพูดของซางหมิงเพื่อชดเชยให้กับเรื่องเมื่อเย็นวาน เจี่ยนอันอันจึงรีบกินข้าวให้เสร็จแล้วไปหาซางหมิงนางมาถึงสถานที่ที่ซางหมิงทำหน้ากากก็เห็นอีกฝ่ายกำลังนั่งทำหน้ากากอยู่ที่โต๊ะเจี่ยนอันอันหยิบยาถอนพิษที่ต้มไว้ตั้งแต่เมื่อเย็นวานออกมาจากในมิติแล้ววางลงตรงหน้าซางหมิง“ผู้วิเศษซาง นี่คือยาถอนพิษที่ข้าต้มเอง ท่านดื่มยานี้ก่อนแล้วข้าค่อยไปก็ยังไม่สาย”ซางหมิงเหลือบมองยาถอนพิษสองถ้วยนั้นแล้วมองไปทางเจี่ยนอันอัน“เจ้าแน่ใจนะว่ายาสองถ้วยนี้สามารถกำจัดพิษในร่างข้าได้?”เห็นเจี่ยนอันอันพยักหน้ายิ้มๆ เขาก็ไม่พูดมาก หยิบถ้วยยาขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ทันทีหลังดื่มยาสองถ้วยนั้นจนหมด ซางหมิงก็รู้สึกว่าพิษในร่างกำลังสลายไปอย่างรวดเร็วบริเวณที่เดิมทียังเจ็บปวดอยู่บ้างก็รู้สึกโล่งสบายหาใดเปรียบ เพราะได้ดื่มยาสอง

จังหวะที่พวกเขาเพิ่งเดินออกมาจากคุกหลวง ทหารรักษาการณ์กลุ่มหนึ่งก็ลาดตระเวนผ่านมาพอดีเมื่อพวกเขาเห็นพวกฉู่จวินสิงก็ล้วนประหลาดใจ“พวกเจ้าเข้าไปทำอะไรในคุกหลวง?” ทหารรักษาการณ์ที่นำหน้ามาถามด้วยความประหลาดใจเขาเห็นว่าทหารรักษาการณ์สิบกว่าคนนี้ล้วนไม่คุ้นหน้า แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากอย่างไรเสียทหารรักษาการณ์ในวังหลวงก็มีอยู่จำนวนมาก ถึงมีคนหน้าไม่คุ้นปรากฏตัวขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกฉู่จวินสิงกล่าวเสียงขรึม “ตอนพวกข้าลาดตระเวนมาถึงที่นี่ ได้ยินเสียงร้องดังมาจากข้างในจึงเข้าไปตรวจดู”“ดีที่ข้างในมีแค่คนที่ถูกทรมานส่งเสียงร้อง แต่ไม่เจอตัวโจรร้ายที่โกนหัวฝ่าบาท”ทหารรักษาการณ์เหล่านั้นได้ยินแล้วก็พยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงเข้าใจ“ในเมื่อเป็นอย่างนั้น พวกเราก็ลาดตระเวนต่อกันเถอะ”“พวกเจ้าไปลาดตระเวนทางนั้น พวกข้าจะไปลาดตระเวนทางนี้”ฉู่จวินสิงว่าแล้วก็แยกจากทหารรักษาการณ์กลุ่มนั้นฉู่จวินสิงนำทหารเหล่านั้นตรงไปยังทางออกของวังหลวงเมื่อเจอกับทหารรักษาการณ์กลุ่มอื่นระหว่างทาง ต่างฝ่ายก็เพียงแต่พยักหน้าให้กันเล็กน้อยเท่านั้นไม่มีใครสังเกตว่าพวกเขาเป็นคนที่ปลอมตัวเป็นทหารรักษาการณ

ไม่มีใครคาดถึงว่าเรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นฝีมือของพวกเขาต่อให้ทหารเหล่านั้นฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีทางเชื่อมโยงเรื่องนี้ไปถึงพวกเขาเจี่ยนอันอันไม่สนใจว่าจะเกิดความโกลาหลขึ้นภายในเมืองจิงโจวหรือไม่ อย่างไรเสีย พวกนางก็เป็นคนที่ตายไปแล้วสำหรับฉู่ชางเหยียนคิดว่าฉู่ชางเหยียนก็คงคิดไม่ถึงเด็ดขาดว่า คนที่ลักลอบเปิดประตูเมืองหนีออกไปจะเป็นพวกนางเจี่ยนอันอันสวมแว่นตาล่องหนกับหูฟัง แอบสอดส่องทุกอย่างในวังหลวงนางดูตำหนักหลงเหอก่อนเป็นอันดับแรก เห็นว่าฉู่ชางเหยียนไม่ได้กลับไปพักผ่อนคิดว่าคงกำลังตรวจฎีกาอยู่ในห้องทรงพระอักษรกระมังเจี่ยนอันอันจึงดูในห้องทรงพระอักษรแล้วก็เห็นฉู่ชางเหยียนอยู่ที่นั่นดังคาดแต่ว่าคราวนี้ เจี่ยนกั๋วกงก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกันเจี่ยนอันอันนึกถึงฉากที่นางสบตากับเจี่ยนกั๋วกงขณะรถม้าวิ่งผ่านหน้าจวนกั๋วกงตอนแรกนางยังนึกสงสัย กลางดึกกลางดื่นแบบนี้เจี่ยนกั๋วกงไม่นอนหลับพักผ่อน นั่งรถม้าออกไปทำอะไร?ตอนนี้ในที่สุดนางก็เข้าใจเสียที เจี่ยนกั๋วกงเข้าวังไปหารือกับฉู่ชางเหยียนนี่เองในไม่ช้า คำพูดของเจี่ยนกั๋วกงก็ถ่ายทอดมาถึงหูเจี่ยนอันอันผ่านหูฟัง“ฝ่าบาท คลังสมบัติในบ้าน

เดิมถังหมิงเซวียนก็เป็นคนรูปงามอยู่แล้ว ยิ่งมาสวมใส่เสื้อชุดใหม่นี้ ก็ยิ่งเสริมความเป็นผู้ดีมีตระกูลให้เขามากขึ้น“แม่นางเหยียน ฝีมือเจ้าไม่เลวจริงๆ เสื้อผ้าชุดนี้ข้าใส่แล้วพอดีกับตัวมาก”ถังหมิงเซวียนกล่าวชมจากใจจริงเมื่อครู่อยู่ในห้อง เขาได้มองผ่านคันฉ่อง ว่าตนใส่ชุดนี้แล้วผลจะเป็นอย่างไรพูดแล้วจะหาว่าชมกันเอง ฝีมือว่าที่ภรรยาของเขาช่างยอดเยี่ยมนักเหยียนซวงก็พอใจฝีมือตนเองเช่นกัน นางจึงยิ้มให้ถังหมิงเซวียน“คุณชายถังใส่พอดีก็ย่อมจะดีมาก ข้าจะได้ไม่ต้องแก้ไขใหม่”ทั้งคู่ถามไถ่ทุกข์สุขตามมารยาทเล็กน้อย ในที่สุดถังหมิงเซวียนยังคงอดใจไม่ไหว ซักถามในสิ่งที่กังขาอยู่“แม่นางเหยียน ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า เห็นคุณชายเหยียนบอกว่า เมื่อครู่เจ้าไปส่งเสื้อให้พี่เสิ่น”“พี่เสิ่นท่านนี้คือผู้ใด และเขาเป็นอะไรกับเจ้า?”ถังหมิงเซวียนจ้องมองเหยียนซวงด้วยแววตาเป็นประกาย และหาได้ตระหนักไม่ว่า คำถามของตนมีความละลาบละล้วงเพียงใดทันใดนั้นเหยียนซวงก็มีใบหน้าเย็นชา“คุณชายถัง เรื่องที่ไม่ควรรู้โปรดอย่าได้ซักถามมากนัก ในเมื่อได้เสื้อผ้าแล้ว ก็เชิญท่านกลับไปเถิด”ถังหมิงเซวียนไม่คาดคิดว่า เหยียน

ครั้นเมื่อเห็นถังหมิงเซวียนจ้องมองนางเขม็ง จึงได้แต่กล่าวตอบ “อันอันเดินทางไกล อีกนานกว่าจะกลับมา”ถังหมิงเซวียนไม่รู้คำว่าเดินทางไกลคือหมายถึงไปที่ใด ตามหลักหากเพียงแค่เข้าเมือง ก็ไม่นับว่าเดินทางไกลมากนักเว้นเสียแต่เจี่ยนอันอันออกจากเมืองอินเป่ย แต่กลับไปที่อื่นมากกว่าแต่พอเขามาอยู่เมืองอินเป่ยจึงได้รู้ ว่าประตูเมืองถูกปิดแน่น ผู้ใดก็ห้ามเข้าออกเป็นอันขาดแล้วเจี่ยนอันอันจะออกจากเมืองอินเป่ยได้อย่างเปิดเผย ไปอยู่ที่อื่นได้อย่างไร?แต่เมื่อเห็นเหยียนซวงไม่ยอมพูดความจริง เขาจึงไม่กล้าถามมากความอีกเหตุเพราะเมื่อครู่เขาเองก็ใจร้อนเกินไป ถามในสิ่งที่ไม่ควรถาม จึงทำให้เหยียนซวงไม่พอใจนักถ้ายังไปซักไซ้ไล่เลียงจนทำให้นางโกรธอีก เห็นทีอาหารมื้อนี้เขาคงไม่ต้องกินอีกแล้วไม่นานทั้งสามคนก็กินข้าวจนอิ่ม เหยียนซวงลุกไปล้างชาม ยังได้ยินถังหมิงเซวียนกับเหยี่ยนอวี่พูดคุยอยู่ลานบ้านถังหมิงเซวียนถามเขา “โรคของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง?”เหยียนอวี่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดถังหมิงเซวียนจึงได้ถามเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ยังคงตอบตามตรง “โรคของข้าได้รับการรักษาจากแม่นางเจี่ยนจนหายดีแล้ว”“เ