All Chapters of Under His Possession: Chapter 81 - Chapter 90

Parang mas lalong lumakas ang katahimikan sa puting silid ng ospital, tanging ang ritmikong pagtunog ng mga makina ang naririnig, isang patuloy na paalala sa pagiging marupok ng buhay. Tahimik na nakahiga si Janiya, ang kanyang katawan ay parang isang marupok na sisidlan, ang kanyang buhay ay nakasabit sa isang sinulid. Ang masiglang babaeng dating nagpupuno ng silid ng tawanan at buhay ay ngayon ay tahimik na nakahiga, maputla ang kanyang mukha, at mababaw at hirap ang kanyang paghinga. Dalawang linggo na ang nakalipas mula nang mangyari ang aksidente, dalawang linggo ng nakakapanghinayang na kawalan ng katiyakan, ng pag-asa na unti-unting nauubos sa bawat lumilipas na araw. Si Mamay, ang kanyang ina, ay nakaupo sa tabi ng kama ni Janiya, mahigpit na nakahawak sa kamay ng kanyang anak, namumula ang kanyang mga mata dahil sa paulit-ulit na pagluha. Bumubulong siya ng mga kwento tungkol sa pagkabata ni Janiya, tungkol sa kanyang tawanan, sa kanyang mga pangarap, sa kanyang matatag na

Nag-aapoy ang tensyon sa hangin, parang isang nakakakuryenteng enerhiya na mabigat na nakabitin sa paligid. Ang ambulance bay, na karaniwang isang lugar ng kontroladong kaguluhan, ay naging isang digmaan, isang kumukulong kaldero ng galit at kawalan ng pag-asa. Si Ryuu, ang mukha niya ay puno ng galit, ay nakatayo ilang pulgada lang ang layo kay SV, nakakuyom ang kanyang mga kamao, at nag-aapoy ang kanyang mga mata sa isang likas na galit.“Ikaw na tanga!” sigaw niya, ang kanyang boses ay parang isang ungol. “Ikaw dapat ang nagbabantay sa kanya! Ikaw dapat ang nagpoprotekta sa kanya!”Si SV, ang mukha niya ay maputla at payat, ang kanyang mga mata ay puno ng halo-halong pagkakasala at takot, ay nanatili sa kanyang pwesto. “Hindi ko alam,” nauutal niyang sabi, halos pabulong lang. “Hindi ko nakita ang trak. Napakabilis ng pangyayari.”“Hindi 'yan dahilan!” Singhal ni Ryuu, lumapit pa siya, ang amoy ng dugo at pawis ay mabigat sa hangin. “Ikaw dapat ang nasa tabi niya! Ikaw dapat ang na

Nag-uugong ang bulungan ng antisipasyon sa loob ng korte. Nakatayo si SV sa kahon ng mga saksi, ang kanyang mukha ay maputla at payat, ang kanyang mga mata ay nagpapakita ng pagod na lampas sa pisikal na pagod sa nakalipas na mga linggo. Ginugol niya ang mga linggong iyon sa pakikipaglaban sa mga kahihinatnan ng pagkamatay ni Giulia, ang nakakapangilabot na paghahayag ng kanyang panlilinlang, at ang mabigat na pagkakasala na nakakapit sa kanya na parang isang kabaong.Nagsampa siya ng kaso laban sa mana ni Giulia, isang desperadong pagtatangka na makuha muli ang ilang kontrol, upang maprotektahan ang kanyang sarili at ang kanyang mga anak mula sa anino ng kanyang mapanlinlang na presensya. Alam niyang hindi malamang na maibabalik ni Giulia si Janiya, o mawawala ang pinsalang ginawa ni Giulia sa kanilang buhay, ngunit ito ay isang maliit na kilos ng paglaban, isang paraan upang labanan ang kadiliman na sumasakop sa kanila.Ang korte, isang sterile at walang kinikilingan na espasyo, ay

Parang nag-aapoy ang hangin, puno ng tensyon, isang nakakakuryenteng pakiramdam na mabigat sa paligid. Ang ambulance bay, na karaniwang magulo pero kontrolado, ay naging parang digmaan, isang kumukulong kaldero ng galit at lungkot. Si Ryuu, galit na galit, ay nakatayo lang ilang dangkal ang layo kay SV, nakakuyom ang mga kamao, at nag-aapoy ang mga mata. “Tanga ka!” sigaw niya, parang ungol ang boses niya. “Ikaw dapat ang nagbabantay sa kanya! Ikaw dapat ang nagpoprotekta sa kanya!”Si SV, maputla at payat, puno ng guilt at takot ang mga mata, ay hindi umatras. “Hindi ko alam,” nauutal niyang sabi, halos pabulong lang. “Hindi ko nakita ang trak. Napakabilis ng pangyayari.”“Hindi 'yan dahilan!” Singhal ni Ryuu, lumapit pa siya, amoy na amoy ang dugo at pawis sa hangin. “Ikaw dapat ang nasa tabi niya! Ikaw dapat ang nag-iingat sa kanya!”“Alam ko, alam ko,” pagmamakaawa ni SV, nakataas ang mga kamay na parang sumusuko. “Pasensya na. Pasensya na talaga.”Pero parang bato ang tainga ni

JANIYA'S P. O. VThe sterile white ceiling seemed to mock me, a stark reminder of my predicament. My body felt like a leaden weight, each breath a struggle. I was trapped, a prisoner in my own mind, watching the world go by from a distance. The weeks blurred into one another, a hazy tapestry of whispered conversations, hushed footsteps, and the constant hum of machines. I knew they were there, hovering over me, their faces etched with worry, their voices filled with hope. Strike, Ryuu, Mamay, my father, his new family, even my best friend, they all came to visit, to tell me stories.But I couldn’t respond. I couldn’t even open my eyes. I was a ghost, a silent observer in a world that seemed to be moving on without me.One day, a familiar voice, gentle and laced with concern, broke through the fog. Ryuu. He was sitting beside me, his hand resting on mine.“Janiya,” he said, his voice soft. “I know you can hear me. I know you’re in there.”He spoke of the triplets, their laughter echoi