All Chapters of ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน: Chapter 251 - Chapter 260

แต่เสิ่นซื่อเยี่ยนเป็นพี่ชายของเขา ถ้าเขารู้เรื่องนี้ ก็คงไม่ช่วยเธอหลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก จี้อี่หนิงก็ยังคิดไม่ออกว่าเป็นอย่างไร จึงตัดสินใจไม่คิดต่อ วางแผนจะหาโอกาสถามเสิ่นซื่อโดยตรงเช้าวันรุ่งขึ้น จี้อี่หนิงไปเยี่ยมเสิ่นเยี่ยนจือที่โรงพยาบาล เมื่อเปิดประตูห้องผู้ป่วยเธอเห็นภาพของฉินจืออี้นั่งอยู่ข้างเตียงกำลังป้อนซุปไก่ให้เสิ่นเยี่ยนจือเธอชะงักฝีเท้า พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ดูเหมือนฉันจะรบกวนพวกคุณนะคะ"เมื่อเห็นเธอ ดวงตาของฉินจืออี้มีประกายท้าทายวูบหนึ่ง แต่รีบวางชามในมือลงและลุกขึ้นด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน "ไม่หรอก... ในเมื่อคุณจี้มาแล้ว ฉันจะกลับก่อน แล้วค่อยมาเยี่ยมเยี่ยนจือหลังจากคุณจี้กลับไป..."จี้อี่หนิงยังไม่ทันพูดอะไร เสิ่นเยี่ยนจือก็เอ่ยขึ้น "จืออี้ออกไปก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับเธอ"ฉินจืออี้พยักหน้า "ได้ ฉันจะรออยู่หน้าประตู ถ้าคุณต้องการอะไรก็เรียกฉันนะ"ขณะที่เดินผ่านจี้อี่หนิง ฉินจืออี้พูดเสียงเบา "จี้อี่หนิง เธอสู้ฉันไม่ได้หรอก"จี้อี่หนิงยิ้มเล็กน้อย "วางใจได้ ฉันไม่เคยคิดจะสู้กับเธอเลย"ผู้ชายที่นอกใจ คงมีแค่เธอเท่านั้นที่ยังเห็นเป็นของมีค่าหลังจากฉินจ

เสิ่นซื่อกำลังประชุมอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดนั้นเขาลุกพรวดขึ้น พูดเสียงเข้ม: "ผมเข้าใจแล้ว ผมจะให้คนไปตรวจสอบทันที"ซุนสิงที่อยู่ข้างๆ รีบเดินมาข้างเขา "ประธานเสิ่น มีอะไรหรือครับ?""เลิกประชุม พรุ่งนี้ค่อยอภิปรายต่อ คุณติดต่อคนสองคนที่ผมให้คุณส่งไปคุ้มครองจี้อี่หนิงทันที จี้อี่หนิงหายตัวไปแล้ว"ซุนสิงตกใจ รีบตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์"ผมไปทันทีครับ"เสิ่นซื่อเพิ่งกลับมาที่ห้องทำงาน ซุนสิงก็เคาะประตูเข้ามาด้วยสีหน้าไม่ดี"ประธานเสิ่น คนทั้งสองคนบอกว่ารถของคุณจี้กำลังมุ่งออกนอกเมือง ผมสั่งให้พวกเขาหาทางหยุดรถแล้วครับ""อืม ส่งตำแหน่งที่แน่ชัดตอนนี้มาให้ผม""ครับ"พอส่งตำแหน่งเสร็จ โทรศัพท์ของซุนสิงก็ดังขึ้นหลังจากรับสาย คู่สนทนาพูดอะไรบางอย่างที่ไม่รู้ว่าอะไร สีหน้าของซุนสิงก็เปลี่ยนเป็นแย่มาก"ประธานเสิ่น... คนในรถ... ไม่ใช่คุณจี้..."ม่านตาของเสิ่นซื่อหดเล็กลงทันที บรรยากาศรอบตัวเขาเปลี่ยนเป็นน่ากลัวอย่างยิ่ง"คนในรถเป็นใคร?""เป็นคนขับแท็กซี่คนหนึ่ง ตอนที่คุณจี้จ่ายเงินที่ปั๊มน้ำมัน มีคนให้เงินเขาก้อนหนึ่ง ให้เขาขับรถของคุณจี้ออกไป ตอนนี้คุณจี้หายตัวไปแล้ว""ไร้ป

จี้อี่หนิงจับมือของเธอกลางอากาศ ทำให้การตบครั้งนี้ไม่สำเร็จเธอมองที่เฉินเสวี่ยหรงด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ พูดช้าๆ ทีละคำว่า: "ฉันมีพ่อแค่คนเดียว เขาเป็นเหยื่อของการวางแผนจากสามีคุณ บริษัทล้มละลาย ตอนนี้เขานอนอยู่ในโรงพยาบาลรอรับบริจาคไตคะ"เมื่อเจอกับสายตาเย็นชาของจี้อี่หนิง เฉินเสวี่ยหรงรู้สึกละอายใจชั่วขณะหนึ่งเธอสะบัดมือของจี้อี่หนิงออก พูดอย่างโกรธเกรี้ยว: "ฉันไม่เคยเห็นใครส่งพ่อสามีตัวเองเข้าคุกมาก่อน รีบไปอธิบายกับตำรวจให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้!"จี้อี่หนิงรู้มาตลอดว่าเฉินเสวี่ยหรงไม่ค่อยมีเหตุผล แต่ไม่รู้ว่าเธอจะไร้สมองขนาดนี้"คุณเฉิน คุณไม่รู้หรือว่าการลักพาตัวเป็นอาชญากรรม และเขายังวางแผนจะฆ่าฉัน ฉันได้มอบเทปบันทึกเสียงให้ตำรวจแล้ว คุณคิดว่านี่เป็นเกมเด็กเล่นหรือไง?"เฉินเสวี่ยหรงหน้าเสีย กำลังจะพูด ท่านผู้เฒ่าเสิ่นที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้นมาว่า: "กลับมา จะมาทะเลาะกันในสถานีตำรวจทำไม!"เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินเสวี่ยหรงกัดฟัน สุดท้ายก็แค่ชำเลืองมองจี้อี่หนิงอย่างโกรธแค้นก่อนกลับไปยืนหลังท่านผู้เฒ่าเสิ่นและท่านแม่เฒ่าเสิ่นท่านผู้เฒ่าเสิ่นมองจี้อี่หนิงด้วย

“ลูกชอบเธอจริง ๆ เหรอ?”เสียงของท่านผู้เฒ่าเสิ่นทรงอำนาจโดยไม่ต้องโกรธ เต็มไปด้วยความเคร่งขรึมของผู้มีอำนาจ“อืน”แววตาของท่านผู้เฒ่าเสิ่นฉายแววอำมหิต พูดเสียงเข้มว่า “งั้นลูกควรรีบตัดใจซะ มิฉะนั้นผลลัพธ์ที่ตามมาตระกูลจี้จะรับไม่ไหว”จี้อี่หนิงแจ้งตำรวจจับเสิ่นซื่อเยี่ยนเข้าคุก ซึ่งเป็นการละเมิดขีดกำจัดของเขาโดยสิ้นเชิง เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เสิ่นเยี่ยนจือเกี่ยวข้องกับเธออีกแม้แต่นิดเดียว ตระกูลเสิ่นจะไม่มีวันทนรับความอับอายนี้แววตาของเสิ่นซื่อเย็นเยียบ เงยหน้าสบตากับท่านผู้เฒ่าเสิ่นแล้วพูดทีละคำอย่างหนักแน่นว่า “พ่อ ถ้าพ่อเล่นงานตระกูลจี้ ผมก็จะเล่นงานเสิ่นซื่อกรุ๊ปครับ”เสิ่นซื่อกรุ๊ปคืออาณาจักรที่ท่านผู้เฒ่าเสิ่นได้ทุ่มเทความพยายามตลอดครึ่งชีวิตเพื่อสร้างมันขึ้นมา มันคือผลแห่งความทุ่มเทของเขา สิ่งที่เขาภาคภูมิใจที่สุด และยังเป็นการก่อตั้งเสิ่นซื่อกรุ๊ปเขามองเสิ่นซื่อด้วยสายตาโกรธจัด “ลูกจะทำให้ตระกูลเสิ่นต้องพังพินาศเพราะผู้หญิงคนเดียวจริง ๆ เหรอ?”“พ่อ ผมไม่ได้เป็นฝ่ายต่อต้านพ่อ แต่พ่อกำลังเข้ามาก้าวก่ายความรักของผม”“ถ้าลูกรักผู้หญิงที่แม่เลือกให้ ไม่ว่าจะเป็นใคร พ่อแม่ก

"อื้อ..."จี้อี่หนิงเบิกตากว้าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึงเขาบ้าไปแล้วหรือไง?!ครั้งก่อนเขาบังคับจูบเธอในห้องส่วนตัว ตอนนี้กลับกล้าทำแบบนี้ในที่สาธารณะ...ถ้ามีใครมาเห็นเข้า ไม่รู้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างเธอยกมือดันอกเขาหวังจะผลักเขาออกไป แต่ร่างของเขาแข็งแกร่งราวกับกำแพงเหล็ก ต่อให้เธอพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถขยับเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว“อาเล็ก... อื้อ... ปล่อย... ปล่อยฉัน...”เสิ่นซื่อแนบตัวแน่นกับเธอ ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยความโกรธเธอวางแผนให้เสิ่นซื่อเยี่ยนลักพาตัวเธอโดยไม่บอกเขายังพอว่า นี่ยังคิดจะตัดสัมพันธ์กับเขาอีกงั้นเหรอ?ฝันไปเถอะ!เห็นว่าเสิ่นซื่อไม่มีท่าทีจะปล่อยเธอ จี้อี่หนิงก็โกรธเช่นกัน เธอจึงกัดริมฝีปากของเขาเสิ่นซื่ออย่างแรงเสิ่นซื่อเจ็บจนต้องผละออกไป ก่อนจะแสยะยิ้มเย็นชา “เธอเป็นหมาหรือไง?”“มันไม่เกี่ยวกับคุณ! อย่าลืมนะว่า ฉันเป็นภรรยาของหลานชายของคุณ!”เห็นว่าเธอใช้สถานะมากดดันตัวเอง เสิ่นซื่อก็เลิกคิ้วขึ้น “เธอส่งพ่อของเสิ่นเยี่ยนจือเข้าคุก คิดว่าเขายังอยากเป็นสามีของเธออยู่เหรอ?”“มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณเหมือนกัน! ถ้าคุณไม่ปล่อยฉัน ฉันจะตะโกน