Lahat ng Kabanata ng ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: Kabanata 411 - Kabanata 420

เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มบาง ๆ พูดอย่างไม่ใส่ใจ "ที่ท่านพ่อพูดก็ถูก พวกเราเพียงแต่เก็บสิ่งนี้ได้จากที่ที่ท่านหญิงหมิงหยางหกล้ม จะเป็นนางขโมย หรือบุรุษที่อยู่ข้างกายนางขโมย เรื่องนี้ก็ยังไม่แน่ชัด"เยี่ยนเว่ยฉือมองไปที่ฮ่องเต้คังอู่แล้วกล่าวต่อ "แต่ว่าฝ่าบาทเพคะ ก่อนหน้านี้เยี่ยนชิงซูสองมือขึ้นผื่นแดง หลังจากนั้นท่านหญิงหมิงหยางก็ลอบพบชายอื่นในยามวิกาล ทั้งยังทำสิ่งนี้ตกไว้อีก เรื่องนี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูไม่ชอบมาพากล อีกทั้งถึงแม้หม่อมฉันจะไม่ได้ทดสอบคนจำนวนมากเท่าท่านหญิงอิ๋นตาง แต่หม่อมฉันก็พบสิ่งที่ทุกคนสนใจมากที่สุด เช่นนั้นการประลองรอบที่สามนี้ หม่อมฉันก็ควรจะเป็นผู้ชนะมิใช่หรือเพคะ?"ฮ่องเต้คังอู่พยักหน้า "ถูกต้อง เรื่องของท่านหญิงหมิงหยาง ยังต้องสืบสวนอย่างละเอียด แต่เจ้าสามารถหาคัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษรพบ เจ้าย่อมเป็นผู้ชนะ!""เดี๋ยวสิ!" หานอวี่เฟยไม่พอใจ นางขมวดคิ้วกล่าวว่า "ฝ่าบาท อย่าทรงเชื่อคำพูดของนางง่าย ๆ สิเพคะ หากว่าเป็นคัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษรจริง นางจะนำออกมาง่ายดายเช่นนี้หรือเพคะ?"เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะเยาะ "ฟังจากที่ท่านหญิงอิ๋นตางพูด หากเป็นจวนอ๋องจ่างซิ่นที่พบสิ่งนี

เสียงดัง ‘ฟู่ว’ น้ำหนึ่งอ่างถูกสาดดับไฟในกระถางอวี้ฉืออวิ๋นจิ่นและอวี้ฉืออวิ๋นจ้าว รวมถึงอ๋องจ่างซิ่นและอันกั๋วกง ต่างก็ยื่นมือไปทางแผ่นไม้ไผ่ในกระถางโดยมิได้นัดหมายทว่ามีคนผู้หนึ่ง เร็วกว่าทุกคนเมื่อทุกคนได้สติกลับคืนมาก็พบว่าสิ่งนั้นอยู่ในมือของซ่างกวนซีแล้วอวี้ฉืออวิ๋นจ้าวเห็นซ่างกวนซีแย่งแผ่นไม้ไผ่ไป ก็ขมวดคิ้วถาม "องค์รัชทายาท นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร?"ซ่างกวนซีหมายความว่าอย่างไรน่ะหรือ? เขาเพียงแค่อยากจะดูว่าสิ่งนี้ ใช่สิ่งเดียวกับที่พวกเขาปลอมแปลงเมื่อคืนหรือไม่ไม่ได้มีเจตนาจะยึดเป็นของตนเองอย่างไรก็ตาม เมื่ออวี้ฉืออวิ๋นจ้าวถามแล้ว เขาจึงตอบกลับไปว่า "ในเมื่อพิสูจน์ได้แล้วว่าสิ่งนี้เป็นของจริง เช่นนั้นก็พิสูจน์ได้ว่าชายาของข้ามิได้โกหก การประลองรอบที่สามนี้ พวกเราชนะแล้วใช่หรือไม่?"อวี้ฉืออวิ๋นจ้าวถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่แท้ซ่างกวนซีก็สนใจเรื่องนี้ ไม่ได้คิดจะแย่งชิงคัมภีร์ลับสวรรค์อวี้ฉืออวิ๋นจ้าวฝืนยิ้มออกมา "แน่นอน ฝ่าบาท โจทย์ข้อที่สามนี้เป็นกระหม่อมที่ออกโจทย์ เช่นนั้นให้กระหม่อมเป็นคนประกาศผลการประลองได้หรือไม่?"ฮ่องเต้คังอู่ไม่มีความเห็น พยักหน้าเล็กน้

ทุกคนรออยู่เกือบครึ่งชั่วยาม ท่านหญิงหมิงหยางจึงมาถึงอย่างล่าช้าเมื่อเข้ามาในตำหนักเก้ามังกร ท่านหญิงหมิงหยางยังคงมีสีหน้าสับสน เพราะขันทีที่ไปตามตัวไม่ได้แจ้งรายละเอียด ซึ่งเป็นกฎของวังดังนั้นเมื่อท่านหญิงหมิงหยางเห็นพี่ชาย สามี บุตรสาว บุตรสาวนอกสมรส และคณะทูตจากเป่ยอิ้นอยู่พร้อมหน้ากัน จึงอดรู้สึกกระวนกระวายใจไม่ได้นางก้าวเดินเข้าไปข้างหน้า "หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท"ฮ่องเต้คังอู่พยักหน้า "หมิงหยาง ลุกขึ้นพูดเถิด"ท่านหญิงหมิงหยางหันไปมองสามีของนาง ใช้สายตาถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแต่เยี่ยนหานซานกลับมีสีหน้าบึ้งตึง หลบสายตาท่านหญิงหมิงหยางดังนั้นแล้ว จึงทำให้ท่านหญิงหมิงหยางยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจฮ่องเต้คังอู่ตรัสต่อ "หมิงหยาง ข้าขอถามเจ้า คืนวันที่เจ็ดเดือนห้า เจ้าอยู่ที่ใด?"วันที่เจ็ดเดือนห้า? นั่นมิใช่วันที่นางนัดกับลู่อู๋หรอกหรือ?ท่านหญิงหมิงหยางใจเต้นแรง แต่ภายนอกกลับตอบอย่างสงบนิ่ง "ทูลฝ่าบาท พระองค์ทรงถามเรื่องนี้อย่างกะทันหัน หม่อมฉันนึกไม่ออกจริง ๆ แต่หม่อมฉันไม่ค่อยได้ออกไปที่ใด และที่พระองค์ตรัสถึงคือตอนกลางคืน หม่อมฉันต้องอยู่ที่จวนโหวแน่นอนเพคะ"เยี่ยนช

"เยี่ยนเว่ยฉือ เจ้าอย่ามาทำเป็นลึกลับ ใครจะรู้ว่าในมือเจ้าคือยาอะไรกันแน่ เกิดกินเข้าไปแล้วคนตาย เจ้าจะชดใช้ด้วยชีวิตหรือไม่?" ท่านหญิงหมิงหยางเอ่ยถามเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มแล้วตอบว่า "เรื่องนี้ข้าไม่กล้ารับปากท่าน กินของสิ่งนี้เข้าไปแล้ว หากพูดความจริง ก็จะไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้นอย่างแน่นอน แต่หากพูดโกหก ก็ไม่แน่ ถึงตอนนั้นนางตายเพราะพูดโกหก ข้ายังต้องเอาชีวิตตัวเองไปชดใช้ให้นางอีกหรือ? เช่นนั้นข้าคงเปลืองตัวไปหน่อยกระมัง?"ท่านหญิงหมิงหยางแค่นเสียง "หึ หากเจ้าไม่สามารถรับประกันได้ว่าสิ่งนี้ปลอดภัย ก็ไม่ควรให้ใครกินสุ่มสี่สุ่มห้า จะเอาชีวิตคนมาล้อเล่นได้อย่างไร!"อ๋องจ่างซิ่นรีบเสริม "ถูกแล้ว ฝ่าบาท แม้จะเป็นชีวิตของนางรับใช้ ก็ถือว่าเป็นชีวิต สุภาษิตกล่าวไว้ว่า ยาใด ๆ ล้วนมีพิษ หากกินแล้วตาย เช่นนั้นมิใช่การฆ่าคนโดยประมาทหรอกหรือ!"ฮ่องเต้คังอู่พยักหน้าเล็กน้อย ดูเหมือนจะเห็นด้วยกับคำพูดของอ๋องจ่างซิ่นเยี่ยนเว่ยฉือเห็นดังนั้นจึงเอ่ยว่า "โอ้ ท่านอ๋องช่างมีจิตใจเมตตาเสียจริง เช่นนั้นเอาเยี่ยงนี้ดีหรือไม่ ข้าจะแบ่งยาเม็ดนี้ออกเป็นสองส่วน ข้ากับนางจะกินด้วยกัน เช่นนี้ก็ไม่ต้องกังวลว่ายานี

เยี่ยนเว่ยฉือได้ยินคำพูดของซ่างกวนซีก็พยักหน้า "องค์รัชทายาทตรัสได้ถูกต้อง เช่นนั้นข้าจะเมตตา ปล่อยนางไปสักครั้งก็แล้วกัน!"เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มแย้มมองท่านหญิงหมิงหยาง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอกน้อยนั้น ทำให้ซ่างกวนซีรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องดูเหมือนนางจะไม่ยอมปล่อยท่านหญิงหมิงหยางไปง่าย ๆ เช่นนี้หรือว่านางยังมีแผนอื่นอีก?ซ่างกวนซีเฝ้าดูสถานการณ์ต่อไปในเวลานี้ เยี่ยนหานซานเหมือนคนใบ้กินบอระเพ็ด กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเขาก้มหน้าคอตก ไม่พูดอะไรสักคำส่วนท่านหญิงหมิงหยางก็ร้องไห้โวยวายราวกับหญิงบ้า"เยี่ยนหานซาน เจ้าพูดเองเถอะ ตลอดหลายปีมานี้ ข้ามีอะไรที่ไม่ดีต่อเจ้า? ข้ามีอะไรที่ไม่ดีพอ? เจ้าถึงได้อกตัญญู ใจดำ ไร้ความรู้สึกเช่นนี้ จิตใจของเจ้าจะไม่เจ็บปวดบ้างหรือ? ฮือ ๆ ๆ ๆ!""ตอนที่แต่งงานกับเจ้า เจ้าก็ปล่อยให้เมียน้อยเยวี่ยฉงหรงนั่นเหยียบย่ำข้า ตอนนี้เยวี่ยฉงหรงไม่อยู่แล้ว เจ้าก็ยังปล่อยให้บุตรสาวนอกสมรสคนนี้มาใส่ร้ายป้ายสีข้า ข้าหมิงหยางมอบความรักความจริงใจให้ไป สุดท้ายกลับสูญเปล่า! ฮือ ๆ ๆ ๆ!""ช่างเถอะ ชายชาตินักรบมักจะใจดำ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา หากใครพูดอะไร เจ้าก็