All Chapters of ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: Chapter 231 - Chapter 240

เขาไม่เชื่อว่าหลังจากเกิดเหตุลอบสังหาร ซ่างกวนซีจะปล่อยให้เยี่ยนเว่ยฉือออกไปเพียงลำพัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยามวิกาลแต่อย่างไรเสีย โอกาสก็อยู่ตรงหน้า หากปล่อยผ่านไปก็ดูไม่สมเหตุสมผลคิดไปคิดมา ลู่อู๋จึงค่อย ๆ ตามเยี่ยนเว่ยฉือไปสิ่งที่ทำให้ลู่อู๋รู้สึกแปลกใจคือ ขณะที่เขาตามเยี่ยนเว่ยฉือไป กลิ่นหอมของสตรีก็โชยมาตลอดทางลู่อู๋ปิดจมูกเบา ๆ กลัวว่ากลิ่นหอมนี้จะมีพิษแฝงเพื่อความระมัดระวัง เขาจึงกระโดดขึ้นไปบนหลังคา เฝ้าดูเยี่ยนเว่ยฉือจากที่สูงแต่เมื่อตามไป เขาก็พบว่าเยี่ยนเว่ยฉือวนเวียนอยู่แต่ในตรอกซอกซอยลู่อู๋คิดในใจว่า ‘หรือว่านางรู้ตัว พยายามจะสลัดข้าทิ้ง?’เมื่อคิดถึงตรงนี้ ลู่อู๋ก็ปฏิเสธความคิดดังกล่าว ‘เป็นไปไม่ได้ นางไม่มีวิทยายุทธ แต่ข้ามีวิทยายุทธล้ำเลิศ นางจะรู้ได้อย่างไร? เช่นนั้นการที่้นางวนเวียนอยู่เช่นนี้ มีจุดประสงค์อะไร? สลัดคนอื่นหรือ?’ลู่อู๋มองไปด้านหลังเยี่ยนเว่ยฉือ ไม่พบผู้ใดติดตามมาเห็นได้ชัดว่าเยี่ยนเว่ยฉือแอบออกจากจวนองค์รัชทายาทอย่างลับ ๆ‘นางจะทำอะไร?’ขณะที่ลู่อู๋ลังเล ไม่รู้ว่าควรจะลงมือหรือไม่ก็พบว่าเยี่ยนเว่ยฉือเดินออกจากตรอก มาถึงถนนสายหลักของเม

ดาบเก้าวงแหวนหนักถึงร้อยกว่าจิน[footnoteRef:0] คนธรรมดาไม่สามารถต้านทานได้ หนำซ้ำยังคมกริบ สามารถตัดเหล็กได้ราวกับตัดเต้าหู้ [0: หนึ่งจินหนักประมาณห้าร้อยกรัม] แต่กระบี่โหรวฉางนั้นมีความเหนียวแน่น ไม่สามารถทำลายได้ แม้แต่ดาบที่คมกริบที่สุดก็ถูกกระบี่โหรวฉางพันไว้อย่างง่ายดายในด้านอาวุธ พั่วจวินเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัดนี่คือเหตุผลที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาถูกฝูกวงกดขี่อยู่เสมอพั่วจวินเห็นว่าการต่อสู้ระยะประชิดไม่สามารถได้เปรียบ จึงได้ใช้แรงฟันลงไปที่พื้นตูม! เปรี๊ยะ!แผ่นหินบนพื้นถูกยกขึ้นอย่างง่ายดาย พุ่งไปที่ฝูกวงกระบี่อ่อนไม่สามารถต้านทานหินจำนวนมากได้ทว่าพลังดาบของฝูกวงสามารถทำลายหินทั้งหมดได้เห็นฝูกวงชักดาบ กวาดแผ่นหินที่พุ่งเข้ามาเสียงหินแตกกระจาย ทันใดนั้นแผ่นหินทั้งหมดพลันแตกละเอียด ถนนทั้งสายกลายเป็นฝุ่นตลบในขณะนั้นเอง ฝูกวงใช้โอกาสที่พั่วจวินหลบหลีกเศษหิน พุ่งตัวผ่านมือสังหารเป่ยอิ้นไปกระบี่ยาวฟันเข้าที่ลำคอ คนผู้นั้นตาเบิกโพลงไม่ทันหลับตาลงก็สิ้นใจทันทีกว่าพั่วจวินจะรู้ว่าเป้าหมายของฝูกวงไม่ใช่เขา แต่เป็นมือสังหารจากแคว้นเป่ยอิ้น ก็สายเกินไปแล้วเ

เยี่ยนเว่ยฉือเอนกายเล็กน้อย เหลียวมองบุรุษผู้หนึ่ง รอยยิ้มหวานเย้ายวนนั้นกลับซ่อนเร้นความเยือกเย็นที่ทำเอาลู่อู๋หวั่นไหว“ข้าไม่ได้บอกว่าจะสังหารเจ้าเสียหน่อย เมื่อครู่ข้าก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือว่าจะเจาะรูเจ้าให้ถึงเก้าพันเก้าร้อยแปดสิบเอ็ดรู จงวางใจเถิด ข้าเป็นหมอ เชี่ยวชาญในวิชานี้เป็นอย่างยิ่ง จะไม่ทำให้เจ้าสิ้นชีพ แต่เจ้าต้องควบคุมตนเอง อย่าได้กัดลิ้นตนเองตายไปเสียก่อน มิเช่นนั้นก็เท่ากับเจ้าฆ่าตัวตายเอง”เสียงของนางตกตะลึง นางกลับแทงธนูเข้าที่กระดูกเข่าของลู่อู๋อีกครั้งบริเวณที่นางแทงล้วนเป็นข้อต่อทั้งสิ้นแม้จะไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และถึงแม้ลู่อู๋จะมีโชคดีรอดชีวิต ก็จะส่งผลต่อการเคลื่อนไหวเสียงร้องครวญครางเหล่านั้น แม้จะไม่ได้ทำให้ชาวบ้านที่อยู่ไกลออกไปตื่นตกใจ แต่กลับดึงดูดเหล่ามือสังหารที่ลอบเร้นอยู่ในราตรีเช่นเดียวกับหมิงตาวผู้กำลังจะกลับไปยังจวนอันกั๋วกง และเช่นเดียวกับพั่วจวินผู้กำลังไล่ล่าฝูกวงพรึ่บ!บุรุษชุดดำคนหนึ่งปรากฏกายในลานบ้าน ทำเอาเยี่ยนเว่ยฉือตกใจลู่อู๋ที่ถูกมัดอยู่กับต้นไม้เมื่อเห็นบุรุษผู้นั้น ดวงตาฉายแววแห่งความหวังลู่อู๋ร้องด้ว

เยี่ยนเว่ยฉือเห็นดังนั้น รีบร้องเรียกขึ้นว่า “เจ้าอย่าไป!”ฝูกวงหยุดฝีเท้าหันกลับมามองเยี่ยนเว่ยฉือด้วยแววตาเยือกเย็น แล้วถามว่า “มีธุระใด?”“เอ่อ...”แท้จริงแล้วไม่ได้มีธุระอันใด เพียงแต่บุคคลในลานนี้ต่างก็มีเจตนาไม่ดีต่อนาง มีเพียงฝูกวงเท่านั้นที่ไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆนั่นหมายความว่าฝูกวงคือโอกาสเดียวที่นางจะรอดพ้นไปได้!และฝูกวงก็เป็นผู้ที่เก่งกาจที่สุด การเอาชนะคนเหล่านี้คงไม่ใช่เรื่องยากเยี่ยนเว่ยฉือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเผยยิ้มอ่อนหวานออกมา “เอ่อ… เจ้าสามารถพาข้าไปด้วยได้หรือไม่?”ฝูกวงกล่าวตอบเรียบเฉยว่า “เหตุใดข้าต้องพาเจ้าไป?”เยี่ยนเว่ยฉือแสดงสีหน้าลำบากใจออกมา “เอ่อ… เพราะข้าเป็นพระชายาองค์รัชทายาท!”“เกี่ยวข้องอันใดกับข้า?” ความเยือกเย็นและสงบนิ่งของฝูกวงทำให้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกกระอักกระอ่วนมีคำกล่าวว่า ผู้ไร้ความปรารถนาย่อมแข็งแกร่งบุคคลผู้ไม่ปรารถนาสิ่งใด ย่อมเป็นผู้ที่จะจัดการได้ยากที่สุดเมื่อเห็นว่าฝูกวงกำลังจะเดินจากไป เยี่ยนเว่ยฉือจึงรีบกล่าวว่า “พี่ชาย! เจ้าเป็นมือสังหารก็เพื่อแสวงหาทรัพย์สิน บัดนี้เจ้าสามารถจับตัวคนเรียกค่าไถ่ได้แล้ว!! ข้าคือพระชายาอ

ลู่อู๋เบิกตากว้าง ร้องเสียงหลงอย่างอดไม่ได้ “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ” ให้เขาไปปลุกปล้ำท่านหญิงหมิงหยาง นั่นมันน้องสาวแท้ ๆ ของอ๋องจ่างซิ่นเชียวนะ! เยี่ยนเว่ยฉือแสร้งทำสีหน้าลำบากใจ “โอ๊ะ ไม่ดีหรือ เช่นนั้นข้าเปลี่ยนเป็นเอายาแก้พิษใส่ไว้ในร่างกายบุรุษดีหรือไม่ กระตุ้นสัญชาตญาณดิบในตัวเจ้า หรือว่า... เจ้าชอบร่วมรักกับสัตว์ ช่างเป็นรสนิยมที่พิสดารยิ่งนัก”“พรืด!” คราวนี้คนที่อดหลุดขำไม่ได้คือเพี่ยจวิน เสียงหัวเราะทำให้เขาเสียสมาธิ เกือบถูกฝูกวงฉวยโอกาสโจมตีเข้าอีกครา โชคดีที่หมิงตาวช่วยเขาปัดป้องเอาไว้ได้ทัน ทั้งสองสบตากัน แววตาฉายแววหวาดหวั่น พวกเขาร่วมมือกันต่อสู้ แต่กลับยังคงได้รับบาดเจ็บ ไม่อาจทำอันใดฝูกวงได้เลยแม้แต่น้อย คนผู้นี้ช่างลึกล้ำเกินคาดเดา! ลู่อู๋ทำหน้าละห้อย วิงวอนขอชีวิต “ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว ข้าสำนึกผิดแล้วจริง ๆ ขอพระชายาองค์รัชทายาทเมตตาไว้ชีวิตด้วย ขอโปรดเมตตาด้วยเถิด! เจ้าจะให้ข้าทำอันใดก็ยอม”เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มน้อย ๆ “โธ่ ข้าผู้นี้มีข้อเสียอย่างหนึ่งคือใจอ่อน เจ้าเป็นบุรุษฃร่างกายกำยำ แถมยังเป็นถึงมือสังหารอันดับสี่แห่งบัญชีอู๋ซิน เห็นเจ้าร้องไห้เช่นนี้ ข้าก