All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 851 - Chapter 860

ครานี้ ในที่สุดใบหน้าของโจวผิงอันก็ปรากฏสีหน้าที่เคร่งเครียดเขาไม่ได้ให้คำตอบในทันที แต่ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่พักใหญ่หลี่เฉินเองก็ไม่ได้เร่งรีบหากต้องการให้ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาทำงานและทำงานให้ดี ย่อมต้องมีความอดทนบ้างและที่สำคัญ งานนี้มิใช่เรื่องง่าย พูดได้โดยไม่เกรงใจว่า ไม่เพียงแค่ตำหนักบูรพาที่นอกจากโจวผิงอันแล้วไม่มีใครทำได้ แม้แต่หลี่เฉินเอง หากไปลงพื้นที่ก็ยังอาจจะไม่รอดทำไมไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยศักดินาหรือยุคปัจจุบัน ราชสำนักถึงไม่ชอบส่งขุนนางจากเมืองหลวงไปประจำการในท้องถิ่นโดยไม่มีที่มาที่ไป?เพราะในทุกพื้นที่ย่อมมีระบบทางการเมืองของตนเองเมื่อขุนนางจากเมืองหลวงถูกส่งลงไปในพื้นที่ ข้าหลวงท้องถิ่นก็มักจะรวมตัวกันต่อต้าน เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของตนหากทุกคนในพื้นที่นั้นร่วมงานกันมานาน ย่อมรู้ตื้นลึกหนาบางกันดี และมีผลประโยชน์เชื่อมโยงกัน ทำให้เจรจาตกลงกันได้ง่ายแต่ถ้ามีคนจากเมืองหลวงเข้ามาแทนที่ ก็เหมือนเป็นการทำลายสมดุลเดิม ไม่มีใครชอบแน่นอนยิ่งไปกว่านั้น ภารกิจที่หลี่เฉินมอบให้โจวผิงอัน คือการควบคุมหนานเหอ และยังมีกรอบเวลาที่สั้นมากแม้หลี่เฉินจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ

คำพูดของสวีฉังชิงทำให้สวีจวินโหลวชะงักไป เขารีบถามว่า “ท่านลุง นี่มันเพราะเหตุใดกัน?”สวีฉังชิงมองหลานชาย ก่อนจะถอนหายใจและกล่าวว่า “ตอนนี้ความขัดแย้งระหว่างสำนักราชเลขากับตำหนักบูรพานั้นแทบจะเปิดเผยกันอย่างชัดเจนแล้ว หากข้าคาดไม่ผิดอีกไม่นาน ราชสำนักจะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่”“การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ จะต้องมีเพียงผู้ชนะคนเดียว เจ้าคิดว่าในช่วงเวลานี้ที่เจ้าเข้ามาเกี่ยวข้อง จะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี?”สวีจวินโหลวได้ยินเช่นนั้นก็รีบตอบว่า “ข้าเรียนหนักมาตลอดสิบกว่าปี ก็เพื่อสวมหมวกขุนนางให้ได้ตามความฝัน สร้างคุณประโยชน์แก่แผ่นดิน จะให้ข้าถอยหนีเพราะเรื่องแย่งชิงอำนาจได้อย่างไร? อีกอย่าง ข้าไม่ไปยุ่งเรื่องเหล่านั้น ขอเพียงทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด คนเล็กๆ อย่างข้าคงไม่มีใครมาหาเรื่องแน่นอนใช่หรือไม่?”สวีฉังชิงจ้องหลานชายพลางดุว่า “ช่างไร้เดียงสาเสียจริง!”“สถานการณ์ในราชสำนักเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว การสอบคราวนี้ เนื่องจากองค์รัชทายาทเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่ต้น มันจึงถูกประทับตราของตำหนักบูรพาไปโดยปริยาย”“การต่อสู้ทางการเมืองก็คือการต่อสู้ระหว่างกลุ่ม เมื่อเป็นเช่นนี้ ย่อมต้อง

หลี่เฉินสั่งวั่นเจียวเจียวนำจานลิ้นจี่มาให้ จากนั้นก็เอนตัวพิงเก้าอี้ อ้าปากกินลิ้นจี่ที่วั่นเจียวเจียวปอกแล้วส่งมาที่ปากอย่างสบายใจ ขณะพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ว่ามา มีเรื่องอะไร”กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินมองลิ้นจี่ที่มีเนื้อใสราวกับหยกอย่างตาเป็นประกาย... คนแคว้นจินไม่เคยลิ้มลองผลไม้เขตร้อนจากแดนใต้เช่นนี้มาก่อนแม้กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินจะทำงานอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปี แต่ลิ้นจี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่แค่มีเงินก็จะได้กิน เพราะมันต้องถูกส่งมาจากแดนใต้ก่อนจะเสียสภาพ และต่อให้มีเงินมากเพียงใดก็ใช่ว่าจะได้ลิ้มลองง่ายๆเขากลืนน้ำลายลงคออย่างอดไม่ได้ ก่อนจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ แล้วจึงกล่าวขึ้นว่า “แคว้นจินของเรากับต้าฉินต่างก็เป็นเหยื่อที่ถูกแคว้นเหลียวคุกคามเช่นกัน หวังว่าองค์รัชทายาทแห่งต้าฉินจะทราบดีว่า แคว้นเหลียวเปรียบดั่งหมาป่าที่เต็มไปด้วยความโลภ ไม่อาจร่วมทางด้วยได้”หลี่เฉินฟังโดยไร้สีหน้าใดๆ ก่อนจะค่อยๆ บ้วนเม็ดลิ้นจี่ลงบนฝ่ามือนุ่มนวลของวั่นเจียวเจียว จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนนี้แคว้นเหลียวยื่นข้อเสนอผลประโยชน์ก้อนโตเพื่อให้เรายอมร่วมมือกับพวกเขา ข้าถามเพียงว่าแคว้นจินอย

“เพราะฉะนั้น ตอนนี้แคว้นเหลียวจึงใช้เยี่ยนอวิ๋นสิบหกหัวเมืองเป็นเงื่อนไข พูดว่าจะคืนให้ต้าฉิน พวกคนแคว้นเหลียวมีลูกชายก็ไม่มีทางมีดอกเบญจมาศหรอก พวกเขาไม่มีวันรักษาสัญญาจริงๆ หรอก”กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินพูดเร็วขึ้นเรื่อยๆ และสีหน้าก็เต็มไปด้วยความร้อนรนในที่สุด เขาถึงกับกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดราวกับปวดใจว่า “องค์รัชทายาท ท่านอย่าได้หลงผิด!”“ถึงตอนนั้น ถ้าพวกเขาไม่คืนเยี่ยนอวิ๋นสิบหกหัวเมือง ต้าฉินยังจะต้องเผชิญกับสงครามในพื้นที่สำคัญ แล้วท่านจะตอบประชาชนและบรรพชนของต้าฉินอย่างไร?”กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินที่เป็นคนแคว้นจินโดยแท้ และมีหน้าที่ด้านการข่าวสาร บัดนี้กลับพูดถึงการปกป้องประชาชนและบรรพชนของต้าฉินได้อย่างจริงจัง แสดงให้เห็นว่าเขาร้อนใจถึงขีดสุดแล้วหลี่เฉินแทบจะหลุดหัวเราะออกมาในใจแต่การแสดงนี้ยังคงต้องดำเนินต่อไปเขาแสดงท่าทีไม่พอใจเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า “เจ้าที่เป็นคนแคว้นจิน ทำไมพูดเหมือนพวกขุนนางต้าฉินไม่มีผิด”เมื่อได้ยินเช่นนั้น กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างสว่างวาบขึ้นในใจสถานการณ์ในตอนนี้ คงเป็นเพราะองค์รัชทายาทแห่งต้าฉินถูกความทะเยอทะยานและชื่อเสี

คนทั้งสามยังดูเหมือนจะไม่พ้นจากความปลาบปลื้มที่ได้พบเจอเรื่องราวดีๆ ในชีวิต แต่ละคนล้วนมีท่าทางสดชื่นราวกับว่าชีวิตกำลังอยู่ในช่วงที่ดีที่สุดหลี่เฉินที่เพิ่งว่างจากภาระงานราชการ เมื่อเห็นคนทั้งสามที่เปรียบเหมือนต้นหอมเขียวสดใหม่ ก็พลันอารมณ์ดีขึ้นเช่นกัน“ไม่เลว”หลี่เฉินพยักหน้า “ลุกขึ้นพูดเถอะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งสามคนก็ลุกขึ้นอย่างว่าง่ายพวกเขาต่างรู้ดีว่าความสำเร็จที่ได้รับมานั้นไม่ได้เป็นเพียงผลจากความสามารถส่วนตัว คนที่สามารถไปสอบคัดเลือกได้ ก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้วเพียงแต่พวกเขาบังเอิญตอบโจทย์ข้อสอบที่องค์รัชทายาทตั้งไว้ได้ตรงใจ หากเป็นข้อสอบเชิงนโยบายตามแบบแผนเก่า พวกเขาอาจไม่มีข้อได้เปรียบถึงเพียงนี้แต่นี่คือความจริง และโลกนี้ไม่มีคำว่า ถ้าหาก“พวกเจ้าทั้งสามเป็นผู้สอบได้อันดับหนึ่งถึงสามในการสอบจอหงวน ข้าคาดหวังในตัวพวกเจ้าเป็นอย่างมาก วันนี้จึงเรียกมาพบเพื่อพูดคุยบางเรื่อง และจะทำการประกาศแต่งตั้งให้เป็นทางการ”หลี่เฉินพูดจบ ก็กวักมือห้ามไม่ให้พวกเขาก้มคำนับ แล้วกล่าวต่อว่า “ฟู่หมิ่นชิง”ในฐานะจอหงวนคนใหม่ ฟู่หมิ่นชิงย่อมถูกเรียกเป็นคนแรก เขาก้าวออกมาข้างหน้า