All Chapters of Unofficially Yours: Chapter 121 - Chapter 130

Relax na relax syang nakaupo sa ilalim ng puno nang nakataas pa ang mga paa nang lumapit si Santiago at pabulagsak na naupo sa tabi nya. “Eyb, inumin mo raw,” inabot nito sa kanya ang soy milk na pinabibigay ni Joaquín. “Dyusku, ‘eto na naman,” nangingiwing anas nya nang tanggapin nya ito. “Salamat, mamaya ko na lang ‘to iinumin… Lamig, ‘no? Plano na namin kanina ni Helena na maligo sa poso kaso malamig, iba ang hangin dito sa inyo. Kahit tirik ang araw nanunuot sa buto ang lamig,” nagpasinghot-singhot sya nang para syang masisipon habang niyayakap ang sarili. “Wala ka kasing sweatshirt. Amihan ngayon, natural na malamig,” hinubad ni Santiago ang suot nitong jacket at ikinumot iyon sa kanya. “Syempre naman, pangako ko ‘to sa ‘yo eh. Magbi-beach pa nga tayo, ‘di ba? Kaso malamig nga. ‘Di kaya ng powers,” ngiti nya rito na kunwang nangangatog sa lamig na nararamdaman na niyakap nang mahigpit ang jacket na pinahiram nito. “I'm so happy na nakasama ka sa kanila. Na-miss ko 'yang

“‘Lika, Helena, ligo tayo,” pilit ang ngiting yakag nya sa asawa ni Iñigo nang madaanan nya ito papunta sa poso. Kung kanina’y lamig na lamig sya, ngayon naman ay sumisilab ang pakiramdam nya sa nararamdamang emosyon sa pag-uusap nila ni Santiago pati na rin ang kawalan ng emosyon ni Joaquín nang ipaalala nito sa kanya ang kanilang sampung milyong pisong agreement at ang kanyang dapat na gawin. Natatangahan sya sa kanyang sarili dahil nawaglit sa kanyang isipan ang tungkol sa agreement. Buong akala nya ay okay na sila ni Joaquín nang kagyat nitong ihinto ang trapik sa kahabaan ng bypass road para siilin sya ng halik. Noong mga sandaling iyon nadama nya ang sinseridad nito, ang pagmamahal at koneksyon nila sa isa’t isa. Isa lang pala iyong malaking biro—totoong pinag-trip-an nga lang pala ni Joaquín ang kanyang damdamin.Itinutok nya ang puting timba sa labasan ng tubig saka marahas na bumomba nang bumomba. “Ate, ako na’ng magtitikwas para sa ‘yo. Baka mapano ‘yang dinadala mo. Mab

“I hope you know this beforehand, Joaquín. Since kanina ka pa nonchalant,” Rafael mutters with a concerned look on his face. “I just want everything to be over,” he sighs. Ipinagsalikop nya ang kanyang mga braso at sumandal sa kanyang kotse. He squints as he looks up at the bright sky and adjusts his Ray-ban. Pinagmasdan syang maigi ng kanyang kapatid na tila hinahanap sa kanya ang inaasahan nitong violent reaction nya sa intimacy na nangyayari sa pagitan ni Santiago at Abby sa poso. May ilang beses na nga naman nyang ginirian si Rafael dahil lang sa pakikipag-usap nito kay Abby, kaya hindi nya maiaalis ang pagtataka nito sa kawalan nya ng reaksyon ukol dito. “Inaantok ako, Rafael, maiidlip muna ako. Gisingin mo ‘ko kapag tapos na sila.” Binuksan nya ang pinto ng kanyang Volvo, tilts the driver’s seat and relaxes into it. Ipinikit nya ang kanyang mga mata pero pakiwari nya ay nakikita pa rin nya ang nakakapanindig-balahibong imahe nina Santiago at Abby na magkayapos at naghahalika

He waited for another response from Santiago to defend himself pero wala nang itong ibang nasabi. He feels so frustrated. Kulang, kulang para sa kanya ang reaksyon nito para mabura ang namumuong espekulasyon sa isip nya. “Kung nagpapasalamat nga kayo’y walang anuman. Pero hindi ko matatanggap ‘yang pera ninyo. Umalis na kayo at marami pa akong gagawin sa likod. Nakakaabala na kayo sa akin. Dalhin ninyo ‘yang mga pera ninyo, kundi gagawin ko lang ‘yang pamparikit sa kahoy. Umalis ka na, Santiago, sundin mo ang mga kuya mo. H’wag na h’wag na kayong makabalik pang muli rito sa bahay ko kundi sa mga sikmura ninyo na matatarak ang itak na ito,” matigas at tuluy-tuloy na wika ni Aurora saka tumuloy lumabas sa likurang pinto ng dirty kitchen. Nagkaroon ng saglit na katahimikan nang mapatda silang lahat sa mahabang litanya ni Aurora, ni isa sa kanila ay walang nakasagot sa mga tinuran nito. Kahit si Rafael at ang kanyang pagiging diplomat ay hindi nakaakma sa mga salitang ibinato sa kanila n

“Oops! Ayoko talagang gumigitna sa inyong dalawa; Joaquín, ida-drive ko na ang coche mo,” ani Santiago sa kanya na akma nang hahakbang pababa ng sasakyan.“No! Conduce mi coche, Santiago. Déjame dormir! (No! Drive my car, Santiago. Let me sleep!)” pagalit na wika ni Rafael saka gumapang palipat sa passenger’s seat.Narinig nya ang pag-ingit ni Abby saka humigit ng malalim na hinga. “Tara na, mahal ko," anas nito sabay baba ng sasakyan. “What’s happening?” namemeywang na tanong ni Iñigo nang silipin sila nito. Minasdan ni Iñigo si Abby na niyayakap ang sarili habang naglalakad patungo sa Volvo. “Pagod at puyat,” si Santiago ang sumagot, pagkuway nagkibit ng balikat. “Mamá called. She’s looking for us, I said we’re halfway so we need to get there fast. Kung walang aberyang katulad nito we could get there by dinner… Lahat tayo pagod at puyat kaya nga kailangan nating bilisan para makapagpahinga na tayo. Kung trip na trip ninyong mag-away, just wait til we get home saka kayo magpatayan