Semua Bab The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Bab 271 - Bab 280

“Tell me, bakit ayaw mong magpakasal sa akin?” Matigas na tanong ko sa aking nobya. Masama ang loob ko. Parang gusto ko ng isipin na wala talagang balak si Alesha na makasal sa akin. Noong una pa lang ay batid ko na umiiwas siya kapag kasal ang pinag-uusapan.Halos hindi na nga mabilang sa mga daliri ko kung ilang beses ko na siyang inalok ng kasal. Kahit civil wedding lang sana kung ayaw talaga niya ng engrandeng kasal. Wala namang problema sa akin, basta ang mahalaga ay tuluyan na siyang maging akin. Nababahala kasi ako na baka mawala pa siya sa akin kung hindi kami maikakasal.Nakakatawa mang isipin pero siya dapat ang pagpupursige na maikasal kami dahil buntis n s’ya. Pero baligtad, dahil ako pa itong nagmumukhang desperado sa aming dalawa.Hindi ba naisip ni Alesha ang kinabukasan ng aming mga anak? Dapat maikasal kami bago niya maisilang ang mga bata. Kambal na babae ang kanyang ipinagbubuntis at sabik na akong masilayan ang mukha ng aking mga prinsesa.“Sweetheart, pwede ba na

“Kulang na lang ay mapunit ang mga labi ko dahil sa lapad ng ngiti ko. Marunong na kasing tumawa ang aking mga anak. Ang nakakatuwā pa ay malaman na ang kanilang mga braso at hita. Pati ang mga pisngi nila ay nakakagigil na dahil mas lalo pa itong tumambok.They are such cute and adorable babies. Kamukha ko ang aming mga anak ngunit ang kanilang mga mata katulad ng sa kanilang ama. “Look, Sweetheart, nakikipaglaro na sa akin ang mga anak natin.” Natawa ako dahil sa reaksyon ni Heidi, para kasi itong bata na binigyan ng isang malaking regalo—bahagya pa nga siyang kinikilig. Nangibabaw ang tawa nito sa buong silid ng sumimangot ang mukha ni baby Amihan—ang panganay sa kambal. Mas lalong natuwa pa ang kanilang ama ng umarko ang kilay nito, marahil ay nagseselos ito dahil lagi na lang si baby Aera ang nilalaro ng kanyang ama. Humiga ako sa tabi ni baby Amihan at nanggigigil na hinalikan ko ang matambok niyang pisngi. Tumawa pa ito ng sinadya kong patunugin ang halik. Natatawa na ini

“Hindi ko na alam kung ilang baldeng luha na yata ang iniyak ko. Pakiramdam ko ay tila dumating na ang kamatayan ko. Sobrang bigat ng dibdib ko habang naka tanglaw sa aking mga anak.Dumating na kasi ang kinatatakutan ko. Kailangan ko ng harapin ang lahat. Kung makasarili lang ako ay pwede naman akong manatili na lang dito sa Mansion at hayaan ang grupo ni Anselmo sa kung ano ang gusto nilang gawin. Pero, hindi pwede, hindi ko pwedeng hayaan na lang na mamatay ang pamilya ng kaibigan ko. Namumugto na ang aking mga mata ng lingunin ko ang maliit na orasan na nakapatong sa side table. Six o’clock na ng hapon at siguradong parating na ang asawa ko. Dinampot ko ang handle ng intercom upang tawagan ang mga Yaya ng aking mga anak. Minuto lang ang lumipas ay dumating kaagad ang mga ito. “Pakidala na sa kanilang silid ang mga anak ko.” Malumanay kong utos. Tahimik na sumunod ang mga Yaya. Maingat na binuhat nila ang aking mga anak, nakasunod ang tingin habang naglalakad ang mga ito pal

Nasasabik na bumaba ng sasakyan si Heidi. Pagdating niya sa loob ng bahay ay parang sasabog na ang kanyang puso sa kasiyahan ng makita ang kanyang dalawang Prinsesa. Dagling napawi ang pagod na kanyang nararamdaman ng ngumiti ang kambal habang ang asul nilang mga mata ay nakatingin sa kanya. Magiliw na kinuha niya ito sa kanilang mga Yaya na pawang mga naka face mask, saka buong pagmamahal na hinagkan ang mga ito sa noo—bahagya pa niya itong isinasayaw-sayaw. “Where is Alesha?” Tanong niya sa mga kasambahay nila ng hindi tumitingin sa mga ito. “Nasa kwarto, Sir.” Sagot ng isa sa kanila. Karga sa mga bisig ang kanyang mga anak na pumanhik ng hagdan. Panay ang samyo niya sa ulo ng kanyang mga anak. Mabilis na binuksan ng katulong ang pinto ng silid upang makapasok ang mag-ama. Nagtaka pa ang lahat ng wala silang datnan na tao sa loob ng silid. Naisip na lang ni Heidi na marahil ay nasa loob ng banyo ang kanyang asawa. “Did my Princesses miss me? Hm? Those blue eyes, so cute…” ma

“Cómo pudieron vender sus acciones a otros sin que yo me enterara?” (How did this happened!? Paano nyo nagawang ibenta sa iba ang inyong mga shares ng hindi ko man lang nalalaman?” Galit na tanong ni Gen. Anselmo sa kanyang dalawang kaibigan na siyang mismong kahati niya sa negosyo. Nagkaroon sila ng agarang meeting ng malaman niya ang pagkakabenta ng halos nasa 75% shares ng ahensya. Napakabilis ng mga pangyayari na halos hindi na niya namalayan. Para sa kanya ay hindi dumaan sa maayos na proseso ang lahat, dahil isang oras lang ginanap ang nangyaring bentahan. Ni hindi man lang siya kinunsulta ng kanyang mga kaibigan. “Mira, compadre, sabes que ya estamos viejos y no hay nadie que herede este negocio de mi familia. Esa es la razón por la que acepté lo que el inversionista quería y vendí mis acciones.” (Look, kumpadre, alam mo naman na matanda na kami at wala rin namang magmamana ng negosyong ito mula sa pamilya ko. Dahilan kung bakit pumayag na rin ako sa gustong mangyari ng