Lahat ng Kabanata ng Twisted affection : Kabanata 81 - Kabanata 90

"Z-zachary Aden Contreras?" I repeated his name. Hindi ako makapaniwala sa nalaman ko. I never thought that they were triplets. I noticed that my lips were parted, and I realized that they had been open for a while due to my shock. It was as if I couldn't believe what I had just heard. I blinked, trying to shake off my surprise and overwhelming emotions. Gumalaw siya at tumayo siya ng ilang pulgada mula sa akin. His presence was like a magnet, drawing my attention towards him. Nakaupo lang ako sa gilid ng higaan habang ang mga paa ko ay nasa ibaba at nakatapak sa malambot na carpet. Pinagmamasdan ko siya. Hindi na ako nahiyang titigan siya mula sa detalye ng kaniyang mukha hanggang sa bumaba ang aking tingin sa kanyang katawan. Suot niya ang isang mahigpit na dirty white na shirt, na tila isang tela na sumusukat sa kanyang maskuladong katawan. Pinaresan niya ito ng isang maong na pantalon, na nagbibigay sa kanya ng isang casual pero astig na itsura. Zairon has naturally messy bla

We headed to my parents house dahil nandoon ang mga anak ko. Zairon told me that they cried nonstop especially Calia dahil alam niya kung bakit naging ganoon ang sitwasyon namin. I smiled at the thought that my daughter is safe and I don't need to worry anymore. When I went inside, lahat sila ay agad akong sinalubong. The twins are also crying at halos napaubo nalang dahil sa kakaiyak. They ask me kung saan ako nagpunta pero sinabi ko na lang Zairon na huwag nalang sabihin lalo na at kapatid naman niya ang kumuha sa akin at baka iba ang iisipin nila. They don't know anything. Buhat-buhat ko si Cole habang nakaupo ako sa couch. Si Zairon naman ay nasa gilid ko lang nakaupo at mukhang agad naging close sila ni Calia dahil siya ang unang nilapitan nito at sa lap ito natulog. Even Zairon closed his eyes, he didn't let go of Calia’s little hand. I smiled. “Matulog ka muna, Zairon. Gigisingin nalang kita mamaya kapag dinner na,” Hinawi ko ang buhok ni Calia na ngayon ay nakatulog na s

After a few hours, we finally arrived but I couldn't proceed with my tasks immediately and went straight to the person who assigned us. Kailangan ko ring malaman kung saan ako ngayon dahil biglaan pa naman ang absent ko. The doctor told me, "I know about your situation, Valencia. It's okay, so you don't need to make up for the day you missed in your OJT." He said this calmly from behind his desk. He was wearing glasses and looked at me over them. I was surprised. "Really po?" I wasn't sure what they used as a reason for my absence, but it didn't matter anymore because it was more important that I didn't have to make up for the day. I didn't want to fall behind either. He nodded and said, "Yes." His face looked serious but kind. "Thank you, doctor. I appreciate your understanding," sagot ko. Kanina pa pala ako tense dahil baka masisira ang evaluation nila sa akin. Kailangan ko pa man din iyon. "Not a problem, Valencia. Just make sure to catch up on what you missed," the doctor

Warning: R-18 I lightly touched him on the chest. My fingers feeling his shirt and gave him a smile. "You should check it, Doc. It might be important." He just frowned in reply, his eyebrows coming together. He started walking towards the door and his footsteps sounded in the quiet room. I got down from the table I was sitting on and my feet softly hitting the cool floor. I fixed my clothes and made sure they were neat. Suddenly, a voice came from the other side of the door. "What is it? I told you to not bother us!" His voice sounded annoyed. Sinilip ko kung sino ang nasa labas at si Megan pala iyon. Nagulat nalang ako nang binatukan siya nito. "Mamaya na kayo gumawa ng baby! Oh, ito," sabay bigay niya nang padabog sa dibdib ni Zairon. "Iyan ang ibang detalye ng pasyente mo. Puntahan mo siya kapag duty mo na." Ngumiti ako nang nagkatinginan kami ni Megan. Ngumiti rin siya sa akin at tumalikod na. "Hinay-hinay lang kayo dahil hindi ko pa nakilala ang kambal." huling habilin niy

Sa sandali kong pagpapahinga, agad akong nakatulog. Ang pagod ko at antok ay nagdala sa akin sa kahimbingan. Nagising ako ng bandang alas-syete na rin ng gabi. Narinig ko ang mga boses ng dalawang babae mula sa labas ng kwarto. Marahil ay tapos na ang duty nila ngayong araw. Dahan-dahan akong bumangon mula sa higaan, ang mga mata ko ay unti-unting nag-aadjust sa dilim dahil hindi ko binuksan ang ilaw sa kwarto ko kanina bago ako makatulog. Nagbihis ako ng simpleng damit - isang maluwag na t-shirt at maong na pantalon. Tiningnan ko ang sarili sa salamin at inayos ko ang buhok ko at siniguradong maayos ang itsura ko bago ako lumabas ng kwarto. Nang maabot ko ang pinto, hinawakan ko ang door knob at dahan-dahang binuksan ito. Ang ingay ng pinto sa pagbukas ay agad na nagpa-tingin sa akin ng dalawang babae. Naka uniporme pa silang dalawa habang nasa mesa nakaupo sa upuan at kumakain ng prutas. "Kumusta ang assistant ng isang CEO?" nanunuksong saad ni Jazz. Nakalumbabang nakatin