All Chapters of สตรีขี่ม้าออกศึก: Chapter 1321 - Chapter 1330

เสิ่นว่านจือจ้องมองพวกเขาอย่างละเอียด มีสองคนที่รูปร่างไม่สูง แต่กลับดูแข็งแรงและทรงพลังเป็นพิเศษ แขนของพวกเขาดูหนาและมีกล้ามเนื้อชัดเจน แม้กระทั่งเส้นเอ็นบริเวณคอก็ปูดขึ้นเล็กน้อยส่วนอีกสามคนที่เหลือนั้น รูปร่างค่อนข้างสูงกว่า แม้เสียงหายใจจะไม่ได้เผยความผิดปกติ แต่เมื่อมองลงไปยังรองเท้าของพวกเขา กลับสะอาดหมดจดจนไร้รอยฝุ่น บ่งบอกได้ว่า ฝึกฝนวิชาภายในจนถึงขั้นสูงผู้ที่ฝึกวิชาภายในได้ลึกซึ้ง ย่อมสามารถควบคุมลมหายใจได้ตามใจ ทั้งลึกหรือตื้น ดูจากลักษณะแล้ววิชาของพวกเขาไม่น้อยหน้าเสิ่นว่านจือเอ่ยถาม "มีวรยุทธ์หรือไม่?"พวกเขาต่างส่ายหน้า สีหน้าแสดงออกถึงความซื่อสัตย์สุจริต "ไม่มี"เสิ่นว่านจือสังเกตอีกครั้ง ก่อนจู่ๆ ก็ใช้หมัดฟาดไปยังชายร่างเตี้ยชายเตี้ยดวงตาฉายแสงวาบ แต่ก็รีบหลับตา แสดงท่าทางหวาดกลัวเสิ่นว่านจือดึงหมัดกลับ จากแววตาวูบหนึ่งของเขาก็สามารถบ่งบอกถึงสัญชาตญาณของผู้ฝึกยุทธ์ แต่เขาควบคุมตัวเองได้ดี ไม่ยกมือขึ้นมาป้องกันกลับกัน หากเป็นคนที่ไม่ฝึกยุทธ์ หากมีคนจู่โจมใบหน้า แม้ไม่มีความสามารถจะป้องกัน ก็ยังคงมีปฏิกิริยายกมือโดยสัญชาตญาณ แต่เขากลับไม่มีเสิ่นว่านจือหัวเ

จักรพรรดิ์ซูชิงและผลการสืบสวนของผิงหวูจูงตรงกันว่า หนิงจวิ้นอ๋องไม่เคยออกจากเขตปกครองของเขาเลย เกือบทุกวันเขาจะพาภรรยาและลูกไปชมการแสดงและฟังเพลงในหนิงโจวมีสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าและผู้ยากไร้อยู่หลายแห่ง ซึ่งหนิงจวิ้นอ๋องเป็นผู้ก่อตั้งขึ้นเอง เขามักจะแวะไปเยี่ยมชมหลังจากฟังเพลงเสร็จแต่ผิงหวูจูงได้ค้นพบเรื่องหนึ่ง ซึ่งจักรพรรดิ์ซูชิงไม่ได้สืบทราบมาก่อนนั่นคือ หนิงจวิ้นอ๋องเคยมีบุญคุณช่วยชีวิตหัวหน้าตระกูลเสิ่นย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดถึงแปดปีก่อน ตอนนั้นหัวหน้าตระกูลเสิ่นยังไม่ได้เป็นหัวหน้าตระกูล เขาถูกซุ่มโจมตีระหว่างเดินทางไปตรวจสอบพื้นที่ปศุสัตว์พอดี และหนิงจวิ้นอ๋องซึ่งผ่านมาพร้อมคนติดตามได้ช่วยชีวิตเขาไว้เพราะหนิงจวิ้นอ๋องเป็นคนเก็บตัว และไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับตระกูลเสิ่น เขาจึงกำชับหัวหน้าตระกูลเสิ่นไม่ให้แพร่งพราย และบอกว่าไม่ต้องตอบแทนบุญคุณ เพราะสำหรับเขา การช่วยเหลือครั้งนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อยเพราะในตอนนั้นคนที่ถูกซุ่มโจมตีเกือบทั้งหมดตายหมด มีเพียงหัวหน้าตระกูลเสิ่นและองครักษ์สนิทอย่างโม่ซานที่รอดชีวิตมาได้ ผิงหวูจูงก็เคยช่วยโม่ซานในตอนที่เขาถูกปล้นระหว่างขนส่งสินค้า

เมื่อกลับถึงจวนอ๋อง เสิ่นชิงเหอปลอบโยนนางที่ยังหงุดหงิด "การส่งสนมฮุ่ยไทเฟยกับรุ่ยเอ๋อร์เข้าวังไม่ใช่เรื่องดีหรอกหรือ? อย่างน้อย หากกบฏบุกเข้ามาจริงๆ การป้องกันในวังหลวงแน่นหนาที่สุด ถือว่าปลอดภัยกว่าอยู่ที่โรงเรียนหรือในจวน"ซ่งซีซีดื่มน้ำเย็นหนึ่งเหยือกอย่างรวดเร็ว ใจของนางยิ่งรู้สึกเย็นชา "ข้ารู้ ข้าถึงตกลง แต่การตกลงก็คือการตกลง เรื่องโมโหก็ต้องโมโห เขาไม่ได้ทำเพื่อปกป้องรุ่ยเอ๋อร์และสนมฮุ่ยไทเฟย แต่เขาต้องการจับพวกเขาเป็นตัวประกัน เขารู้ว่าเมื่อเสด็จแม่และรุ่ยเอ๋อร์อยู่ในวัง ข้าจะยอมตายเพื่อปกป้องวังหลวง""ถ้ากบฏบุกเข้ามาในเมืองหลวง สิ่งแรกที่พวกเขาจะทำคือโจมตีจวนอ๋อง จับตัวคนที่มีประโยชน์ทั้งหมด เพื่อควบคุมตาของข้าและท่านอ๋อง"ซ่งซีซีไม่ได้ไม่เข้าใจ เพียงแค่รู้สึกว่าการกระทำของฮ่องเต้ทำให้คนขัดใจ อีกทั้ง หากสนมฮุ่ยไทเฟยกับรุ่ยเอ๋อร์ไม่ได้อยู่ในวัง นางก็สามารถหาที่ปลอดภัยให้พวกเขาได้เขาพูดถึงการปกป้องแผ่นดินอยู่เสมอ แต่ในสายตาเขา แผ่นดินคือของเขาเอง เขาให้เราทุ่มเทชีวิต แต่ยังจับครอบครัวเราเป็นตัวประกัน ทำอะไรก็ต้องสงสัยว่าเรามีเจตนาแอบแฝงน่ารำคาญเหลือเกินเสิ่นชิงเหอลูบศี

ทั้งเมืองถูกสั่งห้ามออกนอกบ้านในเวลากลางคืน ทหารรักษาการณ์และค่ายลาดตระเวนสลับกันลาดตระเวน ขณะที่กรมปกครองจิงเจาหลิ่งก็ส่งหัวหน้ามือปราบออกมาช่วยที่ประตูเมือง ซ่งซีซีจัดคนเพิ่มอีกชั้นเพื่อทำการตรวจสอบอย่างเข้มงวด โดยคัดกรองผู้ที่มีพิรุธเพราะหวังเจิงเป็นที่ขัดตาฮ่องเต้ ทหารรักษาพระราชวังจึงถูกมอบหมายให้จางฉีเหวินดูแลชั่วคราว ส่วนลู่หย่าชินที่เป็นองครักษ์ประจำตัวฮ่องเต้ ก็ยังสามารถเชื่อมโยงข่าวกับหวังเจิงได้หลูหง ฉีฟาง และสายลับจากค่ายชีซื่อถูกโยกย้ายไปเข้าร่วมองครักษ์ซวนเท่ในตำแหน่งแม่ทัพ เพื่อประจำการในเมืองหลวง จักรพรรดิ์ซูชิงต้องการทำให้เมืองหลวงแข็งแกร่งเหมือนป้อมเหล็กฮ่องเต้รู้ดีว่าคนเหล่านี้มีความสามารถ แต่ก่อนหน้านี้ยังไม่กล้าใช้งานจริงจัง บัดนี้เมื่อถึงจุดสำคัญ จึงเรียกคนที่มีตำแหน่งแต่ไม่มีหน้าที่จริงมาทำงานทั้งหมดที่น่าแปลกคือ นอกจากความผิดปกติในจวนอ๋องฮุยแล้ว เมืองหลวงกลับไม่มีการเคลื่อนไหวลับๆ ใดๆส่วนเสิ่นว่านจือที่กำลังสืบหาว่าอาหารที่ครัวจวนอ๋องฮุยปรุงสำหรับคนกว่าร้อยคนส่งไปที่ไหน นางก็ยังหาไม่พบหมั่นโถวเฝ้าอยู่หน้าครัว สังเกตอาหารที่ถูกส่งออกไปวันละสามมื้อ ซ

เสิ่นว่านจือฟุบหน้าลงบนโต๊ะของซ่งซีซี "จดหมายฉบับนี้เจ้าไม่ได้อ่านไปหลายรอบแล้วหรือ? ยังอ่านอีกหรือ? เสียดายขนาดนั้นเลย?"ซ่งซีซีตอบ "ก่อนเขาจะออกเดินทาง เขาพูดถึงหนิงจวิ้นอ๋อง แต่ข้าคิดว่าเขาคงยังไม่เข้าใจบางจุด เขาเป็นคนที่ยิ่งสถานการณ์ตึงเครียด สมองยิ่งแล่น ข้าคิดว่าเร็วๆ นี้เขาอาจคิดอะไรออกและให้คำใบ้แก่ข้า""ทำไมต้องให้คำใบ้? เขาเขียนลงในจดหมายตรงๆ ไม่ได้หรือ?" เสิ่นว่านจือถามซ่งซีซีตอบ "จดหมายฉบับนี้ถูกส่งไปที่ฮ่องเต้ก่อน แล้วจึงถูกส่งต่อมาที่ข้า หากเป็นแค่การคาดเดาหรือวิเคราะห์ของเขาเอง เขาจะไม่เขียนลงในจดหมาย จดหมายนี้ ฮ่องเต้ได้เปิดอ่านแล้ว"เสิ่นว่านจือทำหน้ารังเกียจ "ยังแอบอ่านจดหมายของคนอื่นอีกหรือ? แย่จริงๆ แต่ว่า ทำไมเขาไม่ส่งตรงมาที่เจ้าล่ะ?""เพราะการส่งผ่านทางเร่งด่วนมันรวดเร็วกว่ามาก" ซ่งซีซีตอบ "และหากส่งจดหมายแยกต่างหาก แต่โดนสกัดไว้กลางทาง ข้อความในจดหมายที่เป็นเพียงการคาดเดาอาจถูกตีความว่าเป็นการกล่าวหาและถูกเมื่อพูดจบ นางมองทั้งสามคน "พวกเจ้าค้นพบอะไรหรือไม่?"เสิ่นว่านจือเล่าคร่าวๆ รวมถึงการวิเคราะห์ว่าอ๋องฮุยจงใจให้พวกเขาได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในคืนน