LOGINShare
บทที่ 1326
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1327
เรื่องที่สนมฮุ่ยไทเฟยและรุ่ยเอ๋อร์เข้าวัง ซ่งซีซีไม่กล้าเขียนจดหมายบอกเซี่ยหลูโม่ เพราะเกรงว่าจะกระทบต่ออารมณ์ของเขานางกลับได้รับจดหมายจากเซี่ยหลูโม่ ซึ่งถูกส่งมาพร้อมกับข่าวดีจากชัยชนะในศึกครั้งที่สอง จักรพรรดิ์ซูชิงถึงกับเรียกนางเข้าเฝ้าเพื่อส่งมอบจดหมายบ้านให้กับนางด้วยตัวเองซ่งซีซีรู้ดีว่า ศิษย์น้องจงใจนำจดหมายจากบ้านส่งไปถึงมือฝ่าบาท เพื่อแสดงให้เห็นว่าสามีภรรยาคู่นี้ไม่มีเรื่องใดที่ไม่อาจเปิดเผยให้ใครรู้ได้เลยแม้จะเป็นเพียงการแสดงออกภายนอก แต่เห็นได้ชัดว่าจักรพรรดิ์ซูชิงพอพระทัย คราวนี้พระองค์มิได้แย้มพระสรวลแบบเสแสร้งเช่นครั้งก่อน หากแต่ตรัสกับนางด้วยน้ำเสียงจริงใจว่า “อย่าได้กังวลกับศึกที่แดนใต้มากนัก ชัยชนะใกล้จะเป็นของเราแล้ว”หลังจากทูลลาจากการเข้าเฝ้า ซ่งซีซีไปยังตำหนักฉือหนิงเพื่อถวายความเคารพต่อไทเฮา และถือโอกาสเยี่ยมสนมฮุ่ยไทเฟยกับรุ่ยเอ๋อร์แต่ซ่งซีซีไม่ได้พบรุ่ยเอ๋อร์และเฉินเสี่ยวเหนียน เพราะพวกเขากำลังเรียนหนังสือในฐานะเพื่อนเรียนขององค์ชายใหญ่นอกจากนี้ อาจารย์ขององค์ชายใหญ่ก็ถูกเปลี่ยนให้เป็นท่านหยานไท่ฟู่มาสอนด้วยตนเองเมื่อก่อนจักรพรรดิ์ซูชิงเคยเสนอไปแล้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1328
ทั้งเมืองถูกสั่งห้ามออกนอกบ้านในเวลากลางคืน ทหารรักษาการณ์และค่ายลาดตระเวนสลับกันลาดตระเวน ขณะที่กรมปกครองจิงเจาหลิ่งก็ส่งหัวหน้ามือปราบออกมาช่วยที่ประตูเมือง ซ่งซีซีจัดคนเพิ่มอีกชั้นเพื่อทำการตรวจสอบอย่างเข้มงวด โดยคัดกรองผู้ที่มีพิรุธเพราะหวังเจิงเป็นที่ขัดตาฮ่องเต้ ทหารรักษาพระราชวังจึงถูกมอบหมายให้จางฉีเหวินดูแลชั่วคราว ส่วนลู่หย่าชินที่เป็นองครักษ์ประจำตัวฮ่องเต้ ก็ยังสามารถเชื่อมโยงข่าวกับหวังเจิงได้หลูหง ฉีฟาง และสายลับจากค่ายชีซื่อถูกโยกย้ายไปเข้าร่วมองครักษ์ซวนเท่ในตำแหน่งแม่ทัพ เพื่อประจำการในเมืองหลวง จักรพรรดิ์ซูชิงต้องการทำให้เมืองหลวงแข็งแกร่งเหมือนป้อมเหล็กฮ่องเต้รู้ดีว่าคนเหล่านี้มีความสามารถ แต่ก่อนหน้านี้ยังไม่กล้าใช้งานจริงจัง บัดนี้เมื่อถึงจุดสำคัญ จึงเรียกคนที่มีตำแหน่งแต่ไม่มีหน้าที่จริงมาทำงานทั้งหมดที่น่าแปลกคือ นอกจากความผิดปกติในจวนอ๋องฮุยแล้ว เมืองหลวงกลับไม่มีการเคลื่อนไหวลับๆ ใดๆส่วนเสิ่นว่านจือที่กำลังสืบหาว่าอาหารที่ครัวจวนอ๋องฮุยปรุงสำหรับคนกว่าร้อยคนส่งไปที่ไหน นางก็ยังหาไม่พบหมั่นโถวเฝ้าอยู่หน้าครัว สังเกตอาหารที่ถูกส่งออกไปวันละสามมื้อ ซ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1329
แปลกที่ ความเคลื่อนไหวในยามค่ำคืนที่เคยมีติดต่อกันกลับหายไปเสียเฉยๆ เสิ่นว่านจื่อและพวกออกไปสืบดู พบว่าทั้งจวนอ๋องฮุยเงียบสงัดราวกับเป็นป่าลึกในยามราตรี ไม่มีแม้แต่ทหารลาดตระเวนให้เห็น ข้ารับใช้ในจวนต่างก็พักผ่อนกันตั้งแต่หัวค่ำแล้วทุกคนรู้สึกแปลกๆ ว่าจวนอ๋องฮุยต้องมีปัญหาอะไรบางอย่าง คล้ายว่ามีผ้าบางๆ คลุมบางสิ่งไว้ ถ้าเปิดออกได้ก็คงเห็นความจริง แต่ปัญหาคือผ้าผืนนั้นอยู่ตรงไหนกันแน่เหมือนใกล้ แต่ก็เหมือนอยู่ไกลจนจับต้นชนปลายไม่ถูกแต่อ๋องฮุยยังคงใช้ชีวิตแบบกินดื่มทุกวัน บางครั้งก็ออกไปข้างนอกพร้อมกับเสิ่นว่านจือและพวก กินข้าว ดื่มชา ฟังดนตรี ชมการแสดง และดื่มเหล้าเล็กน้อยก่อนกลับจวนในช่วงพระอาทิตย์ตกชีวิตของเขาช่างสบาย ไม่ว่าวิกฤติในหรือภัยจากนอกไม่กระทบกระเทือนเลยเขายังชอบโอ้อวดกับลุงกวนผู้จัดการจวนและลุงสิบสาม "ชีวิตข้าสบายกว่าฮ่องเต้เสียอีก"ลุงกวนยิ้มบางๆ และพยักหน้าเห็นด้วย "ท่านอ๋องพูดถูกแล้ว"เสิ่นว่านจือรู้สึกว่าอยู่ในจวนอ๋องฮุยมาหลายวัน แต่ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย มีแต่ตามอ๋องฮุยกินดีอยู่ดี จนนางอ้วนขึ้นสองกิโล งานสำคัญก็ทำไม่ได้ รู้สึกว่าเสียเวลาเปล่าอีกทั้ง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1330
เสิ่นว่านจือฟุบหน้าลงบนโต๊ะของซ่งซีซี "จดหมายฉบับนี้เจ้าไม่ได้อ่านไปหลายรอบแล้วหรือ? ยังอ่านอีกหรือ? เสียดายขนาดนั้นเลย?"ซ่งซีซีตอบ "ก่อนเขาจะออกเดินทาง เขาพูดถึงหนิงจวิ้นอ๋อง แต่ข้าคิดว่าเขาคงยังไม่เข้าใจบางจุด เขาเป็นคนที่ยิ่งสถานการณ์ตึงเครียด สมองยิ่งแล่น ข้าคิดว่าเร็วๆ นี้เขาอาจคิดอะไรออกและให้คำใบ้แก่ข้า""ทำไมต้องให้คำใบ้? เขาเขียนลงในจดหมายตรงๆ ไม่ได้หรือ?" เสิ่นว่านจือถามซ่งซีซีตอบ "จดหมายฉบับนี้ถูกส่งไปที่ฮ่องเต้ก่อน แล้วจึงถูกส่งต่อมาที่ข้า หากเป็นแค่การคาดเดาหรือวิเคราะห์ของเขาเอง เขาจะไม่เขียนลงในจดหมาย จดหมายนี้ ฮ่องเต้ได้เปิดอ่านแล้ว"เสิ่นว่านจือทำหน้ารังเกียจ "ยังแอบอ่านจดหมายของคนอื่นอีกหรือ? แย่จริงๆ แต่ว่า ทำไมเขาไม่ส่งตรงมาที่เจ้าล่ะ?""เพราะการส่งผ่านทางเร่งด่วนมันรวดเร็วกว่ามาก" ซ่งซีซีตอบ "และหากส่งจดหมายแยกต่างหาก แต่โดนสกัดไว้กลางทาง ข้อความในจดหมายที่เป็นเพียงการคาดเดาอาจถูกตีความว่าเป็นการกล่าวหาและถูกเมื่อพูดจบ นางมองทั้งสามคน "พวกเจ้าค้นพบอะไรหรือไม่?"เสิ่นว่านจือเล่าคร่าวๆ รวมถึงการวิเคราะห์ว่าอ๋องฮุยจงใจให้พวกเขาได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในคืนน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1331
เมื่อซ่งซีซีถามถึงการก่อสร้างแม่น้ำและการสร้างเขื่อนป้องกันน้ำท่วมในตอนนี้ โหวเซวียนผิงก็หยิบแผนผังออกมาอธิบายทีละจุด"ตอนนี้โครงการค่อนข้างใหญ่ แต่เดิมต้องการสร้างมานานแล้ว เพียงแต่ช่วงนั้นกำลังทำสงคราม เงินในคลังไม่เพียงพอ จึงทำได้เพียงขุดลอกตะกอนในแม่น้ำทุกปี แต่ตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว เราเริ่มสร้างอ่างเก็บน้ำที่เหมินป้ากั้ว และขุดแม่น้ำแยกสายใหม่ แม่น้ำในเมืองหลวงก็กำลังก่อสร้างเขื่อนป้องกันน้ำท่วมและขุดลอกตะกอน คาดว่าปลายปีนี้จะเสร็จส่วนใหญ่"ซ่งซีซีฟังแล้วก็รู้ว่าโครงการใหญ่มาก จึงถามว่า "แล้วงานสร้างอ่างเก็บน้ำ สร้างเขื่อน และขุดลอกแม่น้ำนั้นใช้คนแบบไหนบ้าง?"โหวเซวียนผิงคิดว่านางกังวลเรื่องเงินในคลังหลวงที่ใช้ไปมากเกินไปจนกระทบกับสงคราม จึงตอบว่า "ส่วนหนึ่งเป็นแรงงานบังคับ อีกส่วนเป็นคนงานที่จ้างมา รวมทั้งหมดราวสองหมื่นคน ค่าอาหารในแต่ละวันก็ใช้งบไม่น้อย จึงลดค่าจ้างสำหรับแรงงาน แต่โชคดีที่มีแรงงานบังคับกว่าหมื่นคนที่ต้องการเพียงอาหาร ไม่ต้องจ่ายค่าจ้าง"ซ่งซีซีถามว่า "แล้วผู้ดูแลโครงการแม่น้ำนี้คือใต้เท้าท่านใด?""จินชางหมิง แห่งกรมการชลประทาน" โหวเซวียนผิงตอบ"เขามาจากที่ใ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1332
ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับจินชางหมิงถูกส่งมาถึงมืออาจารย์หยูจินชางหมิง เป็นชาวเยี่ยนโจว อายุ 47 ปี สอบได้ตำแหน่งซิ่วไฉตอนอายุ 13 ปี และจวี่เหรินตอนอายุ 18 ปี ในตอนนั้นเขาได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะในเยี่ยนโจวแต่หลังสอบจวี่เหรินได้ เขาถูกชะลอไม่ให้เดินทางไปสอบในเมืองหลวงเพราะมารดาป่วย เขาจึงหางานทำในสำนักอำเภอที่เยี่ยนโจว และได้ตำแหน่งเลขานุการเส้นทางการเลื่อนตำแหน่งของเขาไม่มีปัญหาใดๆ ทั้งเยี่ยนโจวและกรมโยธาธิการต่างให้คะแนนว่าเขาเป็นคนมีวิสัยทัศน์และลงมือทำจริงในการประเมินผลสามปีครั้งของกรมการปกครอง เขาได้คะแนนดีเยี่ยมว่ากันว่าการเป็นหัวหน้ากรมแม่น้ำเพียงอย่างเดียวเป็นการฝังพรสวรรค์ของเขา บ้างก็ว่าเขาไม่มีสายสัมพันธ์ที่ดี มิฉะนั้นเขาคงได้รับการเลื่อนตำแหน่งไปเป็นรองเสนาบดีกรมโยธาธิการแล้วแคว้นต้าซางมีข้าราชการแบบเขาอยู่มากมาย ตำแหน่งไม่สูงนัก แต่ทำงานทุกอย่างราบรื่น ไม่มีความทะเยอทะยานมาก และทำงานเงียบๆ อย่างมีประสิทธิภาพเขาไม่ได้โดดเด่น ไม่มีเรื่องให้พูดถึง มีภรรยาหลวงหนึ่งคน ภรรยาน้อยหนึ่งคน ลูกชายหนึ่งคน ลูกสาวหนึ่งคน และคนรับใช้สามคน บ้านที่เขาอยู่เดิมเป็นบ้านเช่า เพิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1333
อาจารย์ฉีมอบหมายให้ซ่งซีซีตามหาบุคคลหนึ่งชื่อชิวเหมิงบรรพบุรุษของตระกูลชิวเคยร่วมรบสร้างแคว้นกับจักรพรรดิ์ผู้ก่อตั้งราชวงศ์ และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นขุนนางตลอดกาลในฐานติ้งปังโหว แต่ต่อมาชิวเหมิงกลับล่วงเกินจักรพรรดิ์องค์ก่อน และถูกลดตำแหน่งลงเป็นผิงอันป๋อเขาจึงย้ายออกจากเมืองหลวงไปปลีกวิเวกที่แถบเจียงหนาน และดูเหมือนว่าคนในเมืองหลวงที่จำเขาได้คงเหลือน้อยเต็มที"เขาไม่เคยแต่งงานเลยตลอดชีวิต และห้างชิวเจียก็เป็นของเขา"ซ่งซีซีประหลาดใจ "เขาคือเจ้าของเบื้องหลังของห้างชิวเจียอย่างนั้นหรือ?"ห้างชิวเจียในแถบเจียงหนานถือเป็นกิจการใหญ่โต แม้ทรัพย์สินจะไม่เทียบเท่าตระกูลเสิ่น แต่ครอบคลุมหลากหลายอุตสาหกรรมและมีเครือข่ายความสัมพันธ์กว้างขวางในแคว้นซางมีคนแซ่ชิวอยู่ไม่น้อย ประกอบกับชิวเหมิงที่ซ่อนตัวและไม่พบปะใครเลย ทำให้ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะเป็นเจ้าของห้างชิวเจียแต่ห้างชิวเจียมีอายุเกินร้อยปี เป็นป้ายเก่าแก่ ก่อนที่ชิวเหมิงจะออกจากเมืองหลวง ก็ไม่เคยมีข่าวว่าครอบครัวเขาทำธุรกิจหงเซียวรีบอธิบาย "เดิมทีห้างชิวเจียไม่ได้เป็นของชิวเหมิง แต่ภายหลังเมื่อเขาไปถึงเจียงหนาน ห้างชิวเจียประส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1334
อย่างไรเสีย หัวข้อสนทนานี้เป็นเรื่องที่พูดยาก เสนาบดีมู่จึงดื่มชาสองสามอึกก่อนจะกล่าวว่า "ความจริงเรื่องนี้ข้าเองก็ไม่แน่ใจ ในตอนนั้นมีการประกาศว่าชิวเหมิงกระทำการหมิ่นพระเกียรติ จักรพรรดิ์องค์ก่อนทรงกริ้วและปลดเขาออกจากตำแหน่ง ก่อนจะพระราชทานยศเจวี๋ยให้แทน มีข่าวลือเล็กๆ น้อยๆ หลุดออกมาจากในวังว่าเขาและอาจารย์ฉีมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือบางอย่าง เมื่อจักรพรรดิ์องค์ก่อนทรงทราบ ก็ไม่อาจยอมรับเรื่องนี้ได้ ด้วยความโกรธจึงตรัสคำดูหมิ่นเขาอย่างรุนแรง รวมถึงการลดตำแหน่ง ทำให้ชิวเหมิงรู้สึกหมดกำลังใจจนตัดสินใจออกจากเมืองหลวงไป"สำหรับเหตุผลนี้ ซ่งซีซีเคยคาดเดาไว้บ้าง แต่คิดว่าในฐานะคนที่ทำงานใกล้ชิดราชวงศ์ ไม่น่าจะกล้าแสดงความคิดหรือความรู้สึกเช่นนั้นออกมา อีกทั้งนางก็รู้จักอุปนิสัยของจักรพรรดิ์องค์ก่อนดี จึงยิ่งไม่น่าจะไม่ระมัดระวังตัวและหากการลดตำแหน่งเกิดจากเรื่องนี้ ก็ดูเหมือนจะเป็นการทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่แต่จากที่ได้ฟัง บางทีชิวเหมิงอาจมองจักรพรรดิ์องค์ก่อนเป็นเพื่อนจริงๆ จึงไม่ได้ปิดบังตัวเองมากนัก หรืออาจเพราะเรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ทำให้จักรพรรดิ์องค์ก่อนทรงไม
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1597
ข้ามาอยู่ชายแดนเฉิงหลิงได้หนึ่งเดือนแล้ว ก็กำลังครุ่นคิดว่าจะทำสิ่งใดดีในนามแล้ว ข้าคือภรรยาของจ้านเป่ยว่าง ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากลับมีน้อยนัก เขามักพำนักอยู่ในค่ายทหาร มีเพียงบางครั้งที่กลับมามองข้าสองสามตาด้วยเหตุนี้ ข้าจึงมีเวลาว่างมากมาย พอจะทำกิจการเล็กๆ ได้ชายแดนเฉิงหลิงนั้นต่างจากที่ข้าคาดไว้เล็กน้อย เดิมทีข้าคิดว่าดินแดนชายขอบย่อมแร้นแค้น ขาดแคลนสิ่งของ แต่เหนือความคาดหมาย ที่นี่แทบจะมีทุกอย่างขาย ยกเว้นเพียงเครื่องประดับล้ำค่าและผ้าไหมชั้นดีจากแคว้นสู่เท่านั้นสิ่งเหล่านี้ก็หาใช่ว่าไม่มีไม่ เพียงแต่ว่าหลังจากพ่อค้าเดินทางนำมาถึงแล้ว ก็มักเก็บไว้รอส่งไปขายแก่พวกขุนนางมั่งคั่งในซีจิงชาวบ้านที่ชายแดนเฉิงหลิงซื้อเครื่องประดับเพียงเพื่อความสวยงาม ไม่ได้ใส่ใจว่าล้ำค่าหรือไม่ข้ากำลังตรองว่าจะค้าขายสิ่งใดดี เพียงแต่ไม่ว่าคิดจะค้าขายอะไร สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือต้องซื้อร้านก่อนมิใช่หรือ?ดังนั้น ข้าจึงพาบ่าวชายและสาวใช้เดินไปตามตรอกซอกซอย ค้นหาร้านค้าที่เหมาะสมการมาครั้งนี้ พี่สะใภ้ใหญ่ให้เงินติดตัวข้ามาด้วย พี่สะใภ้รองกับว่านจือก็ให้มาบ้าง รวมกับเงินที่ข้าเก็บไว้เอง ที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1596
นายท่านป๋ออันถูกหวังเยว่จางเหน็บแนมอยู่ไม่น้อย ท้ายที่สุดก็ยอมปล่อยเส้าหมิ่นออกมา ให้เส้าหมิ่นไปขอความเห็นใจ ถึงได้ช่วยชีวิตคุณชายเส้าเอาไว้เรื่องราวคลี่คลาย พวกเขาก็กล่าวขอบคุณหวังเยว่จางอย่างสุดซึ้ง แม้จะรู้ว่าถูกจงใจบีบไว้ แต่จะทำเช่นไรได้เล่า ใครใช้ให้บุตรชายของตนประพฤติผิด ไร้คุณธรรม ถูกจับได้คาหนังคาเขาเล่า?เส้าหมิ่นรู้ว่ามารดาของตนเคยกลั่นแกล้งเสี่ยวอวี่ เขาจึงอดทนไว้ก่อน รอจนแต่งงานแล้วจึงกล่าวขอแยกเรือนทันทีเขามิได้ทะเลาะกับทางบ้าน เพราะราชสำนักแคว้นซางสอบคุณธรรมข้าราชการเป็นสำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณธรรมแห่งความกตัญญู หากมีตราบาปว่าอกตัญญู วันหน้าอย่าหวังจะยืนหยัดในวงราชการเหตุผลที่เขาขอแยกเรือนก็สมเหตุสมผล กล่าวว่าสำคัญต่ออนาคต การสอบใกล้เข้ามาแล้ว คนในเรือนมากเกินไปย่อมรบกวนสมาธิ หากแยกเรือนไปจะได้เตรียมสอบอย่างสงบเพราะเขาเป็นบุตรที่กตัญญูมาโดยตลอด อีกทั้งฮูหยินเส้าเพิ่งก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมา รู้ดีว่าเบื้องหลังของหวังจืออวี่มั่นคงนัก จึงมิได้ขัดขวางมากนัก อนุญาตให้พวกเขาแยกเรือนไปเรื่องนี้ถูกจัดการอย่างเงียบเชียบ มิได้ก่อผลกระทบอันใด ไม่มีผู้ใดเอ่ยคำซุบซิบนินทาเด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1595
ตอนนี้เองที่ข้าพึ่งเข้าใจเจตนาของซีซี เส้าฮูหยินนำคนไปก่อเรื่องถึงตระกูลหวังจนเสียหน้า เช่นนั้นก็ต้องไปขอขมาถึงที่นั่นด้วย และใช้เรื่องที่เส้าซื่อจื่อประพฤติตัวต่ำทรามมาจับจุดอ่อนตระกูลเส้า ต่อจากนี้ ต่อให้จืออวี่แต่งเข้ามา พวกเขาก็จะไม่กล้ารังแกอีกทั้งมีคนหนุนหลัง ทั้งมีเรื่องให้ถือไพ่เหนือกว่าแต่วันนี้ข้ามาเพื่อระบายความโกรธ เป้าหมายก็เส้าฮูหยิน ข้าย่อมไม่ยอมจากไปง่ายๆข้ารอจนปี้หมิงกับคนของเขาออกไปหมด จึงกล่าวกับเส้าฮูหยินว่า “เมื่อครู่ได้ยินท่านพูดว่าจวนป๋อเจวี๋ยของพวกท่านเป็นตระกูลขุนนางผู้ดีฟังแล้วช่างน่าขัน ตระกูลขุนนางผู้ดีที่ไหนจะทำเรื่องล่อลวงภรรยาน้อย บุกบ้านผู้อื่นอาละวาดไร้เหตุผล? วันนี้ข้าตั้งใจจะฉีกหน้าตระกูลเส้าให้ขาดเป็นชิ้นๆ อยู่แล้ว แต่เพราะเห็นว่าเส้าหมิ่นรักเสี่ยวอวี่ด้วยใจจริง ข้าจึงไม่อยากทำให้เรื่องเลวร้ายจนเด็กทั้งสองต้องอับอาย แต่เรื่องที่เสี่ยวอวี่ถูกกดขี่ ข้าไม่อาจปล่อยผ่านได้ เด็กคนนี้ข้าเสิ่นว่านจือเลี้ยงดูมาเองกับมือ จะยอมให้ใครรังแกไม่ได้ เจ้าอาศัยว่าตัวเองเป็นจวนป๋อเจวี๋ย ก็เลยกล้ารังแกตระกูลหวังที่ไร้บรรดาศักดิ์ ตอนเจ้ารังแกผู้อื่นก็อย่ามาโทษคนอื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1594
ดูสีหน้าของคนตระกูลเส้าหลังจากข้าพูดจบแต่ละคำ…แต่ละคนเหมือนถูกสาปกลายเป็นท่อนไม้ ยืนนิ่งไม่ไหวติง ก็รู้แล้วว่าเหล่าขุนนางใหญ่โตในเมืองหลวงล้วนไม่ให้ตระกูลเส้าเข้าสมาคมด้วย แม้แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำข้าฉวยจังหวะที่เส้าฮูหยินยังตกตะลึง กล่าวเย็นชาต่อว่า “ใครไม่รู้ว่านายท่านสามบ้านข้ารักเสี่ยวอวี่ที่สุด? นางถูกทำให้เจ็บช้ำน้ำใจถึงเพียงนี้ นายท่านสามของข้าก็เสียใจแทบคลั่ง ข้าต้องพูดทั้งปลอบทั้งเตือน จึงห้ามเขาไว้ได้ ไม่เช่นนั้น วันนี้เขาคงไปฟ้องไทเฮาไปแล้ว ในเมื่อข้ามาแล้ว เช่นนั้นใครเป็นคนลงมือ ก็ออกมายอมรับโทษเสีย”หวังเยว่จางมีหลายสถานะในเมืองหลวง แต่ที่ผู้คนรู้จักมากที่สุด ก็คือสามีของข้าเสิ่นว่านจือ ศิษย์แห่งสถาบันว่านซงเหมิน เจ้าหน้าที่ฝ่ายคลังยุทโธปกรณ์แห่งกรมทหาร อีกทั้งยังเป็นเจ้าของกิจการหลายแห่งของว่านซงเหมินในเมืองหลวงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลหวัง ถูกจงใจทำให้ดูเลือนราง แต่ในยามจำเป็น ก็ย่อมนำมาใช้งานได้ในบรรดาสถานะทั้งจริงทั้งเท็จเหล่านี้ ต่อให้มีผู้สงสัยว่ามีความเกี่ยวพันกับไทเฮา ก็ย่อมไม่มีใครกล้าปฏิเสธ เพราะไทเฮานั้นเคารพอาจารย์เหรินแห่งว่านซงเหมินอย่างย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1593
ข้าชื่อเสิ่นว่านจือ เรื่องอื่นไว้ทีหลัง ข้าขอระบายเรื่องหนึ่งก่อนเถิดมันช่างเกินจะทนได้แล้ว!ตระกูลเส้าเป็นเพียงจวนป๋อเจวี๋ยเล็กๆ เท่านั้น ฮูหยินตระกูลเส้ากลับกล้าโอหังถึงเพียงนี้ ข้าเสิ่นว่านจือมีชีวิตอยู่มานาน ปากมากปากจัดก็เห็นมาหลายคน แต่พวกสตรีที่ปากมากในหมู่ผู้มีอำนาจ ข้ายังได้พบเพียงไม่กี่คนพอรู้ว่าเสี่ยวอวี่ถูกลากออกไปตบหน้า แล้วถูกกล่าวหาว่าไร้ยางอายไปยั่วยวนบุรุษ ข้าก็แทบอยากจะพังประตูตระกูลเส้าไปเตะใครสักคน ลากคนออกมาแล้วตบกลับให้สาสมใจซีซีเองก็โกรธ แต่เตือนข้าว่าเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว อย่าเพิ่งเอาแต่ระบายอารมณ์ ให้รีบไปดูเสี่ยวอวี่กับหวังชิงหรูก่อน เผื่อว่าทั้งสองจะทำเรื่องไม่คาดฝันต้องยอมรับว่าซีซีเป็นขุนนางมาหลายปี ย่อมมีวิจารณญาณในการแยกแยะเรื่องเร่งด่วนกับเรื่องสำคัญข้าจึงรีบเร่งไปยังตระกูลหวัง แล้วก็ได้รู้ว่าเสี่ยวอวี่กรีดข้อมือ ส่วนหวังชิงหรูก็ไล่สาวใช้ในเรือนออก ข้าจึงรู้สึกทันทีว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่จริงอย่างที่คาด หิมะยังไม่ทันตก หวังชิงหรูก็คิดจะแขวนคอตัวเองให้เป็นหมูตากแห้ง ข้าโกรธจนฟาดหน้านางไปหนึ่งฉาดที่จริงช่วงหลังมานี้ข้าเป็นคนอารมณ์ดีมาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1592
ข้ารู้ตัวอย่างแท้จริงว่าตนเองผิดมหันต์นั้น...เกิดขึ้นเมื่อใดกันนะ?มิใช่ตอนที่เจ้าสิบเอ็ดฝางกลับมา มิใช่ตอนที่หย่าขาดกับจ้านเป่ยว่าง และก็ไม่ใช่ตอนที่ตระกูลหวังประสบเคราะห์กรรมแต่เป็นตอนที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะออกเรือนตอนที่ตระกูลหวังตกอับ ข้าอยู่ในคุก เกือบเอาชีวิตไม่รอด เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวในอดีต ข้าก็รู้ว่าตัวเองมีเรื่องผิด ข้ายินดีจะขัดเกลาความแข็งกร้าว เปลี่ยนแปลงตนเองแต่ในตอนนั้น ข้ายังไม่อาจเรียกได้ว่าได้สำนึกอย่างแท้จริง เพราะข้ายังคิดว่าทั้งหมดคือเรื่องของตนเอง ต่อให้ต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด ก็เป็นข้าเองที่รับกรรม ใครอื่นล้วนไม่มีสิทธิ์มาตัดสินข้ารู้ดีว่าพี่สะใภ้ใหญ่ต้องลำบากวุ่นวายเพราะความเอาแต่ใจของข้า ต้องวิ่งวุ่นไปทั่ว ข้าอาจเคยชินกับการที่นางดูแลข้าเช่นนี้ จึงมีทั้งความรู้สึกขอบคุณและเคารพนางแต่เรื่องราวในอดีตของข้า ข้ามิเคยอยากย้อนกลับไปคิด เพราะนั่นคือการทำร้ายตนเอง เป็นความทุกข์ทรมานกระทั่งวันที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะหมั้นหมาย ข้าจึงเริ่มพลิกดูตัวเองทุกแง่ทุกมุม ให้ความเสียใจแทรกซึมกัดกินหัวใจทุกลมหายใจอวี่เจี่ยเอ่อร์กับคุณชายเส้าหมิ่นแห่งจวนป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1591
ซ่งซีซีหยุดฝีเท้า หันกลับมากล่าวว่า “คนในครอบครัวของนางปฏิบัติต่อนางค่อนข้างดี เพียงแต่ตอนที่หลานสาวของนางจะออกเรือน เกิดเรื่องสะดุดอยู่บ้าง โชคดีที่ท้ายที่สุดก็แต่งกับบุรุษที่ดี นางคงกลัวว่าตนเป็นหญิงโสดสูงวัย เคยแต่งงานมาแล้วถึงสองครั้ง จะถูกผู้คนติฉินนินทา พลอยทำให้หลานๆ เดือดร้อน และไม่อยากให้พี่สะใภ้ใหญ่ของนางเป็นกังวลด้วย”ข้าตอบรับในลำคอ พลางนึกถึงฮูหยินจีผู้เด็ดเดี่ยวแต่จิตใจดีงามฮูหยินจีมีบุตรชายหนึ่ง บุตรหญิงหนึ่ง ด้านหลังยังมีลูกอนุอีกหลายคน เรือนรองก็เช่นกัน บัดนี้คงยังมีบางคนที่ยังไม่ได้ออกเรือนข้านึกถึงตอนที่ฮูหยินจีจะต้องไปเจรจาสู่ขอให้พวกเขา คงยากลำบากไม่น้อย ต้องเผชิญกับเสียงนินทานานัปการจากภายนอกข้าเห็นนางเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ด้วยใจจริง และรู้สึกสงสารในสิ่งที่นางต้องพบเจอ“เจ้าลองคิดดูเถิด” ซ่งซีซีกล่าวข้าพยักหน้า แล้วเหลือบมองภายนอก เห็นว่าไม่มีผู้ใดอยู่แถบนั้น จึงอดถามไม่ได้ว่า “เจ้ามาอยู่กับข้าสองต่อสองเช่นนี้ มิกลัวเนี่ยเจิ้งอ๋องหึงหรือ? เขาไม่รู้หรือไร?”ซ่งซีซีมีท่าทีตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนนึกไม่ถึงว่าข้าจะถามเรื่องเช่นนี้นางอาจไม่คิดจะตอบ เพราะนางก้าวเท้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1590
เมื่อแม่ทัพใหญ่เซียวได้ฉลองวันเกิดอายุครบแปดสิบปี ข้าก็ได้พบกับซ่งซีซีอีกครั้งก่อนหน้านี้ ข้าก็เคยพบนางหลายครั้ง นางเคยมาที่ชายแดนเฉิงหลิงข้ากับนางดูเหมือนคนแปลกหน้า ไม่มีการพูดคุยกัน เพียงแต่ทุกครั้งที่นางจากไปจากชายแดนเฉิงหลิง ข้าก็มักจะแอบตามส่งนางอยู่ห่างๆใจลึกๆ ที่ทำเช่นนั้น ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไปเพื่อสิ่งใดข้ามักรู้สึกผิดกับนางอยู่เสมอกับยี่ฝางและหวังชิงหรู ข้าก็มีสิ่งที่รู้สึกผิดอยู่เช่นกัน แต่ระหว่างข้ากับพวกนางต่างฝ่ายต่างบาดหมาง โต้เถียงกัน พวกนางเคยทำร้ายข้า ข้าก็เคยทำร้ายพวกนางแต่กับซ่งซีซี มีเพียงข้ากับคนในครอบครัวที่ทำร้ายนาง นางไม่เคยแม้แต่จะทำร้ายพวกเราเลยสักครั้ง แม้แต่หลังจากหย่าขาดกันแล้ว นางจะไม่สนใจอาการป่วยของท่านแม่ก็ได้ แต่นางกลับสอนพี่สะใภ้ใหญ่ให้รู้วิธีขอยาดันเสวี่ยเมื่อข้าได้พบกับนางในงานฉลองวันเกิดแปดสิบปีของแม่ทัพใหญ่เซียว นางได้กลายเป็นพระชายาของเนี่ยเจิ้งอ๋องแล้ว เรื่องราวในราชสำนักนั้น พวกทหารชายแดนอย่างพวกข้าไม่ค่อยใส่ใจนัก แต่เสบียงอาหารอุดมสมบูรณ์ อาวุธยุทโธปกรณ์ก็ครบครัน แม้แต่เงินเดือนที่เราได้รับก็เพิ่มขึ้น นี่คือผลประโยชน์ที่เห็นได้ชัด
