All Chapters of The Tycoon's Twins: Chapter 151 - Chapter 160

Tahimik na pinagmamasdan ni Gail ang laptop na kinakalikot ng kaibigan ni Angel. It’s already past four in the morning. They stayed up all night just for this. Mabuti na lang at one call away ang kaibigan ni Angel na nasa Cagayan de Oro. Ang sabi ay bihasa raw itong translator sa dalawang lengwahe, at kabilang na rito ang lengwaheng French.“Ano raw ang sabi?” she couldn’t help but ask. “Did you find out something?”Hinawakan ni Angel ang kanyang balikat. Nilingon naman niya ito at nakita niya ang pagngiti ng kaibigan. “Calm down, okay? Let her do what she has to do. H’wag muna natin siyang guluhin. Are you hungry? Do you want to eat?”Umiling siya. “I’m not hungry. I’m just really nervous about this.”“You don’t have to.” Tinapik nito ang kanyang balikat. “How about telling me about the images you saw inside your mind?”She bit her lower lip and nodded her head. Mukhang mas mabuti ‘yon kaysa ang nandito siya at i-pressure ang kaibigan ni Angel. Giniya naman siya ng kaibigan palabas n

Wala sa sarili niyang niyakap ang kanyang sarili at pinikit ang mga mata. Malamig ang simoy ng hangin ngunit nandito pa rin siya sa paanan ng Shrine na sinasabi ng na sa sulat.She’s been waiting here for almost an hour and half now. Ngunit mukhang wala rito ang sinasabing taong nagpadala sa kanya ng liham. Or maybe someone is just trying to pull some pranks on her. But despite all these thoughts, she’s still here. Wala rin naman siyang ganang umuwi kaya rito na lang muna siya tatambay.Gail roamed her eyes all over the place. Marami ring mga dayo ang nandirito. Kadalasan sa mga ito ay magkakapamilya na minsan pa nga ay nagpapasuyong kunan sila ng litrato. And she doesn’t mind. Nakakatuwa ngang pagmasdan ang mga ito. Abala sa pag-appreciate ng view.Muli siyang tumingin sa kanyang pambisig na relo. Malapit na siyang magdalawang oras dito. Siguro ay uuwi na siya sa susunod na limang minuto. Tumayo na siya’t humugot ng malalim na hininga saka siya nagsimulang maglakad-lakad para libangi

She roamed her eyes all over the place. Hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat na gawin ngayon. She’s confused. A lot of questions are running inside her head. Kung itatanong niya ‘yon kay Yuen ay paniguradong wala rin siyang makukuhang matinong sagot.He’s full of denial and she’s aware of that. Hindi rin siya tanga para hindi mapansin ang katotohanang may nililihim sa kanya ang binata. Mariin niyang pinikit ang mga mata at niyakap ang tuhod. Wala si Yuen sa kama nang magising siya, ngunit nandoon lang ang unan sa gitna nilang dalawa. His side of the bed was fixed as if he wasn’t there. Na para bang walang taong gumamit sa pwestong ‘yon ng kama.Kanina pa siya gising. Hindi nga siya makatulog nang maayos kakaisip sa kanyang ina na hindi niya alam kung bakit bigla na lang dumating. Hindi siya makatulog kakaisip kung paanong malaki ang galit na kanyang nararamdaman para rito.And then people would think when you forget, it means you’re forgiving everyone who hurt you. No, it’s not

Tinitigan ni Gail ang kanyang mga bagahe. She wanted to ask her husband a lot of questions, but none of them seems to make a sound. Tulala lamang siyang nakatingin dito ngunit hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat na isambit sa mga oras na ito.“You’re silent,” puna ng kanyang asawa sa kanya. “What are you thinking?”“I can’t,” diretsong usal niya at tumingin dito. “I don’t want to leave this place.”“Gail…”“Yuen, I’m starting to remember everything. My past life. And I can finally recall now why my mother left me. Why she left me and my father. All I have to do now is to wait for my brain to remember every little thing I forgot, up until where I forgot my memories. I don’t want to leave this place. Besides, I can wait for you to come home. I can wait for you to come knocking on the door. Hindi naman siguro ako nagtaksil sa ‘yo noon, ‘di ba?”Hindi niya maipaliwanag kung saan galing ang confidence na kanyang nararamdamn ngayong nandito siya kaharap ang kanyang asawa. She’s too

Weeks past and everything feels like a blur. Hindi na siya lumalabas halos ng bahay. Kahit silid na tinutuluyan niya ay hindi na siya lumalabas. Paminsan-minsan siyang dinadalaw ng kanyang kaibigang si Angel ngunit hindi napapadalas.Mariin niyang pinikit ang mga mata at humugot ng malalim na hininga. Sobrang tahimik ng paligid. Wala siyang ibang makausap dito kundi ang kanyang sarili. At kung gagawin niya ‘yon ay iisipin niya ring mababaliw siya. Nababaliw na siya.She’s almost. She’s going to be mad soon.Niyakap niya ang kanyang sarili at hinaplos ang kanyang braso. She closed her eyes and looked up at the ceiling. This is the feeling of both loneliness and sadness. Masakit ang kanyang ulo ngunit wala siyang balak uminom ng gamot.“Nakakatakot ka naman,” saad nito. “Ang lungkot mo naman yata. Gusto mo ng ice cream.”Nilingon niya ang nagsalita at bumungad sa kanya si Angel. May dala itong isang tupperware ng ice cream at may malawak na ngiti sa labi. Mahina siyang napailing at ngum