เช้าตรู่หลินซวงเอ๋อร์ยืนอยู่นอกประตูแต่เช้าเพื่อรอเยี่ยเป่ยเฉิงเรียกใช้หมอกในตอนเช้าหนามาก ทั้งจวนถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา ทำให้รู้สึกเงียบสงบในลานจวน คนรับใช้กำลังยุ่งอยู่กับการกวาดลานจวน เหล่าสาวใช้ก็กำลังตัดแต่งกิ่งดอกไม้อยู่ในสวน ถ้าเห็นดอกไม้บานสะพรั่งก็จะเด็ดสองสามดอกแล้วส่งไปที่ห้องนายท่านทั้งหลายนกเกาะอยู่บนกิ่งไม้ร้องเสียงดังจิ๊บจิ๊บ ท่านป้าทั้งหลายต่างก็พากันยุ่งวุ่นวายอยู่กับการจัดแจงงานในจวน“นายท่านกำลังจะตื่นนอนแล้ว สาวใช้ในแต่ละเรือนเตรียมน้ำร้อนให้นายท่านล้างหน้า”“ไปกำชับพวกที่อยู่ในห้องครัว อาหารเช้าวันนี้เตรียมพร้อมหรือยัง?”“วันนี้อากาศดี อย่าลืมเอาผ้าปูที่นอนของแต่เรือนไปตากในลานด้วย”“ทำงานให้คล่องแคล่วกว่านี้หน่อย เดี๋ยวจะไม่ทันการ...”แต่ก่อนในเวลานี้ หลินซวงเอ๋อร์คงจะถือไม้กวาดไปปัดกวาดลานหลังจวนจนสะอาดสะอ้านแล้วแต่ตอนนี้ งานเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับนางแล้วหลินซวงเอ๋อร์มองไปที่คนในจวนที่กำลังยุ่งวุ่นวาย แต่นางเป็นคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยความงุนงงท่านอ๋องยังไม่ได้เรียกนาง นางจึงรู้สึกเบื่อเล็กน้อย ศีรษะเล็กๆก้มต่ำลง ร่างที่ผอมบางพิงบานประตู นิ

พอมาถึงห้องส่วนตัว องค์ชายสามทั่วป๋าอวี้ก็รอนานแล้วพอเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงมีใบหน้าที่เย็นชา ทั่วป๋าอวี้ก็ฉลาดมาก และรู้ทันทีว่าเขามาที่นี่เพื่อคิดบัญชีกับเขาพอเปิดบานพับ ทั่วป๋าอวี้ก็ลุกขึ้นแล้วเข้าไปต้อนรับ และกล่าวว่า “เหตุใดท่านลุงถึงได้มีสีหน้าเช่นนี้?”เยี่ยเป่ยเฉิงเหลือบมองเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: "ฝ่าบาททำอะไรลงไปก็น่าจะรู้ดี"ทั่วป๋าอวี้ได้แต่ยิ้ม แล้วส่งสัญญาณให้เยี่ยเป่ยเฉิงนั่งลง จากนั้นรินชาให้เขาดื่มด้วยตนเอง และกล่าวว่า "ที่ท่านลุงพูดหมายความว่าอย่างไร"เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วองค์ชายสามมักจะชอบแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจทั้งๆที่เข้าใจมาโดยตลอด ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงก็ไม่อยากพูดพร่ำทำเพลงกับเขา เลิกคิ้วแล้วกล่าวว่า: "เมื่อไม่กี่วันก่อน จวนของข้าจัดการกับสาวใช้คนหนึ่ง ชื่อเสวี่ยหยวน ฝ่าบาททรงรู้จักหรือไม่?”ทั่วป๋าอวี้ที่กำลังรินชาก็ชะงักไปเล็กน้อยเยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวเยาะเย้ยว่า: "ฝ่าบาทไม่ยอมรับก็ช่างเถิด เสวี่ยหยวนได้สารภาพมาหมดแล้ว โดยบอกว่าได้รับคำสั่งมาจากองค์ชายสาม"เมื่อพูดขนาดนี้แล้ว ทั่วป๋าอวี้ก็ไม่สามารถแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้อีกต่อไป จึงกล่

หลินซวงเอ๋อร์รีบวิ่งไปที่ประตูคิดไม่ถึงว่า ขันทีที่ดูเหมือนคนป่วย กลับคล่องแคล่วว่องไวมาก ก่อนที่หลินซวงเอ๋อร์จะวิ่งไปที่ประตู ผมของนางก็ถูกเขาคว้าไว้อย่างแรงจากด้านหลังอู๋เต๋อไห่คว้าผมของนางเอาไว้แล้วลากนางไปกับพื้น: "ข้าเจ้าชอบเจ้า เพราะพรของบรรพบุรุษของเจ้า! ในเมื่อเจ้ามองข้ามความหวังดีของผู้อื่น!ถ้าเป็นเช่นนี้ ข้าเจ้าก็จะสอนระเบียบกฎเกณฑ์ให้เจ้าเอง! เผื่อในอนาคตเข้าวังไปแล้วไม่รู้จะปรนนิบัติสามีอย่างไร!”หลินซวงเอ๋อร์พยายามดิ้นรนสุดชีวิต: "ข้าไม่ต้องการ ข้าไม่อยากเข้าวังกับเจ้า ข้าไม่อยากเป็นภรรยาของเจ้า ... "อู๋เต๋อไห่เกรี้ยวโกรธเป็นอย่างมาก: "เจ้าก็ดูถูกที่ข้าเจ้าไม่ใช่ผู้ชายใช่ไหม? ได้ได้ได้! อีกสักพักข้าเจ้ามีวิธีมากมายที่จะปรนนิบัติเจ้า!"อู๋เต๋อไห่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ความซาดิสม์ที่ซ่อนอยู่ในสันดานก็ระเบิดออกมาทันที เขาคว้าผมของหลินซวงเอ๋อร์อย่างแรงแล้วลากนางไปที่เตียงในเมื่อไม่ยินยอม เขาก็จะทุบตีนางจนกว่านางจะยอม!แม้ว่าจะทำนางตายแล้วจะทำไม?ก็แค่สาวรับใช้ต่ำต้อยคนหนึ่งก็เท่านั้น เขาอยากได้เท่าไหร่ก็มีได้มากเท่านั้น!หลินซวงเอ๋อร์ดิ้นรนทุกวิถีทางแต่ก็ไม่สามารถสู้แร

การข่มเหงรังแกยังคงดำเนินต่อไปเลือดที่อยู่ทั่วร่างกายดูเหมือนจะแข็งตัวเดิมทีเป็นฤดูกาลแห่งความอบอุ่น แต่หลินซวงเอ๋อร์กลับรู้สึกหนาวขึ้นเรื่อยๆในนัยน์ตาของนางใบหน้าของอู๋เต๋อไห่ดูดุร้ายมากขึ้น“ไม่ยินยอมใช่ไหม? นังชั้นต่ำ ไปตายซะ ตายเสียให้หมด! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”มือที่เย็นยะเยือกกุมคอของนางเอาไว้ แล้วบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆนางหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง และไม่ร้องไห้ใครให้ช่วยนางอีกต่อไป ตอนนี้นางแค่หวังว่าตนเองจะหลุดพ้นได้เร็วขึ้นขณะที่จิตสำนึกที่พร่ามัว ดูเหมือนว่านางจะมองเห็นพ่อแม่และพี่ชายของนางรูปร่างหน้าตาของพวกเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลย ตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้านาง มองดูนางด้วยความรักและเจ็บปวดหลินซวงเอ๋อร์ที่อยู่ในความทุกข์ทรมาน ตอนนี้กลับยิ้มด้วยความโล่งใจ“ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่...ในที่สุดพวกท่านก็ยอมมารับข้าแล้ว”“ซวงเอ๋อร์คิดถึงพวกท่านมาก ข้าคิดถึงพวกท่านจริงๆ”"พวกท่านพาข้าไปด้วยเถิด..."หลินซวงเอ๋อร์หลับตาลงอย่างช้าๆ และรู้สึกว่าชีวิตกำลังถูกดูดออกไปทีละเล็กทีละน้อย ความหนาวเย็นจากในกระดูกทำให้นางไม่มีเรี่ยวแรงที่จะดิ้นรนได้อีกต่อไป"ปัง!"ทันใดนั้น ประตูห้องก็มีคน

เสวียนอู่เป็นคนฉลาดเฉลียวสำหรับเยี่ยเป่ยเฉิงแล้ว หลินซวงเอ๋อร์อาจจะพิเศษเล็กน้อย แต่ช่องว่างระหว่างสถานะของพวกเขานั้นมากเกินไปอีกอย่าง ไท่โฮ่วได้เลือกพระชายาให้เยี่ยเป่ยเฉิงเรียบร้อยแล้วนั่นก็คือจ้าวชิงชิงบุตรีจากจวนกั๋วกง ซึ่งเป็นพระนัดดาของไท่โฮว่ และฮ่องเต้ก็แต่งตั้งนางเป็นองค์หญิงด้วยพระองค์เอง แม้ว่านางจะมีสถานะที่สูงส่ง เท่าเทียมกับเยี่ยเป่ยเฉิง แต่กลับมีชื่อเสียงในเรื่องความอิจฉาหากเยี่ยเป่ยเฉิงรับหลินซวงเอ๋อร์เป็นอนุภรรยาจริงๆ ต่อไปถ้าจ้าวชิงชิงอภิเษกสมรสเข้าจวนในฐานะพระชายาแล้ว ด้วยนิสัยใจคอของนาง นางไม่มีทางยอมรับหลินซวงเอ๋อร์อย่างแน่นอนหลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว เสวียนอู่ก็กล่าวว่า: "หากท่านอ๋องตัดใจจัดการกับนางไม่ได้ เหตุใดไม่ส่งนางออกจากจวนไป แล้วปล่อยนางไปตามยถากรรม "หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนแรกที่ทำให้เยี่ยเป่ยเฉิง รู้สึกเมตตาสงสารแต่จวนอ๋องไม่สามารถรองรับนางได้อีกต่อไปแล้ว บางทีการส่งนางออกไปอาจจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดจะว่าไปแล้ว เสวียนอู่ก็ถือได้ให้ความเมตตาและความชอบธรรมจนถึงที่สุดแล้ว“ให้ออกจากจวนไปหรือ?”เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเขาลดสายตาลงมองดูคนที่เต็มไปด้วย