All Chapters of สะดุด (กลางใจ) ยัยเฒ่า: Chapter 1 - Chapter 10

คำโปรย แววตาที่จับจ้องยังไม่ร้ายกาจ เท่าปืนที่จ่อลั่นไกพิฆาต ---------------- “shut up…หุบปาก!!! หยุดส่งเสียง!!! ถ้ายังไม่อยากตาย” เสียงชายหนุ่มพูดภาษาอังกฤษเร็วปรื๋อ จนหญิงสาวแปลจับใจความแทบไม่ได้ “Go inside เข้าไป...I’ll shoot you dead!!! ไม่งั้นฉันยิงตาย…Now” หญิงสาววัยกลางคนปลายๆ เกือบห้าสิบขวบปีแล้ว เธอตัวสั่นหัวใจแทบหยุดเต้น ตากลมเบิกโพลงสั่นไหวอย่างหวาดหวั่น เซลล์ใต้รูขุมขนทุกอณูเต้นระริกด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ทั้งชีวิตเกิดมาไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน ‘บุรณี’ อึดอัดมาก ลมหายใจของชายผิวสองสีหน้าตาเอเชียนายนี้พ่นใส่หน้าเธอ มีกลิ่นหอมเหมือนสเปรย์สมุนไพรระงับกลิ่นปาก ทั้งกลิ่นน้ำหอมที่โชยออกมาจากต้นคอ ทำให้รู้ว่าเขาคงไม่น่าใช่คนร้ายประมาณพวกทุรชน “OK…what…wh… you do…doing here? เธอะ...เทอ...มาอะไรที่นี่กันเนี่ย” เสียงหญิงสาวตะกุกตะกัก ละล่ำละลัก น้ำลายหนืดคออย่างหวาดเสียวกับปืนที่จ่อมายังกลางหน้าผาก “ลดปืนลงก่อนเถอะ…get it down…” บุรณีตกใจส่งเสียงออกไปด้วยสัญชาตญาณต้องการบ่ายเบี่ยงเอาตัวรอด “Hey…shit…silent !!! เวร...เงียบ!!! ไม่รู้หรือไง กำลังจะตาย!!!” ชายหนุ่มตะคอกอ

คำโปรย ศรัทธาด้วยหัวใจ ไยฤา...มิไขว่คว้า----------------“คุณอยู่ไม่ห่าง...เท่าไหร่ เดี๋ยวผมจะไปส่งเอง...” ชายหนุ่มจ้องแววตาสีน้ำตาลใสกลมโตดุจแก้วตาเสือที่เห็นซี่เล็กๆ อยู่รอบขอบตาดำด้านนอกที่โตเกือบเต็มจอชายหนุ่มไม่ละสายตายังจดจ้องแววตาคู่นั้น แต่ใจกลับจมไปกับภาพเก่าๆ ของอดีตคนรักที่โผล่ขึ้นมาราวกับว่าเธอยังไม่จากเขาไปไหน พิมพ์ชญาชอบเปลี่ยนสีแก้วตาด้วยการใช้คอนแทคเลนส์ สี dolla brown ที่เธอชื่นชอบมักถูกสั่งซื้อโดยฝากชายหนุ่มสั่งจากเพื่อนที่เมืองไทยส่งมาให้อยู่เป็นประจำ“อะ...เออ คุณใส่คอนแทคเลนส์รึ” บุรณีถลึงตาใส่ชายหนุ่มแต่ตอนนี้เธอเห็นแววตาที่กร้าวมาตลอดจากที่เกิดเหตุจนถึงที่นี่ มันเริ่มฉายแววอบอุ่นที่ซ่อนลึกอยู่ข้างในออกมา“โอ๊ย...จะบ้าตาย นายนี่...หัดรู้กาลเทศะบ้าง...ก็ดีนะ” บุรณีสั่งสอนเขาเหมือนเป็นน้องชาย“เอาล่ะ...จะออกกันกี่โมงดี” เขาเปลี่ยนเรื่องทันควัน ไม่อยากต่อคำกับเธอ ซึ่งท่าทางและคำพูดคำจาบอกเลยว่า เธอไม่ใช่สาวน้อยกุ๊กกิ๊กที่จะมาล้อเล่น ยิ่งสายตาที่สาดใส่ตอนเขามองท่าทีเธอตอกกลับขณะอยู่ในรถ...ประหนึ่งเสือชีต้าเพรียวลมพร้อมกระโจนขย้ำคอเขาได้...เธอแตกต่างจากพิมพ์ชญา ที

คำโปรย สมการโจทย์นี้...คือร่องรอยคราบเลือดและน้ำตา ---------------- พันธ์ศักดิ์เดินออกจากห้องของแบร์นาโดโดยไม่กล่าวลา ยิ่งทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของเจ้าพ่อสูงวัยส่งสายตาราวมัจจุราชตามหลังเขาไปอย่างเก็บอาการไม่อยู่ เขากดโทรสายภายในสั่งแม่บ้านให้เอาน้ำแร่ Sparkling ไปบริการหญิงสาวที่เขาเห็นอยู่บนจอทีวี ตอนนี้แบร์นาโดเองรู้สึกอยากเปิดบทสนทนากับเธอ ผู้หญิงที่มีดวงตาคมขนตาเป็นแพแบบนี้ คือนางในฝัน ซึ่งเป็น spec ที่เจอไม่บ่อยเท่าไหร่ ‘ไอ้ปุนโต...เข้าใจไปสอยนางมาให้!!!... เดี๋ยวก่อน ...เช็คดูอีกที มันออกไปจัดการเรื่องที่ยังทำไม่เสร็จรึเปล่า’ แบร์นาโดละเอียดรอบคอบทีเดียว มาเฟียสูงวัยเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานกดรีโมทเปิดจอทีวีอีกครั้ง มองสาวใหญ่นัยน์ตาคมสวยดั่งวีนัส รูปร่างเธอยังเหมือนสาวรุ่นที่นุ่มนวล ประกายตาที่มองชุดชั้นในแวววาวสวยคมราวกับนางฟ้า angelo… ห้องวีไอพี “ก๊อก...ก๊อก อะ...แอม...ขอโทษนะ...คุณผู้หญิง” ชายสูงวัยปรากฏกายตรงหน้าประตูห้อง พร้อมเสียงเคาะประตูและกระแอมเล็กน้อย “SÌ คะ... สวัสดีคะ เออ... จะใช้พื้นที่ห้องนี้ใช่ไหมคะ” บุรณีอึกอัก ไม่รู้จะพูดอะไรยังไงเหมือนเธอก็ไม่รู้จักใครเ

คำโปรย ได้โปรด!!! อยู่ในระยะแค่ใจคิดถึง...ได้ไหม----------------บุรณีเหมือนตกอยู่ในอาการเหม่อลอย ใจครุ่นคิดถึงคำพูดที่พันธ์ศักดิ์กำลังยื่นข้อเสนอที่ทำให้เธอลำบากใจ เธอเพิ่งสูญเสียสามีไปแค่เพียงหกเดือนเศษ จะต้องบอกแม่สามีและลูกชายที่กำลังเข้าสู่วัยรุ่นด้วยข้ออ้างอะไร ที่จะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นโดยทิ้งให้ทั้งสองต้องเผชิญชะตากรรมที่ไม่อาจรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ฟังดูแล้วมันช่างโหดร้ายไร้คุณธรรม“เฮ้อออ!!!... ปล่อยให้ทั้งสองอยู่ที่นี่ ไม่น่าปลอดภัย” สาวใหญ่ถอนหายใจเสียงดัง หันหลังกลับมาจ้องแววตาของชายหนุ่มที่ขณะนี้ซ่อนความหวาดกลัวอยู่ข้างในลึกๆ เช่นกัน“ลาร่า...ห้องที่โคโมเซฟเฮาส์ มีเตียงนอนใหญ่แค่เตียงเดียว แล้วสองคนนั้น....” บุรณีแทรกขึ้นทันที“เช่าบ้านเล็กๆ แบบ 2 ห้องนอน ฉันจะหางานทำ” น้ำเสียงหญิงสาวเด็ดเดี่ยว“จะทำยังไง...ถ้าแบร์นาโดเกิดรู้ว่า ฉันย้ายไปอยู่ที่อื่น จะไม่มีปัญหากับนายรึ”“เขาต้องให้นายสืบล่ะ...หึ...หึ” บุรณีทำเสียงเยาะนิดๆ เพราะทั้งเจ้านายและลูกน้องคู่นี้น่าจะรู้ไส้กันดี“กำลังหาทางออกอยู่!!!” เขาทำหน้าเคร่งเครียดคิดหนัก“ไว้คืนนี้ผมจะโทรหาอีกที…ciao ลาล่ะ...!!!”

คำโปรย ถึงมารยาหญิงหลายเล่มเกวียน ฤาเท่าชายหลายร้อยเล่ห์----------------บุรณีได้รับโทรศัพท์จากชายหนุ่มช่วงเย็น เสียงของเขาเคร่งเครียดจนน่ากลัว“ลาร่า...ผมได้กระเป๋าคุณมาแล้ว...”“เหรอ...ดีจัง เป็นไงมั่งล่ะ มาเฟียของนายน่ะ”“ไว้ผม...จะโทรหาคืนนี้” ชายหนุ่มตัดบท เขาอยากเอาของชิ้นสำคัญที่อยู่ในกระเป๋าของสาวใหญ่คนนี้ไปให้หมอจีเช็คชายหนุ่มไปรอเพื่อนหมออยู่นานเกือบสองชั่วโมงเพราะเขามีคนไข้สองรายที่ต้องรักษาเร่งด่วน ระหว่างรอเขากดมือถือโทรหานักสืบลูกผสมคนนั้นที่เคยได้ข้อมูลมาก่อนบ้างแล้ว“มีข้อมูลเพิ่มไหม มาร์โก้”“Sì ครับ...นางมีชื่ออยู่ใน ‘Rosa Reale’ โรซ่า เรอัลเล เป็นระดับ VIP Escort”“ใช้ชื่อว่า...???” พันธ์ศักดิ์ถามกลับด้วยใจหดหู่ ไม่คิดว่าหญิงสาวเรียบร้อยอย่างเธอจะทำงานพวกนี้“ลาร่า บรานี่” เขาขอให้หนุ่มนักสืบส่งแอปชื่อนั้นเข้าที่ WhatsApp ของเขาทันทีพันธ์ศักดิ์ใจร้อนรุ่มกระวนกระวายระหว่างรอหมอจี ใจหนึ่งคิดว่าจะกดมือถือโทรถามเธอไปตรงๆ แต่อีกใจหนึ่งยังลังเล ท้ายที่สุดเขาตัดสินใจไม่กดโทรศัพท์หมอจีลงมาพบชายหนุ่มที่ห้องส่วนตัวข้างล่าง วันนี้เขาขอกินข้าวเย็นด้วยเพื่อจะมีเวลาคุยได้นาน