Lahat ng Kabanata ng Chasing the Runaway : Kabanata 11 - Kabanata 20

“TARA! Bilisan mo, baka hindi na natin sila maabutan!” Halos masagasaan si Dorothea nang nagmamadaling grupo ng mga halong junior at senior. Mabuti na lang dahil naulinigan niya ang boses ng mga ito mula sa kanyang likod habang naglalakad sa malaking ground kaya agad siyang nakaiwas. Tinanaw niya ang malalaking hakbang ng mga ito patungo sa lumang gymnasium ng kanilang community college. She could clearly remember what’s happening there before. A basketball practice game. Pero hindi lang iyon isang tipikal na practice game kung saan may varsity players ng ibang school na naroon sa school nila para lumaban sa mga player nila. Hindi, dahil alam ni Dorothea noon na hindi naman magkakagulo ang mga babae kung tulad lang iyon ng nagdaang mga laro na marami mang nanonood, hindi naman gaano binibigyang-pansin ng lahat. “Sabi ko naman kasi sa ‘yo mamaya na ‘yung assignment eh! Next week pa naman pasa no’n! Dapat iniwan na lang kita. Paano tayo sisingit sa ganyan karaming tao? Gustong-gusto k

AKALA ni Dorothea tapos na ang kalbaryo niya dahil ibina-box na ang mga pinamili niya when it suddenly dawned on her that she hadn’t call a tricycle yet para mailagay roon ang mga ito. Ayaw niya namang magpanggap na kaya niyang bitbitin ang isang box at dalawang ecobag ng mga ito kasi alam niyang hindi niya talaga kaya!How was she supposed to carry all these out the store?!“Tapos na po, ma’am,” anang binatang nagsalansan at nagbalot ng mga pinamili niya. Maganda ang ngiti nito kay Dorothea.“Salamat,” she replied. Kilala na niya ang binata kahit papaano. Madalas siyang bumibili rito at ito palagi ang nagbabalot kaya pamilyar na rin sa kanya. “Wala kayong kasama, ma’am?” Sinulyapan nito ang mga pinamili niya. “Marami-rami ‘tong mga pinamili n’yo. Mabigat din. Baka hindi n’o kayang buha—”Natigil ang binata nang may tumikhim sa likuran ni Dorothea. Mula sa dalaga, napatingin ang binata sa kung sinuman iyon. He was clearly taken aback for a second before his eyes went back to Dorothea

WHEN was the last time she felt insecure? The last time she was jealous of something others have and she doesn’t? When was the last time she wished she’s living a different life from the one she’s currently living? When was it that she wanted to lash out and scream on the top of her lungs the questions she kept bottled deep within? “Tulala ka,” pansin sa kanya ni Lucas nang mapadaan sa may banda niya sa loob ng locker room. Tapos nang maglinis si Dorothea at halos kalahating oras na lamang ay magsasara na sila kaya hinihintay na lang matapos ang natitirang mga customer. Mga lasing na rin naman ito at duda silang magtatagal pa. “May iniisip lang,” kaswal niyang sagot. “Problema?” Lumapit ang lalaki sa locker nitong katapat ng kanya. Binuksan at tila may chineck lamang pagkatapos ay muling sinara. Tumingin ito kay Dorothea dahil hindi pa sumasagot. Nagtama ang kanilang mga mata at doon lamang umiling ang dalaga. “Hindi naman. Hindi naman gano’n kaimportante. Okay lang ba si Tonyo

IT WAS a complete silence inside Rence's car. Walang nagsasalita pero nararamdaman ni Dorothea ang panaka-nakang sulyap ng lalaki sa kanya even though she's staring out the passenger seat's window. Hindi niya alam kung tumitingin lang ba ito o may gustong sabihin pero nag-aalinlangan. But either way, Dorothea didn't plan to do anything. Masyado na siyang pagod sa araw na ito at gusto na lang niyang makauwi para makapagpahinga. Nga lang, Rence seemed to have a different idea."Iliko mo na lang d'yan sa may crossing," Dorothea told the man when she saw the way papunta sa bahay nila. She was already anticipating for the car to turn sa tinuro niyang papasukan pero naguluhan siya nang hindi ito iniliko ni Rence sa daang sinabi niya. "Bakit hindi ka lumiko? Doon ang papunta sa bahay na tinitirhan ko—""I know," kalmadong sinabi ni Rence, taliwas kay Dorothea na medyo nagpa-panic. "But let me first treat your wounds. I will not let you go home looking like that."Gustong umalma ni Dorothea p

KANINA pa pilit iniiwasan ni Dorothea ang nang-iintrigang tingin sa kanya ni Rita habang kumakain sila pero mukhang buong araw yata siya nitong hindi titigilan hangga’t hindi niya sinasabi kung anong nangyari at bakit umaga na siya umuwi. “Aba, aba! At saan ka naman nanggaling, ineng?” ang salubong sa kanya ng kaibigan kanina nang pumasok siya sa bakuran nila at nakasandal ito sa hamba ng pintuan na para bang inaabangan talaga ang pag-uwi niya. “Rita…” she called smiling and shook her head. “Si Raisen?”Nagtaas lamang ng kilay ang kaibigan niya, sinisilip ang likuran niya. Dorothea thought it was a good idea to convince Rence not to take her home. Pumayag naman ito pero halatang napipilitan pero ang mahalaga ay hindi na ito nagpumilit dahil… “Naglakad ka pauwi?” tanong na naman ni Rita nang lumapit na siya rito. Pinasadahan nito ng tingin ang kanyang kabuuan at kahit walang sinasabi, alam niya kung anong iniisip nito. “Tricycle.”“Tricycle?” Parang hindi pa ito kumbinsido. “Nasaa