บททั้งหมดของ หายนะมาเยือนหลังค้นพบความลับของบอสสาว: บทที่ 61 - บทที่ 70

“หัวหน้า ตรวจสอบทุกอย่างแล้วครับ แถวนี้ไม่มีพยานอยู่ใกล้ อีกฝ่ายต้องเป็นผู้มีฝีมือระดับสูงแน่ๆ จะใช่คนของหู่เหมินหรือสี่ตระกูลใหญ่แห่งศิลปะการต่อสู้โบราณไหมครับ”สมาชิกคนสำคัญของทีมบังคับใช้กฎหมายคนหนึ่งเข้ามารายงานจ้าวมู่เสวี่ยเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ฉันก็อยากรู้ว่าเป็นเทพมาจากไหน ไป ไปสืบมา!”“หัวหน้า มีคำสั่งด่วน เบื้องบนต้องการให้เราทำคดีฆาตกรรมนี้ให้รายงานให้เสร็จว่า พี่เตาก่อเหตุฆาตกรรมบนท้องถนน ถูกทีมบังคับใช้กฎหมายวิสามัญเสียชีวิตทั้งหมด!”ในเวลานี้ มีคนรีบร้อนเข้ามาบอกใบหน้างามของจ้าวมู่เสวี่ยเปลี่ยนไปมาก“แบบนี้อีกแล้ว? เรื่องมารวิตถารคราวที่แล้ว รัฐบาลเมืองก็ออกคำสั่งถึงเราโดยตรง ยกผลงานทั้งหมดให้ทีมบังคับใช้กฎหมายของเรา!”ลูกน้องพูดอย่างอึดอัดวางตัวไม่ถูก “อาจเป็นเพราะพ่อของคุณ ต้องการฝึกฝนคุณ...”จ้าวมู่เสวี่ยตำหนิอย่างรุนแรง“อย่าพูดเหลวไหล! ที่ฉันสามารถเป็นหัวหน้าทีมบังคับใช้กฎหมายได้ ก็เพราะการทำงานหนักของฉันเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับการที่พ่อของฉันจ้าวมู่จือเป็นผู้ว่าการเมือง!”“ครับ...”จ้าวมู่เสวี่ยขมวดคิ้ว จู่ๆ ก็นึกถึงผู้ชายที่ฆ่ามารวิตถารครั้งที่แล้ว ถุย ไอ้โรค

เธอรู้ดีว่าคนอย่างหลิงเฟิงที่มาจากครอบครัวชั้นล่าง ตั้งแต่เด็กก็ไม่ค่อยได้สัมผัสกับเกมเศรษฐีแบบนี้นักอย่าดูถูกคนเอ้อระเหยลอยชายอย่างเว่ยหมิงเชียว เขาได้รับการสอนตัวต่อตัวจากอาจารย์ชื่อดังตั้งแต่เด็ก เติบโตชุบทองในด้านต่างๆ มากับการเรียนในต่างประเทศได้เห็นโลกอันกว้างใหญ่!ในแง่เรื่องงานจับฉ่ายทุกประเภท เขาอยู่ระดับสูงเกินกว่าคนธรรมดาทั่วไปแล้ว!ยิ่งไปกว่านั้นการเดิมพันหนึ่งครั้งต้องใช้เงินถึงห้าล้านบาท การเดิมพันที่มีโอกาสแพ้เก้าในสิบครั้ง ไม่มีวันจบลงด้วยดี!เย่อวี่หลิวพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม“พนักงานเล็กๆ อย่างนายได้เงินเดือนแค่ไม่กี่หมื่นบาท ถึงตอนนั้นถ้าแพ้ จะเอาเงินห้าล้านที่ไหนมาจ่าย......คนที่บ้านสู้อดทนเลี้ยงดูนายจนเติบโตขึ้นมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย อย่าอวดดี จนทำลายชีวิตที่เหลือของนาย”เมื่อเว่ยหมิงและคนอื่นๆ ได้ยินแบบนี้ พวกเขาก็ตกตะลึง หัวเราะจนหุบปากไม่ลงว่า“ให้ตายเถอะ! ฉันคิดว่าเขาเป็นเศรษฐีหนุ่มที่ปลอมเป็นหมูมาหลอกกินเสือซะอีก ที่ไหนได้เป็นแค่ม้างานที่มีเงินเดือนไม่กี่หมื่นบาท”“ในเมื่อไม่มีเงินเดิมพัน งั้นก็ไสหัวออกไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนเงินเดือนไม่กี่หม

ใบหน้าของซิงเต้าหมิงเปลี่ยนเป็นสีเขียวขุ่นสลับขาวทันที!ในตอนนี้ท่ามกลางฝูงชน จู่ๆ ชายกล้ามใหญ่ร่างหนาเดินออกมา ฝีเท้าการก้าวเดินทรงพลังมาก!เขาก็คือหวางเวย ปรมาจารย์คาราเต้จากเมืองชางไห่!เขาเป็นปรมาจารย์คาราเต้ระดับเก้า เคยเอาชนะปรมาจารย์คาราเต้ชาวต่างชาติมาแล้วหลายคน เป็นที่รู้จักดีว่าเป็นตัวตนที่ใกล้เคียงกับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่สุด!“หวางเวย ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว!”เมื่อเว่ยหมิงเห็นดังนั้น เขาก็ดีใจมาก รีบก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า“วันนี้มีคนมาก่อกวนพวกเรา ทุบตีฉันไม่ว่า แถมยังเรียกพวกเราว่าพวกขยะ!”เมื่อหวางเวยได้ยินดังนั้น เขาก็โกรธจัดและพูดว่า“ใครมันกล้าขนาดนี้! แม้แต่ฉันคงไม่ใช่ว่าด่าไปแล้วนะ”เว่ยหมิงปั้นน้ำเป็นตัวว่า“ฉันยังเอ่ยถึงชื่อของคุณโดยเฉพาะ! ลองเดาดูสิว่าอีกฝ่ายพูดอะไร เขาบอกว่าในสายตาของเขาคุณเป็นแค่แมลง!”ดวงตาของหวางเวยลุกโชนด้วยความโกรธ พูดด้วยรอยยิ้มเยาะว่า“ดูเหมือนว่าฉันไม่ได้ฆ่าใครมานานแล้ว! มีคนไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาแล้ว!”มีออร่าเย็นๆ ออกมาจากร่างกาย!ทุกคนตัวสั่น “เจ้านี่ ทะลุขึ้นไปอีกขั้นแล้ว! ก้าวเข้าสู่ระดับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้แล

เย่อวี่หลิวหรี่ตานเล็กน้อย “ปล่อยฉันไป?”หลี่ป้ากล่าวด้วยรอยยิ้มอันน่ากลัว“ได้แต่งงานกับหู่เหมินของฉัน ก็ถือว่าเป็นข้อได้เปรียบที่ดีสำหรับผู้หญิงจากครอบครัวชนชั้นสองเช่นคุณ! ดูแลลูกชายของฉัน และรับใช้ฉันในเวลากลางคืน ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถมีเด็กได้! ด้วยวิธีนี้ คุณก็จะเจริญรุ่งเรือง...”พูดไม่ทันจบเย่อวี่หลิวก็หยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาสาดใส่หน้าอีกฝ่าย“นี่เป็นคำตอบของฉัน! ขอบคุณ!”หลี่ป้าที่ถูกสาดน้ำจนกลายเป็นลูกหมาตกน้ำ รอยยิ้มของเขาก็แข็งทื่อ!“อวดดี!” สีหน้าของเหล่าบอดี้การ์ดของหู่เหมินพลันเปลี่ยนไป ก่อนพุ่งเข้าไปล้อมเย่อวี่หลิว บรรยากาศเริ่มมาคุขึ้นมา!แม้แต่ซิงเต้าหมิงก็ตกใจจนหน้าซีด“ทุกท่านนี่แค่เข้าใจผิด แค่เข้าใจผิดเท่านั้น! พวกเรามาเพื่อพบปะพูดคุย ไม่ได้มาทะเลาะ!”“วันนี้ฉันจะเห็นแก่หน้ารองหัวหน้าชิง ปล่อยเธอไป”แม้จะถูกสาดน้ำต่อหน้าทุกคน แต่หลี่ป้าก็ไม่โกรธกลับยิ้มออกมาแทนเรื่องนี้แม้แต่เย่อวี่หลิวก็ยังรู้สึกประหลาดใจ เดิมทีก็เตรียมที่จะสู้ตายไปข้างหนึ่งหลังเดินออกมาจากห้องของหลี่ป้าก็อดหันกลับไปมองไม่ได้แต่ในตอนนี้เอง จู่ๆ ก็มีเสียงออกอากาศดังขึ้น“ทุกๆ ท่า

หลี่ป้าก็ตบหน้าเธออย่างเย็นชาและพูดว่า “เย่อวี่หลิว! นี่เป็นสิ่งที่คุณเรียกร้องเองนะ”“เด็กๆ ถอดเสื้อผ้าของนางให้หมด!”ทันใดนั้นหม่าอีตานก็สั่งคนของหู่เหมิน พวกเขามัดเย่อวี่หลิวอย่างรวดเร็วราวกับสายน้ำไหล! และฉีกเสื้อผ้าของเธอเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นผิวที่ขาวผ่อง และร่างกายอันร้อนแรงเศษผ้าไหมสีดำตกลงไปที่พื้น จนสามารถมองเห็นผ้าไหมน้ำแข็งด้านในในมือของหม่าอีตานถือแส้ไว้เส้นหนึ่ง จากนั้นก็ฟาดไปที่หน้าของเย่อวี่หลิว!วินาทีนั้น เย่อวี่หลิวก็เปล่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา และเกร็งไปทั่วร่างบนใบหน้าปรากฏรอยเลือดที่น่าตกใจขึ้นมา!“ฮ่าๆ! ตอนนี้รู้จักความเจ็บแล้วใช่ไหม? มานี่ เฆี่ยนมัน! เฆี่ยนมันแรงๆ!”การตวัดแส้เฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่า โจมตีเธออย่างรุนแรง ทันใดนั้นเลือดก็ไหลออกมา!เย่อวี่หลิวเป็นเหมือนสาวงามผู้อาภัพ ถูกเฆี่ยนตีจนบอบช้ำเธอมองไปที่ฝูงชนที่มุงดูอย่างไร้เรี่ยวแรง พลางพึมพำกระซิบว่า“ฉันถูกใส่ร้าย ทุกคนโปรดให้ความยุติธรรมกับฉันด้วย!”พวกคนรวยที่ทำตัวเหมือนสุนัขเลียเย่อวี่หลิวก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ได้เปลี่ยนสีหน้า และกล่าวซ้ำเติมไปว่า“เหอะ! สมควรแล้ว! คิดว่าต