All Chapters of หายนะมาเยือนหลังค้นพบความลับของบอสสาว: Chapter 161 - Chapter 170

ชิงหลงพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ราชาแห่งความมืด เบื้องหลังของท่านปู่ทวดหลิงนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นบุคคลสำคัญจากเมืองหลวง เจ้านายจะไปทำความรู้จักกับเขาสักหน่อยไหม?"“หืม? เสี่ยวหลง นายรู้หรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไรอยู่?” หลิงเฟิงเหลือบมองเขาอีกฝ่ายสะดุ้งอย่างรุนแรง เขาตกใจกลัว รีบคุกเข่าลง “ขอโทษครับ! ขอโทษจริงๆครับ! ราชาแห่งความมืด ผมลืมไป...”เขาลืมไปว่า ไม่ว่าราชาแห่งความมืดจะทำอะไร ไม่เคยต้องแจ้งให้ใครทราบ!หากต้องการฆ่าใครก็ฆ่าได้ทันที! ไม่ต้องมีเหตุผลอะไร! การที่เขาอยากฆ่าใครซักคน นั้นแหล่ะคือเหตุผลที่มีน้ำหนักที่สุดแล้ว! “เอาเถอะ นายออกไปได้ รีบสืบสวนต่อไป” หลิงเฟิงสั่ง “ครั้งหน้าอย่าเผยพลังของนายให้คนอื่นเห็นอีก มันเด่นชัดเกินไปแล้ว! โชคดีที่ฉันปกปิดไว้ได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นเกิดเรื่องใหญ่แน่!”“ครับ!” ชิงหลงพูดจบก็หายตัวไปทันที!ที่หน้าประตูตระกูลหลิง ในขณะที่เย่อวี่หลิวกำลังจะออกไป จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นจากข้างหลังของเธอ:“คุณหนูเย่ ทำไมถึงรีบกลับไปล่ะ? หรือว่าทะเลาะกับลูกพี่ลูกน้องของผมหรือเปล่า?”หลิงยิงเข้ามาใกล้จากข้างหลังด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาที่ร้อนแรงของเขากวาด

“ใครเป็นคนทำ?”เมื่อเห็นหลิงยิงที่ส่วนล่างของเขาเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล คุณปู่ทวดหลิงก็โกรธจัดราวกับฟ้าร้องเขาอาจจะยอมให้ลูกหลานในบ้านหลิงต่อสู้ ชิงดีชิงเด่นกันได้ เพราะการแข่งขันในระดับที่เหมาะสมช่วยคัดสรรผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดแต่เขาจะไม่ยอมให้เกิดการทำร้ายจนถึงขั้นเอาชีวิตกันอย่างเด็ดขาด!หลิงเฟิงตอบอย่างตรงไปตรงมา “ผมทำเอง”“นี่คือจงใจหรือว่าไม่ได้ตั้งใจกันแน่?” ใบหน้าของคุณปู่ทวดหลิงซีดจางลงจนถึงที่สุด!“ตั้งใจ! เพราะเขามาแตะต้องภรรยาผมก่อน! ผมไม่ควรตีเขาเหรอครับ? ที่ผมยังไว้ชีวิตเขาอยู่ ก็เพราะเห็นแก่ท่านปู่ทวดนั่นแหละ!”หลิงเฟิงพูดพร้อมรอยยิ้มเย็นชาหลิงหู่โกรธจนตาแทบระเบิดออกมา “พ่อ! พ่อได้ยินไหม? ไอ้เด็กนี่มันไม่เกรงกลัวฟ้าดิน กฎหมายอะไรแล้ว! คนในตระกูลหลิงทุกคนต่างให้ความสำคัญกับชีวิตกันทั้งนั้น ถ้าใครไม่รู้ คงคิดว่ามันเป็นเจ้าของตระกูลหลิงตัวจริงเสียอีก!”หลิงเป้าหัวเราะเยาะเย้ย “จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะพี่ใหญ่! ลูกชายของพี่เองก็รนหาที่ตายเอง ไปยุ่งกับเมียคนอื่นเขา นี่เขาเรียกว่ากรรมตามทันเท่านั้น!”“น้องรอง แกก็เล่นชู้กับแม่บ้านอยู่ไม่น้อยไม่ใช่เหรอ? อย่ามาเล่น

คุณปู่ทวดหลิงโกรธเกรี้ยวราวกับฟ้าผ่า“คูณปู่ทวดครับ เพียงแค่ท่านออกคำสั่ง เหล่าปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ของตระกูลหลิงก็พร้อมจะลงมือทันที เพื่อกำจัดลูกหลานไอ้ทรยศคนนี้!” หลิงหู่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นในชั่วพริบตา ปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ของตระกูลหลิงกว่าร้อยคนยืนเรียงราย หนาแน่นจนบดบังท้องฟ้าให้มืดมิด!เหอซิ่วฟางและเย่อวี่หลิวต่างตกใจจนจิตใจว้าวุ่น นี่คือพลังอำนาจที่แท้จริงของตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณใช่ไหม? ความโกรธเกรี้ยวของผู้มีพลังแสนแข็งแกร่งสามารถทำให้ผู้คนนับล้านต้องพินาศ ในเวลานี้ เงินทอง เกียรติยศ อำนาจ ล้วนไม่มีค่าทั้งสิ้น!“หลิงเฟิง ส่งฉันไปเถอะ!”หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เย่อวี่หลิวก็พูดอย่างเด็ดเดี่ยวตายหนึ่งชีวิต ยังดีกว่าตายกันหมด!"ส่งคุณไปทำไม จะต้องสู้ก็สู้!" หลิงเฟิงบิดข้อมืออย่างสบายใจและพูด"คนมากมายแล้วไง ก็แค่พวกไก่อ่อนหมาเรื้อนที่น่าขำขัน!""ฮ่าๆ! ปรมาจารย์ทางด้านการต่อสู้กว่า 132 คน ถูกแกดูแคลนว่าเป็นแค่ไก่อ่อนหมาเรื้อนที่น่าขำขันหรอ!"หลิงหู่โกรธจัดจนหัวเราะออกมา"พ่อ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม? ไอ้เด็กนี้ มันหยิ่งผยองยิ่งกว่าน้องสามของเราในอดีตเสียอีก

“งานเลี้ยงรุ่นเหรอ?” หลิงเฟิงขมวดคิ้ว เขาเองก็ไม่รู้เรื่องนี้เลย หลังจากสอบเข้ามหาวิทยาลัย หลิงเฟิงได้ไปเป็นทหารชายแดนที่เมืองเป่ยเจียง จึงแทบจะขาดการติดต่อกับเพื่อนร่วมรุ่นในโรงเรียนมัธยมไปเลยแต่คำพูดนี้ในสายตาของอีกสองคนกลับมีความหมายไปอีกแบบหวาซือน่าพูดอย่างเย้ยหยัน“เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง? นักเรียนดีเด่นของห้องเราในสมัยก่อน ตอนนี้กลับไม่มีใครแจ้งเรื่องงานเลี้ยงรุ่นให้ทราบเลยเหรอ?”โอวหมิงฮุยกอดเอวของหวาซือน่าอย่างแน่นและบีบเบาๆ พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า "นักเรียนดีเด่นอะไรนั่นมันก็แค่อดีต! ความรุ่งเรืองในอดีต ตอนนี้มันไม่มีค่าอะไรแล้ว!"“หลิงเฟิง หลังจากสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จ เธอก็หายไปทันที ไม่ใช่ว่าสอบตกจนไม่มีหน้ามาเจอใครหรือเปล่า? หรือว่าเธอแม้แต่มหาวิทยาลัยเอกชนยังเข้าไม่ได้เลย?”หลิงเฟิงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า “ฉันทำอะไร ไม่จำเป็นต้องรายงานให้ใครรู้!”ในความเป็นจริงตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัย คะแนนของเขาสูงมาก ถึงขนาดมหาวิทยาลัยชิงเป่ยส่งคนมาหาเขาเป็นการส่วนตัว เสนอให้เข้าเรียนฟรี และยังรับประกันว่าจะได้เรียนต่อปริญญาโทและปริญญาเอกแต่ในเวลานั้น เจ้าหน้าที่จากกรมการทหารสูงส

“หลิงเฟิง นายพูดว่าเท่าไหร่นะ?” หูยวี่คิดว่าตัวเองฟังผิดไป“สองแสนห้าหมื่นล้านไง!” หลิงเฟิงตอบเบาๆด้วยท่าทีเมินเฉยทันใดนั้น ทุกคนก็ลุกขึ้นราวกับถูกไฟฟ้าช็อตและหัวเราะกันลั่น“ว้าว! หลิงเฟิง นายอ่านหนังสือจนสมองเจ๊งไปแล้วหรือไง? สองแสนห้าหมื่นล้าน นายรู้ไหมว่าสองแสนห้าหมื่นล้านคืออะไร?”“จีดีพีทั้งปีของเมืองชางไห่ก็ยังไม่ถึงสองแสนห้าหมื่นล้าน! ถ้านายให้มหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของชางไห่อย่างเส้าต้าไห่ ให้เขาเอาสองแสนห้าหมื่นล้านออกมา เขาคงต้องล้มละลายในคืนเดียว!”เหอเจียเหว่ยสูบบุหรี่เข้าเต็มปอดๆ แล้วพูดว่า“หลิงเฟิง คนเราถึงจะไม่มีเงินก็ไม่เป็นไร แต่อย่าพูดพล่อยๆแบบนี้ พวกเรายังจะมองนายเป็นคนปกติอยู่!”“สองแสนห้าหมื่นล้าน! นายแต่งเรื่องเก่งนะ ฮ่าๆๆ!”หวาซือน่าหัวเราะจนปากไม่หุบแล้วพูดว่า“หลิงเฟิง ไม่นึกเลยว่าหลายปีที่นายดิ้นรนอยู่ในสังคมชนชั้นล่าง ไม่เพียงแต่มันไม่ได้ทำให้นายเป็นคนประหยัดติดดิน แต่มันยังทำให้นายติดนิสัยชอบพูดโม้เหมือนพวกแมลงที่ดิ้นรนอยู่ในสังคมล่างอีกด้วย!”โอวหมิงฮุยหรี่ตามองแล้วพูดว่า “อา... หวาซือน่า ตอนนั้นเธอปฏิเสธฉันหลายครั้งเพื่อคนโง่ๆ แบบนี้นี่เอง”“น