บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 1561 - บทที่ 1570

รุ่งเช้า ในท้องพระโรงตั้งแต่ที่หยุนลี่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้สำเร็จราชการแทน นี่เป็นครั้งแรกที่จักรพรรดิเหวินกลับมานั่งตำแหน่งเดิมที่นั่งอยู่ข้างพระองค์ เป็นองค์รัชทายาทหยุนลี่เมื่อเห็นจักรพรรดิเหวินกลับมานั่งตำแหน่งเดิม บรรดาขุนนางต่างสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกประหลาดดูเหมือนว่าในวันนี้จะมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นในท้องพระโรงเมื่อการประชุมเริ่มต้น วันนี้พิเศษมาก จักรพรรดิเหวินไม่ได้ให้ขุนนางรายงานเรื่องต่างๆ ทันที แต่กลับส่งสัญญาณทางสายตาให้หยุนลี่หยุนลี่ถอนหายใจลึกๆ ในใจ ก่อนจะหยิบจดหมายของหยุนเจิงที่ส่งมาจากฟู่โจวขึ้นมา และลุกขึ้นยืนช้าๆ “นี่คือจดหมายจากองค์ชายหกที่ส่งมายังข้า ข้าจะขออ่านให้ทุกท่านฟัง…”เมื่อกล่าวจบ หยุนลี่ก็เริ่มอ่านเนื้อหาในจดหมายยิ่งหยุนลี่อ่านมากขึ้น สีหน้าของบรรดาขุนนางก็ยิ่งเปลี่ยนไปในที่สุดทุกคนก็เข้าใจแล้วว่าทำไมจักรพรรดิเหวินถึงกลับมานั่งบนบัลลังก์ในวันนี้เพราะวันนี้ พระองค์ต้องการช่วยหยุนลี่ควบคุมสถานการณ์ในท้องพระโรง ไม่ให้เกิดการโต้เถียงวุ่นวายเกินไปภาษีตามที่ดิน!หยุนเจิงนี่คิดเสมอว่าราชสำนักวุ่นวายไม่พอจริงๆเมื่อหยุนลี่อ่านจบ เขาก็ม

ราชสำนักส่งคำสั่งกลับมาอย่างรวดเร็วเพียงไม่กี่วัน หยุนเจิงก็ได้รับคำสั่งจากราชสำนัก อนุญาตให้เขาใช้ฟู่โจวเป็นพื้นที่ทดลองสำหรับการปฏิรูปภาษีตามที่ดินในต้าเฉียนเมื่อเห็นเนื้อหาในคำสั่งจากราชสำนัก หยุนเจิงก็เผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมาราชสำนักก็ยังไม่กล้าลงมือเต็มที่!เฮ้อ เจ้าสามนี่ช่างขาดความเด็ดขาดจริงๆ!ในเมื่อเป้าหมายก็เพื่อทำให้อำนาจของตระกูลใหญ่และชนชั้นสูงอ่อนแอลงอยู่แล้ว จะลงมือพร้อมกันไปเลยไม่ได้หรือ?เขาขาดเงินไม่ใช่หรือไง?ถ้าทำให้พวกตระกูลใหญ่และชนชั้นสูงทนไม่ไหวจนลุกฮือต่อต้าน ก็สามารถใช้ข้ออ้างนั้นยึดทรัพย์เข้าราชสำนักได้ไม่ใช่หรือ?การเก็บภาษีตามที่ดินนี้ จะช้าหรือเร็วก็ต้องผลักดันทั่วทั้งแผ่นดินต้าเฉียนอยู่ดีแต่เจ้าสามกลับมัวแต่ค่อยๆ เดินเกมทีละก้าว ราวกับจงใจทำให้ตระกูลใหญ่เหล่านั้นหวาดระแวงไปวันๆหลังจากนึกตำหนิในใจอยู่ครู่หนึ่ง หยุนเจิงก็เรียกทัวฮวนและจี้หรานเข้ามา “ตามแผนที่วางไว้ สั่งให้ทุกอำเภอและทุกมณฑลจัดตั้งกลุ่มคนเพื่ออธิบายนโยบายภาษีใหม่แก่ชาวบ้าน และเริ่มการวัดที่ดินเพื่อจัดทำบัญชีใหม่โดยทันที!”จี้หรานแสดงความกังวลเล็กน้อย “คำสั่งจากมณฑลถึงขุนนางท

บรรยากาศในงานเลี้ยงนี้ช่างแปลกประหลาดมีโต๊ะอยู่สองตัวโต๊ะแรกหยุนเจิง ทัวฮวน จี้หราน และเว่ยหยูนั่งร่วมกันส่วนขุนนางที่ไม่มีครอบครัวหรือคนสนิทถูกจับกุมนั่งอีกโต๊ะหนึ่งและใกล้ๆ โต๊ะนั้นคือกลุ่มคนที่กำลังคุกเข่าด้วยร่างกายสั่นสะท้านในบรรยากาศเช่นนี้ ต่อให้มีอาหารเลิศรสแค่ไหน เหล่าขุนนางก็ไม่มีความอยากอาหารแม้แต่น้อยทุกคนพยายามใช้สมองขบคิด ว่าหยุนเจิงต้องการจะทำอะไรกันแน่ในขณะที่หยุนเจิงและพวกทั้งสี่คนกลับนั่งสนทนาและหัวเราะกันอย่างสบายใจแต่หัวข้อที่พูดคุยล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่เกี่ยวกับสถานการณ์ตรงหน้าแม้แต่พวกขุนนางที่มีประสบการณ์มากในราชการก็ไม่อาจเดาเจตนาที่แท้จริงของหยุนเจิงได้สายตาของหยุนเจิงกวาดผ่านโต๊ะของเหล่าขุนนางที่นั่งอย่างกังวล เขายิ้มบางๆ ในใจไม่รู้จริงๆ ว่าคนพวกนี้คิดอะไรกันอยู่ไม่กล้าต่อสู้กับข้าตรงๆ แต่กลับมาหาเรื่องข้าแทนหรือ? ถ้าไม่ได้โง่จริงๆ ก็คงไม่ทำเช่นนี้หรอก!หลังจากกินดื่มจนอิ่มหนำสำราญ หยุนเจิงก็ลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นเขาลุกขึ้น ขุนนางทั้งหลายก็ลุกตามด้วยความตกใจ“นั่ง นั่งลงเถอะ!”หยุนเจิงโบกมือพร้อมรอยยิ้ม “ข้าดูออกว่าพวกท่านไม่กล้

จนกระทั่งงานเลี้ยงสิ้นสุด หยุนเจิงก็ยังไม่ปรากฏตัวแรงกดดันที่ควรมี เขาได้มอบให้กับเหล่าขุนนางไปแล้วส่วนที่เหลือก็ปล่อยให้ทัวฮวนและจี้หรานเป็นคนจัดการ“ท่านอ๋อง ท่านจะไม่ไปตรวจดูหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เสิ่นควานที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างหยุนเจิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย“มีอะไรให้ต้องดูอีกเล่า?” หยุนเจิงส่ายหน้าพลางยิ้ม “เมื่อมีลูกน้องก็ต้องใช้ให้เกิดประโยชน์ ถ้าทุกเรื่องต้องทำเองหมด ข้าคงเหนื่อยตายก่อน!”“จริงด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เสิ่นควานหัวเราะเบาๆ “เมื่อก่อนฮูหยินจื่อก็เพราะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ถึงได้ล้มพับไปทีหนึ่ง”เมื่อเอ่ยถึงเยี่ยจื่อ หยุนเจิงจึงถามขึ้นทันที “แล้วพระชายาอ๋องกับคณะจะถึงหัวเมืองสี่ทิศเมื่อใด?”“คาดว่าราวสองหรือสามวันนี่แหละพ่ะย่ะค่ะ”เสิ่นควานตอบ “เมื่อวานเพิ่งมีข่าวมาว่าพวกนางข้ามด่านเป่ยลู่มาแล้ว แม้การเดินทางจะช้าหน่อย แต่ไม่เกินสามวันต้องถึงหัวเมืองสี่ทิศแน่”เช่นนั้นหรือ?หยุนเจิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้เราออกเดินทางไปหัวเมืองสี่ทิศกันเถอะ”“หา?” เสิ่นควานตกตะลึง “ไปเลยหรือ? แล้วเรื่องที่นี่ไม่ต้องสนใจแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ตอนนี้เป็นช่วงสำคัญ

เมื่อได้รับฟังเรื่องราวจากสตรีทั้งสาม หยุนเจิงก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดที่จริงแล้ว พวกเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับพวกที่ดักซุ่มโดยตรงขณะเดินทางมาถึงบริเวณที่ศัตรูวางกับดัก หน่วยสำรวจเส้นทางของพวกเขาก็สังเกตเห็นความผิดปกติ และตระหนักว่าสถานที่นั้นเหมาะสำหรับซุ่มโจมตี จึงรีบออกไปตรวจสอบเมื่อพวกเขาเคลื่อนเข้าไปใกล้ กลุ่มคนที่แฝงตัวอยู่เพิ่งจะล่าถอยไปไม่นาน ร่องรอยบนพื้นดินยังดูสดใหม่ทหารของพวกเขารีบไล่ติดตามไปทันที แต่ก็พบเพียงไม่กี่คนที่ล้าหลังอยู่ไกลๆ ในมือของพวกนั้นยังถือหน้าไม้กำลังสูง ดูจากอาวุธและอุปกรณ์แล้ว เห็นได้ชัดว่าพวกมันได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีคนเหล่านั้นล่าถอยไปอย่างเด็ดขาด ในที่สุดฝ่ายของหยุนเจิงก็ไม่สามารถไล่ตามทันจากร่องรอยที่หลงเหลืออยู่ ณ จุดซุ่มโจมตี คาดการณ์ได้ว่าพวกที่ซุ่มอยู่นั้นน่าจะมีประมาณหนึ่งร้อยคน และที่แน่ๆ พวกมันเป็นนักรบที่ผ่านการฝึกฝนมาโดยเฉพาะก่อนหน้านี้ เนื่องจากอยู่ต่อหน้าข้ารับใช้ในจวนอ๋อง เสิ่นลั่วเยี่ยนจึงไม่สะดวกกล่าวถึงเรื่องนี้ตรงๆ นางจึงโกหกว่าระหว่างทางไม่ได้พบเจอเรื่องใด“หน้าไม้กำลังสูง?”หยุนเจิงขมวดคิ้ว “ดูจากลักษณะแล้ว คงเป็นฝีมือ