บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 1421 - บทที่ 1430

การมาถึงจวนอ๋องของเจียเหยา ก่อให้เกิดผลกระทบต่อจวนอ๋องอยู่บ้างนี่เป็นเรื่องที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ตอนนี้ หยุนเจิงก็ไม่อาจกักขังเจียเหยาไว้ดังเดิมอีกต่อไปทว่าเรื่องลับสำคัญมากมายในจวนอ๋อง ก็ไม่อาจให้เจียเหยารับรู้ได้ผู้คนในจวนอ๋องจึงต้องแสดงความเคารพต่อเจียเหยาตามสมควร แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องระแวดระวังนางในทุกด้านด้วยเหตุนี้ บรรยากาศในจวนอ๋องจึงมีความแปลกไปอยู่บ้างโชคดีที่ตอนนี้เป็นช่วงปลายปี อีกไม่นานก็จะถึงเทศกาลปีใหม่ความสุขและความยินดีในจวนอ๋องช่วยทำให้บรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้เจือจางลงนอกจากนี้ เจียเหยาเองก็ตระหนักรู้ถึงสถานะของนางเป็นอย่างดี ไม่ได้แส่ส่ายซักไซ้ในเรื่องที่ไม่ควรซักไซ้ หรือเที่ยวไปสำรวจความลับของซั่วเป่ย กลับกัน นางยังวางใจเรียนรู้การเล่นไพ่นกกระจอกจากเสิ่นลั่วเยี่ยนและพวกเจียเหยาเป็นคนฉลาด เพียงแค่ครึ่งวันก็เรียนรู้วิธีเล่นไพ่นกกระจอกได้อย่างคล่องแคล่วเมื่อเสิ่นลั่วเยี่ยนถูกฮูหยินเสิ่นบังคับให้ไปเดินเล่นในลาน เจียเหยาจึงไปรวมตัวกับเยี่ยจื่อ เมี่ยวอิน และภรรยาของฉินชีหู่ เล่นไพ่นกกระจอกกันอย่างเพลิดเพลิน"น้องชาย ครานี้เจ้าคงมีเพื่อนเล่นไพ่นกกระจอกคร

ในวันสิ้นปี ซั่วเป่ยก็มีหิมะตกหนักอีกครั้งฉินชีหู่และครอบครัวมาถึงจวนอ๋องตั้งแต่เช้าหลังมื้อเที่ยง ทุกคนก็ไปช่วยกันห่อเกี๊ยวภรรยาหลวงและอนุของฉินชีหู่ก็ไปร่วมกับฮูหยินเสิ่นและคนอื่นๆ ห่อเกี๊ยวด้วยที่จริงแล้ว ในจวนมีคนรับใช้มากมาย งานแบบนี้ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาทำเอง แต่ทุกคนก็สนุกกับความรู้สึกของการที่ครอบครัวได้มารวมตัวกันทำกิจกรรมมีเพียงเจียเหยาเท่านั้น ที่อ้างว่าตัวเองห่อเกี๊ยวออกมาได้ไม่สวย จึงห่อแค่ไม่กี่ชิ้นพอเป็นพิธี แล้วก็ขอถอนตัวออกจากกิจกรรมนี้เมื่อหยุนเจิงและฉินชีหู่มาถึงประตูสวนหลังบ้าน ก็ได้ยินเสียง "แปะๆ" ดังขึ้นเมื่อเดินเข้าไปในสวนหลังบ้าน ก็พบว่าเจียเหยากำลังฝึกวิชาแส้ยาวในมือนางราวกับอสรพิษที่เคลื่อนไหวอย่างอิสระ ฟาดลงบนพื้นหิมะจนเกิดเสียง "เพียะๆ" พร้อมกับหิมะที่กระเซ็นฟุ้งไปทั่ว"นางคงจินตนาการว่าหิมะนี้คือเจ้าแน่ๆ"ฉินชีหู่กระซิบเสียงเบา พร้อมขยิบตาหยอกหยุนเจิง"อาจจะเป็นไปได้!"หยุนเจิงยิ้มแห้งๆ ก่อนเอ่ยว่า "ข้าอยากดูเจ้าสองคนประลองกันสักหน่อย เจ้าว่าจะดีไหม?""พอเถอะ!"ฉินชีหู่ส่ายหัวปฏิเสธ "นี่มันวันสิ้นปี ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน จะมาตี

เมื่อเห็นทั้งสองถูกแส้มัดจนแน่นบนหิมะ ฉินชีหู่ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้"ระยะห่างแบบนี้ ถ้าไม่สู้กันก็คงจูบกันแน่ๆ..."โชคดีที่ฉินชีหู่ไม่รู้จักของที่เรียกว่าโทรศัพท์มือถือ ไม่เช่นนั้นเขาคงหยิบขึ้นมาถ่ายภาพเก็บไว้แน่หยุนเจิงและเจียเหยาที่ถูกแส้มัดจนใบหน้าใกล้กันจนแทบชิด ต่างก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของอีกฝ่ายที่รดอยู่บนใบหน้าของตนทั้งสองมองหน้ากันด้วยความกระอักกระอ่วน ใบหน้าห่างกันเพียงนิดเดียว"ปล่อยสิ!"เจียเหยาหันหน้าไปอีกทาง พยายามหลีกเลี่ยงสายตาของหยุนเจิง ก่อนจะมองไปที่มือของเขาที่ยังจับแส้อยู่แต่ในขณะนั้นเอง เจียเหยาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่แข็งและดันอยู่บนร่างของนางเมื่อกวาดตามองดูว่ามือทั้งสองของหยุนเจิงยังว่างเปล่า หัวใจของเจียเหยาก็เต้นแรงขึ้นทันทีนางเข้าใจได้ทันทีว่ามันคืออะไร...คนไร้ยางอายผู้นี้!เจียเหยาด่าหยุนเจิงในใจ ใบหน้าของนางแดงก่ำไปจนถึงใบหู"ปล่อยมือข้าก่อน! มือข้าจะถูกกดจนหักอยู่แล้ว!"หยุนเจิงมองไปยังข้อมือที่ยังถูกเจียเหยาจับไว้อย่างแน่นด้วยท่าทางนี้ มือของเขาถูกกดอยู่ในลักษณะที่ผิดตำแหน่ง ส่งผลให้รู้สึกเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง"สมควร!"เจียเหยา

ในฤดูหนาวของซั่วเป่ย ท้องฟ้าค่ำมืดเร็วกว่าปกติเพิ่งจะห้าโมงเย็น ท้องฟ้าก็มืดลงอย่างรวดเร็วและมื้อค่ำสำหรับวันสิ้นปีของหยุนเจิงและพวก ก็ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการเหล่าเด็กๆ ถูกจัดให้นั่งแยกไปอีกมุมหนึ่ง โต๊ะของพวกเขามีขนมหวานที่พวกเขาชอบเต็มโต๊ะ พร้อมกับหม้อทองแดงเล็กๆ ตรงกลางที่ใช้เตาถ่านให้ความร้อนสาวรับใช้สองคนในจวนถูกจัดให้นั่งร่วมโต๊ะกับเด็กๆ ด้วยแม้สาวรับใช้ทั้งสองต้องรับหน้าที่ดูแลเหล่าเด็กๆ ที่ถือเป็นบรรพบุรุษตัวน้อย แต่การได้ร่วมโต๊ะกับพวกเขาก็นับว่าเป็นพระคุณอันใหญ่หลวงสำหรับพวกนางแล้วส่วนอีกโต๊ะหนึ่ง เป็นโต๊ะที่หยุนเจิงสั่งทำพิเศษ โดยมีหม้อทองแดงใบใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางหม้อนี้ดูเหมือนกับหม้อทองแดงสำหรับลวกเนื้อแกะของภาคเหนือในชาติก่อนของเขาไม่มีผิดหยุนเจิงและพวกนั่งล้อมรอบหม้อทองแดงนี้ โดยมีซินเซิงได้รับเชิญให้นั่งร่วมโต๊ะด้วยบนโต๊ะไม่เพียงแค่มีเนื้อแกะและเนื้อกวางที่หั่นบาง แต่ยังมีเนื้อวัวซึ่งหาได้ยากยิ่งสองวันก่อน มีข่าวว่าในบ้านของตระกูลใหญ่แห่งหนึ่ง วัวของพวกเขา "บังเอิญ" ล้มจนขาหัก และไม่อาจรักษาได้พวกเขาจึงแจ้งทางการ พร้อมเตรียมเชือดวัวตัวนั้นเ

ท้องฟ้าของซั่วเป่ยมืดเร็วกว่าที่อื่น หมายความว่าคืนนี้จะยาวนานเป็นพิเศษคืนนี้ ทุกคนต้องอยู่เฝ้ายามดึกจนถึงหลังเที่ยงคืนหลังจากเล่นกันได้สักพัก ฉินชีหู่กับภรรยาและบุตรทั้งสามก็พากันกลับไปก่อน ส่วนเว่ยซวงและพวกก็ไม่ได้จัดการเล่นไพ่นกกระจอกต่อ ต่างนั่งเฝ้ายามอย่างสงบอยู่ข้างเตาไฟ พูดคุยเรื่องไร้สาระกันไปเรื่อยๆหยุนเจิงนอนเหยียดขาเหมือนนายท่านใหญ่ พาดขาไว้บนตักของเมี่ยวอิน เมี่ยวอินผลักขาเขาออกหลายครั้ง แต่เมื่อเห็นว่าคนหน้าด้านอย่างหยุนเจิงไม่ยอมลดละ นางก็ปล่อยเลยตามเลยอย่างไรเสีย คนในจวนก็รู้ดีอยู่แล้วถึงความประพฤติของหยุนเจิงถึงแม้จะคิดเช่นนั้น แต่เมี่ยวอินก็ยังคงหยิกขาหยุนเจิงเป็นระยะๆไม่ได้มีเหตุผลอะไรพิเศษ นอกจากอยากเห็นสายตาน้อยใจที่หยุนเจิงส่งมาเป็นระยะ"อย่างไรก็ไม่มีอะไรทำ เรามาเล่นหมากรุกกันเถอะ"เจียเหยาที่เบื่อหน่ายจนไม่รู้จะทำอะไร จึงเสนอตัวเล่นหมากรุกกับหยุนเจิง"ไม่เอา!"หยุนเจิงปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด "เจ้าคิดมากทั้งวันยังไม่พออีกหรือ? วันสิ้นปีแบบนี้ ทำตัวสบายๆ ปล่อยวางหน่อยจะดีกว่าไหม?""ปล่อยวาง?"เจียเหยาไม่เข้าใจในคำพูดของเขาหยุนเจิงอธิบายว่า "ก