เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1421
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1422
"มีอะไรรึ?"หยุนเจิงหันไปมองเจียเหยาเจียเหยายื่นมือออกมา "ข้าไม่มีเงินแล้ว""มิใช่ว่าเพิ่งให้เจ้าไปห้าร้อยตำลึงเงินหรือ? หมดไวถึงเพียงนี้?"หยุนเจิงไม่ค่อยเชื่อพวกเจียเหยาก็แค่เล่นกันสนุกๆ ตั้งฐานไว้เพียงตำลึงเดียวเท่านั้นมิใช่ว่าคนฉลาดเล่นไพ่นกกระจอกมักจะเก่งกันหรือ?นี่เล่นไปไม่ถึงชั่วโมง เจียเหยากลับหมดตัวแล้วหรือ?เขาแทบสงสัยว่าเจียเหยาอาจซ่อนเงินไว้เองหรือไม่ก็เจียเหยาแกล้งเล่นเสีย?เพื่อที่จะใช้โอกาสนี้สร้างความสนิทสนมกับเยี่ยจื่อและพวก?หรือบางที...อาจมีจุดประสงค์อื่น?"นี่ข้าเล่นเป็นครั้งแรก จะให้ทำอย่างไรได้เล่า?"เจียเหยาตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ"ก็ได้..."หยุนเจิงไม่สามารถหาเหตุผลมาหักล้างได้ จึงได้แต่สั่งซินเซิงที่ยืนรับใช้ข้างๆ ให้ไปเบิกเงินจากห้องบัญชีอีกห้าร้อยตำลึงมอบให้เจียเหยาเมื่อหยุนเจิงเดินมาถึงสวนหลังบ้าน ฮูหยินเสิ่นกำลังไล่เสิ่นลั่วเยี่ยนให้เดินเล่นราวกับต้อนเป็ดเมื่อเสิ่นลั่วเยี่ยนเห็นหยุนเจิงมาถึง นางก็เหมือนเห็นฟางช่วยชีวิต รีบส่งสายตาอ้อนวอนไปทางหยุนเจิง"ไม่ต้องมองแล้ว!"ฮูหยินเสิ่นจ้องเสิ่นลั่วเยี่ยน "เจ้ากำลังจะถึงเวลาคลอดแล้ว และนี่เป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1423
ในวันสิ้นปี ซั่วเป่ยก็มีหิมะตกหนักอีกครั้งฉินชีหู่และครอบครัวมาถึงจวนอ๋องตั้งแต่เช้าหลังมื้อเที่ยง ทุกคนก็ไปช่วยกันห่อเกี๊ยวภรรยาหลวงและอนุของฉินชีหู่ก็ไปร่วมกับฮูหยินเสิ่นและคนอื่นๆ ห่อเกี๊ยวด้วยที่จริงแล้ว ในจวนมีคนรับใช้มากมาย งานแบบนี้ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาทำเอง แต่ทุกคนก็สนุกกับความรู้สึกของการที่ครอบครัวได้มารวมตัวกันทำกิจกรรมมีเพียงเจียเหยาเท่านั้น ที่อ้างว่าตัวเองห่อเกี๊ยวออกมาได้ไม่สวย จึงห่อแค่ไม่กี่ชิ้นพอเป็นพิธี แล้วก็ขอถอนตัวออกจากกิจกรรมนี้เมื่อหยุนเจิงและฉินชีหู่มาถึงประตูสวนหลังบ้าน ก็ได้ยินเสียง "แปะๆ" ดังขึ้นเมื่อเดินเข้าไปในสวนหลังบ้าน ก็พบว่าเจียเหยากำลังฝึกวิชาแส้ยาวในมือนางราวกับอสรพิษที่เคลื่อนไหวอย่างอิสระ ฟาดลงบนพื้นหิมะจนเกิดเสียง "เพียะๆ" พร้อมกับหิมะที่กระเซ็นฟุ้งไปทั่ว"นางคงจินตนาการว่าหิมะนี้คือเจ้าแน่ๆ"ฉินชีหู่กระซิบเสียงเบา พร้อมขยิบตาหยอกหยุนเจิง"อาจจะเป็นไปได้!"หยุนเจิงยิ้มแห้งๆ ก่อนเอ่ยว่า "ข้าอยากดูเจ้าสองคนประลองกันสักหน่อย เจ้าว่าจะดีไหม?""พอเถอะ!"ฉินชีหู่ส่ายหัวปฏิเสธ "นี่มันวันสิ้นปี ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน จะมาตี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1424
ให้ตายเถอะ!คำพูดแบบนี้นี่มัน!หยุนเจิงตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ข้าว่าอย่างไรเจ้าก็ควรใช้แส้... อ้อ ไม่สิ ใช้สิ่งที่เจ้าเชี่ยวชาญจะดีกว่า!"มารดามันสิ พูดว่าชอบดูนางถือแส้เล็กๆ นั่น ฟังดูเหมือนตนมีรสนิยมแปลกๆ ไปอีก!หรือจะให้เจียเหยาถือแส้ฟาดเพียะๆ แล้วตนถือปืนพกยิงปิ้วๆ?แค่คิดภาพก็น่าอายเกินจะมองแล้ว!"ก็ได้!"เมื่อหยุนเจิงยืนยันหนักแน่น เจียเหยาก็ไม่ปฏิเสธอีก นางสะบัดแส้ในมือจนเกิดเสียงดังสนั่น ราวกับประกาศศึกกับหยุนเจิงหยุนเจิงเบะปากพลางรับดาบที่ทหารรับใช้ในจวนส่งมาให้ เขาเหวี่ยงดาบสองสามครั้งในอากาศ ราวกับตอบโต้การท้าทายของเจียเหยาฉินชีหู่ที่ยืนดูอยู่ กลายเป็นผู้ชมที่มีสีหน้าตื่นเต้นสุดๆ เขายังพูดเร่งเร้า "พวกเจ้ามัวแต่พูดกันอยู่นั่นแหละ! รีบลงมือประลองกันเสียทีสิ!"ฉินชีหู่ดูเหมือนจะสนุกมากจนอยากเรียกให้คนยกเหล้ายกกับแกล้มมาด้วย จะได้ทั้งดื่มทั้งกินไปพร้อมกับดูการประลองการได้ดูคู่สามีภรรยาทะเลาะกันอย่างเปิดเผยแบบนี้ ถือเป็นโอกาสที่ไม่ได้มีบ่อยยิ่งกว่านั้น ทั้งสองคนนี้ คนหนึ่งคือท่านอ๋อง อีกคนคือองค์หญิงเจี้ยนกั๋ว การเห็นสองคนนี้มาประลองกัน มันช่างน่าตื่นเต้นจร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1425
เมื่อเห็นทั้งสองถูกแส้มัดจนแน่นบนหิมะ ฉินชีหู่ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้"ระยะห่างแบบนี้ ถ้าไม่สู้กันก็คงจูบกันแน่ๆ..."โชคดีที่ฉินชีหู่ไม่รู้จักของที่เรียกว่าโทรศัพท์มือถือ ไม่เช่นนั้นเขาคงหยิบขึ้นมาถ่ายภาพเก็บไว้แน่หยุนเจิงและเจียเหยาที่ถูกแส้มัดจนใบหน้าใกล้กันจนแทบชิด ต่างก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของอีกฝ่ายที่รดอยู่บนใบหน้าของตนทั้งสองมองหน้ากันด้วยความกระอักกระอ่วน ใบหน้าห่างกันเพียงนิดเดียว"ปล่อยสิ!"เจียเหยาหันหน้าไปอีกทาง พยายามหลีกเลี่ยงสายตาของหยุนเจิง ก่อนจะมองไปที่มือของเขาที่ยังจับแส้อยู่แต่ในขณะนั้นเอง เจียเหยาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่แข็งและดันอยู่บนร่างของนางเมื่อกวาดตามองดูว่ามือทั้งสองของหยุนเจิงยังว่างเปล่า หัวใจของเจียเหยาก็เต้นแรงขึ้นทันทีนางเข้าใจได้ทันทีว่ามันคืออะไร...คนไร้ยางอายผู้นี้!เจียเหยาด่าหยุนเจิงในใจ ใบหน้าของนางแดงก่ำไปจนถึงใบหู"ปล่อยมือข้าก่อน! มือข้าจะถูกกดจนหักอยู่แล้ว!"หยุนเจิงมองไปยังข้อมือที่ยังถูกเจียเหยาจับไว้อย่างแน่นด้วยท่าทางนี้ มือของเขาถูกกดอยู่ในลักษณะที่ผิดตำแหน่ง ส่งผลให้รู้สึกเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง"สมควร!"เจียเหยา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1426
"อันนี้เข้าท่าดี!"พอพูดถึงการดื่มเหล้า ฉินชีหู่ก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันทีหยุนเจิงมีกฎห้ามดื่มเหล้าในกองทัพ และฉินชีหู่ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นแม้กลับมาที่จวนติ้งเป่ย เขาก็ไม่กล้าดื่มจนสุดเหวี่ยง เพราะเกรงว่าจะมีงานด่วนทางทหารเข้ามาแต่วันนี้เป็นวันสิ้นปีทั้งที เขาจึงคิดว่าจะได้ดื่มจนหนำใจเสียบ้างหยุนเจิงไม่อยากประลองต่อ ส่วนเจียเหยาก็ไม่เซ้าซี้จะให้เขาสู้ด้วยอีก แต่เจียเหยากลับยังติดใจสิ่งที่หยุนเจิงเก็บไว้ก่อนหน้านี้ "เจ้าจะให้ข้าดูสิ่งที่เจ้าซ่อนไว้เมื่อครู่อีกครั้งได้หรือไม่?""จะดูไปทำไม?"หยุนเจิงปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด "นั่นเป็นของที่ข้าทำไว้ให้ลูกของข้า เจ้าโตขนาดนี้แล้ว ยังจะมาแย่งของเล่นกับลูกข้าอีกหรือ? ไม่อายบ้างหรือไง?""ข้า…"เจียเหยาอึ้งไป ก่อนจะถลึงตาใส่หยุนเจิงด้วยความไม่พอใจไม่ให้ดูก็ไม่ดู!แต่ตอนนี้นางมั่นใจแล้วว่าสิ่งนั้นไม่ใช่ของเล่นธรรมดาแน่ๆมันต้องเป็นอาวุธลับอย่างแน่นอน!นางรู้สึกว่าหากตนคิดจะลอบสังหารหยุนเจิง ในระยะใกล้เช่นนั้น คนที่ตายก่อนคงเป็นนางเสียเองเว้นเสียแต่ว่า จะต้องอาศัยจังหวะที่หยุนเจิงเผลอ ใช้ธนูยิงเขาจากระยะไกลเท่านั้น!"เอาล่ะ เจ้า
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1427
ในฤดูหนาวของซั่วเป่ย ท้องฟ้าค่ำมืดเร็วกว่าปกติเพิ่งจะห้าโมงเย็น ท้องฟ้าก็มืดลงอย่างรวดเร็วและมื้อค่ำสำหรับวันสิ้นปีของหยุนเจิงและพวก ก็ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการเหล่าเด็กๆ ถูกจัดให้นั่งแยกไปอีกมุมหนึ่ง โต๊ะของพวกเขามีขนมหวานที่พวกเขาชอบเต็มโต๊ะ พร้อมกับหม้อทองแดงเล็กๆ ตรงกลางที่ใช้เตาถ่านให้ความร้อนสาวรับใช้สองคนในจวนถูกจัดให้นั่งร่วมโต๊ะกับเด็กๆ ด้วยแม้สาวรับใช้ทั้งสองต้องรับหน้าที่ดูแลเหล่าเด็กๆ ที่ถือเป็นบรรพบุรุษตัวน้อย แต่การได้ร่วมโต๊ะกับพวกเขาก็นับว่าเป็นพระคุณอันใหญ่หลวงสำหรับพวกนางแล้วส่วนอีกโต๊ะหนึ่ง เป็นโต๊ะที่หยุนเจิงสั่งทำพิเศษ โดยมีหม้อทองแดงใบใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางหม้อนี้ดูเหมือนกับหม้อทองแดงสำหรับลวกเนื้อแกะของภาคเหนือในชาติก่อนของเขาไม่มีผิดหยุนเจิงและพวกนั่งล้อมรอบหม้อทองแดงนี้ โดยมีซินเซิงได้รับเชิญให้นั่งร่วมโต๊ะด้วยบนโต๊ะไม่เพียงแค่มีเนื้อแกะและเนื้อกวางที่หั่นบาง แต่ยังมีเนื้อวัวซึ่งหาได้ยากยิ่งสองวันก่อน มีข่าวว่าในบ้านของตระกูลใหญ่แห่งหนึ่ง วัวของพวกเขา "บังเอิญ" ล้มจนขาหัก และไม่อาจรักษาได้พวกเขาจึงแจ้งทางการ พร้อมเตรียมเชือดวัวตัวนั้นเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1428
หลังจากนั้น หยุนเจิงก็ไม่ได้พูดอะไรที่เจียเหยาไม่ชอบฟังอีก เปลี่ยนไปคุยเรื่องทั่วไปกับเสิ่นลั่วเยี่ยนและคนอื่นๆ แทนแต่เรื่องที่คุยกันนั้นล้วนเป็นเรื่องครอบครัว ไม่มีใครพูดถึงเรื่องบ้านเมืองหรือการเมืองแต่อย่างใดเมื่อกินดื่มกันอิ่มหนำแล้ว ภรรยาหลวงและอนุของฉินชีหู่ก็ไปรวมกลุ่มกับเมี่ยวอินและเว่ยซวงเพื่อเล่นไพ่นกกระจอกกันส่วนคนอื่นๆ ในจวนก็เริ่มเล่นเกมปาทู่กันอย่างสนุกสนานฉินชีหู่ที่ดื่มจนเกือบเมานิดหน่อย ยังออกไปที่ลานหิมะข้างนอกแล้วแสดงฝีมือการต่อสู้หมัดเต่าทอง อ้างว่าเพื่อสร้างความบันเทิงให้กับทุกคนเจียเหยาที่มีทักษะการยิงธนูเป็นเลิศ เล่นเกมปาทู่ได้อย่างสบายใจ นางกวาดเงินรางวัลมาไม่น้อยแล้วในขณะที่เจียเหยากำลังสนุกสนาน ฮูหยินเสิ่นก็พาสาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาสาวใช้ในมือถือชุดเสื้อผ้าหนึ่งชุด ประกอบไปด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์ด้านนอก เสื้อผ้านุ่มคล้ายขนสัตว์ด้านใน และเสื้อคลุมขนมิงค์เมื่อฮูหยินเสิ่นเดินมาหยุดตรงหน้าเจียเหยา นางมองไปที่เสื้อผ้าในมือของสาวใช้ ก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อย "ทั้งหมดนี้...คงไม่ใช่สำหรับข้าหรอนะ?""แน่นอนว่าให้เจ้า"ฮูหยินเสิ่นพยักหน้าพลางยิ้ม "พรุ่งนี้ก็
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1429
ท้องฟ้าของซั่วเป่ยมืดเร็วกว่าที่อื่น หมายความว่าคืนนี้จะยาวนานเป็นพิเศษคืนนี้ ทุกคนต้องอยู่เฝ้ายามดึกจนถึงหลังเที่ยงคืนหลังจากเล่นกันได้สักพัก ฉินชีหู่กับภรรยาและบุตรทั้งสามก็พากันกลับไปก่อน ส่วนเว่ยซวงและพวกก็ไม่ได้จัดการเล่นไพ่นกกระจอกต่อ ต่างนั่งเฝ้ายามอย่างสงบอยู่ข้างเตาไฟ พูดคุยเรื่องไร้สาระกันไปเรื่อยๆหยุนเจิงนอนเหยียดขาเหมือนนายท่านใหญ่ พาดขาไว้บนตักของเมี่ยวอิน เมี่ยวอินผลักขาเขาออกหลายครั้ง แต่เมื่อเห็นว่าคนหน้าด้านอย่างหยุนเจิงไม่ยอมลดละ นางก็ปล่อยเลยตามเลยอย่างไรเสีย คนในจวนก็รู้ดีอยู่แล้วถึงความประพฤติของหยุนเจิงถึงแม้จะคิดเช่นนั้น แต่เมี่ยวอินก็ยังคงหยิกขาหยุนเจิงเป็นระยะๆไม่ได้มีเหตุผลอะไรพิเศษ นอกจากอยากเห็นสายตาน้อยใจที่หยุนเจิงส่งมาเป็นระยะ"อย่างไรก็ไม่มีอะไรทำ เรามาเล่นหมากรุกกันเถอะ"เจียเหยาที่เบื่อหน่ายจนไม่รู้จะทำอะไร จึงเสนอตัวเล่นหมากรุกกับหยุนเจิง"ไม่เอา!"หยุนเจิงปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด "เจ้าคิดมากทั้งวันยังไม่พออีกหรือ? วันสิ้นปีแบบนี้ ทำตัวสบายๆ ปล่อยวางหน่อยจะดีกว่าไหม?""ปล่อยวาง?"เจียเหยาไม่เข้าใจในคำพูดของเขาหยุนเจิงอธิบายว่า "ก
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1498
“อืม เรื่องนี้เจ้าต้องใส่ใจให้มาก!” จักรพรรดิเหวินตรัสเตือน “อย่าปล่อยให้คนของเจ้าหกแฝงตัวอยู่รอบตัวเจ้าเพื่อสืบข่าวอีกต่อไป!” ในชั่วขณะนั้น หยุนลี่เริ่มคิดถึงผู้คนที่เคยร่วมวางแผนกำจัดหยุนเจิงกับเขาก่อนหน้านี้ เฉียวเหยียนเซียน ฮั่วเหวินจิ้ง... แม้กระทั่งหยวนกุยก็ยังไม่รอดพ้นจากความสงสัยของเขา แต่จากสถานการณ์ในปัจจุบัน ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ไม่มีใครแสดงพฤติกรรมน่าสงสัย หรือว่า คนของเจ้าหกที่แฝงตัวอยู่ จะซ่อนตัวได้ลึกถึงเพียงนี้? “กลับเมืองหลวงแล้วค่อยตรวจสอบอย่างละเอียดอีกที!” จักรพรรดิเหวินยกพระหัตถ์ขึ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้หยุนลี่วางใจ ก่อนจะมองเขาด้วยความอ่อนโยน “ข้ารู้ว่าเจ้าถูกเจ้าหกบีบเงินไปถึงสี่ล้านตำลึง ในใจเจ้าคงอึดอัดและเจ็บปวด ข้าจึงให้จางซูช่วยสร้างโรงกลั่นสุราไว้ กลับไป ข้าจะยกโรงกลั่นนั้นให้เจ้า” “เสด็จพ่อ เรื่องนี้... ลูกไม่อาจรับได้พ่ะย่ะค่ะ!” หยุนลี่ตกใจ รีบปฏิเสธพร้อมกับโบกมือไปมา “ไม่มีอะไรที่เจ้าจะรับไม่ได้! แผ่นดินนี้ข้าก็จะยกให้เจ้าแล้ว ข้ายังจะมาสนใจโรงกลั่นสุราอีกหรือ?” จักรพรรดิเหวินตรัสพร้อมส่ายพระพักตร์เบาๆ ก่อนจะกล่าวด้วยน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1497
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น จักรพรรดิเหวินทรงส่งคนมาแจ้งว่า พระองค์จะเสด็จออกจากหัวเมืองสี่ทิศในวันนี้ เมื่อได้รับข่าวนี้ หยุนเจิงถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างไรก็ตาม ก่อนเสด็จจากไป จักรพรรดิเหวินได้ทรงมีพระบัญชาให้โจวเต้ากงนำกองทัพไปประจำการแนวหน้าที่จูโจว และให้จ้าวจี๋นำกองทัพกลับไปยังตะวันตกเฉียงเหนือ กองกำลังในมือของหยุนเจิงมีมากพออยู่แล้ว หากปล่อยให้กองทัพสามหมื่นนายในจูโจวอยู่ภายใต้การควบคุมของหยุนเจิงด้วย อาจทำให้เกิดข้อสงสัยขึ้นมาได้ สำหรับเรื่องนี้ หยุนเจิงไม่มีความคิดเห็นใดๆ เมื่อสองวันก่อน ตอนที่เขาเข้าไปถวายพระพรจักรพรรดิเหวิน พระองค์ก็ได้ทรงบอกเรื่องนี้ไว้แล้ว อย่างไรเสีย โจวเต้ากงก็ได้ส่งข่าวลับมาให้เขาทราบอยู่ก่อนแล้ว หากเขาต้องการบุกจูโจวจริงๆ โจวเต้ากงก็คงจะนำกองทัพยอมจำนนเสียเอง หลังจากทานมื้อเช้า หยุนเจิงและเจียเหยาก็นำขุนนางทั้งหลายออกไปส่งจักรพรรดิเหวิน หยุนลี่ และคณะเจ้าหน้าที่กระทรวงพิธีการออกจากหัวเมืองสี่ทิศ ก่อนจากกัน หยุนเจิงก็รักษาคำพูดโดยการคืนป้ายทองคำให้แก่จักรพรรดิเหวิน และกระซิบพูดบางอย่างกับหยุนลี่ ไม่นานหลังจากออกจากหัวเม
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1496
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พูดจบ หยุนลี่ก็รู้สึกเสียใจในทันที ตอนนี้เขาควรจะแสดงความอ่อนข้อให้ไอ้สุนัขนี่แท้ๆ! ทำไมถึงปล่อยให้คำพูดไม่กี่คำของมันทำให้ตนต้องมาต่อกรกับมันอีกแล้วล่ะ? เฮ้อ! เจ้าไอ้สุนัขนี่ เวลาพูดจามันช่างยั่วโมโหจริงๆ! “ได้ๆ” หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง “เช่นนั้นข้าขอไปส่งพี่สามด้วยตนเอง” “ไม่ต้องลำบากน้องหกหรอก!” หยุนลี่รีบปฏิเสธ ไม่อยากอยู่ต่อให้นานไปกว่านี้ เกรงว่าจะถูกเล่นงานอีก “ก็ได้!” หยุนเจิงไม่ดึงดัน “อ้อ จริงสิ พี่สาม ตอนเดินทางผ่านจูโจว ก็อย่าลืมช่วยข้าเก็บหนี้ด้วยนะ” เก็บหนี้? เมื่อได้ยินสองคำนี้ หยุนลี่แทบจะกระโดดขึ้นมาด่ามารดา ถ้าเสด็จพ่อไม่เตือน เขาคงไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกเจ้าไอ้สุนัขนี่หลอกอีกแล้ว! ไร้ยางอาย! หยุนลี่สบถอย่างโมโหในใจ แต่ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง “น้องหกไม่ต้องห่วง พี่สามในฐานะองค์รัชทายาท ก็แพ้เดิมพันเจ้าต่อหน้าผู้คนไปแล้ว พี่สามจะผิดคำพูดได้อย่างไร?” หยุนลี่เริ่มตระหนักว่าการพูดคุยกับหยุนเจิงก็มีข้อดีอยู่บ้าง อย่างน้อย มันช่วยฝึกความอดทนของเขาได้เป็นอย่างดี “ขอบคุณพี่สามมาก!” ใบหน้าของหยุนเจิงเต็มไปด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1495
จวนอ๋องขณะที่หยุนเจิงและเจียเหยากำลังเตรียมตัวทานมื้อค่ำ หยุนลี่ก็นำคนมาส่งรางวัลที่จักรพรรดิเหวินมอบให้ การที่จักรพรรดิเหวินให้หยุนลี่ องค์รัชทายาท มาส่งรางวัลด้วยตัวเอง ทำให้เจียเหยารู้สึกตื่นเต้นและคาดหวังอยู่ไม่น้อย รางวัลอะไรก็ไม่สำคัญ ขอแค่เป็นของที่มีค่าและขายได้ก็พอ แต่เมื่อขันทีอ่านรายชื่อสิ่งของที่เป็นรางวัลเสียงดัง เจียเหยาก็ถึงกับอึ้งไป หวีหยกขาวประดับทองคำ ปิ่นทองคำประดับดอกไม้ เครื่องประดับปิ่นทองที่แกว่งไปมาได้ ต่างหูแก้ว รวมถึงแป้งฝุ่นและเครื่องประทินโฉม... ทั้งหมดล้วนเป็นของใช้สำหรับผู้หญิง! แม้ว่าสิ่งของเหล่านี้จะมีค่าอยู่บ้าง แต่ทำไมนางกลับรู้สึกว่ารางวัลนี้แฝงความนัยบางอย่าง เมื่อขันทีอ่านรายชื่อรางวัลจนจบ เจียเหยาก็ยังไม่สามารถตั้งสติกลับมาได้ “เจียเหยา ควรขอบคุณเสด็จพ่อได้แล้ว” หยุนเจิงเตือนจากด้านข้าง ในตอนนี้เอง เจียเหยาจึงได้สติกลับมา “ลูกขอบพระคุณเสด็จพ่อสำหรับรางวัล” เจียเหยาขอบคุณด้วยรอยยิ้มฝืนๆ หยุนเจิงยิ้มพลางเดินไปหาหยุนลี่ “พี่สาม ท่านมาถูกเวลาพอดี พวกเรากำลังจะทานมื้อค่ำ! หากพี่สามไม่รังเกียจ ทำไมไม่ร่วมโต๊ะทา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1494
หยุนลี่พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ลูกจะฝึกฝนตนเองอย่างจริงจัง และจะไม่ทำให้เสด็จพ่อผิดหวังเป็นอันขาด!” “อืม!” จักรพรรดิเหวินพยักหน้าเบาๆ ก่อนถามต่อ “แล้วเจ้าคิดว่า ข้าควรให้รางวัลเจียเหยาอย่างไรดี?” “เอ่อ?” คำถามนี้ของจักรพรรดิเหวินทำให้หยุนลี่ถึงกับงงงัน ควรให้รางวัลเจียเหยาอย่างไร? เรื่องนี้ยังต้องถามด้วยหรือ? ก็คงแค่ให้ตามธรรมเนียมพอเป็นพิธีเท่านั้นมิใช่หรือ? หรือว่าจะต้องให้รางวัลใหญ่โตกับเจียเหยาจริงๆ? สิ่งที่ให้กับเจียเหยา สุดท้ายก็จะตกไปอยู่กับเจ้าหกอยู่ดีมิใช่หรือ? การให้รางวัลใหญ่กับเจียเหยา มีความแตกต่างอะไรกับการสนับสนุนศัตรูโดยตรงกันเล่า? เหตุผลง่ายๆ เช่นนี้ ตนยังเข้าใจ เสด็จพ่อจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? แต่เสด็จพ่อกลับถามเช่นนี้ ตกลงว่าเสด็จพ่อมีความตั้งใจอะไรแฝงอยู่กันแน่? หยุนลี่เต็มไปด้วยความสงสัยในใจ พยายามคิดอย่างหนักถึงเจตนาของจักรพรรดิเหวิน คิดไปคิดมา หัวใจของหยุนลี่พลันสะดุ้งขึ้น หรือว่า... เสด็จพ่อกำลังคิดจะดึงเจียเหยาเข้ามาอยู่ฝ่ายเดียวกับพระองค์? หากต้องให้รางวัลใหญ่กับเจียเหยา ดูเหมือนเหตุผลเดียวที่เป็นไปได้ก็คือเรื่อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1493
จักรพรรดิเหวินเพิ่งจากไปได้ไม่นาน เจียเหยาก็ขี่ม้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าหยุนเจิง เจียเหยากระโดดลงจากม้า มองหยุนเจิงด้วยรอยยิ้มสดใส “เป็นอย่างไรบ้าง ข้าไม่ได้ทำให้เจ้าขายหน้าหรอกใช่หรือไม่?” “ชูหน้าชูตาทีเดียว!” หยุนเจิงหัวเราะดังลั่น “เมื่อครู่เสด็จพ่อยังบอกว่า จะให้รางวัลเจ้าในภายหลังด้วย!” รางวัล? ดวงตาของเจียเหยาส่องประกายขึ้นทันที ก่อนจะยิ้มถามด้วยความคาดหวัง “รางวัลที่เสด็จพ่อให้ข้า เจ้าคงไม่คิดจะยึดไว้เองหรอกนะ?” หยุนเจิงหัวเราะ พลางแหย่นางว่า “โถ่ พอมีรางวัลก็เรียกเสด็จพ่อ แต่พอไม่มีรางวัลก็เป็นเสด็จพ่อของเจ้า?” ใบหน้าของเจียเหยาขึ้นสีแดงระเรื่อ รีบแก้ตัวอย่างลนลาน “ก่อนหน้านี้ข้าแค่ยังไม่ชินเท่านั้นเอง!” “อืม อืม ข้าเชื่อเจ้า” หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง “ไปเถอะ กลับกันก่อน ค่อยว่ากันทีหลัง! วางใจเถอะ รางวัลที่เสด็จพ่อให้เจ้า ข้าไม่อยากได้หรอก” “เช่นนั้นก็ค่อยยังชั่ว!” เจียเหยาพูดยิ้มๆ อย่างพอใจ แม้นางจะไม่รู้ว่าเสด็จพ่อจะให้รางวัลอะไร แต่ไม่ว่าอย่างไร รางวัลจากเสด็จพ่อย่อมไม่ใช่สิ่งของธรรมดา สำหรับนาง การได้อะไรมาก็ถือว่าได้กำไรแล้ว นางไม่กล้าค
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1492
หยุนลี่ถอนหายใจในใจอย่างเงียบๆ ในขณะที่หยุนลี่กำลังคิดฟุ้งซ่าน รอบแรกของการแข่งขันก็จบลงแล้ว ทหารคนหนึ่งแบกเป้ายิงธนูวิ่งมาทางนี้ “เชิญฝ่าบาทตรวจสอบเป้าพ่ะย่ะค่ะ!” เป้าของเฉียวเหยียนเซียน มีลูกธนูสามดอก ซึ่งสองดอกยิงเข้ากลางเป้า และอีกดอกหนึ่งห่างจากกลางเป้าสองนิ้ว เมื่อเห็นผลลัพธ์นี้ หยุนลี่ก็รู้ได้ทันทีว่าสภาพจิตใจของเฉียวเหยียนเซียนได้รับผลกระทบ ไม่เช่นนั้น ด้วยความสามารถของเฉียวเหยียนเซียน ธนูทั้งสามดอกควรจะเข้ากลางเป้าทั้งหมด ส่วนเป้าของเจียเหยา ธนูทั้งสามดอกเข้ากลางเป้าทั้งหมด และแทบจะเป็นตำแหน่งเดียวกันทั้งหมด “ยอดเยี่ยม!” เมื่อเห็นเช่นนี้ แม้แต่หยุนลี่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชมด้วยความจริงใจ หากเจียเหยาต้องการลอบสังหารใครสักคน ตราบใดที่ระยะห่างพอเหมาะ และให้นางมีโอกาสง้างธนูตั้งลูกศร เกรงว่าคนผู้นั้นจะไม่มีโอกาสหนีรอดเลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้น หยุนลี่รู้สึกถึงความเย็นวาบที่แล่นขึ้นมาบริเวณด้านหลังลำคอ “ยอดเยี่ยมจริงๆ!” จักรพรรดิเหวินพยักหน้าเบาๆ เอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกทึ่ง “หญิงผู้นี้ หากเกิดในต้าเฉียน จะดีแค่ไหนกัน!” “เสด็จพ่อ เจียเหยาในตอนนี้ก
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1491
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเจียเหยา ทุกคนถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง ทำได้เช่นนี้ด้วยหรือ? ไม่ต้องพูดถึงทหารธรรมดา แม้แต่เหล่าแม่ทัพในกองทัพไม่น้อยยังตกตะลึงจนพูดไม่ออก แม้กระทั่งหยุนเจิงที่เคยได้ยินเจียเหยาบอกแล้วว่านางยิงธนูเช่นนี้ได้ ก็ยังอดทึ่งในใจไม่ได้ศิลปะการยิงธนูของหญิงคนนี้ เรียกได้ว่าเข้าขั้นเทพเจ้าเลยทีเดียว ภายใต้สายตาตกตะลึงของผู้คน ลูกธนูที่เจียเหยายิงออกไปพุ่งตรงเข้าสู่เป้า ตรงกลางเป้า! ครั้งนี้ ผู้คนยิ่งตกตะลึงกว่าเดิม ยิงธนูเช่นนี้ ไม่เพียงแต่โดนเป้า ยังตรงกลางเป้าด้วย? นี่มันศิลปะการยิงธนูที่ท้าทายสวรรค์ขนาดไหนกัน! ท่ามกลางเสียงร้องอุทานของผู้คน เจียเหยาใช้ท่าตะขอทองกลับหัว หยิบลูกธนูอีกครั้ง พร้อมกับเอนตัวลงนอนบนหลังม้า ใช้เท้าทั้งสองยันคันธนูไว้ แล้วดึงสายธนูด้วยมือเดียวพร้อมตั้งลูกธนู ผู้คนที่ยังไม่ทันตั้งสติจากภาพก่อนหน้า เมื่อเห็นวิธีการยิงธนูเช่นนี้ ยิ่งทำให้ผู้ชมรอบสนามตกใจจนแทบคางหลุด ฟิ้ว! ลูกธนูแหวกอากาศออกไปอีกครั้ง พุ่งตรงเข้าสู่เป้าตัวที่สอง ตรงกลางเป้าอีกครั้ง! นี่…นี่มันทำได้ด้วยหรือ? ทุกคนอ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1490
“พ่ะย่ะค่ะ!” หยุนลี่รับคำสั่งแล้วถอยออกไป เมื่อหยุนลี่จากไป ขุนนางทั้งหลายและผู้ติดตามของจักรพรรดิเหวินก็ล่าถอยออกไปอย่างรู้กาลเทศะ จักรพรรดิเหวินเรียกหยุนเจิงเข้ามาใกล้ เอ่ยถามเสียงเบา “เจ้าคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่?” “ไม่มีอะไร ลูกแค่อยากทำเรื่องนี้ให้แน่นอนขึ้นเท่านั้น” หยุนเจิงอธิบาย “ก่อนหน้านี้ลูกก็เคยพูดเรื่องนี้กับพี่สามแล้ว และพี่สามก็รับปากไว้! แต่ลูกกลัวว่าพี่สามจะคิดได้ทันที แล้วส่งคนไปจับตัวเมิ่งหยุนฉี่มาหาลูกตรงๆ แล้วให้ลูกไปเก็บเงินจากเมิ่งหยุนฉี่เอง...” เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิง จักรพรรดิเหวินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ ด้วยความขบขัน เจ้าลูกตัวดีคนนี้ ที่แท้ก็กำลังรอเจ้าสามอยู่ตรงนี้เอง! คิดแล้วก็เสียเปล่าที่ตนยังกังวลว่าเจ้าลูกตัวดีนี่จะคิดแผนการเล่นงานเจ้าสามหนักๆ อีกครั้ง! แต่ว่าก็ว่าเถอะ เจ้าลูกตัวดีนี่ช่างรอบคอบจริงๆ!ถ้าตนเป็นเจ้าสาม ก็คงจะจับตัวเมิ่งหยุนฉี่มาโยนให้เขาโดยตรงแน่นอน หนี้สองล้านตำลึงเช่นนี้ จะเก็บได้ง่ายๆ ที่ไหนกัน? แม้ว่าองค์รัชทายาทหยุนลี่จะช่วยเก็บหนี้ ก็ต้องดูว่าเมิ่งหยุนฉี่จะมีเงินมากขนาดนั้นหรือไม่! เฮ้อ! เจ้า
